De verhuis

De verhuis is één van de slechtste herinneringen in dit avontuur. Ik verklaar me uiteraard nader, want zo'n info kan van alles betekenen! Het betekent geenszins dat het een slechte herinnering is van naar hier verhuisd te zijn, wel integendeel. Neen, ik heb het enkel over de verhuis op zich, het organiseren ervan, de juiste verhuisfirma vinden, het voorbereiden, ondertussen kandidaat kopers voor het oude huis ontvangen, verkoop van sommige items, weggeven van andere, de verhuisdag ( verhuisdagen is hier meer op zijn plaats) , Spotje vervoeren en in toom houden eenmaal ter plekke aangekomen, toekomen in een ijskoud huis, stortbuien en de verhuiswagen die zich vastreed, twee dagen later beginnen uitpakken en dan de grote ontdekking van het land, de dichtst bijzijnde stad, steden, dorpen, en dan....de mensen! We hadden prijs gevraagd bij verschillende firma's, de ene al onbetaalbaarder dan de andere. Gaande van 18 000 eur tot 12 000 eur, om dan tenslotte hier in Cahors sud Souliol Noyer te vinden die ons voor 5000 eur wou verhuizen, op twee dagen, het zijn er wel vier geworden , maar die zoals zijn logo het zegt een 'gentlemen du déménagement' gebleken is. Zo zie je maar dat het echt heel belangrijk is om daar tijd voor te nemen om de juiste firma te vinden. Gedurende weken hebben we dingen naar het containerpark gesleurd. Voor Jan is dat steeds een heel pijnlijke bedoening, die zou alles bijhouden. Ik heb als regel ' als ik het of jij het de laatste twee jaar niet nodig hebt gehad, vergeet dan voorgoed dat je het gehad hebt. Weg met die dingen' . Je houdt het niet voor mogelijk wat een mens allemaal bijhoudt. Soms puur sentiment, speelgoed, oude kleren, zelfs cursussen erfrecht van op de universiteit. Man, man,man, weg ermee. Dus containerparken volgestauwd, dingen weggegeven, andere verkocht bij Campo . Schilderijen waarvan je altijd gedacht hebt dat ze heel veel waard waren blijken dat plots veel minder en andere vallen dan weer beter mee dan eerst gedacht. Maar over het algemeen is het wel zo dat echte meesterwerken NOOiT zoveel opbrengen dan initieel gedacht. Een maand of twee geleden wandelde mijn zus Bernadette op de Zavel in Brussel en ziet ze daar plots een schilderij van Toussaint, waarvan ze zeker wist dat het jaren bij mij had gehangen ( omdat het jaren tevoren bij onze groottante , tante Louise, had gehangen. Ze stapt de antiquair binnen, die heel enthousiast was over het tableau : 30.000 eur alstublieft. Neen, ik ga niet verklappen hoeveel ik ervan kreeg, maar de helft was het niet. Zo zie je maar: echt kostbare dingen worden plots ' een vervalsing, een copie, een periode die niet zo gegeerd is van deze kunstenaar, geen interesse, crisis', alles, maar niet de prijs die jij in gedachten had. Maar probeer eens iets te kopen van dien aard :onbetaalbaar! Tijdschriften en boeken naar st Mathildis gebracht en naar het Rode Kruis. Kortom, we hadden 'minder' en toch nog zoveel. De verhuis op zich gebeurde op twee dagen in Belgïe en twee dagen in Frankrijk. De GPS die we speciaal gekocht hadden met het oog op de verhuis waren we vergeten in de auto te stoppen. Om 5 uur 's morgens schrikt Jan wakker : waar heb je de GPS gelegd ?. Daar is Jan heel goed in : ik heb die GPS zeker weggeborgen, want hij is er niet aangekomen. Niet dus. De GPS zat veilig opgeborgen in de kast in het bureau , toch ? Ware het niet dat de kast al op de camion stond en die niet meer kon geopend worden! Grr, grr, grr. Aangezien we een GPS hadden moesten we geen landkaarten meer hebben, soit, we moesten zo naar Frankrijk rijden, zonder kaart. Langs de autostrade , een beetje vóór Parijs hebben we alsnog een kaart gekocht en een lieve vrachtwagenchauffeur heeft ons bovendien een handige tip gegeven om een reuzefile te vermijden. We zijn er geraakt!

'jullie komen toch langs , hé?'

' jullie komen toch langs hé?', is het slechtste at ik ooit tegen iemand gezegd heb. Want ze komen niet alleen langs, ze komen té veel, met té veel , té dikwijls, té onverwachts, té ongepast, té als het hun uitkomt...langs ! Het eerste jaar, we waren zo'n drietal maanden ter plekke , kregen we al ons eerste bezoek. En het zijn niet de 'beste' vrienden die langs komen, het zijn meestal de mensen die je niet zo goed kent die zich plots ontpoppen als ' dikke vrienden' die gretig ingegaan zijn op mijn stomme, maar goedbedoelde voorstel. Mensen met puberkinderen, die zich uiteraard vervelen, want hier is 'niets' te doen volgens een puber. Na drie dagen zeggen de gasten dan ' ze verveelt zich, want hier is niets te doen hé?' Een uitstap plannen of zo zien ze niet zo meteen zitten, of we moesten mee. Het eten wordt ook bekritiseerd, 'ze lust geen rode kool' , ' ze eet geen vlees' , ' hij eet geen groenten' , 'hij wil frites', je hebt er geen idee van wat de gasten allemaal 'durven' zeggen bij mensen waar ze zichzelf bij hebben uitgenodigd en die GEEN chambres d'hôtes uitbaten! Of kenissen die je onder de middag bellen met hetvolgende 'goede' nieuws : " Gene, ik heb goed nieuws, ik heb een ticket geboekt van 12 tot 25 mei, ik kom aan in Toulouse, wat denk je daar van ? " Dat betekent dat die vriend moet afgehaald worden in Toulouse op de luchthaven, 'slechts' anderhalf uur van Le Cigalou, dat die geen wagen zal hebben en dus overal naartoe zal moeten gebracht worden, of weergehaald worden ( er rijdt hier twee maal per dag een bus naar Cahors! ), kortom dat je huis plots bezet wordt met mensen waar je geen 24 uur mee wil samen zijn. Op dit punt ben ik volledig veranderd qua ingesteldheid. Ik heb mezelf moeten overwinnen om te durven zeggen ' sorry, maar dat zal niet gaan. Er zijn verschillende goede chambres d'hôtes in de buurt, huur een wagen, kom met de trein naar Cahors of Montauban, kortom reken niet op ons om constant met jullie bezig te zijn, want jullie hebben het mis als jullie denken dat we ons hier vervelen! Ik kan me niet voorstellen dat we dat in Belgïe zouden tegengekomen zijn: een vriendin die belt om te zeggen at ze een tiental dagen zal komen logeren in mei, zomaar, omdat ze je eens wil zien! Wat niet wegneemt dat als ik die mensen ook wil zien, ze inderdaad altijd welkom zijn . En dat zijn onvergetelijke momenten, de reden waarom ik wel zei : 'jullie komen toch langs hé?.

terug naar Belgïe met het 'grote nieuws'

De compromis was getekend, ons huis stond te koop.
Ik ging terug werken.
Er was goed nieuws zeiden mijn collega's: de Nederlander vertrok naar Nederland en ik kreeg er een dienst bij....wat vond ik daarvan?
Wel, een paar weken tervoren zou ik een gat in de lucht gesprongen zijn, nu deed het me niets.
Ik zei aan mijn collega die rechtover mij zat : "Geert, wil je me helpen met mijn opzegbrief?"
Zijn gezicht sprak boekdelen. Wat bedoelde ik ? Wel, ik liet de boel de boel en wou vertrekken.
Ik belde naar Jan, zei hem dat de Nederlander vertrok en ik een dienst bijkreeg, waarop hij prompt " Ah, dan gaat het niet door" zei....Neen, neen, Jan, wees gerust, we vertrekken.
Dus toen ik een poosje later bij de baas geroepen werd die me het heuglijke nieuws zou meedelen over mijn toekomst , kon ik van opwinding bijna niet meer op mijn benen staan: ik hoefde het cadeau niet, ik hield het voor bekekeb.
En zoals het me al eens eerder te beurt gevallen was toen ik mijn eerste werk vaarwel zei, mocht ik ook nu mijn volledige opzegperiode uitdoen !!!!!! Vreselijk.Maar goed.
Het hoefde niet meer voor mij. Ik had iets anders om naar uit te kijken.

Het heeft nog eens ganse poos geduurd eer het huis verkocht was. Het was dan ook geen klein optrekje. Het was een grote kluif.
Maar, het geraakte verkocht. Dus, we klagen niet.

De verhuisdatum werd bepaald : 14 februari 2007, Valentijn.

Mijn dochter had het er uiteraard moeilijk mee. Ik ook, maar waarschijnlijk niet zoals zij het aanvoelde.
Het is en blijft steeds een knagende pijn, maar we bellen dagelijks of zo goed als en we zien elkaar een keer of 4 per jaar. Het eigenaardige is dat dat hier in Frankrijk volledig 'gewoon' is. Mensen verhuizen nu eenmaal voor hun werk, of om een partner te volgen die een betere job heeft en dan ben je al gauw 600 km verder.

Het goede aan de plek waar we wonen is, is dat we met om het even welk vervoermiddel op 1 dag in Antwerpen staan . Hopelijk hebben we nooit met zo'n 'noodsituatie' te maken....

We begonnen afscheid te nemen van kennissen, vrienden, buren, familie.Aan iedereen zeiden we "jullie komen ons toch bezoeken he?", want we vreesden inderdaad wel dat we geïsoleerd zouden zijn, zo ver weg, van alles wat ons zo vertrouwd klonk.

Waarom ben je daar zo graag ?

Een pasklaar antwoord op deze vraag die een goede vriendin me stelde in 2008 heb ik niet.
Het landschap, is het eerste wat me te binnen schiet. Het eindeloze landschap, de onafgebroken horizon. De wisselende seizoenen die ik hier dagelijks kan toetsen aan mijn omgeving.
Dagelijks maak ik dezelfde wandeling met mijn twee honden en met Jan. Dagelijks zie ik dezelfde dingen. En weer nieuwe dingen die ik gisteren nog niet gezien had.
En dezelfde dingen, die toch veranderd zijn, anders zijn.
En nieuwe sporen van een das, een ree, een everzwijn of een vos.
Of zijn het oude sporen ?
En de stilte. En de geluiden van de honden, of van de geiten ooit, of van een ongekende vogel, of van een brammende reebok.

En je kan ze plaatsen, ze herkennen, ze beluisteren, zonder dat daar het geluid van een auto of een vrachtwagen of een bromfiets doorheen walst om alles soms te verpletteren.
Bij wijlen een tractor , inderdaad. Toch wel.
Een man die het land labeurt. Zo noemt men dat hier. En als je de moeizame gang van de machine die diep wegzakt in de aarde bekijkt, dan begrijp je dat woord 'labeur' beter.
Labourer.
Zwaar labeur.
Ook in Vlaanderen, maar ook hier.
En een paar weken later is het wonder geschied, je ziet iets groenigs uit die witte kalkaarde verschijnen. Je achtte dat niet voor mogelijk, zo droog dat de grond is, volledig wit van de kalk, daarom noemt men deze streek ' Le Quercy blanc' .
En je kan gans dat proces volgen. Wonderbaarlijk.
En toch zo eenvoudig.
Dat ik me soms afvraag of ik aan het dementeren ben; omdat ik niets liever heb dan hier te zijn, in deze omgeving, op deze plek op de wereld.
Zal dat gevoel blijven duren?

Alleen?

'Maar je zal daar helemaal alleen zijn, jij die zoveel van gezelschap houdt !' Als er iets minder waar gebleken is, is het die uitspraak wel. Nu moet ik wel toegeven dat je soms té ver weg bent om op een adequate manier op iets te reageren dat in je thuisland gebeurt. Voorbeelden? Ja, té over. Ruzies of misverstanden bijvoorbeeld. Zo was er op een dag een bericht dat de ronde deed in ons thuisland dat ik tegen x zou gezegd hebben dat y over xy gezegd had dat... Man, man,man, wat dat geworden is voor een monster, daar kan ik nu nog niet van over. Want nooit heb ik tegen x gezegd dat y iets gezegd had over xy. En zie, was ik dan nog in Belgïe geweest, dan was ik in mijn auto gestapt om een met x, met y en met xy onder vier ogen te spreken. Maar nu ging dat gewoonweg niet. Er is een reuzachtige ruzie van gekomen, met x, met y, met xy en met de rest van mijn oude vriendenkring. Ik voel me nog altijd verbolgen als ik eraan denk. Aangezien ruzie met mij de gemakkelijkste oplossing is, ik ben immers ver weg en dus komt men mij zo vaak niet meer tegen, heeft men mij niet gespaard, integendeel, ik werd opgeofferd voor de zielerust van alle anderen. Of familieruzies, nog zoiets. En eer je met iedereen gesproken hebt , is de ruzie al ontaard in een gans andere ruzie waar je gewoon het einde niet meer van ziet. Ja, dat zijn heel moeilijke momenten. Of als mijn dochter droef is, of teneergeslagen, of ongerust, of ongelukkig, of juist heel blij, of als ze fantastisch nieuws heeft, of als ik gewoon zin heb om eens bij haar binnen te stappen, of zoals zij het zegt : gewoon eens bij je langs komen mama. Ja, dat zijn moeilijke momenten. Maar die kan ik allemaal counteren. EN met zulken argumenten, dat ze in het niet vallen. Want bij ruzies is het soms ook goed eens alles vanop een afstand te zien. Dat werpt een andere kijk op de zaak. En de afstand leert je relativeren. Tijd geeft ruimte. Ruimte genereert tijd en omgekeerd.

Niets meer te doen hebben...

"wat ga je daar doen, in 's hemelsnaam, de ganse dag ?" Tja, dat wist ik toen ook zelf niet heel goed. Ik herinner me dat ik, heel in het begin, naar vriendinnen een email stuurde met een opsomming van wat ik die dag allemaal had gedaan. Geloof me, je was moe, alleen al door de mail te lezen ! Want van de ene op de andere dag zijn je activiteiten gans anders. Vroeger had ik een poetsvrouw die als een echte fee door mijn huis vloog om alles zo netjes te krijgen als ik het wou, ze nam de strijk er ook bij, kortom, als we allemaal een beetje opletten gedurende de week, moest ikzelf zelden stofzuiger of vuilblik ter hand nemen: iemand anders deed dat voor mij. Boodschappen doen gebeurde in het weekend of in de buurtwinkel. Tijd om uit te kijken naar koopjes, soldes of uitverkopen was er gewoonweg niet, of je kon moeilijk vakantie nemen om daar van te profiteren. Koken deed de eerste die thuis kwam , en nog in een verder verleden aten we op het werk of op school en werd er enkel charcuterie of kaas gekocht voor de avondmaaltijd . Nu, geen personeel meer, want uiteraard minder geld maar meer tijd. Het poetsen wordt dan ook door ondergetekende voor haar rekening genomen. Doe ik dat graag ? Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand dat 'graag' doet. Maar goed, ondertussen weet ik wat ik moet doen, wanneer ik het het beste doe, hoeveel tijd het me gaat kosten, welke producten doeltreffend zijn en die welke gewoon boerenbedrog zijn van de reclamebureau's. Strijken -bezigheid die ik vroeger haatte- wordt een plezierige, of laat het me zo stellen , een minder vreselijke klus dan jaren geleden. De wasmanden zijn minder vol en dus duurt het jobje ook zolang niet. Ik strijk geen uren aan een stuk! Boodschappen doen is een 'leuke uitstap' naar Cahors of Montauban. Je leert minder verplaatsingen te doen en beter na te denken over wat je precies nodig hebt, want de afstanden zijn enigszins anders dan in Belgïe. Koken wordt een passie en dagelijks komt hier heerlijke kost op tafel, een restaurant waardig. Dat vertaalt zich ook op ons gewicht dat niet is afgenomen , tot ons spijt uiteraard. "Maar,je gaat daar helemaal alleen zijn en je vervelen" , dat item is ook niet uitgekomen.

Het avontuur kon beginnen.

Want wat nu ? Hadden we het geld om zo'n huis te kopen ? Niet onmiddellijk, mijn huis was immers nog niet verkocht. Paniek, zenuwen, ergernissen, wroeging soms, geluk meestal...we tekenden het compromis de vente met de clausule dat we pas na zes maanden de volledige koopsom moesten betalen . En dat was een prima ingeving, want het heeft in feite redelijk lang geduurd vòòr ik mijn huis verkocht zag. Maar die dag is er ook gekomen. Alhoewel het een mooi huis was, waarin wijlen mijn man en ik belangrijke verbouwingen hadden laten uitvoeren, ben ik Er nooit hartstochtelijk 'verknocht' aan geweest. Aan geen enkel huis waarin ik ooit gewoond heb. Eén gelijkenis tussen mijn vorig huis in Belgïe en het huis hier in Castelnau : het was telkens het allereerste huis dat ik zag in een zoektocht naar een huis, wat ik bijzonder vreemd vind. Maar het is ergens als een foto die op je netvlies gegrift wordt en die je herkent op het ogenblik dat je het plaatje ziet , en ja dus, twijfelen moet je dan niet doen vind ik. Zo zou ik kunnen stellen dat indien ik ooit door één of andere omstandigheid Le Cigalou zou moeten verlaten, ik dat aarschijnlijk niet met heel veel pijn in het hart zou doen, ondanks het feit dat het een liefdesgeschiedenis was... Ik kan dus redelijk gemakkelijk alles achter mij laten en herbeginnen. Of laat ik het zo stellen: ik kan gemakkelijk materïele dingen achter mij laten. Want mensen achterlaten, dat is weer een andere belevenis. Mijn dochter was 23 jaar en woonde op een appartementje in Antwerpen, zij had het er wel moeilijk mee, maar ze zou me nooit voor een dilemma hebben gezet , ik zou en mocht mijn droom waar maken. Nu, op één dag staan we voor haar deur, indien dat nodig zou blijken. Zowel met de wagen, met het vliegtuig als met de trein. En wat is één dag ? Ik herinnerde me dat ze enkele jaren tevoren een Spaans lief had gehad en dat ze me ook van vandaag op morgen zei dat ze naar Barcelona zou gaan wonen : ' maar mama, dat is helemaal niet ver, toch ?' ! Castelanu was 550km dichter dan Barcelona, maar nu bleek het ineens toch ver weg. Begrijpelijk is het zeker. Mijn dochter is enig kind, haar vader stierf toen ze 12 was , dus ze is nogal alleen. En ik denk dat ik haar God ben, dat gevoel heb altijd al gehad. Onze band is altijd buitengewoon hecht geweest, het was dus niet zo eenvoudig, noch voor haar, noch voor mij, om de beslissing te relativeren in de zin van ' het is maar een boogscheut ver'. Mijn werk was het tweede knelpunt , want mijn werk was 27 jaar lang toch één van de belangrijkste activiteiten in mijn leven. Tja, ik zou mijn baan moeten opgeven. En als dat zo was, wat zou ik dan toch doen een ganse dag in zuid Frankrijk als ik niets meer om handen zou hebben? Zou ik in een zwart gat vallen nu we besloten hadden geen chambres d'hôtes uit te baten ?

Le Cigalou

We hebben er helemaal niet lang moeten over nadenken: het was liefde op het eerste zicht. 's Avonds aten we samen met onze nieuwe vrienden in een prachtige chambre d'hôtes, op een boogscheut van ons droomhuis. "En?" vroegen de vrienden. "ja, we hebben een huis gevonden"... De volgende dag gingen we nog eens de sleutels vragen om het nog eens te mogen bekijken. Veel werk moest er niet in gebeuren, misschien was het vrij primitief, in die zin dat er weinig luxe was : een grote zitplaats met een reusachtige 'cantou', of open haard, zo eentje waar je gemakkelijk kan in rechtstaan. Een eetkamer, een keuken. Boven , een reusachtige 'master bedroom', een douche en toilet, een aparte badkamer, een kleine overloop en nog eens drie slaapkamers en badkamer , en dan : the masterpiece : een prachtige auvent. Dat is een halfopen kamer. Je kan dus de ganse zomer half binnen en half buiten zitten. Een kleine tuin, en heel veel heuvelachtige eikenbossen,maar een panoramisch zicht van 45 hectare rondom het huis en een heel mooi meer op loopafstand. Een droom. Toch zijn we ingegaan op de andere afwpraken die we gemaakt hadden vanuit Belgïe, en hoewel er best ook mooie en unieke plekken bij waren , kon geen enkele eigendom tippen aan Le Cigalou. Dus, doen ? In bed, vòòr we de definitieve beslissing namen, zei ik 'heel terloops' tegen Jan : 'neen, ik denk dat ik maar geen chambres d'hôtes ga beginnen!'. ' Wat een pak van mijn hart' ,zei hij en tot hiertoe zijn we daarmee de meest originele Belgen van de streek, want telkens ons gevraagd wordt : 'en hebben jullie dan een chambres d'hôtes? ', antwoorden we heel blij en prompt' NEEN ! Nooit geen spijt van gehad trouwens. We kregen diezelfde avond nog een telefoontje van een goede vriend die ons wist te vertellen dat een andere vriend van ons die dag een herseninfarct had gehad. Het leven is maar al te kort, dat wisten mijn partner en ik uit ondervinding. De dag erna , twee dagen na onze aankomst, togen we naar het immobilïenkantoor om een bod uit te brengen op het huis. Het bod werd aanvaard, het avontuur kon beginnen.

Maar kijken betekende onmiddellijk kopen ...

Ondanks onze opzoekingen en vondsten op internet, ondanks de afspraken die we van thuis uit gemaakt hadden met eigenaars en makelaars in de buurt, raadden onze 'nieuwe vrienden' ons aan , zeker ook eens te gaan kijken bij de plaatselijke immobilienmakelaar . Immobilier Quercy Gascogne , bij Babette en Domino. Zo gezegd zo gedaan, ze waren er allebei , maar ondanks de mooie eigendommen die ze ons lieten zien, hadden ze die dag geen tijd om met ons de panden te gaan bekijken. Aan hun bureau zat echter nog iemand, Eric G. met wie ze regelmatig samenwerkten. Hij draaide zich om en zei : 'maar ik heb wel tijd. Dus als het jullie schikt, gaan jullie een hapje eten in het plaatselijke restaurant Le Bardouquet en rond twee uur kom ik jullie oppikken'. We hebben niet getwijfeld en namen het aanbod gul aan. Le Bardouquet, een must voor iedereen die hier langskomt. Vriendelijke bediening van Aurelia, een prachtterras op het marktplein, druk bezet zodra het mooi weer is, wat heeeeeeel dikwijls het geval is, kortom een begrip voor iedereen in deze streek. Om twee uur was de man daar. Het eerste huis dat hij ons liet zien was een schot in de roos. Dat zicht ! Dat huis ! Die locatie! Dat meer ! Mijn eerste woorden waren ' amai, amai!'. Ik was verkocht. We hebben nog vier andere huizen gezien die middag . Toen we terugreden naar het dorp, vroeg ik aan Eric of we toch nog eens konden langsgaan naar het eerste huis. Hij bekeek me in zijn achteruitkijkspiegel en zei : ' mais bien sur Madame' en zijn ogen lachten zo hard, dat ik daar heel dikwijls aan heb moeten terugdenken. Hij wist van het eerste moment dat hij de vis aan de lijn had geslagen. We gingen dus nog eens naar het eerste huis kijken, het heette ' Le Cigalou' , plaatsnaam Vers in Castelnau-Montratier!

En dus gingen we kijken...

Ondanks onze opzoekingen en vondsten op internet, ondanks de afspraken die we van thuis uit gemaakt hadden met eigenaars en makelaars in de buurt, raadden onze 'nieuwe vrienden' ons aan , zeker ook eens te gaan kijken bij de plaatselijke immobilienmakelaar . Immobilier Quercy Gascogne , bij Babette en Domino. Zo gezegd zo gedaan, ze waren er allebei , maar ondanks de mooie eigendommen die ze ons lieten zien, hadden ze die dag geen tijd om met ons de panden te gaan bekijken. Aan hun bureau zat echter nog iemand, Eric G. met wie ze regelmatig samenwerkten. Hij draaide zich om en zei : 'maar ik heb wel tijd. Dus als het jullie schikt, gaan jullie een hapje eten in het plaatselijke restaurant Le Bardouquet en rond twee uur kom ik jullie oppikken'. We hebben niet getwijfeld en namen het aanbod gul aan. Le Bardouquet, een must voor iedereen die hier langskomt. Vriendelijke bediening van Aurelia, een prachtterras op het marktplein, druk bezet zodra het mooi weer is, wat heeeeeeel dikwijls het geval is, kortom een begrip voor iedereen in deze streek. Om twee uur was de man daar. Het eerste huis dat hij ons liet zien was een schot in de roos. Dat zicht ! Dat huis ! Die locatie! Dat meer ! Mijn eerste woorden waren ' amai, amai!'. Ik was verkocht. We hebben nog vier andere huizen gezien die middag . Toen we terugreden naar het dorp, vroeg ik aan Eric of we toch nog eens konden langsgaan naar het eerste huis. Hij bekeek me in zijn achteruitkijkspiegel en zei : ' mais bien sur Madame' en zijn ogen lachten zo hard, dat ik daar heel dikwijls aan heb moeten terugdenken. Hij wist van het eerste moment dat hij de vis aan de lijn had geslagen. We gingen dus nog eens naar het eerste huis kijken, het heette ' Le Cigalou' , plaatsnaam Vers in Castelnau-Montratier!

De start

Zes jaar geleden was er plots geen rek meer in mijn elastiek : ik had het precies allemaal al eens meegemaakt en de moed ontbrak me -van de ene dag op de andere- om te blijven vechten voor een oorlog die ik nooit kon winnen : mezelf blijven op het werk , in de spiegel kunnen blijven kijken , de werknemers eerlijk tegemoetkomen. Wt mijn bazen me vroegen en wat de medewerkers zorgen wekte bleek onverenigbaar. Ik was moe om goed te doen ten opzichte van de bazen en moe om goed te doen voor de medewerkers. Het was nooit goed. De klap op de vuurpijl kwam er doordat me een gebrek aan respect tenopzichte van 'iedereen, hoog, gelijk, laag' voor de voeten werd gewmeten en ik daarmee niet kon leven. Want ofwel was dat waar (eens ik van de schok bekomen was begon ik me natuurlijk af te vragen of dit misschien wel waar was) en dan was ik een redelijk monster geworden , want niks is erger dan geen respect te hebben voor je medemens ofwel wou men me doen geloven dat het waar was en dan was de vraag in welke hel ik terechtgekomen was, ofwel ,wou men me gewoon wegpesten omdat ik bleef doorgaan in moeilijke omstandigheden en dat me dat niet in dank werd afgenomen. De dienst waarop ik werkte zou immers verkocht worden odmat hij verlieslatend was en het is dan niet leuk als een diensthoofd 'het hoofd' biedt aan dergelijke omstandigheden en het tegendeel wil bewijzen. Maar goed , toen had ik dat nog niet helemaal door. Ik bleef een tweetal weken thuis en dan nam ik de koe weer bij de horens: ik begon te solliciteren. En dat wierp zijn vruchten af, maar op een gans andere manier dan iedereen had gedacht. Ik werd weer sterker en besloot iets gans anders te doen. Waarom geen chambres d'hôtes beginnen in Zuid-Frankrijk? 'meen je dat nu?' zei mijn partner, Jan? 'Ja, dat meen ik nu!' Terug op het werk bood men mij een nieuwe dienst bij aan, maar daar heb ik hartelijk om bedankt . Ik nam ontslag en hield het voor bekeken. Een collega vertelde me dat een ex collega zo'n chambres d'hôtes begonnen was in Flaugnac, de Lot en misschien zou het interessant zijn daar eens een kijkje te gaan nemen. We namen contact , boekten een reisje, en vertrokken. Op avontuur!