Bah ja, dat is veel. Maar beter wat te veel dan te weinig als je maar zo oud bent.
Enfin, dat vind ik .
Er zullen zeer zeker tegenstrijdige meningen zijn , zoals dat tegenwoordig de gewoonte is.
Op alles valt er wel iets te zeggen.
Tegen alles kan je zijn.
En zeker tegen wat de ene vindt en de andere weer niet.
Soms beangstigt me dat, het feit dat als je je mening geeft er onmiddellijk, ogenblikkelijk zelfs, verschillende tegengestelde reacties op je afkomen, zoals raketten, ongeleide projectielen, dingen die je niet had zien aankomen, bommen die boven je onnozele kop gedropt worden ...zodat je maar liefs in een heel klein putje zou kruipen om er pas in het midden van de nacht-als je denkt dat alles eindelijk rustig geworden is - weer uit te voorschijn te komen om dan heel vlug, als de weerlicht, naar je veilige -dat hoop je alleszins- huis te rennen om je op te sluiten in je slaapkamer en met bonzend hart je kopkussen vast te grijpen als ware dat de enige houvast die je op dat moment nog hebt : dat kussen is tenminste van jou en heeft je tot dan nog nooit in de steek gelaten. Het belooft je veilige nachten van slaap boordevol dromen.
Gust is drie en Aude zond ons fier zijn eerste klasfoto.
Dat is even schrikken, plots wordt alles zo "echt".
Die blauwe achtergrond, dat ernstige kopje, die felle blik....alles komt terug. Precies of het was pas gisteren dat ik trots Aude's eerste klasfoto in mijn portefeuille stak. Ondertussen heb ik een ganse reeks foto's, de ene al beter gelukt dan de andere en je gelooft het misschien niet- ondanks de vele lachende gezichtjes vind je nooit die belachelijke eenheidsworstfoto's op het moment dat je ze heel hard nodig hebt : als je de pas van je dochter of zoon moet vernieuwen de dag voor hij of zij op reis vertrekt.
Maar Gustje liet het niet aan zijn hart komen en Aude zei " mama ik heb er ook een voor jou hoor, voor in je handtas..." en ik was nog blij ook!
Deze week waren we alweer compleet volgeboekt.
Ik moest zelfs vrienden vragen om te wachten op ons definitieve antwoord om op hun uitnodiging in te gaan, tot een ander koppel me groen licht zou geven of rood, al naargelang.
Te veel is trop en trop is teveel, dank zij Vandenboeynants een geijkte uitdrukking.
We hadden een vrijgezellenavond, en wie had ooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou meemaken , hier in Frankrijk bovendien...enterrement de jeune fille.
Met liedjes als " joli môme" en " à dada" waarbij we hilarisch als 15 jarigen- we zijn tussen de 38 en de 89 - een jockey op een paard nadeden....
We verkleedden de vrijgezel en lieten haar een "baguette d'amour" kopen, het liedje "à dada" zingen in een echt manège met een wit paard ( de prins kwam later) aan haar hand, we vertelden hoe we onze partner waren tegen gekomen en hoe we een huwelijksaanzoek kregen of zelf deden en we genoten van elk moment dat Pierette nog geen "madame Borrodon" was ....
Maar zie, er komt verbetering in de toestand na 15 november, dan zouden we een beter zicht moeten krijgen op het einde van het jaar.
En ik kijk er eerlijk gezegd nu al naar uit.
