Een zekere solidariteit

Het stemt tot nadenken.

Na een zalige, gezonde, eerlijke griekse maaltijd bestelden we een expresso en een capuccino. Ja , een Metaxa volgde nadien.
De service in het door Tripadvisor aangeraden restaurantje was de omweg waard. Eens te meer waren we aangenaam verrast door de vooruitgang van de griekse keuken.
19 jaar geleden vond ik het gastronomische aanbod nogal saai. Niks origineel, niks boeiend. Saai, gewoon eten.
Maar nu kreeg ik toch een gans ander idee.
Bref. Koffie dus.

Alle gerechten werden ons in snel tempo voorgeschoteld. Maar als je nog even wilde wachten lachtten de obers en riepen ze "No hurry, you are in Greece, take all the time you need".

Maar op deze twee koffies moesten we even wachten.

De dienster kwam van buiten naar binnen met haar dienbord en presenteerde me de kop van een mooie griekse god in het witte schuim dat bovenop de donkere sterke koffie dreef.

Moest U die koffie buiten halen? , vroeg ik.
Ja, zo verdient onze buur in zijn caféetje ook iets, zei de dienster .
Hoe solidair is dat , merkte ik op.
"But is's only HUMAN" , antwoordde de juffrouw.

We dronken de koffie in stilte op en na een tijdje glimlachten we , de Bardouquet en  de "17" in Castelnau konden hier een puntje aan zuigen.
Hoe dikwijls heb ik al niet gezegd en herhaald dat indien de Bardouquet het nu eens op een akkoordje zou gooien met de pizzeria om de hoek, dan zou iedereen er wel bij varen.
Maar de Bardouquet vertikt het en de pizzeriaman heeft genoeg aan x aantal pizza's per week en zal dan ook niks doen om dat aantal te verhogen.
De bakker Christian is tevreden met het aanbod van 25 croissants 's zondags, winter en zomer. De B&B's uit het dorp kunnen bij hem om 8.30 u al niet meer terecht om koffiekoeken te bestellen.
Geen enkel gevoel voor handel drijven.
Klagen doen ze allemaal " les affaires ne marchent pas!"
Tja, hoe zou dat komen ?.

Op Santorini bezochten we de hoofdstad Fira. In één van de eerste boetieks die het stadje rijk is vonden we eindelijk een witte linnen broek voor Jan. En ja, de man in de zaak had wel degelijk zijn maat...

Tja, zei ik, maar hij zal ze hier niet kunnen aan doen, ze is te lang en moet ingekort worden...

" No problem madame, in 30 minutes it will be fixed, I'll bring the trousers to a neighbour taylor..."

En inderdaad, een half uurtje later was de zaak geklaard.

Ik werd verliefd op een mooie ring met lapis lazuli steen....doch te klein.

" No problem, my friend the juweler next door will make it bigger....half an hour ? OK? "

Ik weet het niet hé, ik kan verkeerd zijn, maar ik heb het gevoel dat zowel in België als in deze contreien de handelaars voor elkaar de zon niet in het water willen zien schijnen.

En dat is wreed spijtig.

Heel spijtig.

De zondvloed

Zondag, 8.45u.

Jan vertrekt voor een ganse dag naar Toulouse .
Paul is in Engeland want hij wou de Labour partij een hart onder de riem steken tijdens de verkiezingen .
Dus zijn Lynn en ik alleen op de berg. En we kijken uit naar elkaars gezelschap. Lekker drinken en eten, we zouden het er eens van nemen zie !

Ik stap met lichte doch gedecideerde tred ( mijn grootmoeder zei ooit eens " Om niet bij je moeder te zijn opgevoed is het ongelofelijk dat je net dezelfde stap hebt " ) naar het zwembad. Ik haal er de robot uit en reinig de zak. Ik dompel de robot weer in het zwembad en beslis om hem in het technisch lokaal handmatig te laten draaien in plaats van automatisch.

We hebben immers nog maar pas het zwembad geopend aangezien we het voor onze reis onnozel vonden om dat te doen.
Het zwembad winterklaar maken is een ganse klus, maar het vergt al even veel inspanning om hem zomerklaar te krijgen.
Het zeil eraf en opplooien, gevloek en gesakker omdat het ofwel te groot ofwel te breed uitvalt om in de daartoe bestemde  plastic bak te kunnen worden opgeborgen.
Hebben we dat nu verleden jaar eerst in twee en dan in vier geplooid? vraagt Jan.
Geen idee, antwoord ik, maar als ik naar de plooien kijk dan zou ik zeggen in drie en dan in twee.
Jij weet het altijd beter hé, zegt Jan en ik begrijp stante pede dat ik beter mijn commentaar voor mij houd want dat het puur zenuwen zijn die hem zo doen reageren.

Eens het zeil perfect geplooid in de koffer zit kunnen we verder.

De ondanks het zeil toch op de rolluik terechtgekomen bladeren moeten verwijderd worden. Met een borstel en aftrekker ga ik ze te lijf en met een vuilblik en handborstel rapen we ze bijeen om ze af te voeren met de kruiwagen.

Dan wordt de kärcher naar boven gesleurd door Jan. Aansluiting, check, en ik begin eraan.
Eerst deed ik dat met de hand en een emmer, spons en zeem, maar Zwany zei me ooit dat het met de kärcher prima ging en inderdaad, het scheelt een stuk.

Ik ben er toch zo'n twee uur zoet mee.

Dan laten we de robotstofzuiger in het zwembad en begint die aan zijn werk.
Na een paar uurtjes is de swimmingpool weer zwemklaar.
Voor Jan althans, niet voor mij, want daarvoor moeten de 26 ° C bereikt zijn.
Dat was niet het geval, dus ik waag er me nog niet in.
Jan wel dus.

Terug naar zondagmorgen 11 juni, dag van de eerste ronde van de Franse parlementsverkiezingen die ik zeker van nabij zal volgen later op de avond.
Jan is net vertrokken, dus, de robot doet zijn werk en ik zal eens wat opruimen. Ik ga weer naar buiten om iets in de vuilbak te kieperen ,maar mijn aandacht wordt getrokken door kletterend water.

Er gaat van alles door mijn hoofd ; Jan heeft onlangs een "goute à goute" geïnstalleerd om de planten te besproeien. Hij deed hetzelfde beneden in de moestuin. Zou de leiding losgesprongen zijn?
Ik ga wat dichter naar het geluid toe.
Het komt uit de richting van het zwembad....NEEN ?!?!

Ik loop erheen.
Het water gutst vanuit het technisch lokaal maar ik zie niet onmiddellijk van waar juist. Ik stap binnen, wordt zeiknat van de zondvloed, zie dat het vooral uit een toevoer komt die net losgekomen is uit een elleboogleiding, ik duw de leiding er weer in, het water gutst er minder hard uit, dus ik heb het bij het rechte ( alhoewel in dit geval "kromme" ) eind, ik zoek onmiddellijk iets om eronder te zetten om het water op te vangen, maar ik vind enkel een halfdoormidden gesneden plastic fles, die onmiddellijk vol is, ik begin te bibberen van stress, zet de robot op 0 , de pomp op 0, de filter op 0 en loop terug naar huis om iets te zoeken om onder de lekkende buis te zetten.

Binnen merk ik op dat er geen electriciteit is....en mijn wasmachine stond te draaien....
Ik ga naar de zekeringskast, alles lijkt OK. Het is dus de hoofdplomb...
Ik ben zo bang van electriciteit, dat kan je niet geloven. Ik ga naar de hoofdkast buiten. Normaal gezien ligt daar een dikke vijs op om de kast te openen....vijs weg.  Miljaarde nonde.....hoor ik mezelf Jan op zijn beste momenten imiteren.
Ik vind er niets beter op dan een houten wasspeld uiteen te trekken en zo kan ik de kast openen. Inderdaad, zekerheid afgesprongen, ik zet ze weer op en hoor geluid uit de technische ruimte....Ik heb dus iets laten opstaan, terug zekering afgezet.

Gaan kijken naar de technische ruimte, ja hoor het water loopt flink uit de buis.
Dju toch hé !
Ik bel met trillende hand naar Serge Valmary, de loodgieter.
Ik weet het, het is zondag , maar het zijn verkiezingen, misschien is hij thuis.
Ik heb hem onmiddellijk aan de lijn "Je regrette Geneviève, nous sommes à Arcachon......je passerais demain"
Echt?
Ik ga kijken of het water uit het zwembad zakt maar zie toch geen groot verschil.

Ik ga zeker niet naar Jan bellen, want hij zal direct rechtsomkeer maken en maar met een halve concentratie naar huis rijden. Bovendien verpest ik zijn dagje uit.
Ik moet dit oplossen.

Ik bel naar Gilbert.
En ik heb geluk ' J'arrive !!!! Je m'apprêtais à aller voter ! Entretemps coupe l'eau !"

Ik probeer te kalmeren. Er is hulp op komst. Er is hulp op komst, er is hulp op komst, prevel ik gedurig aan als een mantra .
Waterleiding, euh, vooraan het huis.
Houten ton wegrollen, betonnen deksel afhalen, en dan een kuil van een halve meter diep, minstens...hoe ga ik dat doen?
Ik haal een kussentje , zet me op mij knieën en duik in de put . Kraan toe.

Gilbert komt eraan , in short en op slippers.
The wright man on the wright place !

We gaan samen naar de technische ruimte.
Ah oui, je vois.....
Hij haalt de buis weer uit de elleboog en we worden beiden natgespoten, maar dan volledig hé.

Zijn gevloek kan wedijveren met dat van Jan. Ze gelijken in meer dan één opzicht op elkaar.
Hij vindt achter andere buizen een soort ring dat ertussen moet geplaatst worden. En na een ganse tijd, meer dan een uur hoor, is de rust weergekeerd.

Ondertussen ben ik het water weer gaan opzetten, is de electriciteit weer in orde, heb ik Lynn gebeld om haar op de hoogte te stellen , vraag ik haar om eieren en brood mee te brengen en al de rest want dat ik hier niet weg durf- wat ze onmiddellijk begrijpt....vrouwen onder elkaar, weet je wel.

Gilbert is blij, ik ook, hij vraagt of hij zich wat kan opfrissen en betere kleding kan aantrekken om te gaan stemmen teneinde Macron wat te helpen , zegt hij al lachend.
We drinken koffie en ik laat hem de foto's van de reis zien.

Volgende week kom ik de bomen snoeien zodat de telefoonkabels vrij zijn, zegt hij,  en weg is Gilbert.

Ondertussen is het bijna 12 uur en komt Lynn met de boodschappen en al de rest.
Meestal drinken we een rosétje als aperitief , maar vandaag wordt het Aperolspritz Bellini , lach ik alle stress van de voormiddag weg....

Jan komt thuis rond 19 uur en merkt onmiddellijk dat er iets niet pluis is, doordat ik het luik van de waterleiding heb laten openstaan.
Nonde miljaarde ....

Maar hij is ook blij dat alles is opgelost, ten minste voorlopig..
.
Serge Valmary reed rond 8.20u maandagmorgen onze oprit op .
Ca va mieux Geneviève? J'entendais que tu paniquais hier ....Hij buldert van het lachen, iets wat vrij ongewoon is voor Serge, die altijd bijzonder ernstig is ....

Nu kan ik er ook om lachen, maar die zondag niet neen.....

They'll fix it !

Grieks Bier

Toen we verleden jaar naar Venetië zouden gaan zag ik het allemaal al voor me : de ongelofelijk mooie, rijke, fijne schoenenwinkels, de prachtige ,modieuze  handtassenwinkels, alles wat in leer kan gemaakt worden, zoals jassen, ceintuurs, boekentassen ...ik had er een budget voor klaar.
Nu zal je pas echte mooie winkels zien, Jan, zei ik hem dromerig.

Eens we daar waren viel mijn herinnering aan mooie zaken in duigen...niks van dat alles.

Alle winkels dezelfde eenheidsworst , loafers, sneackers, 100 lederzaken met identiek dezelfde handtassen, opengehouden door Russen .

Fira, oude haven, doe dat niet te voet zoals wij !!!!!je moet langs tientallen ezels 

Ja ik was ontgoocheld.
Want waar was die finesse gebleven, die creativiteit?
De stad was nog altijd even mooi en toch had ik het gevoel dat ze vroeger nog mooier was.
Omdat er van alles te beleven viel.
Je kon er niet alleen genieten van het historisch erfgoed, je kon je  ogen ook nog de kost geven met echte "Mode", mode  met een grote M .

Ik kocht niks in Venetië.
En mijn schoenen heb ik dus maar in Cahors gekocht.

Ousios Loukas

Toen we dit jaar naar Griekenland vertrokken zag ik het al allemaal voor me : de eenheidsworstwinkels vol souvenirs, de ene al mottiger dan de andere, weinig gevarieerde spijskaarten, ik had er deze keer geen budget voor opzij gelegd. We hadden er ons een idee van gemaakt dat we gewoon, eerlijk en gezond voedsel zouden krijgen en voor de rest zouden we onze ogen vooral de kost geven aan omvergevallen zuilen, half rechtopstaande tempels, azuurblauw water, boten en misschien rezina wijn . Alhoewel dat ook niet zeker was, zei Jan.
Het zal iets gans anders zijn,Jan, zei ik hem nogal realistisch.

Eens we daar waren was alles nog altijd zoals het was 45 jaar geleden wat het historisch aspect van de reis betrof, maar wat was ik onder de indruk van de prachtige boetieks, de fijne juwelierszaken, de originele en creatieve shops en het lekkere eten. Excellente witte droge wijn ( de rode was een beetje te zoet naar mijn gevoel), zacht bier, kortom opmerkelijk.

Ik had het gevoel dat de EU Griekenland toch naar een ander niveau opgetrokken heeft.
Er zijn natuurlijk nog veel souvenirwinkels, maar zelfs die zijn fijn , zelfs die weten toch altijd iets moois naar voor te schuiven.
Ze komen er bovenop die Grieken. Zeker weten.

Echt de moeite Griekenland.
Al een geluk dat ik geen speciaal budget opzij gezet had, ik was geruïneerd terug gekomen vrees ik....

Oia, let op het engeltje, Japanse die verkleed was...

Griekenland, 45 jaar later

Marylena Livieratu " I came back" , museum Delphi

Ik was 16 en vertrok voor 31 dagen naar Griekenland , de eilanden, inclusief Kreta ,met een groep jongeren uit Lycea en Athenea uit  Vlaanderen onder leiding van een leraar Latijn- Grieks, Piet Waedemon en zijn vrouw Frieda.
Het is één van de mooiste reiservaringen en -herinneringen die ik koester.
Uiteraard heeft dat te maken met de zorgeloosheid die bij de leeftijd hoort , niemand wacht op jou, je bent nog aan niemand gebonden, geen geldzorgen , voor het eerst zonder "oppas" weg van alles wat je kent en bovendien wordt alles wat je 5 jaar aan een stuk geleerd hebt plots "levend".

Daarna ging ik nog -professioneel dan- naar Kreta en Rhodos. Makelaars begeleiden als hoofd van de Produktiedienst 'Varia" . Intensief zo'n reis. Geen minuut op je gemak. Elke ochtend, middag en avond met andere makelaars aan tafel die altijd wel één of andere nare ervaring met je dienst hebben gehad en dat nog maar eventjes fijntjes willen vermelden. Vermoeiend tot en met, maar ik heb er wel een stukje van de wereld mee gezien, daar niet van.

En zo'n 19 jaar geleden zeilde ik met Aude en zes vrienden uit Toneellabo Arlecchino uit Lier naar Athene en de Cycladen. Dat was ook een aparte ervaring. Een kapitein die zich uitgaf voor zijn tweelingbroer en alles kon behalve zeilen. Ik mag er niet aan terugdenken. Vreselijk. En warm, midden op die Egeïsche zee, zonder zeil, want we vaarden vooral op motor. Nooit meer. Zeker weten.

En dan nu, dit jaar, ging ik samen met Jan eerst een week naar het Griekse vasteland, daarna een week op een eiland.
Een compromis, hij had nog nooit het vasteland gezien en ik wou Santorini leren kennen, want mijn zus had me ooit zo'n mooie foto's van op dat eiland gestuurd dat ik er ook heen wou.

Athene Acropolis

Athene, natuurlijk.
Het stortregende die eerste dag....onze schoenen waren zeiknat. Onmiddellijk verschijnen er Indiërs die paraplu's verkopen, maar héy, voor 5 EURO laten we ons niet kennen.

De Acropolis , de Romeinse Agora, de Griekse Agora, de Plaka, kortom alles wat je op 1 dag te voet kunt bekijken hebben we wel degelijk bekeken.

We huurden een auto en vertrokken naar Korinthe .
Ik was er niet erg gerust in. Het verkeer in Athene - maar ook buiten Athene, en in feite OVERAL in Griekenland- is chaotisch. Als je al een verkeersbord ziet met "verboden te parkeren" kan je er van op aan dat daar 20 auto's staan....en de politie slaat een praatje met één van de automobilisten die zich daar juist tussengewrongen heeft : No problem at all!

Athene traffiek

De touroperator die ons in perfect Frans opwachtte op de luchthavens en havens die we aandeden had ons aangeraden uiterst rechts te rijden en de auto's die wilden voorbijsteken daar waar ze überhaupt niet mogen inhalen, toch voorbij te laten gaan....het zou vervelend voor U kunnen worden als ze met de lichten beginnen te knipperen....

HELLEMANS MR  MEUNIER MME

Op de gewone wegen mag je maar 50 km / uur rijden....in het begin hield ik me daar echt aan, maar het kon toch niet zijn dat ik dat halve land zou doorkruisen aan zo'n tempo...
Dus begon ik ook op zijn Grieks te rijden en Jan zette het alarm van de GPS af.
Voilà.
En het ging ook.

Na Korinthe hielden we halt in Epidaurus en Jan nam zodanig veel foto's dat we de batterij 's avonds telkens moesten opladen.

Kanaal van Korinthe

En we bereikten Nauplion, een kuststadje, de vroegere hoofdstad van Griekenland. Heel Italiaans in feite en echt de moeite.
Van daaruit konden we dan de volgende dag naar Argos en Mycene.

Leeuwenpoort Mycene

Warm, echt warm. Wat moet dat zijn in juli of augustus. Niet te doen.

En als je zo'n historische trip maakt heb je zo soms de indruk dat mensen als mieren zijn. We volgen allemaal op een rijtje dezelfde weg, nemen dezelfde foto's, doen dezelfde dingen...
En al die verschillende talen, die verschillende nationaliteiten, die andere gezichten...

Wat me ook opviel was dat Chinezen en Japanners en Russen vooral foto's van zichzelf op een plaats nemen. Selfies dus. Alleen selfies. En dat ze daarvoor echt poseren, met hun ene voet naar achter, hand in de heup, haar achterover, nog eens doorkammen, en dan een smile van hier tot ginderachter....en dan "klik".

Soms keek ik meer naar de mensenmassa om me heen dan naar de oude stenen en zuilen.
Het was boeiend.

Galaxico

We reden van Nauplion naar Delphi via een lange brug ( Rio-Antirriobrug ) in Patras. Kostprijs 13,20 EURO om 2,450 m te rijden. 

Only for the bridge? vroeg Jan aan de loketbediende op de brug....

Inderdaad, alleen voor de brug.

Rio Antirriobrug

We aten in een haventje Galaxico een heerlijke stoofpot en Jan vis natuurlijk...Het was er magisch mooi.

Delphi...en ons hotel was op zo'n 10 minuutje rijden in Aranchova.

Ik moest onmiddellijk aan Andorra denken! Een skistation. Niks te zien. Maar zo rustig op onze berg.

Aranchova = Andorra

Delphi is verbazingwekkend imposant.
De Pitia die op de navel van de wereld zat, de Tempels, het stadium, het theater, alles , kortom, ook het museum is zeker de moeite waard.

De navel van de wereld, de plaats van de Pitia 

En daar, in de hall van het museum waren er enkelen moderne kunstvoorwerpen  waaronder datgene wat je boven op deze blogpost ziet , getiteld " I came back" ...en dat vond ik zo ontroerend toepasselijk.
Want ik kwam terug, na 45 jaar.

Na Delphi reden we naar Porto Rafta , de Griekse Rivièra, waar we lunchten in een restaurantje " Fiki Fiki ", zo grappig .

We namen   het vliegtuig naar Santorini. Een druk eilandje waar van alles te beleven valt.
Fira, de hoofdstad, Kamari waarwe logeerden, een badstad , wat ons uitermate goed heeft gedaan om uit te rusten na onze drukke reisagenda van de eerste week.

Fira, Santorini 

Oia waar je absoluut de zonsondergand moet zien.
We baanden ons een weg door de nauwe straatjes en Jan vond een klein cafeetje en vroeg aan de dienster of we er mochten zitten...No problem. We bestelden een fles wijn en een fles water en ze kwam ons
stilletjes zeggen dat we de beste plaats mochten nemen, even verderop ....Het was een onvergetelijke ervaring.

zonsondergang op Oia 

Na een korte week op Santorini vertrokken we per speedboot terug naar Athene.  We zagen het Syntagma plein met de afwisseling van de wacht en liepen verder de Plaka in.

Athene Syntagma plein

Het einde van de reis was in zicht.
Het was de moeite.

En nu zijn we terug thuis, de koffers zijn uitgepakt, " de jongens" zijn terug op hun vaste stek in de zetel beland, de computertechnicus bracht mijn laptop terug , netjes "opgekuist" en dus heb ik de 568 foto's die ik met mijn GSM nam ingeladen en wou ik mijn reiservaring met jullie delen.

Af en toe zal ik terugblikken naar wat we beleefden, want we hebben veel meegemaakt.
Interessante ervaringen opgedaan, de wereld van een andere kant bekeken en dus al reizend veel geleerd.