Aude belde vanmorgen, zoals elke dag.Het wachten op de baby wordt zo spannend, dat kunnen zij noch ik verwoorden;gisteren ging ze naar Paul Simon kijken in Vorst( Graceland) en ze was zoooo blij dat ze dat nog aangedurfd had, op enkele dagen van de geboorte. Het was zo mooi , zei ze, ze was zo ontroerd, tot tranen toe bewogen zelfs. Van de schoonheid en de troost....
Toen Stienus en zij 's nachts waren thuisgekomen was ze dan ook overrompeld door emoties, ze voelde zich gelukkig, zo gelukkig dat niets er nog toe deed, ze had alles wat ze wou ,zei ze, een man waar ze van hield, een mooi huis, genoeg geld om te leven en naar Paul Simon te gaan kijken, familie en vooral schoonfamilie, haar moeder, de baby...dat is pas gelukkig zijn.
En onmiddellijk dacht ik terug op dat ene moment in mijn leven waar ik ook volledig overrompeld was door dat gevoel van 'geluk' , bijna tastbaar zelfs en een gevoel dat ik altijd weer kan 'ophalen' uit de herinneringsbibliotheek van mijn hersenen , waar de tranen steeds weer over mijn wangen stromen, waarvan ik denk ' dat was nu geluk, zie !';
Als oudste van 5 ben ik nochtans opgegroeid bij mijn grootmoeder en haar tweede echtgenoot, mijn pepe. Ik heb nooit een andere grootvader gekend, dus ben ik opgegroeid bij mijn grootouders.
Toen ik 18 was en in het bezit van een groene dolle kever , zijn mijn moeder en ik naar Montagnola gereisd, meer bepaald naar Casa Camuzzi, het huis van Herman Hesse, waar een vriend van ons die inmiddels is overleden, Miguel Seranno, lange tijd gewoond heeft. Ikzelf verbleef er later een maand of drie .
Mijn moeder en ik logeerden in een hotelletje beneden dat magische huis en het was daar, op dat terras, 's morgens bij het ontbijt dat ik ondergedompeld werd in een bad van gelukzaligheid.
Ik zie mezelf nog staan, we hadden net ontbeten, hetzelfde gegeten en gedronken, de krant gelezen, kortom we herkenden en erkenden ons in elkaar, wij die nooit hadden samengewoond, alsof we op dit moment gewacht hadden om er ons van te vergewissen dat we moeder en dochter waren.
Ik ging tegen de leunig van het balkon staan, het was prachtig weer, in de verte de besneeuwde bergtoppen , voor mij het meer van Lugano, en naast mij mijn moeder, eindelijk samen en alleen met haar en het was toen dat ik zei ' nu mag ik sterven!'.
Nooit zal ik dat moment vergeten, niets heeft dit gevoel ooit kunnen evenaren.
Vandaar dat ik heel goed begrijp wat Aude gevoeld heeft.
Maar ik vind wel dat haar moment bijzonder is ,net op het ogenblik dat ze gaat bevallen; dat kind zal graag gezien worden, zoveel is duidelijk.
