Viva la siësta !

Het is een gewoonte geworden en nu kunnen we niet meer zonder : de zuiderse ingeburgerde siësta!
Het is een ganse kunst.
Het wordt hier van kindsbeen af aangeleerd en in ere gehouden.
Onder het middaguur word je niet gebeld door vrienden, " car je pensais bien que t'étais à la sieste!"

Jan en ik zijn allebei fan.
Maar daar waar Jan serieuze fysieke inspanningen levert overdag is dat bij mij niet ( in elk geval MINDER, VEEL MINDER ) het geval.
En dat maakt dat ik dan meestal heel laat opblijf, samen met Cartouche die mij met één open oog bewaakt, want stel je voor dat hier plots een wildvreemde 's nachts aan de deur zou staan, ho maar !
En dat maakt ook dat ik soms, zelfs na dat heel laat opblijven de slaap niet kan vatten.
Zo een nacht was het vannacht.
Ik lig dan gewoon wakker te liggen , voel me helemaal niet slecht, zeker niet ziek, heb nergens pijn, lig trouwens goed op mijn zij, heerlijk zelfs, maar de slaap wil niet komen.
Ik bedenk dan dat als ik na 15 minuten niet in dromenland ben verzeild dat ik ga opstaan, dat zal ik doen zie.
Ik zou een computerspelletje kunnen doen, maar dan moet ik weeral de computer aanzetten, en dat is hier zo geen flits-toestel zoals een Mac in Antwerpen, waar je onmiddellijk surft en verder surft en van de ene applicatie op de andere kan springen in een mum van tijd.
Neen , hier op "ons erf" zoals Tessa zegt, duurt het allemaal iets langer.
Traag dat dat werkt internet in de vallei, daar heb je geen gedacht van.
Traag met opstarten, traag met mijn emails in te laden, traag met facebook , zo traag dat je berichten een dag later ziet soms ( soms ook niet), kortom je moet ZEN zijn als je achter het toestel gaat zitten.
En traag afsluiten is ook niet niks.
Als ik de electriciteit uitschakel vooraleer alle lichtjes op het toestel uitgaan, dan moet ik de volgende dag zeker een half uur wachten eer alles "rétabli" is...
ERGERLIJK !
Ik laat dus de idee van de computer vallen.
Ik zou op de tablet een spelletje kunnen spelen, maar daar heb ik maar 2 of drie spelletjes op, meestal Ruzzle of WORDFEUD en mijn ruzzle en wordfeud vrienden uit België of Frankrijk slapen natuurlijk op dit uur, dus veel respons zal ik niet krijgen.
Een doorloper dan maar, neen Monique dat zijn geen loopsloefen, maar kruiswoordraadsels 7 sterren, heerlijk.
Ik kan daar echt een uur aan een stuk zoet mee zijn en de tijd vliegt voorbij.

Zoals vannacht dus.
Het was half vijf voor ik het door had.
Ik ging terug slapen.
Maar kon nog altijd de slaap niet vatten.
Cartouche kwam ook eens kijken of ik nu al sliep .
Het was halfzes.
Niks en toen moet ik toch gebroken zijn, want om halfzeven stond Jan op ( om zijn tomaten water te geven !) en was ik weer wakker.
En moe dat ik ben nu !
Niet te doen.
Neen vanmiddag ga ik niet siësten, neen.
Ik zal eens naar Cahors gaan en wat rondstappen.
Zodat ik moe ben vannacht en als een blok in slaap val.
Vive la sieste ! Mais à consommer avec modération !

Brood en spelen

Nel stuurde me een mailtje met als hoofding"voetbal".
De inhoud luidde als volgt :

"Hartelijk gefeliciteerd ,op het nippertje!!!

Groet Nel"

Voor alle voetbalfans te lande was dit waarschijnlijk klare taal.
Hartelijk,:
direct, to the point...
Voor een voetballeek als ik was het even nadenken.
Al een geluk dat er een titel bijstond "voetbal".
Anders had ik het niet geweten.

De Belgen zullen waarschijnlijk gewonnen hebben, dacht ik.
Even surfen op het internet, inderdaad, tegen ALgerije.
Waarschijnlijk was dat goed nieuws.

Ik bedankte Nel dus, haar zeggende dat ik niet zo'n voetbal fan was en ze antwoordde prompt ( tegenwoordig antwoordt men mij veel vlugger sinds ik een paar dagen geleden postte dat ik NOOIT antwoord kreeg op mijn mails):
"Lieve mensen,

Nou ja.....Leef ik met België mee,tref ik Belgen die van toeten noch blazen weten!!!!
Toch houd ik van jullie,maar wees een beetje trots op jullie land!!!
Liefs Nel

Ps.op 17 juni tegen Algerije 2-1
Za. Tegen Rusland 1-0 op het nippertje!!"

Het zette me aan het denken.
Nel zet me af en toe inderdaad aan het denken, het mag gezegd.
Ben ik niet trots op mijn land als ik de voetbal niet volg?
Heeft dat er iets mee te maken?

Heb ik voetbal nodig om trots te zijn op mijn land?

Heeft men misschien de world cup voetbal gecreëerd opdat we trots zouden zijn op ons land?
Opdat we ons identificeren met een ploeg, een voetballegende, een VIP die stukken van mensen verdient om als een waanzinnige achter een bal te lopen om die soms in een net te kunnen schoppen?

De plaats die de sport tegenwoordig in de maatschappij inneemt is gewoonweg gigantisch.



De economie slabakt al jaren. Het objectieve criterium om de welvaart van het land te meten heeft de plaats geruild voor de zachte criteria , de mediatieke alomtegenwoordigheid , de sport, de uitstraling van een winnaarsploeg.

Inderdaad het zegt me niks.
Ik ben beschaamd dat duizenden Belgen als gekken tekeer gaan, naar Brazilië reizen om een match te zien, op die manier de vliegtuigtickets de hoogte in jagen zoadat Brazilianen in juni/juli en augustus niet op reis kunnen , of naar huis als ze ginds werken, zoals de dochter en schoonzoon van Gilbert, een jager die gisteren een paar dakpannen is komen vervangen bij ons. Die kunnen niet naar hun ouders in Frankrijk komen dit jaar : véél te duur.
Maar niet alleen het vliegtuig.
In Brazilië zijn er dankzij de wereldbeker vele bussen bijgekomen met airco : gewone Brazilianen kunnen dat transport niet betalen : te duur.
Kan je bedenken : als je de bus niet eens kan betalen, hoe overweldigend moet het dan niet zijn dat duizenden anderen een vliegtuigticket kunnen kopen om een match te volgen?

Waarschijnlijk ben ik aan het zagen en zie ik de goeie kant van de sport niet, maar voor mij hoeft dit echt niet, echt niet.
Overroepen, onbetaalbaar, zand in de ogen van de mensen, kortom brood en spelen zoals bij de Romeinen , "panem et circenses"

Ik citeer wikipedia :
"Panem et circenses" of "brood en spelen" is een uitdrukking die slaat op de praktijk om de gunst van het volk te winnen door oppervlakkige behoeften van het volk te lenigen, namelijk eten en vermaak. De uitdrukking stamt van Satire X [1][2] van de Romeinse dichter Juvenalis. Hij schreef:

"Vroeger verkochten we onze stem aan niemand. Al een hele tijd heeft het volk de macht afgestaan. Het volk benoemde vroeger militaire bevelhebbers, hoge ambtenaren, legioenen, alles. Nu beperkt het volk zichzelf en hoopt alleen nog op twee zaken: brood en spelen."

"Iam pridem, ex quo suffragia nulli uendimus, effudit curas; nam qui dabat olim imperium, fasces, legiones, omnia, nunc se continet atque duas tantum res anxius optat, panem et circenses."

Als ge maar content zijt !

De badmuts

Ons Anne heeft prachtige badmutsen, met en zonder bloemen.
Maar nergens zie ik die in één of ander uitstalraam staan.
Ik had een verminderingsbon voor lingerie ontvangen via de post en dus ging ik zaterdag maar eens kijken in de lingeriezaak of er soms ook -naast heel kleurrijke badpakken- mooie badmutsen te koop waren?
"Non madame, il vous faut aller dans un magasin de sport"

Bon, niet getreurd, binnen bij de intersport .
En daar vond ik enkel en alleen lelijke, heel lelijke badmutsen.
Ik heb er wel één gekocht, voor 4,5 EUR kan je niet sukkelen.
Maar toch, het was met spijt in het hart.

Waarom ik nu persé een badmuts wil, vraagt Jan.
Omdat ik het water dan minder koud vind, antwoordde ik.
Hij kwam niet meer bij van het lachen.
"Meen je dat nu?" zei hij.
"Ja, dat meen ik echt"

EN dat deed mij denken aan een heel oude surrealistische mop waar ik nu nog altijd onbedaarlijk moet mee lachen:
"Wat is het verschil tussen een berg?"
Antwoord : "Je bent er rapper op dan te voet"

En gij nu !

Gribouille

Ik bedacht dat het ondertussen al zeker 35 jaar is dat ik honden heb, daar waar mijn grootouders en ouders zeker geen dierenvrienden waren.
En op een zomerdag , zo'n 22 jaar geleden zat ik op een Brussels terras bij Marie-Ange die ondertussen naar Zwitserland verhuisd is.
Terwijl ik zo op haar terras zat, zij die in de 20 katten had, kwam er een aartslelijke hond, een soort terriër maar dik en met twee lelijke bruine tanden die over zijn onderlip hingen, naast mij zitten.
Hij vroeg niks, hij bedelde niet, hij zat gewoon aan mijn voeten onder tafel.
Ik denk dat hij daar zeker een paar uur gezeten heeft en ik begon hem stilletjes aan sympathiek te vinden. Ik streelde hem en voelde hoe zijn vacht vies en plakkerig was.
Ik vroeg aan Marie-Ange of het soms haar hond was, wat ik me moeilijk kon voorstellen, zij die een weldoenster was voor de ganse kattengemeenschap kon moeilijk een hond verwaarlozen.
"Mais non, il appartient au voisin qui vient de divorcer"
Bleek dat hij de hond jaren tevoren cadeau had gedaan aan zijn ex , die bij haar vertrek zei " Et le chien , tu peux le garder aussi".
Sindsdien zat de hond meer bij de buren en deed hij de vuilnisbakken van het lotissement, aangezien zijn baasje veel op reis moest voor zijn werk.
"A1s je hem wil, graag" zei Marie-Ange "ik zoek al maanden opvang voor hem".
De hond was mij langzaamaan aan het verleiden, net zoals in het boek De kleine Prins. Die kwam elke dag bij de vos en was er helemaal van in de ban en vice versa.
Ik vroeg of ik mocht bellen en dat mocht en ik belde mijn man met de vraag of ik een hond mocht meebrengen, lelijker kan niet ,zei ik.
Hij lachte en zei "waarom niet, we zien wel of Toetsie hem kan verdragen".
Ik denk dat het de enigste keer in ons huwelijksleven was dat ik hem om toestemming vroeg, maar we zouden er dan ook een huisgenoot bijkrijgen...
Ik zei tegen Marie-Ange " d'accord , je le prends en essai" , deed het portier van mijn auto open en Gribouille sprong op de voorbank.
"Je préviens son maître", riep ze ons na.
Gribouille, want zo heette het mormel, bougeerde niet.
En thuisgekomen kwamen Philippe, Aude en Toetsieke aangelopen als om hem te verwelkomen.
IEDEREEN was er dol op.
Behalve mijn mama, die telkens weer zei, "je n'aime pas ce chien" en dan onbedaarlijk begon te lachen.

Een maand later ging ik weer bij Marie-ANge langs en ik nam Gribouille mee om hem te tonen aan zijn oude baasje.
Ondertussen had hij een ware metamorfose ondergaan, gewassen en geknipt, nageltjes proper, haartjes geborsteld en was hij heel levenslustig.
In Brussel toegekomen stond zijn oude baasje aan zijn voordeur , ik stapte uit, ging langs de passagierszijde de deur openen en vroeg Gribouille om uit de wagen te springen.
No way.
Hij wou niet uit de auto.
En hij is erin gebleven tot ik weer naar Boechout vertrok.

Toen een paar jaar later mijn mama overleed en een maand daarna Philippe heb ik veertien dagen later Gribouille moeten laten inslapen. Hij had een tumor op de hypofyse en indien ik hem dagelijks drie inspuitingen gaf zou hij misschien nog een zestal maanden kunnen blijven leven hebben.
Maar ik werkte en kon 's middags niet overhuis komen , bovendien had ik het geld niet om de veearts te laten komen elke dag .
Dus was de beslissing gauw genomen, Aude en ik brachten Gribouille naar Bart, onze lieve veearts.

Daarna werd het heel stil en ik weet nog goed dat ik bij Bart buitenstapte , Aude's hand nam en naar de sterren keek en zei " 't Is nu wel genoeg geweest hoor !"

Als ik terugdenk aan Gribouille, dan krijg ik nog altijd de tranen in mijn ogen, want ik weet niet waarom, maar het was waarschijnlijk de hond die ik het liefst van al gezien heb.

Ik begrijp heel goed wat het verlies van een huisdier teweegbrengt aan emoties, wat moet dat dan niet zijn als je een kind verliest?

Gribouille betekent "kribbel krabbel"

températures écrasantes

"Ça va cogner!" zei Paul Frédérique Casset deze week en hij had gelijk.
35 ,36 graden, zelfs nu nog na 20 uur...dat kan tellen.
Maar dank zij de afkoeling die het zwembad biedt en de koelte binnen dank zij de hele dikke muren, valt het nogal mee.

We leren hier onze luiken te sluiten rond 10 uur 's morgens en dat houdt echt de hitte buiten.

Onder de auvent hebben we een aan het plafond bevestigde ventilator, in de slaapkamer ook.
Spotje is bang als die begint te draaien.
En dan doen we hem maar weer uit, want Spotje gaat voor ,toch?

Dus deed Jan "niks" vandaag. Want té warm .
En we gingen naar Cahors , gingen de markt rond, dronken een café et un petit crème, kochten brood en gingen zelfs heus de shoptoer op...

En toen zei Jan plots "wij hebben hier toch nogal een leven hé?"

En gelijk heeft hij.

pas de réponse

Waar ik me tegenwoordig verschrikkelijk aan erger zijn de onbeantwoorde mails ,brieven, sms-en en antwoordapparaat-antwoorden ( of hoe noem je dat?).
Het is hier een ware ziekte.
Je stuurt een mail met een vraag in vervat aan het adres van de geadresseerde, of je maakt gewag van een aantal afspraken maar je laat ook een kleine hint vallen van één of ander ongemak dat je te beurt is gevallen, je denkt dat een brief beter is, omdat het formeler is of gewoon nog eens leuk van een echte brief van iemand ( uit het buitenland) te krijgen, of je laat een boodschap na op iemands antwoordapparaat met de vraag of ze je zo vlug mogelijk willen weerbellen....niks.

Noch op een mail, waarvan je dan onmiddellijk denkt dat je een verkeerd emailadres gebruikt hebt.
Je kijkt het dubbel na, maar neen, je hebt je niet vergist.
Noch op een brief, waarvan je er dan steevast van uitgaat dat je nog het oude adres gebruikt hebt dat in een versleten adresboekje stond.
Je vist dat verfrommeld boekje weer op, maar neen, je hebt geen oud adres.
Noch op je GSM bericht, waarvan je dan weer denkt dat je een verkeerd of verouderd telefoonnummer, of ook nog mogelijk het thuisnummer hebt ingetoetst in plaats van het mobiele nummer.
Je zoekt je te pletter in je GSM scherm naar de contactpersoon die daar tegenwoordig zo'n keer of 5 in staat , de ene keer met zijn email adres, de volgende keer met het thuisnummer, de volgende keer met GSM nummer, de volgende keer met het VIBER nummer, dan met het facebookadres, dan met zijn of haar adres ( om volledig mottig van te worden) maar na enig gesakker vind je dan toch dat GSM numer en neen hoor, het was geen vergissing...

Maar geen antwoord.

Soms denk ik dan dat ik zoals een wolf in de woestijn sta te huilen en dat niemand me hoort.

En kan je geloven dat ik daar niet goed van ben?

Dat ik dat zelfs grof vind van de correspondent ver weg?

Hier te lande is dat precies heel gewoon. Maar ook Belgische vrienden antwoorden niet.
En ik denk niet dat het de bedoeling is dat je dan een tweede keer schrijft of mailt of belt om te vragen of ze je lieve woorden gekregen hebben????

Maar misschien vergis ik mij en moet ik me daar niet druk om maken.
Misschien leer ik het nog af van daarmee in mijn kop te zitten.
Wie weet.

rien ne va plus

Alles valt tegen vandaag.

Sinds een aantal weken hebben we veel internet pannes .
Vervelend, want wat doe je eraan.
Zo'n twee jaar geleden hadden we hetzelfde probleem.

Ondertussen weten we hoe we zoiets moeten aanpakken, allez dat denken we dan maar.
Zaterdagmorgen zijn we dus naar Cahors gegaan met de livebox orange in een plastiek zak van Standaard boekhandel.
Je moet moed hebben om naar een orange boutique te gaan.
Aangezien de deuren er openen om 9.30 u staan we rond 9.20 u al aan de deur. We zijn niet de eersten maar zo ongeveer vierde in de wachtrij.
Om klokslag 9.30 u gaat het rolluik omhoog.
En het verder wachten begint.

Het is aan ons.
Een vriendelijke man achter de balie zegt dat hij onze livebox gaat testen en dat dit een tiental minuten gaat duren.

We wachten.
Zen.
"Il n'y a pas de problème avec la livebox madame, monsieur, je ne peux pas vous l'échanger"
Ja, en dan, we hebben constant pannes , urenlang soms.
"Il vous faudra appeler le 9300"

OK, volledig gefrustreerd nemen we de livebox weer mee in de plastiek zak van Standaard boekhandel.

We sluiten de box weer aan en de pannes herbeginnen.

Ik bel het nummer 9300.
Een dame vertelt me dat ze onze lijn gaat testen en dat dat een paar minuten kan duren.

Ik wacht.
Totally Zen.
"Il n'y a aucun problème sur la ligne, madame."
Ja, en dan, we hebben constant pannes, urenlang soms.
"Demain, on va vous appeler pour faire d'autres essays"
Allez gij, op een zondag?
"Mais oui madame, aucun sousis"
Ik ben altijd een beetje bang hier in het zuidwesten als ze "aucun soucis" zeggen want meestal begint de miserie dan pas goed.

Zondagmorgen 9.30 u.Telefoon .
"Bonjour madame Geneviève "(sic ! ik denk dat het een dame is uit een call center in Guadeloupe, zo ver weg klinkt ze).
Ik leg het probleem nogmaals uit.
Ze test opnieuw de livebox.
"Le problème est la livebox"
Hallo?
"Je vais vous donner un numéro et vous pouvez aller chercher un nouveau dans un magasin orange de votre choix. On va vous appeler demain matin pour voir si elle marche"
Ho maar, hoe kan ik nu op zondag een nieuwe livebox halen als alle winkels dicht zijn...
"Ah d'accord, on va vous appeler demain matin vers 9 heures"
Maar mevrouw, opper ik, ik kan nooit heen en terug aanr Cahors rijden , de wachttijden in de winkel uitgesloten, en de box aansluiten en om 9 uur al weten te zeggen of alles werkt.
Een beetje empathie zou soms bij sommige mensen niet misstaan.

Ze zal me woensdag weerbellen.

Vanmorgen sluit Jan de nieuwe box aan.
Rekening houdend met de dikke muren in ons huis hebben we meerdere WIFI versterkers , computers en tablets...en ik hoor Jan sakkeren dat het hem maar niet lukt alles aan te sluiten met allemaal verschillende paswoorden enzovoort.

Ik stel voor mijnheer Filippi te bellen, dé man on the right place , die antennes installeert en alle internet problemen oplost.
Ik vraag me af of er in Belgenland ook zulken mannen rondlopen, nooit gezien in feite in Boechout.
Of ik zou het anders kunnen stellen : nooit vandoen gehad. Het is maar zoals je het bekijkt in feite.

Maar mijnheer Filippi heeft geen tijd en kan pas volgende week komen.

Sakker sakker, jammer jammer, vloek vloek.

Een vriend komt kijken en lost het op.
Ze zijn er toch een halve dag mee zoet geweest.

We maken er op slag een gezellig samenzijn van , om onszelf te troosten.

De postbode komt langs en brengt me mijn belastingsbrief....bibber bibber.
Het valt mee, ik moet "maar" 154 EURO opleggen.
Ik bekijk de brief en zie dat ik 7 % opcentiemen moet betalen, daar waar ik niet meer in Belgïe woon.
Op internet lees ik dat er procedures aan de gang zijn tegen de staat op dat gebied. Hopen maar dat de Staat verliest uiteraard en ondertussen ZEN , betalen dus.

Ondertussen ook even naar de tandarts en met een dikke kaak aan tafel gaan zitten, "vous me paierez la prochaine fois" zegt hij me nu al de vierde keer op rij. Ik mag er niet aan denken hoeveel het zal zijn.
Alhoewel, de mens is redelijk.

Rond 19 uur belt mijnheer Bley, of hij de factuur mag komen innen voor de ballustrade aan het zwembad.
Bah ja, dat mag ( maar dat moet niet in feite).
Allez, die pil is ook weer verteerd .

En ik zou nog zo'n drie of vier dingen kunnen opnoemen om het allemaal nog wat erger te maken, maar ik ga dat niet doen zie.
Vanavond doe ik niks meer en ik verwacht geen telefoons want elke Belg zit nu naar dat stomme voetbal te kijken. Want dat is levensbelangrijk nietwaar, voetbal !
Maar dat wordt een ander verhaal.

le point de vue

Her en der zie je hier plakkaten staan "point de vue" .
Meestal moet je dan langs volkomen verloren gelegen paden naar een godvergeten plaatsje gaan waar ze in België zeker drie caféetjes zouden uitbaten , mét frituur of één of ander kraam met een streekgerecht.
Hier : niets.
Ze denken daar niet aan.
Als je opmerkt dat een caféetje zou welgekomen zijn op één van die "vue inprenable" - plaatsen, dan bekijken ze je of je bent een genie ...

Maar toegegeven, die uitzichten zijn dan ook adembenemend. Voor mij althans, want ieder zijn smaak.

Als ik naar het programma " A place under the sun, home or away" kijk op Vitaya, laat op de avond, in feite vroeg in de nacht , dan valt het me steeds weer op hoe mooi Wales is, of Schotland . De landschappen evenaren zeker die van het zuidwesten.
Het enige verschil is : het weer.
Maar toch.
Er zijn hier zoveel Engelsen die enkel voor dat weer komen, ik vind dat raar.
Ik verkies dan weer een streek die helemaal niets te maken heeft met die waar ik vandaan kom.
Le plat pays qui est le mien.
En hier heuvels en dalen en wat verder heuse bergen van de Pyreneeën .


Maar sinds gisteren hebben wij ook onze "point de vue"...speciaal geïnstalleerd voor Gustje, zodat hij niet naar beneden stuikt als hij achter zijn bal aanloopt...

De weg ernaar toe, enkel het plaatje "point de vue" ontbreekt.

Allez, weeral een verbetering denk ik dan. Wat wij hier allemaal al gedaan hebben, dat houd je niet voor mogelijk !!

Horlogerie Ferraris

Jan wou al heel lang een zakhorloge. Dat kon hij dan in zijn broekzak steken en bekijken op zijn tractor en dan kon hij zijn mooie polshorloge thuis laten liggen.
We vonden er één heel toevallig in een ijzerwinkel in La Française, waar ze nog allerhande oude sloten verkopen...je moet het weten natuurlijk.
Eén jaar heeft de zakhorloge perfect gewerkt.
Maar sinds enige tijd begon ze te haperen.
Jan kreeg de horloge niet open en trouwens, zelfs indien hij ze open kreeg,dan zou hij er misschien nog niets aan kunnen verhelpen hebben.
"We zullen eens naar die Horlogerie Ferraris gaan", zegt hij.
En dat deden we dan ook.
Je neemt de weg naar Montcuq en op het kruispunt naar Tréjouls moet je rechtsaf , en dan vind je een klein peperkoeken huisje, daar is het.

Je stapt een compleet andere wereld binnen...dat kan ik je in elk geval garanderen.
Honderden horloges in een piepkleine ruimte?

Tussen al die uurwerken door moet je "l'horlogier" terugvinden, maar dat blijkt niet zo moeilijk in feite...

En terwijl hij de zakhorloge aan het reinigen en repareren was, keken wij eens rond en mijn oog viel op een artikel van La dépêche du midi , de plaatstelijke krant in het zuidwesten , een artikel van 2007 over een kortfilm die opgenomen werd in L'horlogerie Ferraris ( jawel) en die "Un grain de beauté" heette.

INFORMATIONS DÉTAILLÉES DE Un grain de beauté

Genre : Court métrage
Origine :
Réalisateur : Hugo Chesnard
Musique : Antoine Larcher
Acteurs / rôles:
Benjamin Bellecour : Lucien.
Jean-Claude Deret : l'horloger.
Véronique Lechat : Margot.


En savoir plus sur http://television.telerama.fr/tele/films/un-grain-de-beaute,25763265,casting.php#wcKlEX2TceEpqp7d.99

En hier de korte inhoud :

Projection du film « Un grain de beauté »
d’Hugo Chesnard, lauréat du concours 2006


La remise des prix du concours de scénario de films courts, ce jeudi 28
août, est suivie de la diffusion en avant-première du court métrage primé par le
Conseil général du Lot en 2005 : « Un grain de beauté » d’Hugo Chesnard,
produit par la Société Dublin Film dont le siège est à Paris.

L’amour sert de fil conducteur à ce film poétique qui invite à suivre un vieil
horloger à la recherche de son amour disparu. Cette histoire intemporelle, sans
nostalgie, a pour sujet la mort de l’être aimé et parle pourtant avec délicatesse
de la vie. Le rapport au temps est particulièrement maîtrisé, le glissement
onirique d’un monde à un autre se fait sans rupture, tout en émotion dans une
esthétique quasi picturale.

Le tournage s’est déroulé, sur quatre jours, au mois de septembre 2007,
aux alentours de Castelnau-Montratier et Montcuq, et en particulier au château
de Lastours. A noter que ce projet a bénéficié de l’aide du Bureau d’accueil de
tournage Midi-Pyrénées nord dans sa recherche de lieux de tournage et de
techniciens.

Originaire de Paris, Hugo Chesnard a 31 ans. Diplômé du conservatoire
libre du cinéma français, titulaire d’une licence d’art et spectacle, il a déjà réalisé
un documentaire, « Le bal des familles », plusieurs fois primé lors de festivals
spécialisés et a à son actif de nombreuses participations à des films en tant que
régisseur.

Precies of er zijn hier geen bekende mensen in de Lot?
Precies of dat is hier geen bijzondere streek?

Alle dagen ontdekken we hier nieuwe dingen, vandaag bij een heel bijzondere horlogemaker!

De kop is eraf !

Sinds een paar dagen ben ik me mentaal aan het voorbereiden om ook te gaan zwemmen.
Voorbereiden inderdaad, want ik haat koud water.
Verleden jaar heb ik man en klein piereke verbaasd met mijn wilskracht: ik die niet verder geraakte dan met mijn knieën in het water te zitten, ben er meteen-en ik herhaal meteen- ingestapt, nu we een eigen zwembad hebben laten aanleggen.
Ik wou dit jaar hetzelfde experiment met mezelf wagen.
Jan riep "ik ga zwemmen hé, ga je mee?"
EN ik zei "ja"...
Badpak aan en naar het zwembad.
Eerst tot aan mijn knieën en dan, net zoals verleden jaar, meteen ingestapt...
Ongelofelijk dat ik dat durf.

En ik bedacht dat ik aan Hilde Sabbe een ander antwoord moest verlenen op de vraag die ze gisteren stelde op facebook : "heeft de volgende dagen geen internet, wél politiebescherming, en lanceert ondertussen hier de toch niet onbelangrijke vraag: waarom doen mensen dingen waar ze eigenlijk bang voor zijn? Antwoorden graag "

Ik had immers geantwoord dat ze dat toch niet mocht veralgemenen. Niet alle mensen doen dingen waar ze eigenlijk bang voor zijn.

Maar als ik het nu bedenk, dan moet ik toegeven dat ik met mijn experiment toch ook iets heb gedaan waar ik eigenlijk bang voor ben: koud water.

Maar waarom heb ik het gedaan?
Terwijl ik nog op de laagste sport van de trap van het zwembad stond dacht ik " Gene, ge gaat nu toch weeral niet onnozel doen hé? Allez stap daarin !"
En zo geschiedde , hahahaha!

Een mirakel, ik weet het, maar goed, de kop is eraf en dat betekent elke dag dat bad in.
En maar hopen dat ik weeral wat kilo's kwijtraak.

en het werd zomer...

Vanmorgen ben ik samen met de honden de vallei ingewandeld in plaats van de berg op te gaan . Spotje is plots bang geworden om de weg naar boven te nemen.
Reden?
Om de halve minuut horen we geknal en met de bergen en dalen weergalmt dat geluid twee keer zo hard als in "het vlakke land, qui est le mien".
Neen, geen jachttaferelen . Gewoon fruittelers die automatisch een kanonnetje laten knallen om de vogels weg te houden van de kriekenbomen en zo.
Maar dat weet Spotje natuurlijk niet en dan bibbert het ondertussen 10 jaar oude mannetje op zijn vier (korte) pootjes.
Zo zielig. Hij is dan met geen stok vooruit te krijgen.
Niet getreurd, zolang de fruittelers knallen en indien het niet regent, want anders zijn we zeiknat, zullen we voor de dalen kiezen en de bergen laten voor wat ze zijn.

Dat liet me toe eens de stand van de pruimen te bekijken.
Als daar zijn :


De "japonaises" hangen er zo bij :

De nieuwe boompjes zo :

De moestuin zo :

En man en zoon zo :

De "président" pruimen als volgt:

De weinige "reines-claudes" :

Het ziet er goed uit.
Als het nu niet hagelt zoals verleden jaar deze tijd in juni, zoals het in Belgenland gisteren gehageld heeft ( ik mag er niet aan denken !!!! ) , dan wordt het al met al een mooie zomer, niet?

Le weekend je suis chez Papie

Geneviève, de poetshulp ,is ziek.
Ze is nogal vaak ziek, wat niet belet dat ze heel regelmatig op post is.
Maar ze heeft veel aandacht nodig.
En inderdaad, ze heeft geen makkelijk leven denk ik dan maar.
Ze belde zo'n dag of drie geleden rond zeven uur 's morgens, waarschijnlijk omdat ze weet dat we vroeg uit de veren zijn.
"Geneviève - de andere "ik" dus-, je me sens tellement mal, je vais devoir aller aux urgences....pouvez-vous prévenir Madame Lee et votre amie Hollandaise, car je ne pourrais pas venir aujourd'hui...papie va m'amener aux urgences..."

Bien sur, bel ik naar Judy en naar Zwany : Geneviève is ziek en papie komt haar halen, om naar de spoed te gaan in Montauban.Zo zeg ik het letterlijk tegen mijn twee vriendinnen, zonder een spier te verrekken.
Tot Zwany zegt : "maar wie is dat toch die papie???"
Zie mensen, dan kwam ik niet meer bij.
Want inderdaad, wie is Papie?

Geneviève is gehuwd met een veel oudere man, maar daar komt ze niet goed mee overeen zegt ze.
Vanaf vrijdagnamiddag is ze bij papie en die woont zo'n 20 km verder ...
Is dat raar?
Is dat typisch Frans?
Zoals Mitterand zou zeggen "et alors?"...
Of zoals een Franse vriendin van mij die ondertussen 88 jaar is tegen mij ooit zei: " tu n'es quand même pas ici pou me faire des leçons de morale???"
En gij nu?
Daar sta je dan met je mond vol tanden, je waarden en gebruiken, je hele menszijn dat je na 58 jaar geworden bent.
En dan denk je " maar wie is toch die papie? en hoe zal haar man dat vinden?"

Maar dat mag je niet denken;
want dat is nu eenmaal zo.
Hier in het zuiden.
Het zal de juriste zijn in mij die dat toch niet zo evident vindt. Tik dat maar eens in op google en zie wat je leest : "le weekend je vis chez papy".

D Day

En vandaag, men zegge en schrijven 6 juni, was het dan zover : D Day.
En voor één keer geef ik daar nu eens geen commentaar bij zie !

Als het weer zo goed blijft is er veel kans dat ik me ook in dat zwembad ga wagen volgende week.

Anijs, demaciado !

Ik keek daarnet naar "Dagelijkse kost " van Jeroen Meeus.
Hij zei dat hij heel graag anijssmaak had in eten, maar niet in drinken.
"Ooit eens iets te veel van gehad" zei hij.
En toen moest ik zo lachen want dat is nu net hetzelfde bij mij.
Onwaarschijnlijk in feite.

Ik was op huwelijksreis naar ons huis in Castellar de la Fronteira, zo'n 35 jaar geleden.
Na twee weken kwamen mijn moeder en zussen en broer ons vervoegen.
In het midden van dat kasteeldorp was er een caféetje ,opengehouden door Alberto.
Enkel in de zomer hé, want doorgaans was daar NIKS in ons kasteeldorp.
We gingen er allemaal naartoe, behalve mama die thuis bleef.

Ik weet nog dat Philippe en ik op een barkruk zaten en dat naast mij iemand " un aniz dulce" bestelde .

"3 pesetas" zei ALberto.
Ik dacht even na( op dat ogenblik had ik daar nog geen moeite mee nee) en herhaalde "3 pesetas?"
"Si si", zei Alberto.
Allez, geef mij er dan ook maar eentje.
Hoeveel ik er gehad heb, dat weet ik niet meer.
Wat ik wel nog weet is dat ik bij elke bestelling telkens hoofdschuddend herhaalde " 3 pesetas"....

En ik weet ook nog dat ik plots rechtstond, iedereen achterlatend in die bar , omdat ik naar huis wou.
En dat ik de witte muren van het steegje vasthield om naar huis te gaan.

En thuisgekomen was de deur op slot en moest ik aanbellen.

Mama deed de deur open en gaf me een klets in mijn gezicht.
"Mais maman, je suis mariée maintenant" riep ik verontwaardigd!
"On ne le dirais pas", riep ze me woedend na.

Ik ging op bed liggen en heel de kamer draaide.
Niet lang daarna kwam Philippe thuis en die moest zo lachen met mij.
Hij haalde een emmer en zette die naast ons bed.

Maar er was er maar één echt misselijk die nacht : Philippe en die had iets anders gedronken.

En sindsdien kan ik zelfs met moeite Pastis of Ricard ruiken !
Alhoewel, hier in het zuiden zegt men- en met reden trouwens- dat als je last hebt van je maag, je gewoon 1 glaasje Ricard moet drinken en dat het over is.

op medisch gebied echter....tja...

Een vriendin van mij had zich zo'n jaar geleden laten opereren voor katarakt aan haar linker oog.
Ik ging samen met haar op consult bij de chirurg ophtalmoloog in Montauban.
Ze was destijds tevreden geweest over verschillende ingrepen in die kliniek en dus, waarom ergens anders gaan. In Cahors blijf je trouwens best weg als je ziek bent.
Het klikte niet tussen haar en de dokter, maar goed, er werd een afspraak gemaakt en enige tijd later volgde de operatie onder volledige narcose.
Ze werd wakker met kletterende hoofdpijn , maar kon op weinig begrip rekenen en ze meldde onmiddellijk aan de chirurg dat ze zo het gevoel had dat ze een maansikkel zag , precies of ze zag de lens zitten...
"Ca va passer madame"
En daarmee moest ze het doen.
Zes weken later ging ze op controlebezoek.
De maansikkel was er nog steeds, de dokter haalde zijn schouders op en zei "Madame, je ne peux pas faire mieux" . Arroganter kan niet, spijtig genoeg.
Haar andere oog was ook aangetast ,maar ze zou er nog twee keer over nadeneken om bij dezelfde arts en in dezelfde kliniek te gaan.
Ze wachtte dus een jaar en we bevroegen ons her en der bij dokters kennissen waar we dan zouden terecht kunnen.
Clinique Cave in Montauban, dr Roulleau.
Ah bon.
Afspraak genomen en ik vergezelde haar gisteren opnieuw, want in medische aangelegenheden kan je maar beter met twee zijn om te begrijpen en te vertalen wat er zou gebeuren.
De wachtzaal zat stampvol.
Een uur over tijd zeker.
Maar de dokter kwam telkens met de patient mee naar buiten en vertelde aan zijn assistente wat er moest gebeuren en tenslotte was het aan ons.
De arts had een reuzetoestel om naar de ogen te kijken, terwijl wat hij bekeek rechtstreeks in kleur op twee computerschermen geprojecteerd werd.
Hij luisterde naar het verhaal en keek dan...en op het rechterscherm zag je een ronde bol, de pupil en die was overlapt met een grijze maansikkel.
"Vou voyez le croissant de lune madame? " zei hij tegen mij.
Inderdaad. Mijn vriendin had wel degelijk gezien wat we op het scherm zagen.
De pupil was groter dan de insnijding,vandaar...
Hij begreep bovendien niet waarom hij dat dan niet gecorrigeerd had met laserbehandeling, dat is op 2 minuten gefixt zei hij...Neen , niets voorgesteld, het kon niet beter.
Wel mevrouw als u dat wil zal ik dat morgen voor u laseren...en u zal er wellicht geen last meer van hebben.

We waren sprakeloos.

Voor hetzelfde geld begonnen we aan mijn vriendin haar geestelijke vermogens te twijfelen.

Maar zie, ze zit nu deze tijd bij de nieuwe chirurg in Montauban en misschien ziet ze nu alles.

Ze heeft prompt een afspraak genomen voor de operatie van haar andere oog.
En ik nam een afspraak voor Jan.

Op medisch gebied waan je je hier in het zuidwesten soms in het hol van Pluto.
Echt hé.

our English heroes

Max belde.
Max is een Engelse vriend die hier samen met zijn vrouw Janet de zomer doorbrengt. Al 25 jaar ondertussen.
Ze hebben een prachtig huis dat ze steen voor steen gerenoveerd hebben. We hebben foto's gezien van hoe het er vroeger uitzag. Het werd een pareltje.
Max is een ietwat timide type.
Hij spreekt zoals Prins Charles. Met veel "ah" en "eh"-s, zoals het bij upperclass people past.
Hij is echt een heel lieve vent en zijn vrouw is al even schattig.
Ze zijn er dus voor gans de zomer en zondag zagen we ze voor het eerst op de markt in Castelnau.

Rond een uur of drie belde hij .
"Gene, Harriet and me,- Harriet is zijn dochter- we've, eh, seen eh, a deer, which was eh, probably hit by eh, a car. And now eh, it's laying in a corn fiels, eh, when you are coming to our place, eh, and you pass St Aureille,eh, well you pass the water tower, eh, and then it's on your left. It-s still breathing,eh."

Ik bekijk de telefoon en dacht "wat moet ik daar nu in 's hemelsnaam mee?"

"Yes Max, and what do you want me to do?"

"Well, we don't know what to do or whom to ask..., what, eh, what can we do?"

Ik vroeg het aan Jan.

"Ja en wat wil je dat ik daar aan doe?"

Als Jan het niet weet, hoe zou ik het dan weten.

Ik zou naar de voorzitter van de jacht bellen, naar Maurice.

"MAx, I'll call the president of the local hunting society. But I can't promise a thing"

Ik bel naar Maurice.

"Aucun souci Geneviève,j'y vais"

Een held.

Een held, want het is geen jachtseizoen. Je kan niet zomaar je geweer nemen en een ree afschieten die gewond is.Bovendien is het in een ander departement. Het is in de Tarn, en wij zijn in de Lot. Elk departement heeft zijn eigen regels wat jacht betreft.

Maurice belt me een weinig later terug : " J'y suis, mais je ne vois pas de chevreuil. il s'est peut-être échappé? Ou peut-être que quelqu'un l'a emené?"

Een paar uur later belt Max terug: " Gene, Max again, I'm again on the spot where we've seen, eh,the deer. It's still here. It can't move, but it's still, eh , breathing"

Tja.
Ik bel terug naar Maurice." Maurice, nos amis Anglais ont resonné, le chevreuil y est toujours et il vit encore toujours."
"J'arrive"

Wij ook.
We zien Max en Harriet staan.
En ik ga naar het diertje kijken, het kruipt weg tussen de korenaren, zijn dij gebroken. Zielig.
Maurice komt eraan.
Nu ziet hij het dier ook.

Hij neemt zijn mes en plots zeggen Harriet en Max " well, eh, goodbye, we're off, eh, thank you for coming" en weg zijn ze onze Engelse helden.

Maurice gaat naar de ree en doodt hem, wat wil je anders doen.

We leggen het dier in zijn auto : kom binnen een uurtje langs Jan, zegt Maurice, dan zal ik het al versneden hebben,ik heb geen plaats meer in mijn diepvries.

Een uur later ligt het dier in 4 plastic zakken in mijn frigo.

Het leven kan ,eh,hard zijn in het Zuidwesten.







the dear