Een tweetal weken geleden, of misschien maar een week geleden,- de dagen vliegen hier voorbij- hoorde ik op het nieuws dat België geteisterd werd door de buxusrups.
Nog nooit van gehoord, overigens.
Op een mum van tijd vreten ze je buxusboompjes of buxushaag op. Er schiet niets meer van over.
Wat je toch allemaal hoort, dacht ik bij mezelf...
De volgende morgen loop ik naar het zwembad en die is omgeven door in het wild groeiende buxussen.
En ik loop recht tegen een groene rups op, die aan een fijn draadje hangt aan één van de buxusstruiken.
Eikes, dacht ik eerst, een worm aan een boom .
Ik slaag de rups gelijk weg met mijn hand.
Tot ik het verband leg : buxus, rups, groen.........
De buxusrups?
Maar die was toch in België?.
Het was net of ik zag die rupsen nu nog niet zo vlug 950 km zuidwaarts trekken. Hoe traag gaan die vooruit trouwens?
En dan lachte ik met mezelf om mijn idiote gedachtegang.
Ik bekeek het diertje van naderbij : geen twijfel mogelijk, de buxusrups, nu ook in de Lot !
En ik herinnerde me plots dat we 9,5 jaar geleden, toen we naar hier verhuisden, als laatste item uit Boechout drie buxussen in potten hadden meegenomen om nadien te beseffen dat die struiken hier gewoon in het wild groeien....
Ik alarmeer Jan.
Thibault is de bermen komen kortwieken.
Vriendelijke jongen, daar niet van, maar in menig opzicht de gelijke van zijn mamie die in het kasteeltje recht tegenover ons woont : je geraakt hem niet kwijt. Na het werk komt er zeker een nabespreking van wat hij allemaal deed, er wordt whisky cola gedronken, worst gesneden...
Hij hoort ons uit over wie er komt, gekomen is en niet zal komen en dit om zijn verhaal in geuren en kleuren aan zijn mamie Jeanette, te vertellen...
We spreken over de rups.
Bij Jeanette is de rups ook danig bezig met het verorberen van de haag en de struiken. Hij noemt een product dat we best gaan halen bij Gam vert.
Weg met de beesten.
Ik vind eerlijk gezegd dat mijn Belgische vrienden lezers deze diertjes gerust in Belgenland hadden mogen houden. Het was voor niks nodig ze ons adres te geven, non mais !
