Vergeven en vergeten

Een poosje geleden kwam Michèle Martin voorwaardelijk vrij. Na 16 jaar gevangenis.
Ze was de vrouw van het monster Dutroux , de verschrikkelijkste kindermoordenaar ooit in Belgenland.
Er werden weer witte marsen georganiseerd, de ouders van de destijds vermoorde kinderen kwamen opnieuw op TV, getuigend over het feit dat zoiets toch niet kon, dat er toch echt geen rechtvaardigheid bestond en dat het gewoon onaanvaardbaar was.
Het klooster van de Clarissen waar Martin werd opgevangen werd gekatapulteerd met stenen, er kwamen tientallen politieagenten en ordediensten aan te pas en je hoorde luid en wild roepen ' A mort!' , ' ter dood !'.
Nochtans was Martin, net zoals Dutroux en enkele andere kompanen door een assisenjury veroordeeld. Zo'n jury bestaat uit 12 gezworenen , geloot uit de bevolkingsregisters. Die mensen hebben toen in eer en geweten Dutroux veroordeeld tot levenslang en ter beschikking gesteld van de regering.
Martin kreeg een mildere straf: 30 jaar gevangenisstraf.
Eens de schuldvraag vastligt, trekken de voorzitter van het Hof van Assisen en de juryleden zich terug om de straf te bepalen.
De voorzitter legt uit welke straf wat betekent. Hij of zij doen dat met handen en voeten, zodat de juryleden met kennis van zaken kunnen beslissen.
Zo betekent 30 jaar, dat als je je goed gedraagt in de gevangenis , je na de helft van de tijd vrijkomt, dank zij de wet Lejeune die in 1888 van kracht geworden is.

Zo geschiedde. Martin heeft 16 jaar in de gevangenis gezeten , zich goed gedragen en nu komt ze op voorwaarden vrij. Ze zondert zich af van de wereld en van zodra ze weer een scheve stap zou zetten, vliegt ze voor de resterende tijd opnieuw in de gevangenis.

Ik ben altijd geschokt als ik zulken taferelen zie.
Geschokt omdat het de indruk geeft dat de straf niet rechtvaardig was, dat alles opnieuw moet worden overgedaan.
Uiteraard kunnen de ouders van de slachtoffers nooit vergeten wat er gebeurd is. De onmenselijke omstandigheden waarin alles gebeurde maken hun lijden zeker onvoorstelbaar.
Maar rechtvaardigheid is geschied, de rechtbank deed haar werk en de straf werd uitgezeten.

16 jaar later wordt de volksschare opgehitst door de media, radio, TV die te pas en ten onpas gedurende minutenlange beelden alles nog eens overlopen, profijt en sensatie trekkend uit het onvoorstelbare, dat de feeks vrijkomt !
Politici nemen het woord en scharen zich achter de volksmassa. Ja, de wetten moeten veranderen, we moeten strenger zijn, de straffen moeten zwaarder wegen, etc enz etc....
Op geen enkel moment wordt aan de bevolking gewoon in mensentaal uitgelegd dat alles geschied is zoals het hoort.
Neen, dat zou te eenvoudig zijn.

Ik kan daar niet bij.

En ik vraag me af of we wel nog in staat zijn om onze naaste te vergeven? Of we soms de bladzijde kunnen omdraaien, of we schoon schip kunnen maken, zand erover , van nul af aan herbeginnen, of dat we in tegendeel evolueren naar een wereld zonder pardon, een onverbiddellijke wereld, zonder meelij, zonder compassie, waar er geen plaats meer is voor empathie.

Willen we dan terug naar de toepassing van de doodstraf?
Zullen we pas tevreden zijn als we met onze eigen ogen op TV getuige zijn van de uitroeïing en vernietiging van elke boosdoener?

Waartoe dienen gevangenissen , rechtbanken en straffen als we daarna opnieuw het proces maken van degene die veroordeeld is.

Er zijn geen woorden voor de begane misdaden, maar zou het echt niet kunnen dat die vrouw spijt heeft van haar daden?
Kan een  mens dan niet veranderen?
Bestaat berouw dan niet ?

Is er dan geen hoop meer ?

In Belgïe wordt de hele oude wet Lejeune van 1888 aangepast : de voorwaardelijke invrijheidsstelling wordt verstrengd.

Waren de mensen in 1888 dan milder dan nu in 2012 ?

Ik vraag het me soms echt af.

Guess who's coming for dinner ...?

Ik heb te vroeg hoera geroepen. Gisteren was het weer zover : electriciteitspanne rond 17 uur, uur waarop Jan naar Cahors vertrok om eerst boodschappen te doen en dan een vergadering bij te wonen.
"Zou hij thuisblijven?", vroeg hij lief.
"Zou hij de generator gereedzetten met de kabels in en rond het huis?", verduidelijkte hij.
Neen, niet nodig, het zal wel niet zo erg zijn.
Ik zag mijn leuke vrije avond in rook opgaan. Ik wou wat doorlopers oplossen ( Monique vroeg me ooit welk model schoenen ik bedoelde ????) , daarna een boterham met kaas verorberen en een glas rode wijn, op een plateau op mijn schoot , terwijl ik naar " de slimste mens" zou kijken, en dan naar een leuke detectiveserie "Scott & Baily" en de avond kon niet meer stuk.
Ik belde naar Fernand, een dichte buur ( in Belgïe een verre buur, want gauw een half uurtje stappen door de velden, maar hier 'dicht', want ik zie zijn huis staan zonder huizen ertussen, ik zie 's avonds zijn licht branden en zijn auto die er al dan niet in de garage staat, een buur waarvan ik dus in se meer weet dan dat ik ooit van een Belgische buur in Boechout wist) .
" Mais oui Geneviève, personne n'a du courant dans la vallée ! Il y a un de mes arbres qui est tombé sur un poteau et l'EDF est en train de le fixer. Tu ne vois pas l'énorme engin près de chez toi? Bref, ils ont coupé l'électricité dans la cabine et il y a bon espoir que nous aurons bientôt à nouveau de la lumière!"
Tof. Het kon dus een poosje duren, maar er was hoop.
Aangezien de temperatuur meer dan 25 °C bedroeg ging ik onder de auvent zitten met mijn doorlopers.

Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.

"Hello, anybody home?"
Lap, miljaar, Paul de bovenbuur , die uiteraard kwam checken of ik electriciteit had en of hij de enige kluns was van het westelijk halfrond zonder, vermits hij druk doende is de laatste tijd met bosmaaiers, cementmolens, boormachines....
Neen hoor, ik zat in hetzelfde schuitje. Hij gaat zitten en de hoop op een aanlokkelijke vrije avond daalt weer onder nul.
Twee en een half uur later , het is bijna donker , is er nog steeds geen licht. Ik zeg tegen Paul, vriendelijk maar kordaat , of hij nu niet beter naar huis gaat, want straks is het donker en vindt hij de weg niet terug ( ik mag er niet aan denken hem terug te zien later op de avond) , noch zijn kaarsen in huis.
Hij vertrekt.
Ik spring recht, haal de honden binnen, trek mijn nachtjapon aan .
Lux fiat en heel blij  ga ik voor TV zitten met mijn dienblad.

Ik zat daar ongestoord gedurende 10 minuten.

"Tik, tik tik"
Hoorde ik nu getik aan de voordeur?
Ik dacht aan de man van de electriciteit die een boormachine zou komen brengen, misschien was hij het?
Ik loop langs achter om te gaan kijken.
Er staat een wagen, ik zie een lange magere man met een fles in zijn hand, die roept " Gene, ik ben het!"
Maar wie is dat, vraag ik me af?
Nogmaals: " Gene, ik ben het, Pascal, je broer"
Ik stond daar als aan de grond genageld.
Ik had Pascal zo'n 7 jaar niet meer gezien en sinds een ruzie in onze zuster/broederkring ( "fratrie" zeggen ze in Farnkrijk) had ik al twee jaar niet meer met hem gesproken.
"Kom dan toch binnen", roep ik.
Hij reikt me de fles aan, in ruil voor de ontvangst , gaat in de zetel zitten , is duidelijk kortademig, wat ik wijt aan zijn rookgedrag.
"Neen hoor, ik rook al zo'n 5 jaar niet meer" , zegt hij.
Het zijn de zenuwen, hij weet niet goed waar te beginnen.
We geraken ontspannen na een whiskytje en we wisselen foto's uit van onze kinderen en van mijn kleinzoon.
We zijn blij en er is geen spanning meer te bespeuren.
"Heb je onze zus al gebeld en je geëxcuseerd voor je gedrag"? , vraag ik.
"Ik durf niet goed, ik heb nu al moed gehad om tot hier te komen", zegt hij.
Hij werkt in Parijs en woont in Marbella namelijk, een gans eind en zeker een reusachtige omweg om Castelnau aan te doen.
Zijn GPS vond mijn weggetje niet. In het hotelletje waar hij logeerde kenden ze het ook niet. Maar Aurélia van Le Bardouquet die wist het wel.
"Kennen jullie een Belgisch koppel, adres Vers?"
"Ja, dat zijn Geneviève en Jan" zei Aurélia.
"Ik ben haar broer", zei Pascal.
"Oh dan woon jij in Spanje"
"Oh, heeft Gene echt over mij verteld?", vroeg hij. Precies of hij blij was dat ik hem toch al die tijd niet doodgezwegen had.
"Ik zal je naar haar toe brengen" en Aurélia stapte in haar wagen en reed hem tot aan het weggetje boven op het plateau.
Rond 23.30u is hij vertrokken, alweer naar het zuiden .
Hij was blij en ik was het ook. Familie zie je toch altijd terug.
Scott and Baily was al lang voorbij.
Maar deze serie was nog spannender.
De sterren stonden waar ze moesten staan gisterenavond.
Laat ze maar schijnen in de nacht. Misschien brengen ze ons zielerust.

Herfststorm bij 27°C

Het was lang geleden dat we zonder electriciteit hebben gezeten, ik bedoel dan echt urenlang geen stroom hebben en niet zoals Hilde Sabbe gisteren op facebook schreef : ´ help, ik heb al anderhalf uur geen electriciteit meer...´.
Nadat we zo'n twee jaar gelden eens 48 uur zonder stroom zaten hebben we ons een generator aangeschaft. Natuurlijk gebeurde er na die aankoop niets meer wat van verre of van dichte nog op een stroompanne geleek, maar kom, we voelden ons 'veilig' en vooral 'voorbereid' op pannes allerhande.
Deze week voorspelde Paul-Frédéric Casé, mijn geliefde monsieur météo van radio 100 % , dat het zwaar zou stormen.
Dat is ook gebeurd. Pieken tot 120 km/uur.
Ik herinner me de tijd toen ik nog bij De Vaderlandsche werkte en waar elke aangekondigde storm zorgde voor paniekaanvallen, draaiboeken storm van Annick Barratt, tijden waar ik samen met de brandcollega's paraat stond om de schade na de storm op te vangen.
Want storm betekende schade en schade betekende werk, veel werk, té veel werk soms.
Deze storm is weer iets anders : zware wind maar wat er zo bijzonder aan is, is het feit dat die wind zo warm is, bijna woestijnwind. Aurélia van het dorpscafé sprak gisteren van 'le sirocco'. Inderdaad, het is speciaal.
Vanmorgen heb ik dus mijn 'toilette' gemaakt bij het zwakke schijnsel van mijn kleine zaklamp.
En ik werd beneden romantsich verwelkomd door Jan die overal kaarsen had neergezet, het campinglichtje van Stienus midden op tafel gezet had en koffie aan het opgieten was met een ouderwetse waterketel.
Daarne legde hij overal kabels, sloot er lampen op aan en bracht de generator aan de praat en zie, 'lux fiat' !
Gezellig is het wel.
Maar je kan uiteraard niet veel doen op die momenten, een boek lezen en genieten van alles wat niet electronisch is.
De electriciteit is sindsdien zo.n twintig keer aan en uit gesprongen, nu maar hopen dat het zo standvastig blijft. Een geluk dat het warm is. Heel warm in feite. Het heeft iets onwezenlijks, de bladeren die van de bomen vallen bij 27 ° C...nog nooit gezien. Er moet echter voor
 alles een eerste keer zijn .