Rassembler ce qui est épars

Vanavond kwam onze Engelse buurman eten.
Hij is een verschrikkelijk intelligente kerel uit Londen en zijn (ex bijna) vrouw een verschrikkelijk intelligente vrouw -ook ui Londen.
Ze hebben 5 kinderen. Van 12 tot 4 jaar oud.
En ze zijn aan het scheiden .
Zij komt nooit naar Frankrijk, want dat vindt ze onder alles, de boerenbuiten.
Hij komt vaak, met én zonder kinderen.

We spraken over de kinderen, de echtscheiding, wat het voor hem betekende, of hij er al een beetje over was enz. enz.
Dat alles onder een verrukkelijke maaltijd, al zeg ik het zelf.
Jan had gezorgd voor de beste wijnen, want Adam heeft een wijnkelder in Londen om U tegen te zeggen. Je koopt wijnen en laat die beheren door een heuse oenoloog en die bewaart dat alemaal voor jou in de juiste kelder op de juiste temperatuur...zucht.
The city, weet je wel....

Ik zit hier op de volledige boerenbuiten en die cityman geniet van het doodgewone hele lekkere eten.
Als daar zijn, paté de canard aux pruneaux ( van onze pruimgaard uiteraard) ..., hachis parmentier aux confit de canard met jonge worteltjes ( ongeëvenaard, al zeg ik het zelf, het topgerecht van de Lot ) ...fromages...waarbij de Oud Brugge zijn voorkeur had ( houden we van die mensen of niet, that's the question???) en dan tarte tatin met ananas...
Koffie ende versnaperingen.

Tja, meer moet dat niet zijn.

En terwijl we de wereld aan het veranderen waren van Londen naar Cahors en van Nieuw Zeeland waar hij zopas vandaan kwam naar Sarlat waar ik gisteren vertoefde  , kreeg ik een dertigtal berichten op whats'app van mijn zussen en broer in een speciale app die mijn broer had bewerkstelligd omdat mijn pa in het ziekenhuis ligt in Los Monteros ( Marbella) ...en we dus met z'n allen alles kunnen volgen wat er uur na uur gebeurt ( ik ben er en hij heeft zijn boterham opgegeten, hij moet eten hé, ja ja hij heeft goed gegeten, wil je zijn was meenemen? niet koken hé, neen neen, ik neem hem mee, ik ga straks terug, ben je er, hoe is het er mee? , mijn bougie brandt hé, de mijne ook, hij heeft hij chance met zijn "kingeren" , vandaag was het beter, wanneer ga jij, nu niet , maar ik kom, ik ook, wanneer? awel ik zal eens zien sè...)....

En dan zijn er sommigen die al een aantal jaren met elkaar niet meer spreken en die plots als vanzelf dat ineens weer doen, en anderen die altijd spraken maar niet wilden zeggen wat ze wilden en het nu wel doen en dan denk ik, tja , het moet zijn dat er iets ergs moet gebeuren voor dat we weer voelen dat we één familie zijn, en dus tja, rassembler ce qui est épars...

Het bestaat, mooi...