communicatieproblemen

"Ben je stilgevallen?", vraagt een vriendin.
"Je blog blijft zo stil!".
Enerzijds doet het me plezier dat er af en toe iemand kijkt naar wat ik schrijf/ervaar.
Anderzijds wil zwijgen niet zeggen dat er hier niets gebeurt , laat staan dat ik 'stil zit ' ;
Integendeel.

Maar kijk, een (ander) groot verschil tussen Vlaanderen ( of ten noorden daarvan) en het zuidwesten is de internetverbinding. Die is hier zeker niet "stabiel". De livebox knippert gestaag , van groen naar oranje en dan naar schreeuwerig rood ,sommige bolletjes vallen ineens uit, andere beginnen heel onerwachts verwoed druk aan en uit te gaan. Kortom je kan er niet op vertrouwen.
Mijn zus was hier twee weken in augustus en ondervond nogal wat connectieproblemen onder de 'auvent'.
De auvent zou je letterlijk kunnen vertalen als ' in de wind' , daar waar het in feite om een beschutte plaats gaat , die juist helemaal 'uit de wind' staat. Raar maar waar.
We moesten dus met zenders en ontvangers werken, dan eens niet , dan eens wel, dan eens alleen op die bepaalde plaats, maar dan kon je de krant niet lezen op de ipad binnen. Of dan op een andere plaats, maar dan kon je buiten niet op internet. Of Jan liep te jammeren dat het toch godgeklaagd was dat we niet allen samen op internet konden, of erger nog : of het echt NODIG was dat we op internet wilden. Konden we niet eens kaarten met elkaar voor de verandering?
Goed.
Daarna hebben we de hulp ingeroepen van de hier te velde heel gerenommeerde heer Filippi. Die zou dat allemaal kunnen oplossen. En als hij er dan toch is zouden we ook eens vragen of we een bijkomende schotelantenne zouden kunnen installeren opdat we ook de Franse zenders zouden kunnen ontvangen.
Zo gezegd zo gedaan.
De Tv, dat is helemaal in orde. We zijn dus meer en meer geïntegreerd hé. Kijken nu Franse TV , soms met ondertitels , dat helpt.
"Het zal de livebox zijn" ,zegt mijnheer Filippi.
Dus wachten tot de maandag daarop om een nieuwe livebox in de orangewinkel in Cahors te gaan halen. Ik kreeg onmiddellijk een nieuwe...die we maar niet aangesloten kregen.
Gebeld, opnieuw gebeld, hulp gekregen, het werkt, het werkt niet meer, het werkt plots vanzelf. We zijn gelukkig. Tot de dag erop, geen internet, geen groene lichtjes, weer de helpdesk. Iemand die me na 45 minuten fitness oefeningen te laten doen ( in de zin van : "staan de lichtjes nu op groen, welk lichtje niet, welk lichtje wel, zet de livebox eens af, eens aan, nu je computer uitzetten, de stekker uittrekken, de stekker van telefoon uitzetten, weer aanzetten, "...je passe les détails) zelfs feliciteert omdat ik zo goed heb meegewerkt (!?).
Ik leg de hoorn neer, een uur nadien, niks meer. Argggggg !
Teruggebeld, weer de ganse uitleg gedaan, weer alle fitnessoefeningen gedaan, "er zal iemand langs komen en volgende week zullen ze me bellen om een commercïele geste te doen voor de inactiviteit van het internetcircuit".
De man zou langskomen op zaterdag tussen twee en drie.
Geen sïesta dus, je weet maar nooit. Om 17 uur telefoon, hij komt ten vroegste donderdag ! "Maar", zegt hij" als ik langs ben geweest zijn al je problemen meteen opgelost!" .
Volgende donderdag komt God dus langs ! Ondertussen is het echter behelpen.

Afzien! Je beseft dan plots dat je ver weg bent en dat verhuizen naar het buitenland vroeger totaal anders moet geweest zijn dan nu.
Maar je beseft ook dat het veel moeilijker zou zijn zonder dat medium.
Onze bovenbuur Paul woont hier ondertussen een maand of drie ( met reeds anderhalve week Wales er tussen in ) , heeft internet met satelliet(onbetaalbaar) en is dus maar een paar uur per maand bereikbaar. Hij gaat er zienderogen op achteruit.
Hij heeft het moeilijk, kan zich niet integreren , want spreekt de taal niet, maar doet ook geen enkele moeite om daar iets aan te veranderen.
Dus rekent hij op mij om telefoons te plegen, hem mensen voor te stellen, de techniekers te woord te staan, brieven te schrijven, internet aan te bieden onder de 'auvent' , hem te helpen...
Maar ik heb niet gevraagd dat hij hier zou komen wonen uiteraard.
Zijn nieuwe keuze impliceert ook een inspanning van mij en dat maakt mij ongerust.
Meer nog, ik heb het daar moeilijk mee.

alcohol en drugs

Telefoon van een vriendin uit een redelijk ver land : een andere vriendin is weer opgenomen in een afkickcentrum . Ze vroeg om me te verwittigen.
Je laat onmiddellijk je armen zakken, een beetje hopeloos, zo met een gevoel van ' wat doe je eraan?', want je weet tegelijkertijd dat je er niets aan kan doen.
De eerste keer dat ik te maken had met vriendschap en alcoholverslaving dateert van jaren geleden. Iedereen in mijn vriendenkring was het ermee eens : X was verslaafd.Ze zou nooit kunnen afkicken. Dat was een uitgemaakte zaak.
Ik vond dat zo verschrikkelijk.. Mede door het feit dat ik in het leven ook al mijn deel gehad had en ook al eens te diep in het glas had gekeken op die momenten, ging ik ervan uit dat zoiets een reden had, dat eenmaal je over die reden heen bent, of gedeeltelijk toch, dat het vanzelf zou overgaan, net zoals het gekomen was.
Grote vergissing.
Maar X was blij met het vertrouwen dat ik haar gaf, met het feit dat er toch iemand in haar geloofde.Ik vond de houding van mijn vrienden zo onrechtvaardig, dat ik me als een leeuwin gedroeg, X zou wel beter worden.
Maar zie.
Toen ik ze uitnodigde om te komen eten, vergat ze keer op keer de dag, het uur, de uitnodiging.
Toen ik haar voorstelde naar de AA te gaan, stond ik op het rendez-vous, zij niet. De heren ( het waren alleen mannen) ontvingen me liefdevol en begrijpend toen ik hen zei dat ik er was voor mijn vriendin die nog niet aangekomen was. 'Jaja !' , dachten ze begripvol , en ze begonnen met hun verhaal. Ze dachten dat ik de moed niet had te zeggen dat ik voor mezelf kwam! Ik zakte door de grond.
Maar X kwam eraan , een uurtje later. 'Zie je nu' , riep ik blij ! Oef, ze geloofden me.
Ik was beschaamd in haar plaats, maar schaamte kende ze niet.En wat zo ongelofelijk was voor mij : ze ontkende haar situatie, ze herkende zich in geen enkel verhaal van de heren, daar waar het voor mij zo klaar was als helder water . Maar ja, water was nu eenmaal niet haar geliefkoosde drank.
En de heren vroegen haar wat ze nu deed als werk, nu ze haar baan van lerares was kwijtgeraakt door de drank ? Ze deed demonstraties in supermarkten ...Voor wat? Voor Martini, haar kofferbak zat vol flessen.
Ze is niet meer terug gegaan naar de AA, ze had dat trouwens niet nodig, ze had geen probleem.
Ik heb X niet meer gezien. Ze zocht nog contact, maar ik ging er niet meer op in.

Ditmaal is het Y , zwaar triest verleden, een moeilijk karma.
Maar goed, ook veel dingen om blij te zijn. Een mooi huis, een lieve vriend, een zoon waar ze van houdt, een boeiende baan, een vriendenkring , gedeelde waarden, het mag niet baten.
Y gaat regelmatig door het lint.
Dan wordt ze opgenomen en dan gaat mijn zus haar bezoeken en ik schrif haar.
Maar wat kunnen we nog zeggen of wat kunnen we nog schrijven?
Alleen op haar komt het aan.
Ik voel me machteloos .
En ik begin meer en meer te denken dat alleen de waarheid zeggen deugd kan doen. Als ze dronken is , er haar meteen mee confronteren. 'Je hebt (weer) gedronken Y!'
Haar nooit of te nimmer nog een glas presenteren.
Nooit meer denken, 'och ééntje kan geen kwaad', want dat kan het juist wel.
Het kan allemaal kwaad.

En dan is er nog Z , ook dicht bij mij hier in Frankrijk.
Ze is voorzitter van een vereniging waar ik lid van ben.
Haar gewauwel tijdens de vergaderingen maken dat ik bijna geen respect meer kan opbrengen voor Z.
Het erge is ook hier weer dat er volgens haar 'geen enkel probleem is' en dat de anderen compassie hebben met haar: ocharme, Z heeft het moeilijk!
We willen haar voorzitter af. Maar zie, dat vergt moed, zowel van haar om te beseffen dat ze meer kwaad dan goed doet en voor de leden van de vereniging om haar vlakaf te zeggen dat ze de taak onwaardig is.
Ze dreigt met zelfmoord als ze geen voorzitter meer mag zijn.
Oh maar, die chantage slaat ons lam.
Dus zullen we het nog maar een jaartje aanzien.
Neen we hebben geen moed om iemand te laten vallen.
Siert ons dat?
Neen.

Maar meer en meer begint bij mij die bewustwording dat verslaafden niet gered kunnen worden.
Ze moeten het zelf doen en daar is buitengewone wilskracht voor nodig.

Het is en blijft moeilijk .

Stress en hoe je er mee omgaat

Op 23 jaar ben ik beginnen werken als juriste Beroepsaansprakelijkheid en Zware schade Familiale verzekeringen bij Royale Belge, een toen prestigieuse verzekeringsmaatschappij. In de tijd dat verzekeringsmaatschappijen nog verzekeringen deden en banken bankzaken. In de tijd dat het vijf jaar duurde voor je als 'vol' werd aanzien en carrière kon beginnen maken. Nu vraagt men na zes maanden ervaring om opslag. Want je hebt toch al wat ervaring hé?
Ik serkte er zo'n drie maanden toen mijn eerste baas, mijnheer du Pré me vroeg om definitief te blijven. Hij vergeleek me met een cirkusartieste die tientallen bordjes tegelijk draaiende kon houden zei hij. En heel dikwijls tijdens mijn loopbaan heb ik aan dat beeld gedacht, het was zo typisch voor mij.
Ik kon veel dingen tegelijk doen. Heel geconcentreerd werken. Mijn medewerkers vroegen me dan ' of er soms iets scheelde? Of ik boos was?' . Helemaal niet, ik keek zo serieus omdat ik me inspande om me temidden van alle drukte gefocussed te houden.
Ik kon goed met stress om. 's Avonds had ik dan wel nek-of rugpijn, maar ik had de voldoening dat ik de controle had over een dienst, een sector, een administratie...
Thuis probeerde ik hetzelfde. Ik regelde meestal de dingen, zoals school, opvang,vakantie, eten, bezoek...

In mijn vereniging was niets te zwaar of te veel aan mij gevraagd.ik was een geboren leider zei men me.
En nu, sinds een jaar of vijf zit ik op een heuvel tussen de pruimen, de mais, de zonnenbloemen en het koren en graan, regel ik het huishouden, blijf ik een leider in de vereniging hier ,maar er mag niet te veel tegelijk gebeuren of ik betrap ik me erop dat ik rugpijn heb of dat mijn maag in een knoop schiet. Stress dus. En ik kan daar niet goed meer tegen.
Dus je kan echt ontwennen van stress.
En daardoor word je rustiger en kan je meer nadenken vooraleer te handelen.
Kortom je hebt meer TIJD.
Tijd om rustiger te zijn en misschien wijzer...of dat hoop ik tenminste.
Ik ben zo dankbaar voor de tijd die me gegund is hier in het zuidwesten , ik zou het niet meer willen ruilen voor de permanente stress die mijn deel was. Het is een luxe, ik ben er me wel van bewust. En je kan er enkel over meespreken als het je ten deel valt.
Ik zou zeggen : doen, als je het kan!

mijn moeder en mijn vader

Vanmiddag hebben we lekker gelunched bij Nel .
Van 'Petronella'.
We dachten van' Cornelia', niet dus !
Wat een prachtig zicht vanuit haar huis in Vazerac, zo'n 8 km  bij ons vandaan.
En zoals altijd in de Quercy zaten de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen.
Hoe we bij het onderwerp kwamen weet ik niet juist meer, de rijkelijk vloeiende kirr en rosé zullen er zeker iets mee te maken hebben.
Bref, soit, tot daar aan toe : we hadden het over onze moeders.
Jan verbaast er zich steeds over dat geen enkele van mijn zusters en broer spreekt over ' ons vader en ons moeder' maar over 'mijn vader en mijn moeder'.Net of mijn moeder  niet de moeder van mijn zussen en broer was en hun moeder  niet de mijne. Precies of mijn pa is niet hun pa en hun pa zeker niet de mijne.
Hij zegt dat vaak, Jan. Dat doet me dan nadenken over het waarom daarvan.
Mijn moeder is zeker anders in mijn herinnering dan de moeder van mijn zussen en broer. Ik woonde 17 jaar niet dag in dag uit met haar samen. En waarschijnlijk heb ik daardoor sommige dingen in mijn herinnering uitvergroot. Want soms herinner ik me zelfs iets beter dan mijn zussen en broer.
Maar ik heb natuurlijk maar gedeeltelijke herinneringen. Zij hebben gewoonweg alle herinneringen.
Het rare vanmiddag bij de lunch was, dat noch Zwany, noch Nel hun moeder misten. Zwany's moeder leeft nog, Nel's moeder niet meer, maar.Mijn moeder ( de mijne dus, maar wees gerust 'de onze ' in dit geval!)
is reeds 16 jaar dood. En ik mis ze heel dikwijls in mijn leven. Zij niet. Ik mis ze als ik iets leuks doe, als ik mooie dingen zie, als ik gelukkig ben, als ik verdrietig ben. Ik zou het zo leuk gevonden hebben als ze getuige was geweest van mijn leven hier in Frankrijk. Ik ben er zeker van dat ze het reuze zou gevonden hebben.
Dat ze hier heel vaak zou gelogeerd hebben. Dat we samen de krant zouden gelezen hebben en onze commentaar zouden gehad hebben op Hollande, Sarkozy en de rest. Over solidariteit in deze dagen van ten top gedreven individualisme. Over 'laïcité' , 'les lumières', de Franse revolutie, vrijheid , gelijkheid, broederlijkheid, over de zon, het mooie landschap, le Figaro en Le Monde, over de evolutie van het mensdom, over de kerk en het geloof, over mijn overtuiging en de werkjes die ik erover maak...
Ja, ik mis ze dikwijls in mijn leven.
Het onvoorwaardelijke ook. Iets dat Nel niet begreep, hoe een vrouw van 56 ( ik dus) nog een 'onvoorwaardelijk iemand' nodig heeft...
Nodig heb ik dat niet, inderdaad, maar soms doet het zo'n deugd van eens een onvoorwaardelijk iemand tegenover zich te hebben.
Dat is zo lang geleden.
Zestien jaar dus.
En dat is lang.
En onvoorwaardelijk betekent niet dat ze me altijd gelijk gaf ! Oh neen hoor !
Ze was het vaak oneens met mij.
Onvoorwaardelijk betekent dat, ongeacht of je gelijk of ongelijk hebt, of je juist of niet juist gehandeld hebt, dat er iemand op deze wereld is die je alle krediet geeft.
Dat is zeldzaam.
Mijn vader leeft nog.
Hem mis ik niet zo hard. Dat is gewoon zo. Te veel dingen zijn gebeurd opdat het anders zou zijn. En toch.
Het doet zo'n deugd als hij me troost op momenten dat ik het het minste verwacht.
Zelfs al zijn zijn argumenten niet juist. Zelfs al meent hij het niet.
Iemand die je herverwarmend zegt ' kop op jong, laat ze maar zeggen, komaan vooruit'.
Nel vindt van niet, Zwany ook niet.
Het zou onvolwassen zijn om zo te denken.
Want nu sta ik bovenaan de trap,nu ben ik degene die onvoorwaardelijk voor een ander partij trek.
Maar soms, eventjes maar, zou ik zo graag mijn oma of mijn moeder horen die me zegt ' Kom Geneke, trek het je niet aan! Morgen gaat de zon weer op'.
Eventjes maar.
Helaas.