Ze zouden trouwens nooit zo laat zomaar voor niets bellen ,alhoewel dat zou mogen, eerlijk gezegd.
Na wikken en wegen, over en weer gepalaver enzovoort enzoverder dacht ik dat de beste raad die ik hen kon geven was om naar de spoed te gaan en het echte specialisten te vragen.
Gustje had aardbeien gegeten en alhoewel dat nu niets speciaals is, heb ik een trauma overgehouden van een klein ventje die aardbeien had gegeten en die twee dagen later dood was, door uitdroging. Ik was toen zo'n jaar of 16 en dat is me steeds bijgebleven. Het woord "aardbeien" werkte dan ook als een rode lap op een stier. Maar ik zweeg in alle talen tegenover Aude en Stienus.
Je kan maar niet vlug genoeg zijn , zei ik, en ook dat kleine jongetjes gemakkelijk uitdrogen en zo ...nietwaar.
Ik bleef wakker want zou toch de slaap niet kunnen vatten voor ik er het fijne van wist.
Rond 1.30 u telefoon : een virus, maar ze weten niet hetwelke. Hoge koorts. Braken. De ganse rimram, zoals Aude zei. Ze bleef in het ziekenhuis bij Gustje. Ocharme.
De volgende dag, dinsdag, belde ik natuurlijk naar het ziekenhuis, nog steeds hoge koorts, ze weten niet wat het is, braken, niet eten, niets kunnen inhouden, baxter, bloedafname, echo, röntgen ,urineafname, kortom Gustje werd volledig van binnen naar buiten gekeerd. Afzien.
Hij moest blijven en mocht niet naar huis.
Aude dus ook niet.
En plots was mijn kot te klein en wou ik maar één ding, bij Aude zijn.
Alles had hier mogen vergaan, Jan mocht redeneren zoveel hij wou- en terecht natuurlijk- ik moest en zou naar Belgïe gaan. Ik herkende mezelf niet. Of kwam mezelf tegen. Ik was zo bezorgd om Aude dat alles moest wijken.
Heel raar, maar ik dacht vooral aan Aude.
Dat ik nuttig zou kunnen zijn, zou kunnen helpen, was doen, strijken, eten maken, haar aflossen, op Gust letten eens hij uit het ziekenhuis mocht en zij beiden weer moesten werken...
Ondertussen had Jan de reiszak al van de zolder gehaald...hij zag en voelde dat er niks aan te doen was, ik was weg.
En zo vertrok ik alleen met de wagen. Naar Boechout. Ik vertrok rond 13.5u en kwam aan in Brussel bij mijn zus die me onderdak verschafte tot de volgende ochtend( het scheelt toch gauw 40 minuten en die zijn er dan net te veel aan) rond 24.15 u...maar ik werd er opgewacht met een glas wijn en een superlekkere "encas".
De volgende ochtend ging ik wat tijdschriften en de krant kopen en parkeerde ik aan het ziekenhuis in Mortsel...om er te horen dat zij geen kinderafdeling hebben. Ik stond aan de verkeerde kliniek.
Bellen naar Aude die de dag ervoor niet kon geloven dat ik alleen onderweg was...Sint AUgustinus. Allez vooruit.
Hij lag zo zielig in Aude's armen en toen hij me zag strekte hij zijn armpjes en zei " Manie, mee ", hij dacht dat ik hem kwam halen...Hij noemt me "Manie" niet mamie en dat is zoo grappig...
Donderdag en vrijdag hield ik dus ziek Gustje bij maar die verbeterde met het uur en zaterdag was hij weer helemaal de oude : een grappig ventje met zoveel humor ! Die me op het verkeerde been zet en dan uitbundig begint te lachen. Een kind die meer en meer mijn hart verovert.
En mijn kind? Die mist me nu al ,zegt ze.
Al goed dat we zeven jaar geleden besloten niet verder dan één dag van "huis" verwijderd te zijn. Het loont.
