Dingen waar ik geen afscheid van kan nemen

Er zijn zo van die dingen waar ik geen afscheid kan van nemen.
En er zijn er andere die ik al 1000 x naar de verdommenis gewenst heb, maar die ik houd omdat Jan er geen afstand kan van doen...

Soms vraag ik me af waarom ik die dingen bijhoud?
Want soms hebben ze geen enkele waarde. Soms wel.

Maar telkens ik erbij stilsta of als ik ze afstof, dan denk ik aan die of die persoon die op een bepaald moment belangrijk was in mijn leven, en nu weer niet meer.
Of aan "iets" wat gebeurde toen ik het kreeg.
Of aan een liedje en het liedje aan een jaartal en het jaartal aan een gebeurtenis en een gebeurtenis aan een mens die nog ergens op aarde rondloopt of die er al zoveel jaren niet meer is.

Zo zijn er de "hummeltjes" van meme.
Elk jaar kwam nonkel Georges me halen met zijn mercedes om voor meme, zijn meter, een hummeltje te gaan kopen in de Molenstraat in Aalst.
En elk jaar weer, zei meme achterfa tegen mij "ik had wel eens liever iets anders gehad hé, weeral iets dat ik moet afstoffen en een plaats geven en het staat hier al overvol van alle "posturen" die de Molenstraat ( zijnde mijn groottantes en -ooms, haar zussen en broers die verwoede kunstverzamelaars waren) niet meer kan zetten."
Maar toch was ze blij als haar broer haar een bezoekje bracht, voor haar alleen, zij de oudste van de meisjes, hij de jongste van de 14 die er geweest waren en de 7 die in leven waren gebleven.
Ze was 14 toen hij geboren werd en ze mocht gelijk thuisblijven....
Zoveel spijt heeft ze daarvan gehad, ze was zo graag lerares geworden...
"Er gaat veel spijt in een zak" placht ze te zeggen als we  als kind verdriet hadden om iets .
Ze wist waarover ze sprak.

En toen ze in een rusthuis verbleef gaf ze telkens een hummeltje aan Aude toen die met nieuwjaar haar nieuwjaarsbrief voor meme kwam opzeggen.
Aude begreep het niet, maar ik des te meer.
Traditie, iets doorgeven en bewaren voor later.
Om het verhaal te kunnen vertellen van het spijt in de zak en de nutteloze cadeaus die we elkaar geven als we zoveel beter zouden zijn met iets anders....

Ik heb ze gehouden meme, de "hummelkes" zoals ze het zei , op zijn Aalsters.
En ik weet er ook geen weg mee, ze staan in mijn slaapkamer , en elke week, als ik het stof afdoe, denk ik aan jou...maar ik denk zo veel meer dan eens per week aan jou.
Ik vind je in alles terug.

Er gaat veel spijt in een zak...

Jean,Jeanne,Jeanette et les autres...

- Allo Jeanne?
- Non c'est Geneviève ,Jeannette
- Ah bon, Geneviève, vous êtes bien rentrés?
- Ja hoor, we waren goed thuis gekomen, is er een probleem?
- Wel ik vraag me af, maar misschien is het helemaal normaal hoor en zijn jullie een speciaal werkje aan het opknappen in de garage waar de tractor staat, ik weet niet hoe jullie dat noemen, de garage? De garage van de tractor?
- Eh, ja dat is het. Ik kon moeilijk uitleggen dat we dat op zijn Vlaams "het kot beneden" noemden....
- Tja het licht brandt daar al sinds gisteren en ik heb gisteren al gebeld naar Jeanne , maar er nam niemand op en toen zag ik dat je auto toch al een paar dagen weg was en daarom dacht ik, tja, ze zijn er misschien niet en daarom vraag ik je dus of jullie goed thuisgekomen zijn...
Ze hapt naar adem en ik zie mijn kans schoon om er tussen te vliegen:
- Ja ik was weg maar Jan was wel thuis hoor Jeannette en zie, hij komt juist binnen , ik zal hem eens doorgeven.
Ondertussen staat Jan, alias Jeanne voor Jeannette die "Jan" maar niet gezegd krijgt , al flink te wuiven en teken te doen dat hij echt zonder Jeannette zijn ochtend wil verderzetten....
Ik heb er mijn plezier in om hem te zeggen dat Jeannette wel degelijk naar Jeanne vraagt...
-Ah bon, zegt hij en hij komt aan de lijn.
Jeannette vertelt hetzelfde verhaal in het lang en het breed en tja, misschien is hij vergeten het licht uit te doen in zijn kot? Zou kunnen hé?
-Ik ga kijken ,zegt Jan en ondertussen krijg ik Jeannette weer aan de lijn.
- Of ik geen poulet fermier wil. Heel lekker, nog geen jaar oud, geen poule ofte soepkieken hé ?
- Bah ja waarom niet in feite.
- Dan zal ik ze voor je klaarmaken en wanneer kom je ze dan halen?
Met klaarmaken bedoelt ze pluimen, niet de kip in de pot gaarstoven.
Jan komt terug van zijn kot en ja hoor, hij had het licht laten branden.
Dat kan dus met iedereen gebeuren hé van het licht te laten branden....Neen, Jan is niet volmaakt.
                         

                                   

De volgende dag wil Jan vertrekken naar Cahors als hij 50 m voorbij ons huis, tussen het huis van onze twee buren in, domweg stilvalt met de jeep.
Onmiddellijk komt Patrick er aan.
- Doe de motorkap eens open Jan.
Zo gezegd zo gedaan.
- Ik zie het al, doe ze maar weer dicht en bel naar de garage. Muizen hebben de peer die de toevoer naar de mazouttank verzorgt doorgeknabbeld.
Ze maken die peren tegenwoordig uit een maisextract , gevolg, muizen zijn er gek op!
                                     

Een paar dagen tevoren was zijn débroussailleur stilgevallen.
Hopsakee en daar stond Thibault, Jeannette's kleinzoon die bij Patrick de bermen aan het proper maken is en ze van alle bramen, doornen en buskus verlost.
-Kan ik je helpen Jan, even kijken en voilà zie , ook geregeld, hij zou de volgende dag een nieuw stukje meebrengen van op zijn werk-professioneel verkoopt hij tuingerei- en je moet dat smeren hé Jan, dààr !
En Jan kon verder de berm proper maken, en daarna het gras opnieuw afrijden met de tractor tussen de pruimelaars...het was 27 graden in de zon en het gras, dat blijft maar groeien.
Ja we hebben veel plezier gehad aan onze buren deze week .
En een goede buur is hier inderdaad levensbelangrijker  dan een verre vriend.

En een goede buur die soms een verre buur is, zoals Paul en Lynne zijn zelfs op verplaatsing naar Cuba waardevol. Want wat stak er in onze brievenbus ? Een heuse enveloppe uit Cuba met twee sigaren: een Partagas en een Romeo en Julia, als dat niet fantastisch is !
Met dank !

De buren zien hier alles, houden alles in het oog, horen alles, kunnen alles ...
Of we niet te afgelegen wonen, vragen jullie zich af?
Soms wou ik dat het waar was !

Noël au balcon

                                                           

Onwaarschijnlijke temperaturen in Europa maken van de kerst dit jaar een beetje een tropische gewaarwording. We tekenden 24 °C op en dat is niet niks.

We genoten van lekker eten en om Paul Goris trachten te evenaren, zal ik voor een keer ook eens mijn menuutje uit de doeken doen.

Terwijl ik in België bij Aude sta te strijken geniet ik van NJAM TV. Neen, ik kan die zender hier niet vinden. Ondanks Vlaanderen TV. Het is een gebrek, ik weet het.
Niks zo leuk als strijken terwijl je vanalles leert over koken.

Soit. Er was een gerechtje dat me er niet te moeilijk uitzag, dus daar ging ik voor : sint jacobsschelpen met witte pens.
En gij nu?
Ik had sint jacobsvruchten bij de visboer in Castelnau besteld .
Woensdag mocht ik ze ophalen.
                                                       

Toen we dinsdag een dagje uit gepland hadden in Toulouse om me naar jaarlijkse traditie mijn kerstgeschenk: parfum van dyptique  aan te schaffen, gingen we ook volledig volgens onze gebruiken eten in de Hallen Victor Hugo, in restaurant Le Louchebem . Heerlijk, maar veel te veel. Soit.
Eerst de hallen rondwandelen, je kon er op de koppen lopen.
Maar duur, duur dat alles was, ongelofelijk.
Ik keek even naar de sint jacobsschelpen : 68,90 EURO per kilo.
Ik schrok me een hoedje. Wablief?
Amai, ik zou er wel voor zorgen dat ik de dag erop alleen naar de visboer zou trekken, want als Jan dat zou horen....


Zo gezegd zo gedaan .
- Ik ga mee naar Castelnau, zei Jan
Grr....

En daar stond ik dan, voor de sint jacobsschelpen.
11,80 EURO de kilo...
Ik wou op slag 6 kilo, dan zou het nog zo duur niet zijn als 1 kilo in Toulouse.
Kunnen jullie dat nu geloven, dat prijsverschil ?!

Neen, ik hield het op zes stuks natuurlijk.
Ik moest ze in de ijskast zetten, met een gewicht op, zodat ze vers bleven.
Pensen had ik wel in de hallen gekocht, pensen met truffel, le terroir waardig uiteraard.

En lekker dat dat was, ik heb er geen woorden voor.
Zo eenvoudig en zo lekker.
En dat met een fles witte wijn, Condrieu .
Amai nog nie !

Als Gustje gaat slapen moet je hem een verhaaltje voorlezen.

- Dit boek ,mamie, dat ken je nog niet hé?

Inderdaad, een boek over een beer waarbij je zelf je verbeelding moet gebruiken om het verhaal verder aan te vullen.

En na het verhaaltje moet je zingen, een liedje van Poesje Mauw.
Spijtig genoeg kent de oude mamie dat liedje niet.
Zijn oogjes , vol ongeloof, precies of ik doe het erom van nu net dat lievelingsliedje niet te kennen...

Maar ik ken een ander liedje.
-Ok dan !

- In het bos daar staat een huisje ,keek eens door het vensterraam, kwam een haasje aangelopen...met gebaren en al hé sta ik daar dan wat onnozel te doen aan het bed van de grote broer.

En vandaar, haas als hoofdgerecht.

De hulp van de bewoners van het huisje in het bos heeft niet gebaat, Jan schoot meneer de haas dood boven op het plateau van Vers. No mercy !

                                                        

uiteraard met Helie's serviesje !

Gisteren aten we hazenrug.

Met peperroomsaus.

Zalig!

Geen woorden voor en het was op voor ik er een foto van heb kunnen nemen.

Met zelfgemaakte kroketten.
En omdat ik niet zeker was van die kroketten, het was immers de eerste keer dat ik er maakte, had ik ook knolselder-aardappelpurée gemaakt. Ik heb ze niet vandoen gehad, de kroketten waren Top !

Met een hemels wijntje : 

En na al die godendrank en heerlijke gerechten konden we geen kaas meer eten .
Na een uurtje kon er nog een bordje dessert bij, Far Breton, een soort pudding  met pruimen op pruimen eau de vie. Neen dat kunnen jullie niet maken zoals ik, kwestie van de pruimen en de zelfgemaakte eau de vie natuurlijk. Zelf Paul Goris kan dat niet, 't is maar dat ik het gezegd heb zie !

Er was er echter één die kerstmis zo niet zag zitten : Cartouche !

                                                            Zalig kerstfeest iedereen.

sinterklaas, kerst en nieuwjaar

-En ga je dan voor de feestdagen naar België?
-Neen, ik ga even daarvoor , zoals elk jaar, om "mijn" dokters te bezoeken , hopelijk gezond verklaard terug huiswaarts te keren en tot zeker 100 jaar te blijven leven, dit laatste op verzoek van mijn dochter.

Het stelt haar gerust dat ik ervan uitga dat ik 100 word...en mij maakt het ongerust dat ze een leven zonder mij niet zo ziet zitten.
Niet dat het mij ongelukkig maakt, verre van. Een leven zonder haar zou voor mij ook onleefbaar zijn, uiteraard.
Maar tja, zoiets moet je toch altijd in je achterhoofd houden, het kan nu eenmaal binnen de paar seconden gedaan zijn.

Maar neen, dus, kerstmis en nieuwjaar vieren we elk in ons eigen land, in ons eigen huis.

En daarom genieten we de week dat ik in België ben rond sinterklaas dubbel en dik van elkaar.

Ik had het grootste cadeau ooit in mijn valies meegesleurd naar Boechout.
Hoe dom kan je zijn?
De mooie speelgoedwinkel in Cahors geeft er de brui aan en er stond een affiche op het raam "liquidation totale".
Hein? De enige echte speelgoedwinkel?
Aude en Stienus gingen er jaarlijks eens binnen en ook ik bekeek graag de pluchen dieren, de mooie spelletjes . Je kon gerust vragen welk spelletje interessant was voor een jongetje van 2 of van 3 of wat ouder, het was prima kwaliteit...maar aan alles komt een eind.
- Tellement dommage ! Waarom stoppen jullie ermee?
- De concurrentie van de grote magazijnen is dodelijk, antwoordde de eigenares....

Snif.

Ik keek rond en zag een mooie tipi staan.
Dat zou misschien wel iets voor Gustje kunnen zijn, dacht ik.
Zonder nadenken kocht ik de tent.
Maar ze geraakte nogal moeilijk in mijn koffer.
-Slim hoor, zei Jan
En hij verwoordde hardop wat ik stilletjes gevreesd had.
Maar het lukte.
En ja, Gust was er blij mee .

We gingen op familiebezoek bij Anne en reisden met Bernadette . We zagen Olga en Dorien.
En Leonnetje .

En Ingrid en Kris en de moemoe.

Maar we waren vooral intensief bezig met Maurice en Gustje.
Want als er één constante is met kinderen, dan is het dat je niets kan plannen.

We wilden met z'n tweetjes naar de stad, maar Gust én Maurice waren ziek en konden dus niet naar school/opvang.
Neen, dan maar een uitstapje naar de dokter.
Thuisblijven, want zwaar verkouden.
Hangerig.

Rode dikke kaken.

Snotneus.

Hoest.
Slecht slapen.

Maar de volgende dag als bij mirakel helemaal beter.

Maandagavond zag ik Gerda en Sonja , Denise en Jeanine en Ghis en Annemie en ons Dette.

En Nelly en Nicole .En Harry en Anne die daar ook iets aan de bar stonden te drinken.

En het was zo gezellig van nog eens samen in Antwerpen te zijn.

Het was al met al zalig en veel te vlug voorbij.

Maar toch ben ik blij van weer op mijn berg te zitten.
Jan is gaan jagen.

De honden liggen in de zetel.

De stoof brandt.

Eén vuur laat ik uitdoven, wegens té warm ....in december.

Een dagje Eindhoven

-En ik heb een dagje vrij, zei mijn zus, zullen we eens iets leuks doen samen, ook met mijn petekind Aude ?
-Eindhoven, riep de dochter, dat is de moeite, ik ben er onlangs met Ingrid geweest en echt, dat moeten we doen.
Bah ja, waarom niet in feite. Afgezien van het Evoluon , dé verplichte schooluitstap jaren geleden, de Philips fabrieken  en de luchthaven weet ik zo goed als niets van Eindhoven.
-Ik rijd, zei Bernadette die kon pronken met haar gloednieuwe mercedes. En voor mij is alleen mercedes een echte auto . Ik weet het, het is een guilty pleasure, maar zo is het.
Zowel Bernadette als ikzelf keken vlug op internet wat er zoals te zien is in die stad en op de website ontdekten zowel zij als ik dat er een mooie kerstmarkt was, met ijsbaan en al , en mooi verlicht.
http://www.kerstmarkt.com/
"Echt gezellig" zoals de Hollanders het zouden zeggen.
-Eindhoven dan? vroeg ik aan Bernadette.
-Het wordt Eindhoven : ik pik jullie op rond 9.30u in Boechout.

Gust ging naar school, Maurice, dat braaf manneke, mocht met ons mee.

We vertrokken rond een uur of 10 en bereikten Eindhoven rond 11.15h.
Goed te doen.
Het weer was minder. Van die motregen die van langs alle kanten komt en "mine de rien" je helemaal nat maakt in een mum van tijd. Je zet je regenhoed niet op, of je slaat je paraplu niet open, want je hebt de indruk dat het helemaal niet hard regent...en voor je het weet ben je doorweekt. Ken je dat?
Zo dus !

Eerst naar de Bijenkorf. De Innovation van het noorden zou je dat kunnen noemen. Mooie dingen, ook een mooie etenshoek waar we een cappuccino dronken en Mauriceke genoot van zijn papje.
Zo braaf, ik heb er geen woorden voor.
Aude vond dat ik heel verliefd naar Maurice keek. En dat is ook zo. Hij is zo lief en braaf dat je hem zou vergeten. En als hij al eens weent, dan vlieg je naar zijn wiegje, want je kan ervan op aan dat er echt "iets" is , gaande van een natte luier, tot het verlies van zijn tutje, de etenstijd die je uit het oog verloren bent enz...Een schatje.

Dan wat winkels in en uit gewandeld.
Om naar een Indonesisch restaurant te trekken ,Bali , hoe kan het ook anders , want daar had ik mijn zinnen opgezet. En als ik mijn zinnen op iets zet...
Bali was dicht.
De kerstmarkt begon om 15 uur, volgens de website.
We gaan binnen in een gezellig koffiehuis...alleen vond ik het helemaal niet gezellig. Ik was nog altijd slecht gezind omdat Bali gesloten bleek. We aten iets klein, een onwaarschijnlijke combinatie van munt ,pesto en kaas op een boterham, gezellig toch?, met een ginger ale, want geen alcohol, allez het viel al bij al nogal mee.
Voor ons vertrek vroegen we aan de eigenaar of hij ons kon uitleggen hoe we naar de kerstmarkt moesten geraken.
-Kerstmarkt ?( langgerekt uitspreken zoals Paul de Leeuw : kerstmaaaaaaaaaaaaaaeeeeerkt????), en zijn kop verraadde dat we toch wel echt domme Belgen waren, want wie komt er nu in 's Hemelsnaam in de maand december op het idee om naar een kerstmarkt te willen gaan?
- Ja op de website van Eindhoven staat dat wel degelijk aangeduid, op het Trudoplein of zo, is dat ver van hier ?, kwam Bernadette vlug ter zake, nadat ze aan mijn kop had gezien dat ik duidelijk niet opgezet was met de ironische blik van de boterhammententuitbater .
-Nou we zullen er eventjes een plannetje bijnemen, zei hij op belerende toon.
Hij wist zelfs niet waar het Trudoplein was, dacht ik bij mezelf, maar neen, wees gerust Bernadette, ik zal er geen opmerking over maken....we lachen allebei, zo goed kennen we elkaar wel.
-Zo'n 25 minuutjes wandelen , het is in een buitenwijk...
We vertrekken en beslissen om dan maar naar de VVV te gaan , aan het centraal station.
Een vriendelijke medewerker staat ons te woord.
-Kerstmarkt? ( zoals Paul de Leeuw : kerstmaaaaaaaaaaaaeeeeeerkt?) met een levensgroot vraagtekengezicht kijkt hij ons aan.
Ik dacht op een bepaald ogenblik dat we ons van maand vergist hadden, echt waar.
Hij zoekt het op op de website : https://www.facebook.com/Kerstmarkttrudopleineindhoven
De kerstmarkt blijkt "uitgesteld", nu weten we dat ook weer....
-Kan U ons iets anders aanraden, vraagt Bernadette op haar meest beminnelijke toon.
- Jaaaaaa-aaaaaaaaaaaaa, er is Strijp.
-Strijp ?
-Ja, Strijp en hij toont ons op een plannetje waar we moeten zijn.
- Is dat ver weg ?
-Nou zo'n 15 minuutjes wandelen van hier...
- En is dat de moeite?
-Jaaaaaaaaaa-aaaaaaaaaaaaaaaaa, zeker weten, boetiekjes, nieuw, echt leuk, gezellig.

En ik ga er niet verder over uitwijden, en laat jullie de mail lezen die Bernadette de volgende dag naar de VVV gestuurd heeft.
Bij deze :

"slecht beraden" zou zeker de titel kunnen worden van mijn blog. Gisteren waren mijn zus (60), haar dochter 30, haar baby in koets (2 maanden) en ikzelf 58 voor wat een leuk dagje Eindhoven moest worden. Shopping, Kerstmarkt Trudoplein waarvan opening op hun website was aangekondigd voor 11 december om 15 uur en natuurlijk een leuk restaurant. Alles voorbereid, enkel het weer, dat konden alleen de weergoden goed maken en daar hadden ze blijkbaar geen zin in. Rond twee uur, na de meeste malls te hebben gedaan, richting VVV om uit te zoeken hoe we naar het Trudoplein konden gaan. De persoon die ons te woord stond was blijkbaar niet goed op de hoogte, zocht wat op internet en zei tenslotte dat er daar niets te doen was. Ja, wat kan u ons dan aanraden. Ja, Strijp.... Kennen we niet. Leuke boetiekjes zei hij verder nog. Is dat te doen te voet? Ja hoor (en hij zag dat het regende en dat we wat ouder waren en een kinderwagen mee hadden). Welke richting? Die kant op. We kregen nog een map mee en dus, op stap. Het was een abominatie ! niks leuks, ver, misschien leuk als de zon schijnt, maar zeker niet als het pletst. Bovendien... leuke boetiekjes? Moeten we een tekening maken? Afschuwelijk, onherbergzaam, daar kan u wat jonge joepies naar toe sturen, maar toch ons stel niet? Daar op zoek naar een koffiehuis om de baby te voeden: gevonden... maar slechts drie zitplaatsen en die waren bezet, en op terras zitten was geen optie. Uiteindelijk toch iets gevonden. Dan met de BUS dit keer..... terug richting stad. Buschauffeur stopt, doet voor- en achterdeur open. Ik stap vooraan op en vraag of nichtje met kinderwagen achteraan mag instappen. Hij antwoordt op norse toon: waarom doe ik hem anders open!  (ja, bij ons mag instappen alleen vooraan, ik was dus wel beleefd). 3 kaartjes = 3 x 3,50 = 10, 50 om ons uit Niemandsland te halen, uit drie uur hopeloos en kletsnat op zoek naar 'leuke boetiekjes".... . Horror. Dus, goede tip: even bijscholen die medewerker van U? en neen, we komen niet terug. mvg

En zoals het Nederlanders siert kreeg ze de volgende dag meteen bericht ( in Frankrijk zou je een week of drie kunnen wachten, of misschien zelfs kunnen blijven wachten op een antwoord):
Beste mevrouw Meunier, het spijt ons te horen dat u geen leuke dag in Eindhoven heeft gehad. En ook zeker dat u niet goed geïnformeerd bent. Wij gaan hier intern mee aan de slag. Nogmaals excuses. Met vriendelijke groet, Carline Sterk Eindhoven Brandstore/ VVV

Neen, je krijgt geen cadeaubon of een gratis poffertje cadeau ...maar ze hebben geantwoord en dat is al iets.

Ik geef jullie de fotoreportage mee van deze onherbergzame streek in het noorden , neen niet doen, zou ik zeggen.
We sloten de avond af met een Indonesisch restaurant.
Het was heel lekker en het maakte veel goed.
Volgend jaar gaan we naar Hasselt of zo...naar de kerstmarkt.
Zeker weten...

onderweg , gezellige buurt hé?

maar ze zien het (nog) zitten!

mooi !

gezellig !

kleinste koffiehuis, drie man kan er binnen

eerlijk zijn ze wel....

wat een gezellige koffietent !!!

de enige "popup winkel" van Eindhoven !

Al een chance dat Mauriceke zo braaf was !

En ik bleef maar "Strijps" zeggen.......maar het is "Strijp" en daar heb je verschillende al even leuke gezellige buurten, Strijp -S, Strijp -T, Strijp-B (stel dat jullie toch willen gaan kijken ....ons kom je er in elk geval niet meer tegen)

Het is zeker vijf jaar geleden

( laatste roos in de tuin , de geur kan ik spijtig genoeg niet meedelen, sorry !)

Het is zeker vijf jaar geleden dat ik nog eens echt alleen was. Alleen thuis, hier in Frankrijk.
Jan is voor een heen-en terug trip naar België.
Heen en terug.
Dat is dus heel kort.
Maar we hebben één keer gepast voor de begrafenis van een vriendin en ik ben daar nog van over mijn toeren als ik eraan denk dat ik daar niet bij was, dat we besloten hebben dat niet meer te laten gebeuren. Als je zin hebt om erbij te zijn, dan doe je dat, no matter what.

Maar goed, Jan is één brok zenuwen als hij op reis vertrekt.
Dat is onvoorstelbaar.
En ik wacht, ik wacht tot hij eindelijk vertrokken is en ik opnieuw gerust kan ademen.

En het duurde waarschijnlijk zo goed als even lang voor hij klaar was met zijn ticket, de bevestiging van zijn ticket, zijn wijziging aan zijn ticket, het huren van een auto, het afdrukken van de eerste versie, de tweede versie, de auto, bellen naar LVL voor toelating om de CPAP mee te nemen in het vliegtuig, niet in het ruim, want het kan niet tegen die ultra-lage temperaturen, de valies, de kleine valies, de grotere valies, welk kostuum, dat kostuum, een ander kostuum, welke schoenen, welke das, mijn pantoffels, Aude heeft toch pantoffels ?, "mama ik heb die weggegooid, daar kon je niet meer op lopen", toch  pantoffels, van de uitleg voor de TV, de WIFI, want Aude en C° zijn naar zee dit weekend, de sleutel, de andere sleutel, de papieren, de GPS , Blagnac luchthaven en de hindernis dat de GPS een adres vroeg van de luchthaven, terwijl ik buiten in de kou stond te wachten tot manlief EINDELIJK zou vertrekken....
Let wel, alle administratieve rompslomp hierboven waren voor Gene's rekening....en HIJ werd zenuwachtig...

Maar zie, hij is vertrokken.
Oef.

En op slag heb ik me een glas rosé ingeschonken, gegeten en nu staat TV op France 2 , voor een spelprogramma en ik heb besloten nu eens een half weekendje te doen waar ik alleen zin in heb zonder dat er commentaar is en ik rekening moet houden met...

Maar mijn schuldgevoel steekt nu al de kop op.
Ik zal mijn huis maar poetsen zeker, zeker nu ik dinsdagnacht ( ik heb verkeerdelijk een ticket geboekt waarbij mijn vliegtuig om 6.50u vertrekt, wat betekent dat ik rond 3.45 u zal opstaan na een vergadering die ik voorzit maandagavond en die tot een uur of 12 's nachts kan duren, zucht !) naar België vertrek, op mijn beurt dan, maar waarbij ik geen 9 dagen rust zal kennen, spijtig genoeg.

Maar er is toch licht op het einde van de tunnel. We kregen vandaag bericht van onze Belgische notaris en op slag heb ik haar gebeld, om te vragen of zij nu eens die volmacht niet zou opstellen voor mij alsook een andere volmacht ivm de nalatenschap en weet je wat ze zei ?
" Maar natuurlijk mevrouw en ik bevraag mij meteen of ik het in het Spaans mag doen!"

En gij nu ?
Woensdag om  11 uur zie, ik zal een copietje naar het Spaanse Consulaat in Toulouse sturen, stel dat ze op hun gedacht terugkomen en opnieuw volmachten verlijden....hebben ze gelijk een modelletje !

Ik kan al niet wachten tot Jan terug is om het hem gelijk te vertellen....

Hij is nog maar weg en ik heb hem alweer nodig.
Kan je dat nu geloven?