"Les", net vòòr je in Bossost bent...

En omdat het toch niet altijd Andorra moet zijn gingen we nog maar eens naar Bossost, net over de grens, in Spanje.
Het was er nog altijd even mooi.
In de zomer nu, twee jaar geleden in de lente, toen de bergtoppen nog besneeuwd waren.
Nu was alles groen.
En het kabbelende water van de snelle rivier deed me zo hard denken aan Interlaken, waar ik jaarlijks naar toe ging met mijn groottante en grootooms.
Zelfs het zicht op de bergtoppen en de chalet-achtige huisjes logen er niet om.

Eerst zouden we shoppen, winkeltje in, souvenirboetiekje uit.
Nel had de keramische zwaluwen gevonden in de winkel waarin ik de laatste keer een lepellikker gekocht had.
En ik kocht er nog maar eens drie bij.
Nu hangt er een ganse collectie zwaluwen allerhande onder de auvent.

Ik had wel een mooie handtas gezien, maar ik wou eerst alle winkeltjes aflopen vooraleer een definitieve keuze te maken. Dat is niet mijn gewoonte, meestal koop ik stante pede wat ik mooi vind.
Daarmee troost ik mezelf dat het in feite toch niet een handtas was waar ik verliefd op geworden was, want anders...
Eerst wou ik ook nog wat cash geld afhalen, maar de bankautomaat liet het afweten. Niets ergs, met de bankkaart kan je er immers ook betalen.

En we zouden weer gaan eten in dat leuke tapas-restaurantje, met terras naast de rivier.
Zeker.
"Zullen we dan nu dat restaurant opzoeken?", vroeg Zwany.
Ja, we hadden alle drie honger, dus doen we dat.

"Het is hierlangs, jongens, over die brug", zei Zwaan
Maar over "die brug" was geen restaurant te bespeuren, enkel een winkeltje met een parasol ervoor.
"Nee-éé , het was veel verder weg, Zwaan! Over de tweede brug!", zei Nel.
Wat mij betrof kon het alle twee, ik wist het niet meer, het was over een brug, dat wel ,en het terras was naast het water, dat ook, maar verder kon ik me niet herinneren of het nu meer naar links dan naar rechts was.
Ik liet me meezeulen door mijn twee kompanen.
We gingen terug.
Niks.
"Zie je wel, Nel, het was verder hoor!"
"Nou ja dan!"
Dus gingen we nogmaals de brede weg langs.
Niks.
"Ik denk dat het niet in Bossost was, dat restaurant, maar in Les, waar ik die sigaretten gekocht heb toen", zei Zwany.
Je had mijn gezicht moeten zien.
Ik dacht "Nééééé", echt????"

Dus nogmaals de wandelpromenade afgedweild, auto in en terugrijden naar het dorp net vòòr Bossost, dat dorp heet LES.
Auto geparkeerd en ja hoor, daar was een brug, daar was een tapasrestaurantje, daar was het.

"Héhé", zei Zwany" hoe is het mogelijk dat ik dat niet meer weet!"

Wat zal dat zijn als we 70 of 80 zijn, dacht ik.

"Ik denk niet dat we nog samen op reis gaan Zwany. Andorra werd niks en nu was Bossost bijna in het niets gevallen"

We hebben er zo om gelachen.
En teruggereden voor de handtas.
Maar de internet en telefoonverbindingen werkten nog steeds niet, wat betekent dat we geen geld konden afhalen en geen bankkaart konden gebruiken als betaalmiddel.

Was dat even goedkoop.
Geen handtas, dat zal voor de volgende keer zijn.
Misschien koop ik ze wel in Andorra.

Zicht vanuit het restaurant op de brug van Les.
Pff, stel dat ik het volgende keer niet meer weet....

Een andere peer ...

 Mijn zus gaf me dit boek zo'n zes maanden geleden cadeau, dat doet ze dikwijls als ik naar België ga en dan bespreken we de laatste boekenvracht die we verorberd hebben, net zozeer als dat we over culinaire hoogtepunten in ons dagdagelijks bestaan leuteren.
Het ene is als het ware verweven met het andere.
We springen van de hak op de tak en er zijn er weinigen die ons kunnen volgen op dat gebied.
Voor ons is dat doodnormaal, een ander vindt ons waarschijnlijk redelijk gestoord.
Soit.
Ze vond het een prachtboek, spannend , zal zeker een film van gemaakt worden.
En dus nam ik hem mee. 735 bladzijden dik.
Ik durfde haar niet te zeggen dat ik dikke boeken haat.
Niet omdat er zoveel pagina's leesplezier op me zit te wachten, maar omdat ik voornamelijk 's avonds in bed lees en ik het niet kan verdragen dat er zo'n blok papier op mijn buik rust.
Bovendien betekent het ook dat ik - ik heb hem gewogen- anderhalve kilo minder boeken kan meenemen vanuit homeland ( als je fan bent van de reeks "Homeland" dan zal dit boek een voltreffer zijn voor jou) , ik spreek nog van vòòr mijn Tolino-verslaving.
En toch nam ik hem mee.
Maar ik heb hem op de allerlaatste minuut uit mijn koffer gehaald en vroeg aan Aude om hem op te bergen tot ik in februari zou weerkomen.
In februari vond ik het boek op mijn nachtkastje terug.
Zucht. Zo zwaar, zo dik.
Ik besloot hem ook toen te laten liggen.
Aude kwam met Gustje in april en had het boek niet mee. Haar kilobeperking liet het haar niet toe.
Niet getreurd, als ze in juli met de wagen naar Frankrijk zou komen zou ze hem zeker meebrengen.
Dat gebeurde.
En Jan begon erin te lezen.
Hij leest dikwijls dikke boeken.
Daar niet van.
Maar ik zou het boek maar wat graag lezen, maar ja, te zwaar, te dik, te....
Dus wat deed ik stiekem?
Ik kocht het boek op de tolino.
En ik las het tegelijkertijd met Jan.
Maar dat wist hij niet.
Prachtig boek, zei hij, lang geleden dat ik nog zo'n spannend boek gelezen heb.
Dat vond ik ook, maar dat zei ik niet.
Tot hij uit was . Dan heb ik het gezegd.
En Jan was verbouwereerd.
Dat ik niets gezegd had.
En hij toonde me zijn gezwollen wijsvinger.
Hoe kom je daaraan ? ,vroeg ik lachend.
Van "Ik, pelgrim" , zei hij, van het omdraaien van de pagina's met mijn vinger.
Ik lach inderdaad altijd om de verkeerde dingen!
En toen voelde ik me zo belabberd, dat ik hem alsnog voorstelde of hij de laatste pagina's op MIJN Tolino wou lezen....
Ik maakte dat ik weg was, ik denk dat hij mijn gezicht niet meer kon verdragen op dat moment.

Vanmorgen toonde Jan me weer zijn gezwollen vinger.
Het lachen stond me nader dan de compassie die hij verwachtte.
Maar ik berispte mezelf: lach niet met de verkeerde dingen, dit is echt ongepast Gene !
Dus wil ik het goedmaken met dit stukje blog.
Ik zal het nooit meer doen, Jan!

Maar hij lachte en zint op wraak, zover is duidelijk: "Ik zal je ook eens een peer stoven, wacht maar!"

Dat ziet er niet zo goed uit voor mij, vrees ik.

                                                        
                                               

Tortilla-tijd

Ik weet niet of we nog hetere hitte gaan kunnen verdragen.
Ondertussen is het hier sinds meer dan een maand onafgebroken boven de 32 graden geweest.
De thermometer tegen de achtergevel gaat het begeven vrees ik.
Hij wijst 47,5 graden aan en soms 50,4 .
In de zon, lacht Jan mijn bedenkelijke voorhoofd fronsen weg.
Ja, opper ik, maar onder de auvent is het nu 35 graden.
En dat is veel en dat is warm, té warm.
Als we er onder zitten, dan staan er twee ventilatoren aan: één wiebelend en gierend aan het plafond en een andere achter mij.
Dat geeft een frisse bries ,maar het kan ook verkoudheid veroorzaken.
Jan hoest al een paar dagen.
Niks ergs, de dokter heeft hem er gisteren zelfs geen siroopje voor voorgeschreven.
Zo raar.

Maar binnen is het aangenaam.
25 graden. Dat is ook veel ( voor binnen) maar dat scheelt al bijna de helft van in de zon, zie je.
Vandaar.

En we plonsen af en toe in het water.
Dat moet.
We kunnen ons geen leven zonder zwembad meer voorstellen .
And we count our blessings, hé.

En ondanks de droogte zie je toch nog bloemen her en der verrijzen of blijven standhouden.
Raar maar waar.

Bozena klaagt over de gele bladeren van haar oleanders.
En we hebben er allemaal onze commentaar op.
- Veel water geven, zegt de ene
- Veel en dagelijks water geven, preciseert de andere

Ja ik geef ze veel water, zegt Bozena, een Poolse vriendin die hier al jaren woont en vlot Frans praat- wat me plots doet beseffen dat ik Poolse dames ken die al 20 jaar in Vlaanderen werken en nog geen zin kunnen zeggen in het Nederlands. Hoe moeilijk is dat niet in feite als je de taal niet spreekt?
Ik dwaal weer af, 't zal aan de warmte liggen.

- Je geeft ze misschien té veel water , zegt nog iemand anders
- Ja dat kan ook, zegt een vierde

En Katia denkt na en schiet in de lach : - te veel of te weinig, 't is altijd iets hé, zegt ze.

En zo is het.
Ook met het tortilla weer, want de warmte komt vanuit het zuiden ,zei de weerman.
En aangezien mijn zus vanmiddag terug gekomen is uit Marbella waar ze weer mijn vader opzocht en verzorgde, is het gewoonweg haar schuld.
Ze had de warmte daar moeten houden.
Wat is dat nu !
Zo moeilijk kan dat toch niet zijn zeker?

En ja hoor...Gustje de brandweerman !

En ja hoor, toen we de volgende morgen- ik met een klein hartje, want stel dat die man zijn roes van de vorige avond aan het uitslapen was dan zou ik voor eeuwig en altijd de mamie zijn die nooit haar woord houdt ( kinderen houden net als volwassenen soms van sterke woorden zoals 'nooit' 'altijd' 'weer' ...in de context van 'je doet nooit wat ik vraag', 'je bent altijd iets kwijt' ,'je bent weer te laat' ...) - bij de brandweerkazerne aankwamen, waar Gustje de vorige avond met mij door de vuile ramen wezen kijken was of die grote Tuut-a's in de garage stonden te slapen ,stonden de poorten wagenwijd open.
Oef, dat was al een meevaller.
En wat bleek?
Het was Gustje die plots angstig uit de hoek kwam.
Hij durfde de poort niet in.
Net of hij realiseerde zich dat dit nu echt was, the real stuff, gene zwans, een echte grote Tuut-a.

Geen paardenmolen zoals de week ervoor.
Want ook op de paardenmolen opteert hij steevast voor de brandweerauto.

Neen, het was zoals in cars, zag ik hem denken.
Echt.
Maar ik nam hem op mijn arm en stelde hem gerust, tenminste dat was mijn bedoeling.
En het lukte.
Ik zette hem stilletjes neer op de trap van de wagen en hij bleef er rustig op staan.

En de mamie was blij.
En het kind ook.

En nu is hij terug naar huis.

En als ik hem de volgende keer zie is hij niet meer alleen, dan heeft hij er een broertje of een zusje bij.
En dan zal niets nog hetzelfde zijn, noch voor hem, noch voor mij.
Maar ik fluisterde in zijn oor dat hij toch voor eeuwig en altijd de liefste is voor mij, want hij is de eerste. En als zijn broertje of zusje er aan komt, dan zal ik hem bijhouden en naar school brengen in september en dan zal ik hem verwennen, beloofd is beloofd en als de mamie iets beloofd, dan gebeurt dat ook.
En het jongetje knikte. Want dat was waar, hij zat immers echt op de brandweerwagen.

Daag Gustje, Daag Aude en Stienus.

Que la fête continue !

En gisteren was er dan weer feest.
We hebben zo de indruk dat we ons van het ene feest naar het andere verzetten.
Ditmaal la fête des sapeurs-pompiers de Castelnau.
Altijd de moeite.
Altijd op de vooravond van de nationale feestdag, altijd dus op Sonja's verjaardag. Die was er trouwens ook ,met de familie en de vrienden.
En Paul en Lynn, onze bovenburen, met Deense vrienden en Lynn die me het ganse verhaal daarrond kwam vertellen.

En Ida en Raymond die we de vorige dag al op een feest ontmoetten met "toute la smala", hun ganse familie van kinderen en kleinkinderen, die overal in Frankrijk wonen en met de grote vakantie op bezoek komen bij mamy en papy. Zij was het die me begroette met "que la fête continue" !
En Dominique en Bojena en haar dochter en vriend uit Toulouse.
En Claude van hier wat verderop die dagelijks met haar border collie een wandeling maakt door onze vallei.
En naast ons zat de apothekeres waar Jan nog gauw oordopjes was gaan halen tegen de geluidshinder van de "bandas", een blaasfanfare die normaal gezien de rugbyteams ondersteunt. Je kan het wat vergelijken met de Amerikaanse pow pow girls en de drumsband op de American Footbalwedstrijden. "Ca va mieux les oreilles?" vroeg ze.

En Claire die ik ken vanuit Cahors. Met de twee dochters "voor een ganse maand" voegde ze er verrukt aan toe : "que du bonheur!".
En mijn kapster Marie en haar schoonzus en diens kinderen, en hun vader Marcel.
En Nel met de gasten uit haar gîte.
En toen kwamen Zwany en Rick erbij.
En wat later Rita en André.
We waren compleet.

Want Aude en Stienus zaten naast en rechtover mij en Gustje reed met zijn nieuwe fietsje rondjes op het plein.
En we aten gebraden ham aan het spit. En een ijsje. En Gustje lustte het allemaal.
En aangezien hij gek is op de brandweer- neen dat is nog niks veranderd tegen verleden jaar, zie het verhaal van de Tuut-A , ging zijn mamy met een brandweerman een plannetje smeden: zou hij eens mogen langskomen als de kazernedeuren openstaan?
Ja hoor ,zei Pascal, de brandweerman, morgen tegen halftwaalf. En hij mag erin zitten ook !.
Ik fluisterde het ongelofelijke nieuws in Gustjes 'oor.
"Neen, dat kan niet!" riep hij .
Jawel hoor, beloofde ik hem.

En nu maar hopen dat het vannacht niet te laat geworden is voor Pascal en dat hij zijn belofte waarmaakt als ik straks naar het dorp rijd!
De avond bereikte uiteraard zij hoogtepunt met een mooi vuurwerk. Dat moet. Dat hoort er nu eenmaal bij.

LA MARSEILLAISE en zo

Gisteren stal Michel Drucker op France 2 weer de show: jaarlijks besteedt hij één avond aan alle politiekorpsen, rijkswacht, recherche, te paard, in de lucht, te water, hulpdiensten, noem het op en ze zitten erbij, op één of andere binnenplaats van een notoir museum, prefectuurgebouw of wat weet ik allemaal ( voor de kenners...).
Die mannen en vrouwen worden de hemel in geprezen voor wat afgedaan wordt als heldendaden.
Neen, niks sarcasme, het is echt.
En het applaus is permanent aanwezig.
Hij vraagt ook naar applaus, constant.
"Et maintenant, je vous demande d'applaudir ceux qui défendent notre patrie ....comme ci, comme ça etcétéra..."
Applaus alom.
De uitzending eindigt twee en een half uur later ( en als het uitloopt het programma, dan doet niemand daar wat aan, want het is Michel Drucker en dat is een halve God in Frankrijk ) met een kolossale uitvoering van La Marseillaise, leadzanger één of andere bekende operavirtuoos , omringd door een door alle eenheden gepanacheerd koor , en alle genodigden, dat zijn er honderden, staan recht en zingen uit volle borst mee.
Dat is indrukwekkend, ja.
En ik bedacht , dat wij Belgen dat niet kennen.
Dat het ook in ons hoofd niet opkomt om zo'n programma te maken.
Waar zijn wij fier op, vraag ik me soms af?

een hartelijk weerzien !

Jan belde, een andere dan.
Ik had deze Jan nog nooit "in het echt" gezien, zijn vrouw ook niet trouwens.
Maar via via kende ik hem wel .
Zoiets als facebooktoestanden.
Je kent elkaar niet, maar omdat je bevriend bent met de vriend van de vriend word je ook vriend en zie je dagelijks foto's met uitleg en al passeren en heb je de indruk dat je elkaar wel kent.
En trouwens, Jan is een fan van mijn blog.
Vandaar.

Jan belde , hij woont met zijn vrouw ook in Frankrijk, en in de Lot zelfs.
De wereld is heel klein hé.
En hij verhuurt gîtes en chambres d'hôtes.
In Souillac.
Niet bij de deur, neen, maar wat zijn nu 99 km ?( echt, 99, om net geen 100 te zijn, want anders denk je onmiddellijk aan Oostende, enfin, ik toch, ik reken altijd in afstanden van Oostende naar Brussel ).
En hij is hier ook graag, dat zie je aan zijn gezicht en al zijn verhalen over artisanale ijskreemmakers en foie gras producenten, en gerookte forel en , en, en...

Jan belde of we woensdagavond wilden komen eten.
Zo zouden we elkaar eindelijk ontmoeten.
En wij zouden zo'n beetje fungeren als ' mysteryguests".
Want er kwamen vrienden bij hem logeren die wij wel kenden.
Maar zij wisten niet dat wij uitgenodigd waren.

Ja, we komen!
Zo fijn, het doet me plezier ,zei Jan , die andere dan.

En zo arriveerden we in Souillac , op een heel mooie locatie.
En Jan , de andere, wist onmiddellijk dat wij zijn erf opreden, maar Rik en Danielle wisten het niet.
En het weerzien was intens.
Het was 20 jaar geleden, maar tijd en afstand betekenen niets als je elkaar kent van als je een jaar of 5 bent, samen op school zat, op de universiteit , buren bent geweest gedurende een korte tijd , kortom, als je weet wie de ander is.
De herinneringen vlogen over en weer.
De maaltijd was verrukkelijk.
Het gezelschap heerlijk select.
Het weer zo zacht als wat.

We zien elkaar weer.
Zeker weten.
En Jan, die andere, die kennen we nu ook en zijn vrouw ook zie, is dat niet mooi?

En zo wordt de vriendenkring alsmaar groter en de agenda alsmaar voller.
En zo hoort het.

Het zijn drukke tijden in de Lot.

http://www.lemanoir.info/nl/

't Zal de hittegolf zijn ,waarschijnlijk...

                                                           
                                            




Het is hier ondertussen al zo'n drie weken boven de 30 graden en dat begint op ons gemoed te werken. Ik begin me te voelen zoals die vrouw in de jaren negentig die met een cocosnoot tegen een palmboom bonkte , wachtend op een regenbui. Tahiti was het douchemerk waar ze voor adverteerde, dacht ik                               .
In het begin blijft het lekker fris binnen, zo'n 23 graden, dus mij hoorde je niet klagen.
Maar dag na dag ging de thermometer meer de hoogte in en 's nachts wou het ook niet meer koeler worden.
Dus werd het 25 graden binnen.
En gisteren braken we alle records, vond ik.
Overdag was het weer 39 graden ( ik bespaar jullie de details van de temperaturen in en uit de zon ...want dan vallen jullie steil achterover van de hitte, alleen al door de cijfers te ontdekken), maar dat was nog het ergste niet. Want een zwembad doet wonderen in die periode van het jaar. En we gaan toch niet zagen omdat we in het zuiden van Frankrijk 38 of 39 graden optekenen??? Of wa ?
Maar 's avonds dus wou het maar niet afkoelen en toen we rond 23 uur gingen slapen - voor mij is dat héél vroeg ,maar ik was uitgeteld van de opgebouwde spanning omdat Aude en C° zouden arriveren-of was het de rosé ? Wie zal het zeggen? - deden we alle luiken open en kwam de zilte warmte ons als een tropische gloed tegemoet. Niks afkoeling, ondanks het feit dat de luiken en de ramen potdicht waren sinds 10.30 u 's ochtends.
We hebben zo'n ventilator boven ons bed hangen en die ging wild tekeer. Maar of dat nu daadwerkelijk hielp laat ik in het midden. Hij hangt in het midden, daar niet van. En telkens ik ernaar kijk vraag ik me af wat er zou gebeuren als dat zwierend gevaarte naar beneden zou komen van het overmatige toerental..Stel...en dan zie ik mijn lichaam in salamischijfjes ( zeg maar schijven, inderdaad!) in de kamer rondvliegen.
Of in het midden van de nacht valt het gevaarte gewoon naar beneden en hebben we een put in ons lijf...
Maar dan zijn we toch dood, of ik alleen en OK ,dan weten we het niet meer.
Zoals meme zei: Geneke er is nog nooit iemand weergekomen om het ons te zeggen hé.
't Is waar.
Nog niemand.
Maar morgen zie, morgen, dan wordt het frisser, zo'n 28 graden maar, we zullen dus een pulloverke aantrekken als we op het terras van vrienden in het noorden van het departement het avondmaal zullen nuttigen.
Wacht maar !
Het gaat beteren, wacht maar.