Soms duurt het lang voor een vriend je terugschrijft en bij mij zit dat zo dat als het wat te lang duurt ik me daar van alles bij ga voorstellen.
Neen dat is niet goed.
En ik moet daar dringend iets aan veranderen.
Want die 'voorstelling' die ik me dan maak wordt nog eens uitvergroot door het feit dat ik ver weg ben van mijn vrienden en kenissen. Echt.
Aude zucht dan en zegt "maar mama toch, bel die dan toch eens!", maar dat durf ik dan niet, want dan begin ik me er nog meer van voor te stellen, en dan wordt het erger en erger.
En zo dus was dat weer hetzelfde met een vriendin die weliswaar in Belgïe woont maar hier dichtbij toch ook een vakantiewoning heeft.
En ik maar wachten.
Denken dat haar email adres veranderd is.
Denken dat ik misschien wel iets verkeerds gezegd heb.
Denken dat ze me niet meer wil zien.
Denken dat...
Denken dat...
opnieuw ademen en toch niet meer denken dat....
En opnieuw denken dat...
En dat allemaal dag na dag , tijdens de ochtenwandeling, de middagwandeling, de boodschappen, in de auto...
En dan komt de bevrijdende mail :
"Ja het is precies 100 jaar geleden, neen het is 100 jaar geleden. En toch ben jij de persoon met wie ik het meeste praat. Echt waar! Elke dag voer ik een gesprek met jou, over vanalles, de dinges des levens, dingen die gebeuren, elke dag of maar af en toe. Meestal zit ik dan in de auto, diep i gedachten. Maar je hebt me dus niet gehoord ... Het geeft niet, ik had misschien wat harder moeten roepen, x-castelnau het is niet bij de deur he."
Hoe vriendelijk is da?
Ik denk dat ik nog noooit in mijn leven zo'n vriendelijke mail van iemand kreeg.
Waarvoor dank!
Ik ga duidelijk mijn stellingen moeten herzien!!!!
