Afgelegen wonen

Op tekenles verleden week begon Nicole zomaar te roepen , een beetje zoals je van een gek zou verwachten. Maar Nicole is zeker niet gek en dus was dat heel vreemd, zomaar midden in de les, out of the blue.
"Wat gebeurt er?" , vroegen we ons allemaal af, niet goed wetend hoe we ons zouden gedragen of hoe we best zouden reageren.
Bleek dat ze zich wat depressief voelde en zin had om juist iets heel geks te doen.
"Ik zie geen kat, de ganse dag", zei ze.
"Mijn man zit van 's morgens tot 's avonds in zijn tuin, de enige zoon die nog bij ons inwoont is naar het werk en daar zit ik dan, moederziel alleen met niets om handen."
"Ja",zei een andere medeleerlinge" mijn man zit ook altijd op zijn tractor en ja, vroeger had ik mijn werk en hij ook, maar sinds we met pensioen zijn is dat ook wel enigszins anders voor mij".
Ik begon na te denken of het bij mij net zo was.
En ja, Jan zit ook altijd op die blauwe tractor , of hij is hout aan het zagen, of hij verzint wel iets buiten, want binnen kan ik hem maar niet in beweging krijgen om dingen te doen en klusjes op te knappen die ik graag opgeknapt zou zien. Geen avance, het lukt me niet...

Maar voor de rest vind ik mijn dagen meestal te kort en stel ik dikwijls uit tot op het laatste moment , van wat er van mij verwacht wordt.Shame on me!
Nicole, neen, die heeft niets te doen.
"Wat deed je dan vroeger ?" , vroeg ik haar.
"Ik was bejaardenverzorgster" zei ze" en dus kwam ik bij veel mensen over de vloer, en ik mis die mensen"
"Woonde je hier in Flaugnac?"
"Neen" ,antwoordt ze," we woonden in Cahors, maar toen we met pensioen waren wou mijn man terug naar zijn ouderlijk huis in ST Alauzie, en tja, dat is ver van alles weg en soms krijg ik het echt , dan voel ik me zo eenzaam en zo van alles veraf, dat ik maar één ding verlang, terug naar Cahors te gaan wonen"
"Ja" ,voegt Brigitte eraan toe," bij mij is dat hetzelfde, we woonden in Cahors en toen we op pensioen gingen wou mijn man ook terug naar Flaugnac en hier zitten we dan, heel ver van alles weg en ik heb het er ook vaak moeilijk mee. Ik zou zelfs graag terug naar de stad gaan wonen"
Claudie heeft hier gans haar leven gewoond en was kleuteronderwijzeres in Castelnau en ja, zij mist "de kindjes" wel, maar voor de rest heeft ze geen moeite met de afstand naar de bewoonde wereld.
Viviane die nooit buitenshuis gewerkt heeft en steeds afgelegen heeft gewoond trekt een gezicht of ze bergijpt niet waar Nicole en Brigitte het over hebben.
En ik, ik zwijg, mijmerend over "ma vallée" waarin ik me zo rustig voel en neen ik mis die bewoonde wereld niet omdat ik zo vaak naar Cahors ga en er toch druk bezig ben met vanalles en nog wat.

Maar het is ook een feit, en dat kan vreemd lijken, dat ik even graag in Cahors zou wonen, echt waar. Een stad is ook leuk vind ik, echt.
Maar zo niets te doen hebben, afgelegen wonen en je daar ongelukkig door voelen, ja, dat moet droef zijn en dan moet je een beslissing nemen uiteraard, maar ja, Nicole's man zit zo graag in die tuin ...wat doe je daar dan aan?