't Is gebeurd, zoals Erik Van Looy zou zeggen.
Er staat nu een dikke zes 6 vòòr mijn leeftijd.
En ja ik voel me oud.
En neen ik moet dat niet erg vinden, want er zijn er miljoenen anderen aan mij vooraf gegaan en die hebben ook nog lang geleefd....
Maar
toch.
60 is geen 59.
60 is geen 59.
De
derde leeftijd.
Vermindering in de zoo.
Vermindering in de zoo.
Korting
op evenementen.
't
Heeft ook voordelen, kennelijk.
Een
paar weken geleden was ik vrienden beginnen uitnodigen om dit samen
met mij te vieren.
- Ja Jan, dus voor mijn verjaardag hé, die valt op een zaterdag. Ik ben van plan zus en zo te vragen om 's avonds het glas te komen heffen....
Jan werd rood met groene bobbels.
- De 30e ?
- Ja, ah ja ik verjaar hé !
- Ja awel dat gaat niet.
- Hoe dat gaat niet, zeg ik word wel 60 hé, dat mag gevierd worden !
- Jazeker, maar die dag kan je niemand uitnodigen.
- Ah bon.
Ik voelde de verrassing . Ze was bijna grijpbaar. En ik was helemaal in mijn nopjes en zelfs ontroerd dat Jan aan deze dag gedacht had, er zelfs weken op voorhand al iets voor gepland had.
- En de dag nadien dan? opperde ik, want op dat gebied ben ik een jack russel, ik laat niet los!
- De dag nadien ook niet .
En daar bleef het bij.
Hij heeft niets verklapt.
Tot ik hem eergisteren vroeg of ik dan soms een valiesje moest klaarmaken tegen zaterdag ( een mens kan maar proberen gissen hé en Andorra was misschien een optie ???)...
- Neen, maar we moeten wel de twee logeerkamers een poetsbeurt geven...
Aha ! Een tipje van de sluier, er komt bezoek.Andorra zal voor een andere keer zijn, dacht ik.
En sindsdien ben ik aan het poetsen als een waanzinnige ...je weet maar nooit wie er komt ( de koningin, president Hollande ?wie zal het zeggen ?).
Ik bel x en y om te zien of ze nog thuis zijn en niet "plots afwezig", want Castelnau-Montratier ligt nu precies niet naast Brussel....Niks, iedereen thuis.
Zucht, ik zal geduld moeten hebben tot straks , maar ik sta te popelen van ongeduld, zoveel is zeker.
Twintig jaar gelden planden mijn zussen en wijlen mijn man en mama mijn 40e verjaardag. Een complete verrassing. Ongezien. Als je de oudste bent is het niet moeilijk zoiets te verzinnen voor de jarige.
Anneke Nelissen had me uitgenodigd om samen met haar man en de mijne te gaan eten in Lier, "want dat meen je nu toch niet hé Gene dat je niets gepland hebt voor je 40e verjaardag!!!".
En zo was het, dat Anneke en Peter ons kwamen ophalen. Maar eerst zouden we naar café 't Goed Voorbeeld gaan in Lier om samen met Jeanine het glas te heffen op haar verjaardag...die had daar zo op aangedrongen.
Ik liet het allemaal over mij komen. Waarom niet tenslotte. En Anneke is nu eenmaal een goede actrice !
Eenmaal in 't café moest ik achteraan in het zaaltje gaan.
Ik weet nog dat ik twijfelde omdat ik die Jeanine niet goed kende.
Maar ze duwden me vooruit.
De eerste die ik zag was mijn schoonbroer, Jan Leyers , die vlug nog een stekker in een stopcontact aan het steken was.
Maar zijn aanwezigheid op dat feestje van Jeanine verbaasde me niet. Tenslotte kende hij Jeanine van de toneelvereniging waar ons Anne speelde...maar naargelang mijn ogen aan de duisternis wenden en ik "lang zal ze leven" hoorde zingen en één voor één de aanwezigen herkende als zijnde ALLEMAAL kennissen van mij...begon het me te dagen.
Het feest was voor mij.
En dat , dat was een complete verrassing.
De volgende dag sprak mijn moeder de gevleugelde woorden "j'espère que ton bonheur persistera longtemps" terwijl ik uit volle borst "de meeste dromen zijn bedrog" van Marco Borsato stond te zingen de dag nà de heugelijke gebeurtenis....en zie , acht maanden nadien was al dat geluk één grote herinnering en waren noch zij, noch Philippe er nog .
En daarom is het belangrijk te genieten van elk gelukkig moment.
Want geluk kan soms van korte duur zijn, maar de herinnering is voor eeuwig.
- Ja Jan, dus voor mijn verjaardag hé, die valt op een zaterdag. Ik ben van plan zus en zo te vragen om 's avonds het glas te komen heffen....
Jan werd rood met groene bobbels.
- De 30e ?
- Ja, ah ja ik verjaar hé !
- Ja awel dat gaat niet.
- Hoe dat gaat niet, zeg ik word wel 60 hé, dat mag gevierd worden !
- Jazeker, maar die dag kan je niemand uitnodigen.
- Ah bon.
Ik voelde de verrassing . Ze was bijna grijpbaar. En ik was helemaal in mijn nopjes en zelfs ontroerd dat Jan aan deze dag gedacht had, er zelfs weken op voorhand al iets voor gepland had.
- En de dag nadien dan? opperde ik, want op dat gebied ben ik een jack russel, ik laat niet los!
- De dag nadien ook niet .
En daar bleef het bij.
Hij heeft niets verklapt.
Tot ik hem eergisteren vroeg of ik dan soms een valiesje moest klaarmaken tegen zaterdag ( een mens kan maar proberen gissen hé en Andorra was misschien een optie ???)...
- Neen, maar we moeten wel de twee logeerkamers een poetsbeurt geven...
Aha ! Een tipje van de sluier, er komt bezoek.Andorra zal voor een andere keer zijn, dacht ik.
En sindsdien ben ik aan het poetsen als een waanzinnige ...je weet maar nooit wie er komt ( de koningin, president Hollande ?wie zal het zeggen ?).
Ik bel x en y om te zien of ze nog thuis zijn en niet "plots afwezig", want Castelnau-Montratier ligt nu precies niet naast Brussel....Niks, iedereen thuis.
Zucht, ik zal geduld moeten hebben tot straks , maar ik sta te popelen van ongeduld, zoveel is zeker.
Twintig jaar gelden planden mijn zussen en wijlen mijn man en mama mijn 40e verjaardag. Een complete verrassing. Ongezien. Als je de oudste bent is het niet moeilijk zoiets te verzinnen voor de jarige.
Anneke Nelissen had me uitgenodigd om samen met haar man en de mijne te gaan eten in Lier, "want dat meen je nu toch niet hé Gene dat je niets gepland hebt voor je 40e verjaardag!!!".
En zo was het, dat Anneke en Peter ons kwamen ophalen. Maar eerst zouden we naar café 't Goed Voorbeeld gaan in Lier om samen met Jeanine het glas te heffen op haar verjaardag...die had daar zo op aangedrongen.
Ik liet het allemaal over mij komen. Waarom niet tenslotte. En Anneke is nu eenmaal een goede actrice !
Eenmaal in 't café moest ik achteraan in het zaaltje gaan.
Ik weet nog dat ik twijfelde omdat ik die Jeanine niet goed kende.
Maar ze duwden me vooruit.
De eerste die ik zag was mijn schoonbroer, Jan Leyers , die vlug nog een stekker in een stopcontact aan het steken was.
Maar zijn aanwezigheid op dat feestje van Jeanine verbaasde me niet. Tenslotte kende hij Jeanine van de toneelvereniging waar ons Anne speelde...maar naargelang mijn ogen aan de duisternis wenden en ik "lang zal ze leven" hoorde zingen en één voor één de aanwezigen herkende als zijnde ALLEMAAL kennissen van mij...begon het me te dagen.
Het feest was voor mij.
En dat , dat was een complete verrassing.
De volgende dag sprak mijn moeder de gevleugelde woorden "j'espère que ton bonheur persistera longtemps" terwijl ik uit volle borst "de meeste dromen zijn bedrog" van Marco Borsato stond te zingen de dag nà de heugelijke gebeurtenis....en zie , acht maanden nadien was al dat geluk één grote herinnering en waren noch zij, noch Philippe er nog .
En daarom is het belangrijk te genieten van elk gelukkig moment.
Want geluk kan soms van korte duur zijn, maar de herinnering is voor eeuwig.
Wordt vervolgd !
