En Nel is ook weer in het land, al een paar weken naar het schijnt, alleen wist ik het niet.
- Je was dan ook zo druk bezig, opperde Nel en in feite was dat ook wel zo.
Soms heb ik het gevoel dat de tijd aan mij voorbij gaat en dat ik het allemaal niet goed meer kan bijhouden.
Maar het is bijna juli en in juli gebeurt er niks bijzonders.
Hetware dat - ook een jaarlijkse gewoonte- Vlaamse, Waalse en gewoonweg Europese vrienden vragen of ze "morgen of overmorgen eens mogen passeren", want ze moeten naar de Mont Ventoux, naar Spanje, naar Portugal, naar de Provence en het ene en het andere liggen nogal ver uit de buurt wat mij betreft...maar goed, wat doe je eraan.
Wat (mijn) Jan bovenmate ergert is dat de toevallige passanten hun dag, hun uur, hun week, uitkiezen en dat wij maar moeten zien dat " dat in ons kraam past", zoals hij pleegt te zeggen.
Want wij hebben toch niets te doen hé, dus of het nu morgen of vandaag is, waarom zouden ze dat moeten vragen? Wij zien hier niets of niemand, want hoe zouden wij hier iets of iemand op bezoek krigen anders dan zij? En hoe kunnen wij hier nu mensen kennen? We woonden tenslotte 50 jaar ( en meer ) in België.
Neen, wij moeten heel content zijn dat ze komen, die vrienden die we anders nooit zagen in die 50 jaren of die nooit bij ons op bezoek kwamen toen we nog in onze Vlaamse stulp woonden, waar we - door tijdsgebrek- nochtans ook soms alleen zaten of ons afvroegen waar zij dan zaten toen het misschien aangewezen was om eens te vragen hoe het ons verging.
Of ben ik aan het zagen?
Ik denk het.
Bref, ter zake, Jan en Elly zijn weer in het land en dat betekent palingtijd.
Gerookte paling nog wel. Verleden jaar heeft Jan bij Zwany een heuse rookton gemaakt en die zouden Zwaan en Rick weer op de gazon zetten zodat Jan ( haar Jan niet de mijne) er van bij aankomst onmiddellijk de verse paling in kan ophangen en dan kan het roken beginnen.
Nel was ook van de partij en het was allemaal een bijzonder leuk weerzien.
-Alleen zo vreseijk spijtig dat ik niet kan bridgen, zei Nel en ik kan dat alleen maar beamen.
Ik wou dat ik het kon, want ik ben gek op kaarten : wiezen en mannillen , reuzeleuk.
Mijn schoonmoeder zaliger zei altijd dat ik zo serieus was bij het kaarten dat het precies was of ik speelde "voor een hofstee" ...net of de boerderij stond op het spel.
Nonkel Michel ,een oud Westvlaams mannetje, met een pet op en een zelfgerold sigaretje in zijn mondhoek, kwam me op zaterdagavond ophalen " goigiemée Kèppe ?" , vrij vertaald " ga je mee schatje ?" .
En weg waren we. Nonkel Michel zo fier als een gieter met mij op café in Beveren-Alveringem om een mannille toernooi te spelen.
Ik was er gek op !
Het was nooit te veel, nooit te laat, nooit te vroeg.
Maar bridgen ? Neen !
Bref, ter zake, de paling was heerlijk, heerlijk, er zijn geen comperatieven mogelijk.
We bleven en bleven er van smullen!
En daarna haalden we verhalen op , bespraken we wat we deze week nog meer zouden doen, wanneer ze weer zouden evrtrekken, wanneer we elkaar zouden weerzien enz.enz.enz.
Voor herhaling vatbaar, zeker weten.
Dank je Ellie en Jan !
