Jaarlijks komen Aude, Stienus en Gust en Maurice naar het zuidwesten afgezakt om bij ons te verblijven.
Hoe hard we daar naar uitkijken kan ik zelfs moeilijk onder woorden brengen.
Ik spaar dingen en leg die in hun kamertjes opdat ze ze zouden ontdekken eens ze hier zijn. Een beetje als paaseieren rapen, maar dit zijn - dat weet ik best- vijgen na pasen uiteraard.
Tegelijk vinden de kinderen ook speelgoed van de afgelopen jaren terug dat hier met opzet wordt bijgehouden. Het is heerlijk om de kreetjes te horen eens alle spulletjes weer eigen gemaakt zijn:
Oh mama kijk, mijn tractor, oh en hier die dinosaurus en oh kijk mama, mijn tekening hangt hier en zie ik had het je toch gezegd mijn boeken, ohhhhhhhhhh!!!!!!!!!!!
Nu is er een tweede ventje bij en die heeft een heel zware en lage basstem. Het is zo grappig zijn stem te ontdekken en we lachen dan ook constant als hij "ja" of "neen" antwoordt, als hij " floefen " zegt omdat hij de "s" nog net niet kan uitspreken .
We waren bang dat Maurice té enthousiast zou zijn ten opzichte van de honden , maar niets was minder waar. Hij was er zalig zacht en lief tegen.
Woefen, woefen! Woefeeeeeeeeeeeen .....en de liefde droop van zijn snoetje.
Om op te eten.
Bij Spotje ging hij op zijn ukje zitten en wreef hem zacht op zijn dik buikje.
En bij Cartouche stond hij recht en aaide hem over zijn kop, waarbij hij zijn eigen krullebol dicht tegen zijn oor bracht; Woefennnnnnnnn !!!
Elke morgen ging Gust met mij mijn berg op.
Het is wel heel hoog hé Mamie !
Ik ben een beetje moe !
Maar hij stapte dapper door.
Onderweg leerde ik hem " ik heb, jij hebt, papa heeft, wij hebben" laten herhalen en herhalen, tot het er ingeklopt was als een mantra.
En de laatste dag wou Maurice mee de berg op en dat ventje deed dat dan nog ook, te voet, hem optillen was niet nodig.
Boven gekomen zei hij "warm" ...en dat kon ik helemaal begrijpen van de kleine man.
Jaarlijks gaan we naar Animapark , tussen Montauban en Toulouse en herontdekken we de dieren, de dino's, de speeltuigen, het waterpark.
Het is een zalig park voor de kleintjes.
Helemaal niet zo overweldigend als Walibi, gewoon op maat van de kleinsten, en het waterpark is dé droomafsluiter .
Allemaal jonge gezinnen, niks drummen of zo, iedereen aardig voor elkaar, de kinderen op en van de tuigen heffen, iedereen helpt iedereen.
Lauzerte is op donderdagavond dé uitstap. Paardenmolens, eendjes vissen, en voor de groten lekkere hapjes in tientallen kraampjes.
We komen er oude en nieuwe vrienden tegen , Constant, Caroline en Co, Nel en West-Vlaamse vrienden die Aude en Stienus ontmoet hadden op de woensdagavondmarkt van Castelnau.
We vieren dubbele verjaardagen onder de auvent en laten onze bakker heerlijke chocoladetaart en een toren van gevulde choukes maken.
Het is lawaai van 's morgens tot 's avonds, gekrijs, gegil, gehuil, gelach, gerust....we doen het allemaal.
En dan, plots, is het voorbij , wuiven we ze uit en sturen we onmiddellijk een sms naar elkaar "ik mis je nu al", "ik mis je ook mama, tot gauw!" .
De stilte is onwezenlijk.
Zijn ze echt weg?
Is de vakantie nu reeds voorbij?
Alles verloopt weer zoals vanouds: de honden nemen hun plaats in die ze plegen te hebben : de eerste !
We eten andere dingen, "grotemenseneten".
We gaan naar Castelnau en aperitieven er met de Franse en Belgische en Engelse vrienden.
Het gaat allemaal zo vlug.
