Gisteren hielp ik een jonge vriendin in Cahors. Ze ziet niets uit één oog van bij haar geboorte. Maar nu heeft ze herpes aan het andere,gezonde oog.
Ze ziet niets meer en is in absolute vertwijfeling of ze zal genezen.
Wanhopig is ze, zij die anders zo sterk is. Plots is ze een bijzonder klein en kwetsbaar vogeltje die bij het minste vriendelijke woord begint te wenen en die zoute tranen irriteren dan weer haar zwaar ontstoken oog.
Ze kan niets lezen.
Wij kunnen ons dat niet goed voorstellen, "niets lezen".
We denken dan aan een boek.
Maar dat is té eenvoudig.
Als we haar bellen om te vragen hoe het met haar gaat en ze niet tijdig de GSM kan opnemen, kan ze je niet terugbellen want ze ziet niet wie haar gebeld heeft. Ze kan het nummer op haar GSM niet aflezen van het scherm.
Onnodig haar te mailen om "efkes" te vragen of het beter met haar gaat. Ze kan haar mails niet lezen.
We gaan samen naar de oogarts. Ze zit voor zich uit te staren in de wachtzaal, terwijl ik een tijdschrift lees en de tijd voor mij dubbel zo vlug vooruit gaat dan voor haar.
Ze komt terug van de oogarts, ze heeft weer geweend zie ik.
Maar ze is enigszins opgelucht omdat de arts haar heeft gerustgesteld: ze wordt zeker beter, maar het kan nog een ganse tijd duren.
We gaan samen naar de apotheker.
Of ze morgenvroeg kan terugkomen want hij heeft de antibiotica niet in huis....
Neen, ze kan immers niet autorijden....
Andere apotheker.
Beter, medicijnen meegekregen.
Bij haar thuis vraagt ze me de medicijnen te rangschikken volgens de te nemen dosissen en er in reuzegrote letters 1, 3 of 5 op te schrijven zodat ze weet dat ze ze ééns, driemaal of vijmaal daags moet aanbrengen.
"Het probleem is", zegt ze "dat ik 4 soorten oogdruppels 5 maal daags moet aanbrengen, maar dat ik niet weet welk uur het is, wanneer ik ze heb aangebracht, en wanneer bvb 4 uur verlopen zijn...".
Tja, denk ik dan, tjeetje, wat doe je dan. Een wekker zetten?
Maar ze kan de klok niet lezen.
"Het komt toch wel allemaal goed hé?", jammert ze en ik heb zoveel compassie met haar, dat ik haar alleen even dicht tegen me aan kan drukken en "ja hoor" kan zeggen.
Blind zijn, je hebt geen idee man !
