Mijn papa belde deze avond. Of ik hem een dienst kon verlenen ?.
Ik herinner me dat hij ons soms vroeg " wil je iets voor me doen?". Toen we hem dan vroegen wat we wel moesten doen, dan wou hij dat niet zeggen. Je moest onvoorwaardelijk "ja" of "neen" zeggen. Je wist niet waarop je ja of nee zou zeggen...Heel oneerlijk vond ik dat.
Maar goed, zo zat hij in elkaar.Zo zit hij gewoonweg nog steeds in elkaar...
Dus , als hij me nu, na 56 jaar vraagt "wil je iets voor me doen"? , ja dan steiger ik al op voorhand, want God weet wat het wel kan zijn, en je weet niet of je ja of neen moet antwoorden.
Maar al bij al viel de boodschap nogal mee.
Hij vroeg me hoe het met Gustje ging.
" Het is een bleiter ,pa!"
" Kind, zo was jij ook !"
Er viel een grote stilte.
"Ik ? Een bleiter?"
" Amai nog nie! Jij kon wenen, dat ik me herinner dat je mama en ik aan je wieg stonden en dat we allebei beginnen wenen zijn, omdat we ten einde raad waren en niet meer wisten wat we moesten doen om je weer te doen lachen"
Ja inderdaad, ik herinner me dat verhaal.
En dan bedenk ik hoe leuk het toch is dat je nog een ouder hebt die je zoiets kan vertellen.
Enfin, leuk vind ik dit verhaal nu niet bepaald.
Want ik kan me druk maken om Gustje zijn huilbuien, daar waar ik daar überhaupt geen last van heb.
En dan maar zeggen dat mijn schoonzoon Stienus ook zo'n huilebak was !
Ben ik helemaal mezelf in het verhaal vergeten, neen maar!
Dus, moraal van het verhaal: het is niet omdat je een jaar van je ouders hun leven tot een hel gemaakt hebt dat je daarna een onhebbelijk kind wordt...enfin dat hoop ik toch dat ik nu niet door het leven ga als een huilebak.
Moed houden, daar komt het op aan.
Moed houden, denk ik maar met een glimlach...ik zal het later aan Gustje wel vertellen.
