Ik had voor het eerst geopteerd voor een huurwagen , want als ik de stakingsgolf van de voorbije weken bekeek zag ik me niet uren zitten wachten op treinen en trams en bussen die toch niet voorbij zouden komen gereden.
Ik nam de goedkoopste , dat was een Smart, maar was er tegelijk niet gerust in.
Dat is toch wreed klein hé een Smart.
Maar de goden waren met me die dag in Zaventem " we hebben geen smart meer mevrouw en daarom krijgt u een grotere wagen voor dezelfde prijs"
Waarop ik huichelachtig antwoordde "oh maar dat geeft niet hoor mijnheer!"
Ik sprong zowaar een gat in de lucht van opluchting en het werd een Hyundai in een hele rare kleur blauw .
Zover waren we dus.
Serieus, die bakjes rijden goed.
Enige nadeel, er was geen ijskrabber in de auto en 's morgens was dat wel nodig...geen paniek, de siskaart die ondertussen voor niets meer dient werd mijn zeer efficiënte ruitenkrabber.
Donderdagmorgen 8.30 u, nuchter bij mijn geliefde huisarts in Edegem.
Ik sprak hem over mijn plotselinge astma-aanval zo'n maand geleden en wat mijn veel minder geliefde Franse huisarts me had voorgeschreven.
Ze had gezegd van rendez-vous te nemen bij een specialist, wachttijd 3 maanden...
"Wil je vandaag naar de longarts hier in België?" vroeg Patrick.
"Jaja, zal wel zijn. En al die onderzoeken die ik zal moeten ondergaan, en ik ben volgende week donderdag al weg..."
"Helemaal niet", zei Patrick, "doen?"
"Ok dan"
"Hallo Edwin, ik heb hier een vriendin uit Frankrijk en die had een plotse astma aanval enz enz"...Vandaag, ( hierbij knikt hij naar mij met vragende blik, waaruit ik begreep dat de vraag eruit bestond of ik vandaag nog naar hem toe wou gaan, waarop ik bevestigend knik), nu? ( waarbij hij dus weer veelbetekenend knikt in mijn richting, waarop ik weer -ditmaal met wijdopengesperde ogen weliswaar- bevestigend ja knik). Ok dan, ze komt eraan"Donderdagmorgen 9.10 u stond ik aan de balie van het ST Jozefziekenhuis in Mortsel en ja, mijn rendez-vous was al in de computer ingebracht. Ook geen enkel probleem meer dat je in Frankrijk woont, je geeft je postcode 46170 en de vriendelijke dame achter de balie vraagt doodleuk "Castelnau-Montratier of Flaugnac, of St Paul de Loubressac?"
Bij de longarts.
9.30u , longarts die me geruststelt, alles ziet er normaal uit. Nog even een plaatje nemen. Vandaag vraag ik? Nu , zegt hij.
RX genomen.
9.45 u terug bij longarts.
Voilà, ik zal je dit en dat voorschrijven, want wat je arts in Frankrijk heeft voorgeschreven verhelpt de gevolgen maar pakt de oorzaak niet aan.
Tja, zegt de man, het zuidwesten is Parijs niet hé mevrouw....
We zien elkaar binnen een paar maand terug.
Om 10 uur donderdagmorgen waren alle onderzoeken achter de rug, was ook mijn bloed genomen door de huisarts ( hier de verpleegster op dinsdagmorgen ) en de dag nadien telefoneert die om me te zeggen dat alles picco bello is....
Het verslag wordt tegelijkertijd naar de endocrinoloog gestuurd , want die zie ik disndagnamiddag.
Begrijpen jullie waarom België op medisch vlak een nirwana is ?
In mijn ogen dan toch.
Maar het leven bestaat niet alleen uit medische noden, en dat is dan weer een gans andere historie.
