Alleen?

'Maar je zal daar helemaal alleen zijn, jij die zoveel van gezelschap houdt !' Als er iets minder waar gebleken is, is het die uitspraak wel. Nu moet ik wel toegeven dat je soms té ver weg bent om op een adequate manier op iets te reageren dat in je thuisland gebeurt. Voorbeelden? Ja, té over. Ruzies of misverstanden bijvoorbeeld. Zo was er op een dag een bericht dat de ronde deed in ons thuisland dat ik tegen x zou gezegd hebben dat y over xy gezegd had dat... Man, man,man, wat dat geworden is voor een monster, daar kan ik nu nog niet van over. Want nooit heb ik tegen x gezegd dat y iets gezegd had over xy. En zie, was ik dan nog in Belgïe geweest, dan was ik in mijn auto gestapt om een met x, met y en met xy onder vier ogen te spreken. Maar nu ging dat gewoonweg niet. Er is een reuzachtige ruzie van gekomen, met x, met y, met xy en met de rest van mijn oude vriendenkring. Ik voel me nog altijd verbolgen als ik eraan denk. Aangezien ruzie met mij de gemakkelijkste oplossing is, ik ben immers ver weg en dus komt men mij zo vaak niet meer tegen, heeft men mij niet gespaard, integendeel, ik werd opgeofferd voor de zielerust van alle anderen. Of familieruzies, nog zoiets. En eer je met iedereen gesproken hebt , is de ruzie al ontaard in een gans andere ruzie waar je gewoon het einde niet meer van ziet. Ja, dat zijn heel moeilijke momenten. Of als mijn dochter droef is, of teneergeslagen, of ongerust, of ongelukkig, of juist heel blij, of als ze fantastisch nieuws heeft, of als ik gewoon zin heb om eens bij haar binnen te stappen, of zoals zij het zegt : gewoon eens bij je langs komen mama. Ja, dat zijn moeilijke momenten. Maar die kan ik allemaal counteren. EN met zulken argumenten, dat ze in het niet vallen. Want bij ruzies is het soms ook goed eens alles vanop een afstand te zien. Dat werpt een andere kijk op de zaak. En de afstand leert je relativeren. Tijd geeft ruimte. Ruimte genereert tijd en omgekeerd.