Vrienden van ons staan op het punt naar Frankrijk te emigreren en worden zenuwachtiger en zenuwachtiger naarmate de vertrekdatum naderbij komt.
Ze heeft wel 20 dozen staan zegt ze, en ze vraagt zich af of die allemaal in de camionette kunnen...
De afscheidsfeestjes volgen elkaar op en daar komt inderdaad veel emotie bij kijken.
Zullen we kunnen aarden? Hebben we ons vergist? Namen we de juiste beslissing?
Zullen we "ze" missen? "Ze" kunnen iedereen zijn: de buren, de vrienden, de collega's...één ding is zeker, onze kinderen missen we en zij missen ons.
En ik herinner me de verhuis bijna zeven jaar geleden! Dat zou ik niet meer willen-kunnen overdoen.
Geen 20 dozen, maar 169. Ik ben nog eens in mijn roze boekje gaan kijken. Elke doos was geëtiquetteerd en ik wist perfect wat in elke doos zat.
Gaande van doos 131 bvb : keuken, messen,vorken,spatels,screwpull,handtas,flessen ( met de bedenking achteraf " wat komt die handtas bij die flessen doen?), tot doos 147 bvb : plastic vuilnisbak,plastic vuilbak badkamer,plastieken farden,poten kapstok, goed onderstreept ( met de bedenking hierbij : waarom zijn die poten apart in doos 147 terechtgekomen samen met plastieken farden?) , kortom véél (te véél) dozen.
Het huis stond ook leeg. Alle meubels moesten er nog in.
En het was putje winter, ijskoud, stortregen, geen verwarming want die stond op de camion met oplegger...
Man,man,man, wat was me dat.
En toch was ik blij.
En die vrienden van ons zijn dat ook.
Dat schrijven ze tenminste.
Alleen is hun huisje al helemaal "klaar" , enkel de laatste dozen moeten er nog in.
Dat zal wel lukken denk ik.
Ik kijk graag naar het programma "Ik vertrek" op Nederland. Er is tegenwoordig weer een nieuwe reeks aan de gang en daarin zie je de vreemdste dingen. Nederlanders( uiteraard) die zonder één EURO spaargeld alles verlaten om op een godvergeten plek een camping ( neen ik wil geen clichés schrijven, maar het is nu eenmaal zo) willen uit de grond stampen,wat dan ook meestal NIET lukt.
Soms betrap ik me erop dat ik van dat programma houd omdat ze er (bijna) allemaal onderdoorgaan, dat ze het moeten opgeven, dat ze een vergissing hebben begaan, en dat dat nu juist bij mij niet het geval is...
Natuurlijk moet ik hier mijn kost niet verdienen. Dat is dus een gans ander verhaal.
Dus voor de nieuwe emigranten : van harte welkom in dit kleine paradijs!
