Het boek " Wat blijft" van Patricia de Martelaere.
Eén van onze grootste vrouwelijke filosofen ,stond er in de Standaard.
Vandaar dus .
En van bij de eerste zin was het al raak.
Ik citeer :
Ik behoor tot dat soort van mensen die van jongs af aan met de stelligste zekerheid wisten wat ze later wilden worden, en die dan uiteindelijk toch iets helemaal anders werden
Bij mij was het net zo. Ik was de beste en meest gedreven studente Frans , kreeg de prijs van de Lycée Français , wegens 6 jaar de beste in Frans, en zou zeker Romaanse studeren.
Toen ik dus op het einde van de rethorica door mijn ouders aan de tand gevoeld werd wat ik zou gaan studeren ( en ik zie al mijn zussen en broer en mijn ouders nog in de keuken zitten aan de grote witte lange tafel) , dan antwoordde ik prompt, uiteraard : " Romaanse!".
Algemene hilariteit!!!!
Ja, dat was iets voor mij , zei mijn pa.
Echt, lerares, dat moest ik vooral doen !
Mij staan afsloven voor een klas ettertjes , met "mijn Frans" waar ze zeker geen boodschap aan zouden hebben!
Ik was daar zo van verschoten, dat ik onmiddellijk ( je leest het goed "onmiddellijk" ) antwoordde : " Rechten dan ?".
"Dat is wat anders, Rechten, dat is iets voor jou sè!"
Allez dan, Rechten.
Ik sta nu nog altijd verstomd van mijn houding op dat ogenblik. Ik kan er nog altijd niet bij dat ik in een mum van tijd een droom van jaren achter mij liet en iets anders koos.
Ik begrijp mezelf daarin niet.Nog altijd niet.
Wou ik mijn ouders plezier doen? Was ik niet zeker van mijn stuk? Zag ik mezelf niet als lerares?
Want in feite was het dat: ik wou Romaanse studeren maar had er nooit bij stil gestaan dat ik dan voor een klas zou komen te staan. Neen, ik wou Romaanse studeren om Romaanse te studeren. Of druk ik mij verkeerd uit?
En toch ben ik niet boos op mijn ouders omdat ze me doen vernaderen hebben van gedacht. Ik ben tameijk zeker van mijn stuk als ik zeg dat ik zeker Romaanse had moegen studeren , indien ik voet bij stuk had gehouden.
Maar dat deed ik niet.
Vandaar.
En waarom interesseerde dat Frans me zo ?
Waarschijnlijk omdat mijn moeder Franstalig was en ik even goed Frans wou kunnen spreken als mijn zussen en broer die thuis werden opgevoed.
Dat ging ver.
Ik heb 12 jaar Lyceum gelopen, maar drie maanden zat ik op " De dames van Maria". Namelijk in het eerste middelbaar. Een betere school, vond mijn moeder. Vandaar.
De schok was enorm.
Je kan dat langs geen kanten vergelijken met een Lyceum.
Het was in 1967. Leuven Vlaams.
In de les Godsdienst hadden leerlingen op het bord in koeien van letters " Leuven Vlaams " geschreven. Ik wist zelfs niet waarover het ging. Ik was 11 jaar .Op een nieuwe school, met allemaal vreemde mensen om me heen.
De non , het was een non, kwam al lachend de klas binnen en was blij om over het grote nieuws te kunnen spreken.
" En zijn er hier meisjes in de klas die Franstalig zijn?", haar handen overeen wrijvend als verkneukelde ze zich reeds om het antwoord dat ging gegeven worden...
" Ja zuster, Geneviève !", wijsvinger naar mij gericht.
"Sta eens recht Geneviève ".
Doe ik.
"En wie spreekt er Frans thuis? Mama of papa?"
" Mijn mama, zuster"
" En van waar is je mama afkomstig?"
" Van Leuven!"
Ik weet niet hoe lang ik daar uitgelachen geweest ben, maar het was echt traumatisch.
En het ergste van al, ik woonde bij mijn grootouders in Aalst en die waren niet Franstalig. Ik sprak helemaal geen Frans thuis.
Hoe je je identificeert met een droom, met iets waar je onbewust naar verlangt.
Soit, toen ik thuis kwam bij mijn meme, al wenend uiteraard, was die zo ontzet over die onrechtvaardigheid- want laat ons serieus wezen, die non had dat uitgezocht nietwaar-, dat ze haar jas aandeed, haar paraplu meenam en bij Moeder Overste, mère Pia , haar beklag ging doen over de Flaminganten bij de Dames en dat haar familie in de weerstand had gezeten en niet daarvoor zijn leven geriskeerd had etc etc, je passe les détails!!!
Met Nieuwjaar vroegen mijn ouders wat ik graag zou gehad hebben.
"Terug naar het Lyceum" , was mijn enigste wens.
En dat gebeurde.
Ik ben er nog altijd blij mee.
Want als er iets zeker is, dan is het dat zoiets NOOIT zou voorgevallen zijn op het Lyceum. Zeker weten.
