Er zijn mensen die naar Compostella reizen, te voet, omdat ze iets beloofd hebben of zo. Of misschien gewoon om dat eens mee te maken. Of nog om te zien of ze genoeg wilskracht hebben, wie weet. Of allicht. Al naargelang je het bekijkt.
Er zijn er die naar Lourdes gaan. In de grot. Omdat ze heilig geloven in de kracht van de maagd Maria. Of omdat ze heel gelovig zijn. Of bijgelovig. 't Is hoe je ermee omgaat natuurlijk.
Er zijn er die nooit ergens geraken.
En anderen die alsmaar het doel uitstellen " Ooit wil ik eens ...", ken je dat?
Er zijn er die eraan beginnen, maar die halfweg opgeven.
Dan kan je wel denken " de reis is belangrijker dan de bestemming", bah ja, maar waar ben je dan tenslotte?
Er zijn er ook die er nooit aan beginnen.
Dan denk ik vooral aan mijn meme , die zag de ganse wereld van achter haar gordijn. Ze wist het allemaal, zei ze, ze had het allemaal gezien...
Er zijn er die vertrekken en denken dat ze er gemakkelijk zullen geraken.
En ja, jullie mogen mij daarbij rekenen.
Ik dacht ooit dat ik op een paar uren in Andorra zou zijn, maar dat was buiten de waard gerekend....het werd Toulouse- wat op zich een mooie stad is - en alhoewel we er toen een leuke dag van gemaakt hebben, het bleef in mijn achterhoofd zitten. Als een onafgewerkt iets. Ik moest en zou naar Andorra gaan.
Maar daar is helemaal niets te zien,zeiden de meesten me.
Wil je herbeginnen roken of zo? Wil je goedkope sigaretten kopen? Drank? Parfum?Vergeet niet te tanken als je daar bent, scheelt een pak!
Andorra is immers taxfree, het behoort niet tot de Europese Unie, maar je betaalt er wel met EURO.
Het wordt geregeerd door 2 coprinsen, de ene is Président Hollande van Frankrijk , de andere de bisschop van La Seu d'Urgell waar we dus overnachtten.
Ik moest en ik zou naar Andorra.
Voilà.
Jan vond het maar niks. Maar bon, elk zijn zin en zijn ding. Hij de kerken, de kloosters en de oude landkaarten, ik boose, parfum en het plezier van "er" geraakt te zijn.
Het was bijzonder warm die dag.
Maar er waren nog niet veel toeristen en we hadden geluk dat we er niet doorreden terwijl de Tour de France er passeerde.
Passeren is een slecht woord, ik weet het.
Onlangs liet ik een visitekaartje achter in de brievenbus van een oude vriend van mij, in Antwerpen, en hij stuurde me een mail om te vragen of ik nog in België was.
Onlangs liet ik een visitekaartje achter in de brievenbus van een oude vriend van mij, in Antwerpen, en hij stuurde me een mail om te vragen of ik nog in België was.
Neen, ik ben al een tijdje terug, maar ik ben bij jou gepasseerd en je was er niet....
Waarop hij antwoordde : Bedankt voor uw berichtje dat ik wel niet begrijp
Voorbij deuren passeren zonder te bellen is dat om te zien dat ze wel goed toe zijn?In een zetel afgepeigerd zitten kan en mag dat?
Het enige dat ik begrijp is dat je nu niet meer in België bent : dus goede reis !
En ik uiteraard verklarend :
Maar de koers doet toch niets anders dan 'passeren', voorbijvliegen, ik mag er niet aan denken , zo heldhaftig vind ik dat op die haarspeldbochten klimmen en er vooral tegen 50 per uur afrijden, tsjonge ! Vreselijk !
Neen, de koers passeerde er niet die dag. Oef.
En aan de douane-grenspost moest ik vreselijk niezen. De douanier zei ' Mais non madame, faut pas pleurer quand même parce que vous arrivez à Andorre !'
Het was duidelijk dat hij de weg vol hindernissen er naar toe niet begrepen had...
En toen we daar waren en ik zag dat het goed was, kon ik alleen maar gelukzalig vaststellen dat er inderdaad niks te zien is in Andorra, enkel drank-, sigaretten en parfumwinkels.....
En hele vriendelijke mensen.
Dat wel.
We zijn er maar een paar uur gebleven en dan had ik het gehad, met heel Andorra.
Toch voelde ik me gelukkig.
Weer een afgesloten hoofdstuk.
Ik moet er niet meer naar toe.
Opdracht volbracht !
de kortste reis naar Absurdistan zie blog :
Dag Jan, ( hoeveel Jannen ik ken, dat houd je niet voor mogelijk !)
Met passeren bedoel ik natuurlijk parkeren,uitstappen,bellen.
De eerste keer kwam er een buitenlandse poetsdame opendoen die heel verbaasd was toen ik zei dat ik een vriendin was van Jan. Dat kon ze nauwelijks geloven. Bref.
En nu verleden vrijdag heb ik gebeld maar was er niemand. Ik heb een visitekaartje in de bus gestoken. Ik heb gebeld op vast nummer en je Gsm.. noppes.
Dus,jammer maar helaas....
Volgende keer beter.
Maar de koers doet toch niets anders dan 'passeren', voorbijvliegen, ik mag er niet aan denken , zo heldhaftig vind ik dat op die haarspeldbochten klimmen en er vooral tegen 50 per uur afrijden, tsjonge ! Vreselijk !
Neen, de koers passeerde er niet die dag. Oef.
En aan de douane-grenspost moest ik vreselijk niezen. De douanier zei ' Mais non madame, faut pas pleurer quand même parce que vous arrivez à Andorre !'
Het was duidelijk dat hij de weg vol hindernissen er naar toe niet begrepen had...
En toen we daar waren en ik zag dat het goed was, kon ik alleen maar gelukzalig vaststellen dat er inderdaad niks te zien is in Andorra, enkel drank-, sigaretten en parfumwinkels.....
En hele vriendelijke mensen.
Dat wel.
We zijn er maar een paar uur gebleven en dan had ik het gehad, met heel Andorra.
Toch voelde ik me gelukkig.
Weer een afgesloten hoofdstuk.
Ik moet er niet meer naar toe.
Opdracht volbracht !
de kortste reis naar Absurdistan zie blog :
woensdag 5 maart 2014
