Katia belde, ze was een weekje in het land.
-Ik had toch een vijvertje of zoiets , beneden ,onder de pruimenbomen ?.
Ik keek door het raam naar buiten en zag daar een meer van een hectare dat ik nu niet bepaald kon vergelijken met een vijverke ocharme. Dus ik schiet in een lach!
-Er is wel degelijk een vijverke, Katia, maar 't is nogal een grote : één hectare alsjeblief !
Ze lacht.
- Oeps, stom van mij, ik wist dat er water was, maar was vergeten dat het zoveel was.
't Is omdat ik zoveel mooie waterlelies in mijn kleine waterplas heb staan en vandaar dat ik dacht...maar bon, ik heb me vergist. Ken je iemand die een vijver heeft?
En ons gesprek kabbelde voort naar onze echtgenoten, hun en onze gezondheid, de kinderen, hun studies, mijn kleinzoon....
Toen wisten we nog niet dat we elkaar de dag erna zouden weerzien , mooi uitgedost om Dominique- een gemeenschappelijke vriend, een gelukkige 60 e verjaardag te wensen.
Het was een reuzefeest, met té veel eten en té veel drinken en vermits we ons achteraf misreden hebben , we sloegen immers rechtsaf richting Route Nationale in plaats van linksaf door de slingerende misselijkmakende kronkelbaantjes over de Franse hoogvlaktes terug naar ons boerendorp, kwamen we weer de Gendarmerie Nationale tegen en Jan was deze keer de kop van Jut : hij mocht blazen.
We gaven van het verschieten een slungelige dronken indruk : ik vond de papieren niet, Jan gaf zijn pas, vond zijn rijbewijs niet direct....het begon te dagen voor onze ogen.
- C'est parfait monsieur, 0 %, bonne soirée et bonne route !
Jan was helemaal van slag, ik ook en we hebben een paar minuten niks meer tegen elkaar gezegd...dat is uitzonderlijk !
De volgende ochtend - het had van bij het startschot van het feest tot we thuis in ons bed lagen en in feite de ganse nacht door, niet geregend maar gegoten- was het plots kikkertijd.
En ik vind niets zaliger dan wakker te worden met het gekwaak van de kikkers in "ons vijvertje", zoals Katia dat meer in haar herinnering heeft.
Het is echt een salvo van honderden puiten , en als je ietwat lawaai maakt zwijgen ze een seconde en dan hernemen ze hun gepraat, als willen ze hun eigen mening geven -tijdens een korte periode van het jaar- op wat ik zojuist had gezegd.
Ik praat dus met de kikkers, jawel.
In de hoop dat ze me iets bijleren, stiekem gelijk geven, of argumenten met me uitwisselen om zeker gelijk te krijgen.
't Is eens iets anders als een vogel, een koekoek of een uil.
Gewoon een kikker .
