Tijdens de jacht op de ree, dinsdagmorgen, zei Raymond dat hij nog nooit van zijn leven- de man is inmiddels 70 jaar, soixante dix voor de Franse, septante voor de Belgen, maar even oud als je het mij vraagt dus- nooit van zijn leven dus, zoveel eikels gezien heeft.
Ik heb het over eikels die van de eikenbomen vallen, en niet over andere eikels.
Honderdduizenden eikels petsen, kletteren, knetteren, kloppen, beuken in op vensters , slaan tegen het opgestapelde hout, geven een salvo af op de daken dat het niet mooi is !
Als we 's morgens gaan wandelen, dan staan we soms verschrikt stil omdat we denken dat er een ganse groep jagers aan het schieten is op klein wild.
Zo luid !
En Spotje zijn staart hangt tussen zijn poten en we krijgen hem met geen stok of met lieve smoezen vooruit: neen, hij sluipt stilletjes terug de berg af, recht naar huis, zo bang is hij.
En toch zijn het geen jagers, gewoon het geluid van eikels.
Als je de trap afdaalt als je van het zwembad terugkomt
dan glijd je er zowaar op uit. Het is echt gevaarlijk.
Naar het schijnt zijn everzwijnen gewoon gek op eikels.
Ze zullen dus hun reeds dikke buiken rond eten en weinig beweeglijk zijn. Je zou denken dat zo'n everzwijn traag is, rekening houdend met zijn gewicht, maar niets is minder waar. Dat kan verdomd heel hard en rap lopen. Dal in en dal uit. Bangelijk !
Maar, zo zegt Raymond, als er zo veel eikels zijn, dan eten ze veel, zijn ze trager én gevaarlijker, want agressiever. Waarschijnlijk omdat hun overgewicht hen belet vlug te vluchten.
't Is proper!
En chique.
En "af".
Het wordt elk jaar beter.
Spijtig dat we het een paar maanden zullen moeten missen !
.jpg)
