Herfst

                                                           

- Gustje, wat heb je vandaag op school geleerd?
En tegelijkertijd kwam dat deuntje van vroeger, van de Elegasten terug in mijn hoofd " Wat heb je vandaag op school geleerd, zeg het eens kleine Jan!"...
- Van de herfst, zei deze kleine man.

Inderdaad, de herfst, een dankbaar onderwerp voor alle leraren kleuter- en lager onderwijs .
De juf had trouwens een papiertje in zijn rugzak gestoken, of we wat bladeren en eikels, kastanjes en bolsters wilden rapen tegen de volgende dag?
En vermits we toch met de knalgele koets waar Maurice vredig in lag te slapen Gustje zouden gaan afhalen op school en we terug zouden wandelen langs de molen, achter het huis , konden we dat zeker doen.
Jan had een plastic zakje mee en verzamelde de bladeren en de kastanjes.
-Meerapen ,hé Gustje ! zei Jan ,maar Gustje deed of hij niets gehoord had, hij zat trouwens op zijn fietsje en kon gewoon geen bladeren oprapen...

- Van de herfst,mamie , vervolgde hij. De bladeren worden bruin. En de eekhoorn is uit de boom gevallen!

- Oei, dat is vreselijk. En heeft hij zich bezeerd?

- Hij heeft zijn pootje gebroken !

- Ah, dan zal de dokter hem zeker genezen.

- Neen, hij is dood.

Dood? Alle hersencellen waren nu druk bezig met elkaar aan het communiceren. Dood !. Wat kan ik daarop antwoorden aan een kind van drie ?. Dood, begot, amai nog nie, dat is nogal drastisch hoor Juffrouw, moest die nu echt dood?

- euh Gustje, dat is echt heel erg. 

- Ja, en dan is hij in een doos gelegd en in de grond gestoken.

Zijn gezichtje was volledig ernstig en in overeenstemming met het droeve nieuws. Het was immers ook een bijzondere omstandigheid. Dood. In een doos. Doos-dood. Misschien heeft hij het verkeerd begrepen. Dat zou best kunnen. Maar zoiets verzin je toch niet als je drie bent, dacht ik.

- Enne, Gustje, hij kon niet meer beter worden ?

- Neen, hij was dood. In een doos. In de grond.

En ik weet dat ik met de verkeerde dingen lach en dit dit nu echt niet lachwekkend is, maar ik had moeite om niet te beginnen schateren.

Want zijn lieve heldere snoetje was zo serieus en het bericht van de dode eekhoorn zo onomkeerbaar en zonder hoop, en dat allemaal wegens een gebroken poot....
Het kan verkeren.

Aan tafel vertelde ik -samen met Gust die alhoewel ingetogen maar verwoed zat "ja,'t is echt waar" te knikken - het ganse verhaal aan Aude,Stienus en Jan.

We konden de verontwaardiging van hun gezichten aflezen.
En toen moest ik nog harder lachen ....

Ik weet het, ik heb verkeerde reacties als het over de dood of vreselijke accidenten gaat, beroepsmisvorming, neem het van me aan.

Waarna een heftig gesprek begon aan tafel ,over hoe het nu mogelijk is dat kinderen van drie al geconfronteerd worden met de dood na een banaal ongeval.

Maar Gustje vond het doodnormaal en slurpte verder van zijn soep met balletjes, want daar gaat niets boven .