Zaterdagochtend.
Jan gaat jagen en zoals zo dikwijls op zaterdag, zondag of maandag ben ik "jachtweduwe".
Annemie weet ook wat het is.
En toch zijn het voor mij ook ontspannende dagen. Dagen waarop het heel stil is in huis, de uren voorbij vliegen en enkel de honden me op tijd en stond - je kan er de klok op gelijk zetten- laten weten dat ze honger hebben, of buiten willen, of weer binnen willen, of op de zetel of de stoel willen maar dat zelf niet (meer) kunnen, dat hun water op is, dat ze een koekje willen...bref, dat zij er wel zijn en dat het niet is omdat de "dear hunter" ergens in een vallei zonder hen aan het jagen is dat er met hen geen rekening moet gehouden worden.
Het zijn dagen waarop ik eerst een lange wandeling maak met beide viervoeters en net zoals Jan de veranderingen in de natuur aanschouw.
Mist over de vallei.
Eenden zwermen die neerstrijken op het meer.
Een luchtballon die overvliegt en geregeld hete lucht in de ballon blaast terwijl hij bijna rakelings over mijn hoofd zweeft, waarbij Spotje stil blijft staan, één pootje opgeheven, oortjes rechtopstaand, want hij heeft iets gehoord wat hij maar een akelig geluid vindt...
De herfst doet zijn intrede en de zwammen, paddenstoelen allerhande schieten overal zichtbaar tevoorschijn.
Het is allemaal zo mooi en het doet me stilstaan bij alles wat er de afgelopen week mijn kleine leven heeft doorkruist.
Ik had beter gezwegen, ik had beter net dàt gezegd, waarom heb ik niets gezegd ?, waarom moest ik dat persé zeggen ?, ik had beter niets geschreven, mijn mening maakt niet uit, waar haal ik het in mijn hoofd?, Boris is verongelukt en ik heb Barts'adres niet,hoe erg is dat ? , mijn broer is in Portugal, Aude gaat naar Parijs, Mauriceke zegt "pik" in plaats van "kip" en Gustje vraagt me op facetime "of ik nu een beetje blind zie?", omdat ik mijn bril niet heb opgezet....Lynn en Paul zijn terug, dat hoor ik aan het sporadisch geklop op de dakpannen een eindje verderop , Patrick vertrekt naar Parijs maar komt daarna terug met Catherine, Leon heeft een soort vloertje gelegd bij Adam, de Engelse buurman, we hebben het zwembad toegedekt en de tuin winterklaar gemaakt...
En ondertussen is het hier 27 graden in de schaduw.
Indian summer.
Drie weken geleden was het té koud voor de tijd van het jaar en regende het bijna onophoudelijk. Nu moeten we weer onze zomerkleren uit de kast halen en vragen we om brochettes bij de slager zodat we kunnen BBQ'en....
We maken lange wandelingen met de honden en ik word dagelijks flink gestoken door insecten waarvan ik de naam zelfs niet ken.
Om 19 uur is het zo goed als donker en gaan de luiken dicht.
De natuur rust uit. Ze heeft alles gegeven.
En zo is het goed.
Dag Boris.
Je was veel te jong , zoveel te jong om dit alles niet meer te kunnen meemaken.
