De volledig mislukte appelsienenconfituur !

                                                


Het kan ook niet altijd lukken.
Nog een beetje of ik krijg grootheidswaanzin van alle superlatieven die me telkens te beurt vallen als ik mensen uitbodig om te komen eten huize Cigalou!
En deze keer is het dus volledig uit de hand gelopen.
Ik verklaar me nader.

Rita zou samen met Catherine confituur maken van "oranges amères de Corse".
Naar het schijnt een delicatesse en enkel verkrijgbaar in de maanden januari en februari.
Nog nooit van gehoord ,maar weeral interessant om op te volgen hoe lekker dat die marmelade wel zou worden.
Van een vriend geneesheer kreeg ik zowaar een potje appelsienenconfituur mee. Hij was er vreselijk lang aan bezig geweest zei zijn vrouw Anne, om al die zestes in hele fijne juliennereepjes te snijden.
Het resultaat mag er zijn : heerlijk!

Jan lust geen appelsienen, citroenen of soortgelijke confituur, hier te lande beter bekend onder de noemer " confiture d'agrumes".
En voor mij alleen hé, waarom al die moeite doen. Dan kan ik beter af en toe een potje marmelade kopen in de supermarkt waar wel altijd een Engelse rayon te vinden is in het zuidwesten.

Maar nu stapte ik binnen bij de groentenboer in Castelnau en ik zag zo'n kist staan met in grote letters " oranges amères de Corse" !
Allez, dat was nu niet waar zeker.
Hier zo maar voor het grijpen!
                                                    
Ik kocht twee kilo, kocht nog wat andere appelsienen, wat citroenen en hopsa ! Eén van de dagen ook eens confituur maken zie, voor mij alleen!

Is me dat tegengevallen zeg!

Ik zocht recepten op op het internet, in mijn kookboeken en tenslotte vond ik wat ik wou en ik ging aan de slag.

Marmelade d'oranges amères : la recette facile - Cuisine

Die bittere appelsienen uit Corsica hebben weinig vruchtvlees en heel veel pitten.
Maar bon, ik zou vruchtvlees wel uit de andere appelsienen halen.
Ik volgde het recept op de letter.

En ik had...heel lopende gelei. 7 potten....

Nog eens opkoken.
Lopend. 6 potten en een klein potje.

Na een uur of twee mijn moed weer in mijn twee pollekes genomen en gans de miserie weer laten inkoken, agar agar bijgevoegd om in te dikken: resultaat lopende confituur en 6 potten.
Precies of ik had er geen suiker ingedaan. Zwijg stil van agar agar die me anders nooit teleurstelt !

Ik gaf het op, ik zou morgen wel zien hoe het zat.

De volgende morgen, wreed tegen mijn goesting- te bedenken dat die initiële 7 potten gestadig aan het slinken waren en dat de opbrengst van mijn noeste werkzaamheden enkel en alleen door mij zouden geapprecieerd worden , maar tegelijkertijd het adagio "because you're worth it" in gedachten houdend !- herbegon ik nogmaals de operatie "bittere appelsien".

Een bittere pil ja, van "la recette facile" is geen sprake,  er schoten ocharme 5 potjes nog meer lopende confituur over !
                                               

Daar staan ze dan, ze kijken me aan met een blik van " je hebt iets fundamenteels verkeerds gedaan" en ik kijk hen heel kwaad en misnoegd te na met een blik van " ja, OK, maar wat ?"


Iemand een hint?

van ruiten van stoven....

                                                         

Rond nieuwjaar begaf de ruit van onze Saey kachel het.
Saey is een Belgisch merk en we brachten de "stoof" zoals wij Vlamingen zeggen - maar zo Vlaams mag mijn Nederlands wel zijn las ik in de woordenlijst van De Standaard onlangs - mee van Boechout naar Castelnau-Montratier.

Ze brandt op hout én op kolen.
En ja, we vinden hier wel degelijk kolen, van een man uit Preyssac die ons dat regelmatig in zakken komt afleveren.

Ik herinner me dat mijn grootmoeder een kolenkelder had en een keldergat langs de straatkant, onder het raam vooraan waarin de "kolenmarchand" de kolen goot vanuit juten zakken.

Mijn pépè shepte die dan in kolenemmers 

bracht ze door het kledergat naar boven, waarbij mijn memè steevast riep "pas op hé Gene, 't keldergat ligt open" en zo stond de kolen gereed voor de ganse dag of nacht.
En hier in het zuiden doet Jan krak hetzelfde.

Wij hebben geen kelder, maar de kolen ligt in zakken onder de noorder-auvent.

En elke ochtend gaat hij kolen in de kolenemmer scheppen voor 's nachts.

Zo zijn we zeker dat het 's morgens nog altijd warm is in onze nederige stulp.

Zo'n 23 graden gemiddeld.
Fransen puffen en hijgen bij dergelijke temperaturen.
Meestal houden zij het op 18/19 graden.
Heel verwonderlijk vind ik dat.
En ook bij heel jonge mensen is dat zo.

Lionel had zich bij Aurore beklaagd dat het koud was in huis.

"Met un pull" lanceerde ze naar zijn kop.

Voilà, meer moet dat niet zijn.

U warmer aankleden en dat gaat ook.

Maar wij hebben graag warm.

Er is een tijd geweest in mijn leven dat ik het financieel heel moeilijk had. 

Maar het ergste was de moment dat mijn ketel het begaf ...koud, je hebt er geen gedacht van.
En vanaf dan vind ik, persoonlijk, dat kou hebben het ergste is van alle miseries in het westen.

Maar ik dwaal af, mijn specialiteit.

De ruit van de kachel was gebarsten en een week later barstte ze nog verder...

Vreselijke toestand.
Maar ze brandde nog wel, er kwam geen rook uit of niets, gewoon een barst. 

Op internet naar een Saey verdeler gezocht en gevonden, ergens in Noord Frankrijk.
Een mail gestuurd, nooit antwoord op gekregen.

Naar Saey België gebeld, in Kortrijk.

Of er een verdeler was in Frankrijk die ons een ruit zou kunnen bezorgen ?.

"Waar woont U?" vroeg de vriendelijke dame. 

"Cahors..."

En vooraleer ik nog maar kon uitleggen waar die kleine zuiderse stad zich bevond antwoordde ze me " ah Cahors, is dat niet in de Lot, departement 46?" 

Ik wist niet meer waar ik het had; "eh ja mevrouw"

"Wel daar hebben we Brisach"

Ongelofelijk, want dat was onze installateur van de Behrmann kachel en hij had 8 jaar geleden ook de Saey kachel aangesloten op de schouw die hij had gemaakt.

"Bevraag u daar maar mevrouw"

Na 100 x bedankt te hebben, overdreven eigenlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat je in Cahors bij Brisach zou gaan en vragen of hij in Mechelen een verdeler kent....was ik na nog geen twee minuten telefoon al een ganse stap verder.

Op 5 januari bel ik naar Brisach en ja hoor, ze konden me helpen.

Of ik langs wou komen met de afmeting, type etc?

En op internet vond ik de beschrijving van de ruit, de joint, de lijm....

Ik bracht alles binnen en de ruit werd besteld. Ik moest eerst 100 EUR voorschot betalen en het totale kostenplaatje zou oplopen tot 350 EUR...

Niet mis voor zo'n ruitje hé?

Men zegge en schrijve 5 januari 2015.

Vandaag is de werkman van Brisach ze komen installeren, ze hadden de ruit deze week binnen gekregen.

We zijn 27 februari.

Voor een ruit van 125 EUR ( de rest zijn werkuren) , ook niet verkeerd hé als je 53 dagen moet wachten?

Stel dat je alleen met die kachel verwarmt, en dat de ruit eruit valt?

Ik mag er niet aan denken.

Maar zie eens hoe mooi dat ons stoveke er weeral uitziet?

Weeral een probleem opgelost ! 

La fin de la saison de chasse

                                                     


"Ah ja Gene, zaterdag na de jacht eten we in de cabane mosselen met frieten"...
"Ah bon" was mijn korte antwoord.
"Ja, en volgende week zaterdag is het de laatste dag van de jacht en dan is er "natuurlijk" eten in de cabane maar dat zal waarschijnlijk 's middags zijn en dan ben ik rond een uur of vier wel thuis"
Hij zegt het op vrij onschuldige toon , benadrukt ferm het woordje "wel" en ik vraag me dan altijd af of ik daarvoor moet bedanken voor die leuke informatie of niet ?
Alhoewel , niet jagers zijn sowieso niet welkom.
Na veel en zwaar protest van de jachtweduwen van Castelnau zal er toch een wildfestijn georganiseerd worden in de feestzaal van het dorp op 8 maart. Denis belde of ik ook meeging, ervan uitgaande dat Jan wel zou komen.

"Naturellement Denis, je viens" .
Hij was blij het te horen, zei hij.
                                                     

Want zaterdag sluit de jacht.
Althans die op het everzwijn en de ree.

Dank zij zijn katarakt operatie heeft Jan dit seizoen maar liefst drie everzwijnen neergelegd.
De laatste vorige zaterdag.
Recht in het hart, zei hij, zo fier als een gieter en zijn vriend Gilbert was van pure blijdschap -en vol bewondering voor zo'n mooi schot- een meter in de lucht gesprongen, met zijn armen zwierend en luid krijsend " Bravo Jan, oui, bravo!".
Ik zie het zo voor me.
Jan een beetje verlegen, maar toch blij dat het hem gelukt is.
Gilbert fier met zijn pupil aan wie hij als geroutineerd jager steeds goede raad geeft .

Zo ontstaan vriendschappen.
Wie had dat ooit gedacht.
Elke zaterdag samen in de jeep.
Uren aan een stuk de horizon bekijken en ondertussen over het leven spreken.
Het becommentariëren.
Het analyseren.
Het aan stukken snijden en verdelen.
Het herverdelen en uiteen rukken.
Het terug bijeenbrengen en synthetiseren.

Schoon werkske.

De jacht op de ree hebben ze zo wat achter zich gelaten.
Hier in de Lot wordt er nog met hagel op reeën geschoten en Gilbert is daar tegen.
Hij wil enkel met kogels schieten op reeën.
Want zo zien ze minder af .
Veel reeën zijn gewoon gekwetst en sterven na geraakt te zijn door hagel aan een loodvergiftiging.
Voor niets nodig vinden onze ecologische schutters.
Maar ja, die oude boeren van hier, die hebben geen karabijn om met kogels te schieten, ze hebben geweren en willen er zeker geen bijkopen.

En Jan kan daar in komen en dus gaat hij ook niet meer op de ree....
Hij hield er trouwens toch niet van.
Telkens hij dat mooie bambihoofdje in het vizier had, haakte hij af.
Je zou voor minder.

De man van een vriendin van mij in België is ook een verwoed jager.
Ik wees haar op het einde van de jacht hier in de Lot en of dat ook zo was in Belgenland.
Haar antwoord was iets genuanceerder....

Antw van Jm :jacht overig wild gesloten op 28 feb maar 15 mei opening reebokkenjacht en kraaiachtigen is vrij

Dus geen rust ...want houtduiven beginnen bij de eerste zaaiingen van de boeren

Met andere woorden ...de jacht is altijd open

Voilà !

                                                    

Jan is zeker niet geobsedeerd door de jacht, maar hij houdt oprecht weel van dat jongensachtige samenzijn in de natuur.
Begrijpelijk, vind ik.
Maar mij zegt het niets. Zeker weten.
Ik beperk mij tot het bereiden van al dat lekkers .

Maar het loopt dus op zijn eind en wel tot 15 augustus.
Dus kunnen we weer andere dingen doen , samen ditmaal, zoals naar de markt gaan in Cahors of Montauban....
Ook leuk.
En minder gevaarlijk.

                                                                

We moeten het niet altijd met elkaar eens zijn

Toi qui installes fermement
Au centre de tes certitudes
L’absence de toutes croyances
Ou bien toi qui remplis du nom de Dieu
Tout l’espace creux de ta finitude
Comment recevrais-tu sur ta peau
L’humble caresse du doute
Le léger toucher de l’inconnaissance
Du souffle et de la compassion                                        

Jean Lavoué
www.enfancedesarbres.com

Soms lees je zo'n eenvoudig zinnetje en dat zinnetje kan je ganse belevenis veranderen.
Dat vind ik spannend.
Zo ook met deze frase : we moeten het niet altijd met elkaar eens zijn om overeen te komen.
Want is dat niet wat we steeds betrachten?
Dat we het altijd en overal met elkaar eens zijn?
En waarom doen we dat?
Waarschijnlijk omdat we ons minder alleen voelen en bondgenoten willen vinden op ons pad.
Omdat we ons dan sterker voelen en meer deel uitmakend van iets gemeenschappelijks?
Omdat we steeds weer elkaar willen overtuigen van ons gelijk.
Vermits dat zo menselijk is, inderdaad.
Maar is dat belangrijk?
Want als we het niet eens zijn, maken we elkaar rijker.
We stellen ons begripvol op ten opzichte van de andere.
Van iemand anders zijn gedacht.

Gelovigen willen persé dat niet gelovigen begrijpen dat ze het bij het verkeerde eind hebben.
Ongelovigen schudden meewarrig hun hoofd als gelovigen preken houden omtrent geloof, hoop en liefde.

En ik?
Ik weet het niet.
Ik weet zo weinig.
Ik wou dat ik het wist.
Maar ik heb mijn bedenkenkingen bij het ene en het andere.
Ik twijfel .

Maar als we elkaars gedachten respecteren, dan komen we misschien wel ergens uit.
Het is en blijft een buitengewoon moeilijke oefening.
Misschien op een dag, geloof ik.
Maar het is mogelijk dat ik nooit geloof.
Of misschien blijft twijfel mijn motto...

We moeten het niet altijd met elkaar eens zijn om overeen te komen, neen.
Dat is wat ik ervan denk.
                                                     



                                                       

Lente in zicht : de kabouters zijn gekomen

                                              





Het valt me op dat de dagen langer worden .
Dat het 's ochtends vroeger klaar is en 's avonds langer dag is.
En dat dat hier in het zuiden vlugger zo is dan in het noorden.

Het valt me op dat als de zon hier schijnt, ze harder brandt.
Dat het 's morgens 0 graden kan zijn en rond een uur of twee 35,7 graden in de vlakke zon.
En dat dat in het noorden veel langer duurt eer dat het zo warm is in de zon.

Wat 1000 km verschil al kan doen hé.

En aangezien het vroeger klaar is zijn de vogels eerder wakker en er is niets zo zalig als wakker worden met vogelgetweet .

Ik was dus heel goedgezind opgestaan.
En ging op stap met " de jongens".

En wat blijkt?
De kabouters zijn geweest.

het oogt niet mooi, maar het is beter !

Want op mijn klim opwaarts zag ik dat de putten gedicht waren .   De mannen van de gemeente hadden dus toch materiaal gevonden  !

 

Straks naar Maurice bellen om hem te bedanken, natuurlijk.

                                                                 

En toen ik enigszins van mijn verwondering bekomen was , zag ik de eerste kolon processierupsen ...
Ik zeg het voorwaar : de lente is op komst !