Weet je wie dat is ?
Neen?
Ik wist het ook niet. Maar het moet één of ander belangrijk en bijzonder voortvarend Zweeds topindustrieel zijn.
En wat zei die man, volgens De Standaard op 6 juli jl. ten minste ?
"Op 55 met pensioen? Wat ga je dan doen? Rosé drinken de rest van je leven?"
Ik hoor 's man's Scandinavische bulderlach tot diep in het zuiden van Frankrijk.
Hoe erg is dat niet? Tot het einde van je dagen rosé drinken?
En wou dat nu ook juist lukken dat mijn Frans tijdschrift net dat weekend aan de rosé wijn wijdde...
En ik dacht : " wat is er nu verkeerd aan om de rest van je leven rosé te drinken?"
Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Hij kan zich niet voorstellen dat je niet meer zou willen werken en ik kan er niet meer bij dat je ervan uitgaat dat je dan in een put belandt omdat je -volgens deze man en zovele andere mensen althans- niets meer te doen hebt.
Want niets is minder waar.
Jacob Wallenberg heeft waarschijnlijk een poetsvrouw of twee, iemand die het huishouden bereddert, een chauffeur, hij doet zeker geen boodschappen en maakt geen eten tenzij er een artikel aan zijn hobbies gewijd wordt in één of ander financieel trendvol tijdschrift en waar hij dan in dure vrijetijdskleding en met een gepersonaliseerde voorschoot ,in een balzaal van een keuken op een kookeiland van hier tot ginderachter een gerecht staat te bereiden waarvan je de meeste ingrediënten zelfs bij naam niet kent, zijn reis wordt georganiseerd, zijn was en plas en strijk gebeurt tegen betaling, en "er schiet hem dus heel veel tijd over om te kunnen gaan werken".
Maar, beste Jacob Wallenberg, als je dat nu eens allemaal zelf zou doen, hé, zou je dan nog veel tijd hebben om te werken?
Voilà.
Vandaar dat ik tot het einde van mijn dagen rosé ga drinken.
Tussen de poetsbeurten door, het gekokkerel, de was en de strijk, de boodschappen en de vriendenbezoeken en de boeken die ik lees.
Want echt hé, beste Jacob Wallenberg, ik heb al heel veel bijgeleerd sinds ik niet meer werk.
Dingen en zaken waar ik niet het flauwste benul van had en die plots vanzelf belangrijk zijn geworden.
Eergisteren zag ik oneindig uitegstrekte graanvelden boven op "mijn berg".
's Middags zag dat veld er al gans anders uit.
En stel nu, Jacob, dat ik aan het werk was geweest, wel dan had ik dat niet meegemaakt. Of wa?
En ik zie plantjes die ik nog nooit ofte nimmer gezien heb en waarvan sommige landbouwers me ook niet kunnen zeggen wat het is .
En ik volg dat plantje.
Nu, na een week of drie wordt het pluizig en ziet het er zo uit:
En dan gewoon verder lopen en denken aan de kleinkinderen en kinderen die straks komen en die er dikwijls aan denken om hier bij ons te vertoeven . Om samen rosé te drinken.
La vie en rose ,quoi.
En mijnheer Wallenberg?
Die gaat tot het einde van zijn dagen werken .
Het is hem vanzijneigens van harte gegund.
