Een poosje geleden kwam Michèle Martin voorwaardelijk vrij. Na 16 jaar gevangenis.
Ze was de vrouw van het monster Dutroux , de verschrikkelijkste kindermoordenaar ooit in Belgenland.
Er werden weer witte marsen georganiseerd, de ouders van de destijds vermoorde kinderen kwamen opnieuw op TV, getuigend over het feit dat zoiets toch niet kon, dat er toch echt geen rechtvaardigheid bestond en dat het gewoon onaanvaardbaar was.
Het klooster van de Clarissen waar Martin werd opgevangen werd gekatapulteerd met stenen, er kwamen tientallen politieagenten en ordediensten aan te pas en je hoorde luid en wild roepen ' A mort!' , ' ter dood !'.
Nochtans was Martin, net zoals Dutroux en enkele andere kompanen door een assisenjury veroordeeld. Zo'n jury bestaat uit 12 gezworenen , geloot uit de bevolkingsregisters. Die mensen hebben toen in eer en geweten Dutroux veroordeeld tot levenslang en ter beschikking gesteld van de regering.
Martin kreeg een mildere straf: 30 jaar gevangenisstraf.
Eens de schuldvraag vastligt, trekken de voorzitter van het Hof van Assisen en de juryleden zich terug om de straf te bepalen.
De voorzitter legt uit welke straf wat betekent. Hij of zij doen dat met handen en voeten, zodat de juryleden met kennis van zaken kunnen beslissen.
Zo betekent 30 jaar, dat als je je goed gedraagt in de gevangenis , je na de helft van de tijd vrijkomt, dank zij de wet Lejeune die in 1888 van kracht geworden is.
Zo geschiedde. Martin heeft 16 jaar in de gevangenis gezeten , zich goed gedragen en nu komt ze op voorwaarden vrij. Ze zondert zich af van de wereld en van zodra ze weer een scheve stap zou zetten, vliegt ze voor de resterende tijd opnieuw in de gevangenis.
Ik ben altijd geschokt als ik zulken taferelen zie.
Geschokt omdat het de indruk geeft dat de straf niet rechtvaardig was, dat alles opnieuw moet worden overgedaan.
Uiteraard kunnen de ouders van de slachtoffers nooit vergeten wat er gebeurd is. De onmenselijke omstandigheden waarin alles gebeurde maken hun lijden zeker onvoorstelbaar.
Maar rechtvaardigheid is geschied, de rechtbank deed haar werk en de straf werd uitgezeten.
16 jaar later wordt de volksschare opgehitst door de media, radio, TV die te pas en ten onpas gedurende minutenlange beelden alles nog eens overlopen, profijt en sensatie trekkend uit het onvoorstelbare, dat de feeks vrijkomt !
Politici nemen het woord en scharen zich achter de volksmassa. Ja, de wetten moeten veranderen, we moeten strenger zijn, de straffen moeten zwaarder wegen, etc enz etc....
Op geen enkel moment wordt aan de bevolking gewoon in mensentaal uitgelegd dat alles geschied is zoals het hoort.
Neen, dat zou te eenvoudig zijn.
Ik kan daar niet bij.
En ik vraag me af of we wel nog in staat zijn om onze naaste te vergeven? Of we soms de bladzijde kunnen omdraaien, of we schoon schip kunnen maken, zand erover , van nul af aan herbeginnen, of dat we in tegendeel evolueren naar een wereld zonder pardon, een onverbiddellijke wereld, zonder meelij, zonder compassie, waar er geen plaats meer is voor empathie.
Willen we dan terug naar de toepassing van de doodstraf?
Zullen we pas tevreden zijn als we met onze eigen ogen op TV getuige zijn van de uitroeïing en vernietiging van elke boosdoener?
Waartoe dienen gevangenissen , rechtbanken en straffen als we daarna opnieuw het proces maken van degene die veroordeeld is.
Er zijn geen woorden voor de begane misdaden, maar zou het echt niet kunnen dat die vrouw spijt heeft van haar daden?
Kan een mens dan niet veranderen?
Bestaat berouw dan niet ?
Is er dan geen hoop meer ?
In Belgïe wordt de hele oude wet Lejeune van 1888 aangepast : de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd.
Waren de mensen in 1888 dan milder dan nu in 2012 ?
Ik vraag het me soms echt af.
