Aurore was 29 jaar , zo oud als Aude .
Allebei doet hun naam me denken aan het ochtengloren, aan de opgaande zon, aan een begin van iets, altijd weer een nieuw begin.
En ze zijn even oud . En even mooi.
En allebei de oogappel van hun mama.
Maar één van de twee is er niet meer echt.
En ik sta ermee op en ik ga ermee slapen , met het gevoel van onmacht.
Hoe moet Claire zich dan wel niet voelen, denk ik vaak, terwijl ik aardappelen schil of een citroen uitpers.
Hoe bang moet ze geweest zijn toen haar kind niet thuiskwam...
Dat wachten, 48 uur ,72 uur, drie dagen lang.
Je afvragen of ze ergens iets stoms gedaan heeft ,of haar hart gevolgd naar Timboektoe zonder te verwittigen, of gewoon eens weg wou zijn van deze wereld zonder dat iemand het wist.
Hopen dat het maar iets stoms is wat ze gedaan heeft en je tegelijk boos maken daarover. Ineptie.
Je beginnen afvragen of ze een ongeval gehad heeft, of ze gewond is, in een ziekenhuis ligt zonder dat je er iets van weet?
Hopen dat ze je bellen vanuit één of andere kliniek dat alles OK is.Of je boos maken omdat ze juist nog niet gebeld hebben. Ongerijmdheid.
Zenuwachtig beginnen denken dat er nog iets ergers gebeurd is en dat je niet weet wat het is.
Wanhopig zijn en het ergste vrezen.
Hoofdpijn van het nadenken en van je zorgen te maken.
De angst van iemand die niet thuis komt is onbeschrijfelijk. Blijft jarenlang tastbaar .
De hoop maakt plaats voor ongeloof en wanhoop.
Vaststellen dat helicopters boven je hoofd,niet ver van je huis rond cirkelen , op zoek naar...wat in feite?
En dan wordt er aan de deur gebeld, de gerechterlijke politie : "Mevrouw, we hebben haar gevonden"
Als een film zie ik het voor me.
Plots gaan je schouders zakken en wéét je gewoon wat je al die tijd al wist: ze leeft niet meer.
Een paar dagen loop je als door een wolk zonder te zien wat er om je heen gebeurt, want er valt zoveel te regelen.
De telefoon staat niet stil.
En je houdt je recht, want je hebt nog kinderen.
Maar later, een tijdje later drukt de leegte op je, is het verlies ondraaglijk zwaar en ben je alleen met je verdriet.
Sterkte Claire.
Dag Aurore.
Je bent nu een zonnenbloem tussen al die anderen die ik niet vergeet: Hélie,Maggy,Maud,Philippe...
