Ik vond dat een mooie serie, katarakt.
Het was eens iets anders.
En Vlaams bovendien , iets wat we niet zo gewoon waren, een goede Vlaamse serie.
We misten dan ook geen enkele aflevering.
En ik weet ook nog hoe erg ik het vond dat de hoofdrolspeelster langzaamaan blind aan het worden was, wegens....jawel, katarakt.
Sinds een paar maanden viel het me op dat Jan niet zo goed meer zag.
Hijzelf was er zich natuurlijk nog beter van bewust maar je ziet dat van hier dat hij daar ook maar voor zou uitkomen!
Als hij bijvoorbeeld een glas wou grijpen, dan greep hij daar soms naast.
En natuurlijk zou het gekund hebben dat dat enkel het gevolg was van een te groot aantal glazen rosé , maar dan nog kwam het me vreemd voor.
En toen ik dat luidop tegen hem zei, ja, dan moest hij toegeven dat hij toch eens naar de oogarts zou moeten. Ooit, eens.
Een vriendin van mij werd onlangs geopereerd van katarakt aan beide ogen en ik vergezelde haar naar de oogarts voor de gebruikelijke onderzoeken die daarmee gepaard gaan.
En ik zou niet zijn wie ik ben als ik niet -ter plekke- zag dat het goed was, de dokter meer dan betrouwbaar bleek, zijn apparatuur hypermodern oogde ( what's in a name?) en prompt een afspraak nam voor Jan.
En inderdaad, hij had nog 10 % zicht op zijn linkeroog, katarakt, zei de dokter.
Dat is dus heel weinig. De operatie werd gepland en zou plaatsgrijpen op 25 september, vandaag dus.
Tot vandaag schepte ik er veel plezier in om te pas en ten onpas Jan te plagen in de trant van " laat maar Jan, jij ziet dat toch niet", of " heb jij dat dan echt gezien, jij ?"...
Maar daar kan hij goed tegen, Jan.
Vanmorgen was hij een beetje minder held.
Zenuwen gierden van boven naar beneden, van beneden naar boven, van links naar rechts, en rond 6.45 u vertrokken we naar Montauban waar Dr. Rouleau hem zou opereren.
Ik was rustig, hij niet.
Het was even erg als wanneer we op reis gaan. Dan kan Jan ook niet slapen, staat hij verschillende keren op, gaat zijn lijstjes na, de valiezen zijn al lang in de koffer voor we vertrekken...en meestal zijn we toch nog iets heel essentieels vergeten, of wat dacht je.
Ik word daar heel zenuwachtig van.
Heel zenuwachtig.
Zoals vandaag.
Toen Jan ingechecked was- zoals in een hotel- reed ik terug naar huis , naar de jongens.
En rond 1 uur reed ik terug naar Montauban om de patient te gaan halen.
Hij klonk nog een beetje verward, was niet zo goedgezind eigenlijk.
En ik begon heel laconiek mijn doorloper in te vullen.
Je zou voor minder.
Hij moet een ganse batterij druppeltjes inbrengen en medicijnen nemen, daar niet van.
Maar nu zit hij thuis al naar TV te kijken, en hij kan de ondertiteling lezen zonder bril, zegt hij.
Het pikt en schuurt nog wat, het traant nog een beetje, maar wat een verschil.
Hij ziet nu beter dan ik.
Wat zijn wij toch in een goede eeuw geboren.
Jaren terug werd je gewoon stilletjes aan blind.
