Ze heeft oorsuizingen en kan niet lezen momenteel.Dat ze sinds begin november tot 4 april thuis was.
Tot daar de mail.
Uiteraard was ik verbijsterd naar die mail aan het staren.
Wat gebeurde er nou toch met haar? Wat kon er toch gebeurd zijn?
Ik was er echt niet goed van.
Wenste haar veel beterschap.Tot daar mijn mail.
Alsof ik te veel schroom had om er verder en dieper op in te gaan.
Een maand later schreef ik weer een mailtje, om te vragen hoe het met haar ging? Of de oorsuizingen opgelost waren en of ze al kon lezen.
Haar man antwoordde me weer : Neen, geen beterschap.
Tot daar de mail.
Deze keer schreef ik rechtstreeks naar hem, die ik ook gekend heb, daar niet van.
"Wat is er toch aan de hand? Wat is er toch gebeurd?"Hij antwoordde vrij onmiddellijk : Ze heeft een burn out. Te veel druk op haar werk.
Ze zal geen managementsfunctie meer aankunnen , wordt 60 volgend jaar.
Ze zou 80 % gaan werken.
Hij hoopt dat het dan beter met haar zal gaan.
Een jonge vriendin van mij weent aan de telefoon.
Ze kan het werk niet meer aan. Ze wordt misselijk als ze ook maar bedenkt dat ze morgen om 8 uur op haar werk moet zijn. Ze heeft het gevoel niets meer goed te doen. Ze wordt buitengepest,zegt ze.
Ze slaapt nog nauwelijks, heeft voortdurend maagpijn, en ze deed dat werk zo graag;al 10 jaar.
Ze gaat naar de dokter en eens ze daar is en over haar toestand wil spreken, lacht ze honend. Als wil ze de problemen wegmoffelen en aldus geeft ze een verkeerd signaal en zegt de dokter
"Neem een motilium gedurende een week en dan zie we wel verder"
"Hoe komt het toch dat ik het nu niet meer zie zitten, nu ik alles heb om gelukkig te zijn? Stel ik mij aan? Zie ik het verkeerd?"Ze wil sterk blijven en tonen dat ze kan doorbijten, maar is dat gezond?
Ooit, heel lang geleden, heb ik dergelijk moment gekend.
Heel dikwijls heb ik moeilijke momenten gekend op het werk, maar nooit had ik het gevoel dat ik het niet meer aankon, tot op die ene dag. Die ene dag waarop 1 opmerking voldoende was om me volledig door het lint te doen gaan.
Net of de veerkracht uit je elastiek is. Net of iedereen de pot op kan en dat het deze keer genoeg is geweest.
Hoe komt het toch dat het altijd die ene druppel te veel is?
Maar hoe je het draait of keert, als je in dat geval de omstandigheden niet verandert, als je blijft doorgaan zoals je bezig bent, dan geraak je er niet uit.
Je moet in dat geval , volgens mij, je omkeren en een andere richting uitgaan.
En dan ben je vlug genezen.
Dus, toen ik de beslissing nam naar Frankrijk te gaan en een ander leven te gaan leiden, was er plots een heel zware last van mijn schouders gevallen.
Alles zag er plots anders uit. De kleuren, de geuren. NIets was nog als de dag voordien.
Het had ook anders kunnen uitdraaien. Ik had ander werk kunnen zoeken.
Ik had in België kunnen blijven en ook andere geuren en kleuren kunne ontdekken.
Maar op geen enkel moment heb ik me die beslissing beklaagd.
"Je steekt geen zee over door gewoon naar het water te staren", zei Rabindranath Tagore.
En gelijk had hij, die wijze man.
