Al- oef !

                                                   

Eens de zon zijn ritme gevonden heeft en we er dagelijks kunnen van genieten zien we hier ongeveer twee weken niemand.

Erger nog : we horen ook niemand.

Wat we wel horen zijn débroussalleurs, grasmachines, kärchers , grote tractoren die hectaren landerijen omploegen, kleinere tractoren die moestuinen bewerken, sproeiers , gieters, spades ...kortom iedereen is buiten bezig en probeert alles zo proper mogelijk te maken voor "het seizoen".

Ik heb mijn bescheiden steentje bijgedragen.

De rolluik van het zwembad heb ik - op Zwanies' aanraden - dit jaar met de hogedrukreiniger doen blinken.

Het wit doet pijn aan de ogen en zeker aan die van Jan die permanent een zonnenbril draagt als er ietwat zon is, nu hij geopereerd is aan zijn oog.

                                          

Het heeft gewerkt en het is voor herhaling vatbaar.

Dan heb ik de auvent onder handen genomen, want tenslotte is dat toch wel dé uitgelezen plaats om des zomers mensen te ontvangen.

Mijn huis blijft properder , de honden liggen onder tafel , ik doe een doorloper zeven of zes sterren ( ook iets dat veranderd is : de 7 sterren doorlopers van denksport waren vroeger zaaaaaalig, nu heb ik er niets meer aan. Het format is gewijzigd en je ziet je scheel van onder naar boven en van links naar rechts om onbegrijpelijke woorden te vinden...zucht, word ik oud ? ) , ik hoor af en toe " y' a quelqu'un?" of "hello, anybody home?" of " hallo, we zijn er !" en dan hoef ik alleen maar glazen te gaan halen, alles zit immers klaar in de buitenkoelkast.

Onze bel aan de voordeur doet het niet, neen.
Bij niemand die ik ken hier.

Alles staat altijd wagenwijd open en mensen gaan ervan uit dat je links of rechts bezig bent of je ergens in de omgeving onledig bezig houdt.

                                                          

Maar wat haat ik dat poetsen ! En wat een bewondering heb ik elke dag voor al degenen die ons het leven gemakkelijker maken door onze vuilnis en doorgeleefde rommel te komen wegwerken en op orde te zetten.

Nu ik het zelf doe besef ik het des te meer. Chapeau !

Maar goed, wij zijn er klaar voor .

Jan rijdt ondertussen de pruimgaard af. Brandt de takken op . Rijdt opnieuw de pruimgaard af, iets waar maar geen eind aan schijnt te komen. 

Het is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Het is een gans karwei. Maar hij klaagt niet en aanziet het als zijn job.

Een geluk.

Het is ook de tijd van de shorts en de birkenstocks, die ik uit de plastic hoezen heb gehaald en met bang hart en heel langzaam opnieuw heb proberen aan te doen.

Oef, ik kan er nog in, in de shorts van Brax , mijn lievelingsmerk als het op lange broeken aankomt.
Is dat even een meevaller, zeg!

Al-oef , zoals Aude placht te zeggen .