Luxe

Wat me telkens weer opvalt als ik naar België ga ,is de overweldigende luxe .
De luxe die om je oren geslingerd wordt. Altijd en overal.
Het leven is duur in België.
De honderden euro's vliegen de bankautomaat en je portemonnee uit.
Delhaize prijst ongelofelijke cava aan, die minimum 6,75 euro kost in promotie, hola !
De keurslager heeft 14 jaar oud gerijpt rundsvlees aan 39 euro /kilo , en je hebt zeker 3 kilo nodig als je met 4 man een beetje vlees op je bord wil, want de rest is vet, heerlijk geurend vet weliswaar, maar dat eten we toch niet op en been, en dat eten we ook niet, maar we zouden er een "fondke" van kunnen maken die dan uren op het vuur staat en dat is dan waarschijnlijk ook wel milieuvriendelijk, of vergis ik me daar in ?

De pakjes onder de kerstboom pulken van de warmste geschenken, we zoeken naar wellness, naar warmte, naar Scandinavische "hoegge" , naar genegenheid en we hopen het te vinden in een "arrangement" . We hebben daarvoor bongo bons. Bons die we aan elkaar geven en waarvan we hopen dat ze de ander blij gaan maken.

Wat maakt me blij?

Wat heeft me bijzonder blij gemaakt deze week ?.

Het eerste wat bij me opkomt is Maurice, drie jaar, mijn jongste kleinkind.
Ik krabde in zijn haar en voorwaar , zijn ogen vielen dicht en na een tijdje zachtjes krabben , zei hij, "nog mamie, dat heb ik graag" ...
Hoe zalig is dat? Dat kost dan ook nog eens NIKS.

Of Gustje die zijn eerste nieuwjaarsbrief LAS....
"Nieuwjaar" ....wat een moeilijk woord is dat?
In september kan je enkel je naam schrijven in hoofdletters en drie maanden nadien kan je "nieuwjaar" spellen in geschreven letters....
Dat is heel moeilijk.
En toch.

Mamie ik moet 7 nieuwjaarsbrieven schrijven !
Ja en ik hoop dat er een hand geschreven voor mamie bij is...
Ik heb er 4 handgeschreven, de rest heeft de juffrouw gefotokopieerd....

Jij hebt een handgeschreven ,mama, zei Aude vlug.
Oef !

Wat kost dat? Een handgeschreven nieuwjaarsbrief? 0,80 Eurocent?

Een pistolet kost 0,80 eurocent. En op 35 seconden is hij op, weg, foetsie!

Mijn brief van het nieuwe jaar heb ik voor altijd .

Mijn pistolet was lekker maar onmiddellijk verorberd.

Een tramticket kost 3 Euro.
120 frank.
Voor een tramrit.
0,80 euro als je sms-st naar een nummer van de Lijn.
Ik download die site, ik schrijf me in, betaal drie euro voor de rit want de tram was er vlugger dan gans die download-aanmeldingsapplicatie ...en daarna sms ik naar het nummer... " Mislukt".
't Zal wel zijn....ik kan met mijn buitenlandse GSM dat verkort nummer van de Lijn niet bellen, ik kan dus geen ticket nemen via mijn GSM...voor mij is het altijd 3 Euro

De wagen is geen optie....drie maande geleden reed ik met mijn nieuwe wagen naar Antwerpen en kreeg ik een gepeperde gasboete van 15O euro omdat ik door de stad reed....en me niet binnen de 24 uur had aangemeld .
Dat staat niet op het bord als je de Craeybeckxtunnel uitrijdt....dat staat nergens in feite en als het al ergens staat dan staat het in het Nederlands et pour les autres  la même chose ....
Bref.
Mijn wagen is voorzien van een vignet "1" , energiezuinig voertuig , ik mag gerust door Parijs rijden....maar niet door Antwerpen.
Ik krijg een papier thuis dat ik 15O Euro moet betalen omdat mijn wagen niet voldoet aan de normen of indien hij toch voldoet, ik me niet aangemeld heb binnen de 24 uur op de site van de stad  en dat ik dat niet had moeten doen indien ik een Belgische nummerplaat had gehad of een... Nederlandse nummerplaat ( sic !)  ...op de site van de stad.
In 't Nederlands, in Frankrijk....Hallo?
Ik heb bezwaar ingediend.
Ik zal jullie weten te zeggen wat er van zal komen.
Ik gebruikte argumenten als de gelijkheid van de burgers van de Europese unie, Straatsburg, de camera die mijn plaat zag maar niet wist met welke auto ik reed, ik het niet fair vind dat je dezelfde boete moet betalen als je auto niet conform is of als hij wel conform is maar dat je je niet geregistreerd hebt binnen de 24 uur....
Soit, bref, kortom....ERG :!

Luxe met wat je al dan niet nodig hebt om vooral te GENIETEN van het leven.
Wellness, massage, anti -rimpelcrèmes , parfums , diëten, fitness , een slanke lijn, lifting , borst-vergroting of - verkleining.
Sommige actrices herken je gewoonweg niet meer, zo verschrikkelijk verminkt door esthetische ingrepen om er jonger en beter uit te zien.
Soms vraag ik me af hoe die vrouwen die ooit schoonheden waren zich na zo'n mislukte ingreep voelen. Wat gaat er dan door je hoofd? Vervloek je jezelf? De chirurg? De belofte dat je er beter zou uitzien? Ijdelheid?
Verandert zoiets een mens?
Word je er bescheidener door?

We dronken een koffie en een capuccino in Antwerpen. 8 Euro.
Hoeveel? , zei Jan.

Dus , we zijn terug in Frankenland.
De gele hesjes maken minder lawaai, niet overal nochtans. In Perpignan gaat het er nog altijd scherp aan toe zei Katie....maar bon, hier is het rustiger en ik ben er blij om.

En ik denk aan de eisen van de gele hesjes en de buitenproportionele bedragen voor alle luxe die Belgen tegenwoordig "gewoon " en "normaal" vinden en aan de enorme inspanningen die jonge mensen moeten doen om die train-de -vie op te houden!
Want dat beukt in op alles wat je doet.
Op je werk, op je relatie, op je gezin.
Nooit genoeg.
Je wil graag iets gaan drinken, een gin tonic, 10 EURO.
Twee rondjes voor jou, 8O Euro.


Dus ja, hier op mijn berg hou ik het wat bescheidener en leg ik alvast wat opzij voor als ik volgende keer terugkeer naar het vaderland.


met dank aan Philippe Dekijvere

Voltaire "Le Mondain" - 1773 (extract)

Beheren

Herfstlandschap

De ochtenden zijn koud en de bladeren vallen nu met honderden tegelijk van de bomen. Net of ze een achterstand moeten inhalen.
Want 's middags is het hier nog zo'n 15 graden en als je in zon zit kan je die warmte bijna niet meer verdragen als je los in het herfstlandschap kijkt..

Maar eens de zon verdwenen is wordt het echt koud en het is een zaligheid dat de nieuwe warmtepompen ons dat aangename constante 22 graden gevoel binnen geeft.

De mist trok pas rond 12 uur op en Jan twijfelt of hij nu morgenvroeg toch zou gaan jagen of niet. Want mét mist is de kans nog kleiner dat je een everzwijn tegenkomt.

De zon is waterachtig en beneveld.

Binnen knettert het haardvuur en nodigt het ons uit om er minutenlang  naar te kijken en er gewoon gezellig te komen bijzitten. .

Ook in het dorp was het mistig . eerst dacht ik dat iemand vuurtje stook gedaan had...niet dus .

Door de droogte deze zomer zijn er niet veel wilde eetbare paddenstoelen. Ik zie er veel, maar je kan ze niet opeten.
Er zullen niet veel truffels zijn zegt Pierre, een man die directeur was van de Landbouwhogeschool hier dichtbij ons dorp en een heuse truffelkenner. Hij geeft er spreekbeurten over in Amerika en Japan...hij zal het weten, denk ik. En als er al truffels zijn dan  komen ze uit China of het verre oosten...

En we schuiven langzaam op naar het nieuwe jaar. Wat het ons brengen zal? Wie we zullen verliezen? Wat we zullen winnen? Hoe de wereld eruit zal zien.
Dat ik er niet gerust in ben, maar me aan de andere kant ook niet wil laten verlammen door angst, want is het niet juist dat wat men betracht? Dat je zo verschrikkelijk bang wordt dat je niets meer durft te ondernemen?
Dat je wantrouwig wordt tegenover iedereen. Je buurman, je familie, je vrienden....Dat niets nog is wat het was. Dat er geen toekomst meer is voor niemand....
Neen, daar mag ik me niet laten door naar beneden halen.
Het wordt een jaar zoals een ander. Ik zal er weer te hard tegen aan gaan, zal Jan zeggen. Mijn hand weeral omhoogsteken, met mijn vlag vooruit zwaaien....want ik kan het niet laten, zegt de man in huis.
Hoe dat komt? Dat is een ander verhaal, misschien een verhaal voor volgend jaar.
Dit waren enkel de laatste herfstmijmeringen van het jaar. Voor de winter er aan komt .
Voor de hevige vrieskou, het ijskrabben van de autoruiten, de sneeuw, hagel en natte ijskoude regen , voor dat alles. Maar daarna, eens dat ook voorbij zal zijn, eens dat weeral  verleden tijd zal zijn, dan komt de lente weer en dan zien we het allemaal ietwat rooskleuriger, niet?

Van uw correspondente ter plaatse

Gele hesjes, rode hesjes, stop ze in je wasmachien..... 
Of neen, dat ging om kleine en grote wasjes...

Overal zie je ze.
Aan alle ronde punten.
Aan de "péages".
Juist daar waar jij naar toe wou of moest zijn.
Of net daar waar je gedacht had dat je ze had kunnen omzeilen.
Gewoon omdat je boodschappen wou doen in Cahors of naar de dokter op onderzoek moest in Montauban. Of naar een congres in Mont-de-Marsan. Dan kom je zo'n 24 ronde punten tegen. Geblokkeerd , allemaal. Je zal het maar meemaken.

De eerste week vriendelijk. Gewoon even wachten en je mag doorrijden. Ze vragen je een petitie te ondertekenen. Maar helpt dat? Want je naam wordt niet gevraagd, alleen je handtekening.
Of ze vragen om een geel hesje dat verplicht in je wagen ligt op je dashbord te leggen, "par sympathie"...."pour nous soutenir". Precies of jij bent de andere, degene die er niet bijhoort, die niet gebukt gaat onder hoge belastingen, verminderde koopkracht , klein pensioen en wat weet ik al meer.

Doe je dat dan? Dat hesje zichtbaar op je dashbord leggen? Of vind je dat onnozel?
Ik was vertwijfeld. Dacht ik hetzelfde? Zou ik op straat komen? Was en is het mijn strijd?

De tweede dag liep het al mis.
Incidenten her en der.
Slagen, verwondingen, de gekste berichten op facebook.
Gemanipuleerde beelden bijgewerkt door fotoshop.
Wat moet je daar nog van geloven?

Na twee weken omrijden, langsrijden, niet rijden, vergaderingen verplaatsen, afzeggen, uitstellen beslisten de scholieren mee te staken.
Tegen de nieuwe bac-voorschriften. Dat zijn de eindexamens.
En dus komen ze de straat op. Ook in Cahors.
Ze hebben al zoveel school hé ! Elke anderhalve maand krijgen ze vakantie. Waarschijnlijk om te bekomen van die anderhalve maand. Niet te doen.
Ze steken vuilnisbakken in brand .
En verschieten zicht te pletter als de politie ze op de knieën dwingt ...."Nazi, Fasciste, Sal Pédé, !!!!!!"  Ze vragen zich af waarom ze dat niet zomaar mogen roepen....

Een vriendin postte op Facebook beelden van scholieren tegenover politieagenten die met hun matrak op de grond klopten. En het opschrift was " Wat doet de politie deze arme kinderen aan? Ze worden gewoonweg geslagen...;"
Toen ik antwoordde " Maar ze kloppen op de grond, toch niet op die kinderen !?" heeft ze de post weggehaald.
Ik bedoel maar. Wat krijgen we allemaal te zien, wat interpreteren we allemaal fout of anders ? Hoe hitsen we elkaar op ?

En de strijd werd heftiger.
In Montauban hield de politie verleden zaterdag een bestelwagen tegen met 23 molotovcocktails. Hallo? Vredelievend?

Parijs is een slagveld. De mooie kerstvitrines zijn bedekt met houten panelen. Tientallen auto's worden omvergegooid en uitgebrand .

Vrijdag ging ik in mijn dorp Castelnau naar de visboer, zoals ik elke vrijdag pleeg te doen.
Voor mij stond een jonge restaurateur. Hij kwam oesters halen. De visboer en hij bespraken de bestelling van de volgende week.
Mijn nieuwjaarsmenu is klaar, maar zal ik die wel kunnen aanbieden?
Ja, tot hiertoe nemen we de kleine weggetjes naar de haven, maar voor de oesters is het lastig. In Oléron is de brug afgesloten....
Hij bekeek zijn GSM , betaalde de oesters en zuchtte.
De visboer ook.

En ik vraag me af: het is de belangrijkste winperiode voor de middenstand.  Maar ze geraken niet aan hun producten.  Gaat het protest de nood niet voorbij.? Wie verliest het meeste op dit eigenste ogenblik?

Macron maakte weer nieuwe beloftes vanavond. 100 Euro meer bij het minimumloon.
Overuren blijven onbelast....Loodgieter-oplossingen.

Je vindt hier geen stielmannen. Of de stielmannen zijn overbelast en vinden geen leerjongens....maar die worden zo weinig betaald dat geen een jong mens nog stielman wil worden.
ALs je in een dorp woont zoals wij, heb je altijd een auto nodig. ALTIJD.
We wonen 5 km buiten de dorpskern.
Er is enkel een BEL-BUS
Ben je mee?

Dus als jongmens heb je al onmiddellijk schuld voor de aanschaf van een wagen.
De benzine die steeds duurder wordt. Dat is nodig zegt de regering, zo wordt de lucht zuiverder....Leg het uit aan een jong mens.

Het minimumloon bedraagt 1100 EURO.
En dat blijft 1100 EURO als je bij de loodgieter werkt.

Begin volgend jaar betalen de Fransen belasting aan de bron. Wij Belgen hebben nooit iets anders gekend. Hier is dat een drama.
De indruk dat je minder zal verdienen.
Dat er zeker een adder onder het gras zit.
Dat ze je liggen hebben.

Aude belt. Meestal krijgen ze eind december een belangrijke som terug van de belastingen....dit jaar niet, zegt ze. We hebben onze brief zelfs nog niet gehad mama......


Kortom. De Fransen zijn boos.
Maar de Belgen zijn ook boos.
En alle Europeanen.

Het einde van een tijdperk?
De vooravond van een nieuwe revolutie?
Ik ben er niet gerust in.

Zou ik dan toch maar een geel hesje op mijn dashbord leggen?

Van muizen, veldmuizen en relmuizen

We zouden dringend de zolder eens moeten onder handen nemen, zei Jan en ik kon hem geen ongelijk geven.
Nadat er een nieuw dak boven ons hoofd was gelegd, met isolatie en al, dat er overal dubbel glas was gestoken en er twee warmtepompen geplaatst waren, slingerde er overal puin, steenafval, houtafval op die zolder rond en er stonden na bijna 12 jaar zoveel dozen op die zolder dat we niet meer wisten wat nu juist waar stond.
Vooral het "wat"....en daarna het "waar".
Ondanks al de isolatie en de degelijke bescherming van het huis hoorden we weer een relmuis , loir genaamd, boven ons hoofd als we gingen slapen, of midden in de nacht, of 's morgens vroeg, bref, we werden er wakker van.
Je kan je niet voorstellen hoeveel geluid zo'n klein beestje maakt.
We zetten een rattenval, twee relmuis-vangers met lekkere okkernoot in gemonteerd, twee gewone muizenvallen....eens zouden we ze toch kunnen vangen.

De dozen en de relmuis waren dan ook de aanleiding om de daad bij het woord te voegen en we begonnen er aan.
Ik was uitgedost als een oude heks. Met voorschoot en al, chirurgenhandschoenen aan voor het stof of indien ik één of andere dode muis zou moeten oprapen, en op mijn weelderige haardos had ik een douchekapje gezet, zo van die kapjes die je in betere hotels op het badrekje vindt.
Zo'n kapje zorgt ervoor dat je haar niet nat wordt....dit geweldig idee van mij maakte juist dat mijn krullenbol kletsnat was na twee uur werken. Maar er is geen spin in mijn haar terechtgekomen en dat is al met al ook al iets.

Jan had de Kärcher stofzuiger naar boven getorst en daar stonden we dan.

Eén dode loir zat in de rattenval.
Een andere bekeek ons van op een balk en kroop vlug weg maar we weten niet naar waar of hoe.

We begonnen te stofzuigen , te vegen, te openen, vonden papieren terug van voor 1996, of van na 1998, bankuittreksels van banken waar we al jaren geen klant meer waren,twee fietsen waar we nooit meer mee gereden hebben, fotoalbums, veel videocassettes maar we hebben geen video meer, lege fardes van ING of van De Vaderlandsche, cursussen " Change management" en andere verschrikkelijk goede managementideeën, dia's , een oude antenne mast, lege dozen, veel lege dozen, schoenen, dekens en lakens,een elektrische grasmachine,  antieke vazen , kristal, voedingen van laptops " dat moeten we bijhouden!" riep Jan, maar hij kon niet antwoorden op de vraag "waarom?"

Weg ermee. Dat is mijn motto. Als je het 11 jaar niet gemist hebt zou het me verwonderen dat het een onlosmakend deel van jezelf uitmaakt.
Houden. Dat is meer Jan zijn motto. "Ik wist dat ik dat had, maar ik wist niet dat het hier lag" en dus houdt hij het nog even bij.

De dekens gaan naar Madame Diczy, van het dierenasiel. Ze zal er blij mee zijn.
Alle prullaria ook, ze kan ze op de kerstmarkt verkopen.
De lege dozen worden kapot gescheurd, één en ander nemen we toch mee naar beneden, blij dat we het dierbare iets terugvonden. Of om het aan Aude te geven. ZIj zal er blij mee zijn, denk ik, dacht ik, dacht hij....

Twee dagen en drie ritten naar het containerpark verder kan je er van de grond eten.
Staan er geen lege dozen meer, kunnen we weer een overzicht hebben over een hele grote ruimte.
Wat we niet zagen, was een gat waarlangs de relmuis, of de muis of de veldmuis, of de rat ( je weet maar nooit) het huis binnenkomt.

Zucht.

Ondertussen hebben we acht relmuizen gevangen....Nooit hebben we er zoveel gehad op zolder. Dagelijks bijna, op een tiental dagen tijd. Want het wordt kouder en dus komen ze binnen een plaatsje zoeken

Het gat hebben we nog altijd niet gevonden.
Gilbert zal eens komen kijken zegt hij.
't Zal vlug opgelost zijn.

Maar het allerergste was niet het leger relmuizen op zolder.

Het was zondag en ik zou eens beefsteak frites maken, was dat geen goed idee?
Jan had al een lekker flesje wijn opgerakeld, ik zou er peper-roomsaus bijmaken, kortom het zou een leuke namiddag worden.
Aperootje en zo, je kent dat wel.

De frietjes waren gesneden.
De frietketel was juist van verse olie voorzien.
Hij staat onder de auvent, want ik haat frituurlucht in huis.
Ik haal de plastic zak van de ketel, en ruik onmiddellijk een vreemde geur...raar, want het was toch verse olie...
En dan , tot mijn afgrijzen, zie ik een dikke veldmuis  drijven in mijn proper vet...
Walgelijk, echt.
Ik vis ze eruit met een spatel, doe ze in een zak en dan de vuilbak in.
Jan, vergeet de frieten en de steak, we eten de overschot van gisteren op, balletjes in tomatensaus met rijst!!!!

De frieten heb ik gekookt en de volgende dag gebakken in de pan, dat viel al met al nogal mee.

De rust is weergekeerd op zolder.
Het is er proper.
We zijn weer veel items lichter.
En morgen haal ik verse olie voor in de frietketel.

 Castelnau-Montratier 

Eliane Liekendael

12/12/1928-09/10/2018

Eergisteren konden we in de meeste kranten het overlijdensbericht lezen van Eliane Liekendael, de eerste vrouwelijke Procureur Generaal aan het Hof van Cassatie.
Wij, mijn zussen, mijn broer en ikzelf,wisten het al anderhalve week vroeger en Bernadette was op haar begrafenis. Intieme begrafenis. hoogstens 20 aanwezigen....discreet , zoals ze het gewild had.

Ze verwierf die buitengewoon belangrijke benoeming in 1996, een jaar om nooit te vergeten.

1996 was het jaar waarin Dutroux werd opgepakt, toch één van de meest spectaculaire moordzaken ooit, waarbij ons land in shock verkeerde.
Je zal maar op zo'n moment topmagistraat worden.

De artikelen uit de krant leren ons dat Eliane - want ik mocht haar Eliane noemen- onverzettelijk was, rechtlijnig, verheven boven het plebs maar wel moedig.
We herinneren ons het spaghetti arrest, Conorotte, Elio De Ruppo, de gevechtsvliegtuigen Agusta-Dassault,   Willy Claes, de inbeschuldigingstelling van Guy Coëme en de opheffing van de onschendbaarheid van Guy Spitaels...
Het is net eeuwen geleden.

Ja ik mocht Mevrouw Liekendael bij haar voornaam noemen.
Wij allemaal thuis trouwens.
Want Eliane was dé jeugdvriendin van mijn mama . Mijn overgrootouders en haar ouders hadden een villaatje in Stockel en zij beiden waren even oud.
Ze studeerden allebei rechten. Mijn moeder in Leuven en zij  in Brussel.
Die vriendschap hield stand.
Ondanks een volledige andere levensbestemming.

Eliane bleef vrijgezel en bouwde een carrière op in de magistratuur. Mijn moeder had 5 kinderen en hielp mijn vader in de apotheek.

We zagen Eliane zeker maandelijks, als het niet meer was.
En toen ikzelf rechten studeerde aan de VUB in 1973 , en zij op een boogscheut van de campus woonde op de Universiteitslaan , ging ik haar vaak opzoeken. Nooit onverwachts. Altijd op afspraak. Maar altijd hartelijk. Zo herinner ik ze mij.

Ik was een middelmatige studente.
In de eerste kandidatuur was ik gezakt voor de eerste zittijd.
Mijn puntenscore was lamentabel, eerlijk gezegd.
Op een paar vakken na. Die vakken waar ik van hield.
Litteratuur ( had ik niet beter Romaanse gedaan?) en Inleiding tot het recht, onder andere.
Inleiding tot het recht was een vak dat gedoceerd werd door de Procureur- Generaal bij het Hof van Cassatie , Mijnheer Dumon Frédérique.
In die tijd was er een reuzegrote afstand tussen studenten en Professoren. Het zou niet bij ons opgekomen zijn om " Hoi Frédérique" te zeggen! We legden examen af op ons paasbest. De meisjes in een kleedje, de jongens in een pak. Zeker op de rechtsfaculteit.
Ik was dus gebuisd. En toen vroeg Eliane me of ik Professor Dumon eens wou ontmoeten?
Een droom....ja dus.
En ik mocht mee naar het Justitiepaleis, langs de achterkant, met de kleine houten lift, en ze klopte op de deur, diezelfde deur voor hetzelfde bureau als die waar zij 23 jaar later dezelfde functie zou bekleden...
En daar stond hij dan.
En ik was volkomen weggeblazen van bewondering die ik had voor die man, die echt een bijzonder lesgever was. Buitengewoon grappige voorbeelden aanhaalde ter illustratie van de wetteksten.
"Mijnheer Van Pipperzele...."...Studenten geneeskunde kwamen soms een les volgen, gewoon om het eens meegemaakt te hebben. Bijzonder.
Juffrouw, beloof me dat U deze zomer niet naar de vogeltjes uit het raam, niet naar de vlieg op de schouw, niet naar de kat of de hond kijkt maar naar uw cursussen....
Ik beloofde het plechtig, maar op anderhalve maand tijd kon ik de achterstand niet inhalen en ik dubbelde.
Tijdens de eerstvolgende zittijd was het laatste examen het zijne.
En weer behaalde ik een schitterend resultaat.
En Juffrouw Meunier, hoe hebt U het er deze keer vanaf gebracht?
Eh, goed denk ik, mijnheer.
Ja? We zullen het eens rap gaan weten !
En hij liet me alleen achter in het lokaal en beende naar de pedel.
Hij kwam terug en zei Juffrouw ,ik denk dat we U deze keer mogen feliciteren !

1996.
Annus horribilis.
Mama overleed, plots.
En ondanks de Dutroux affaire waar ze midden in zat kwam ze naar de begrafenis, met chauffeur en twee zwaantjes als escorte. En ze stond erop om een eerbetoon te geven aan mama.
Volledig uit het hoofd. Zonder een vel papier ....
En het was geen kleine speech.
Ze begon zo :
"Madame....." en ze boog haar bovenlichaam voorover ,als ultieme groet ...
Onvergetelijk.

Anderhalve maand later overleed mijn echtgenoot.
Hij was magistraat.
En opnieuw, ondanks alle heisa die ze beleefde op professioneel gebied, belde ze me om te vragen of haar aanwezigheid me  plezier zou doen .
Ja, antwoordde ik.
En daar was ze weer.
En alle magistraten die in toga rechts in de kerk zaten keken heel verbaasd op om hun top-baas aan de familiekant te zien zitten...

Ik heb een goede herinnering aan Eliane.
Mijn zussen en broer hebben allemaal hun eigen herinneringen aan deze bijzondere vrouw.
Maar ze was inderdaad iemand die het recht om het recht beoefende. En die daar niet van afweek.
Een nerd ,maar dan geen IT-er, maar een rechtsnerd...of bestaat dat woord niet ?.

In elk geval, de eerste vrouwelijke top-magistraat in België.
Tot hiertoe heeft niemand het haar nagedaan.

Adieu, Madame ....

mama en Eliane aan zee 

Dag Spotje....

Het is stil in huis.
Maandagmorgen werd Spot , onze Jack Russel van net geen 14 jaar, wakker en begon hij hard te kermen. Hij kon niet meer op zijn achterpoot steunen.

Geen millimeter naar voor of naar achter.

We dachten dat het na een tijdje zou overgaan, natuurlijk dachten we dat.

Hij had immers zondag samen met Cartouche nog een fikse wandeling gemaakt in een warme najaarszon waar we allemaal blij van werden.

Maar nu, nu was het anders. Neen, het ging niet meer.
De veearts onderzocht hem uitgebreid. Het kon zijn heup zijn, zijn poot, er werden RX genomen. Drie zelfs. Niets speciaals te zien.
Eén ding is zeker, zei ze, il souffre. Il a fort mal.

Ze gaf een ontstekingsremmer injectie en morfine om de pijn te doen afnemen, ze gaf pilletjes mee en we dachten dat het snel zou beter worden met onze dikke vriend.

De ganse dag kreunde en steunde hij. Niks hielp. Ondanks de forse dosis morfine, 's morgens en 's avonds. Precies of hij had zelfs geen aspirientje gekregen tegen de pijn !Hij kon zich niet verleggen, niet verzetten,niet naar buiten. We moesten hem dragen. Drinken brengen.
Eten wou hij niet.

Heel de nacht bleef hij kermen en wenen. 

Opnieuw naar de veearts. 

Il souffre, le pauvre.

Een andere medicatie, cortisone misschien ?

Waarschijnlijk een hernia , maar dan zou ik een scan moeten laten maken en een operatie is op die leeftijd zeker niet aan te raden....

Maar hij ziet erg af, zoveel is zeker.

Laat ons nog een dag afwachten. Misschien "pakt" de cortisone en is hij er binnenkort weer bovenop.

Ondertussen eet onze vriend nog steeds niet. Hij geeft aan te willen drinken door zijn lippen met zijn tong nat te maken en dan helpen we hem.

Hij kreunt nog harder als hij misschien naar buiten zou willen....en dan zetten we hem buiten, maar na een paar seconden valt hij om, of houdt hij zich kranig als er een dun straaltje het gras raakt. Wat een proper hondje toch.

Maar na zo'n drie dagen en nachten afzien vond ik dat het welletjes geweest was. Zo afzien is voor niks nodig en wat heeft dat hondje nu nog voor een leven. Dat kan toch niet langer.

De veearts begreep het helemaal . Jan minder . Maar al gauw begreep hij dat het niet anders kon. 

Hij was er het hart van in. Hij ziet er vreselijk van af.

En vanmorgen rond half twaalf was ik bij bij de veearts om definitief afscheid te nemen van onze oude vriend.

U moet er niet bijblijven hoor mevrouw.

Ja maar, ik wil dat wel, mag ik er bij blijven?

Uiteraard mevrouw. Dan doet U het voor hem !

Dat zinnetje was voor mij de trigger , het was eventjes te veel voor mij.
Maar ik herpakte me , legde zijn dekentje onder hem terwijl de veearts alles in gereedheid bracht .

Zo voelde de aarde toch wat warmer aan , dacht ik.
Hoe onnozel kan je zijn. Hart en rede, weet je wel?

En dan, na enige seconden was een lang gelukkig leven in drie verschillende landen voorbij....

Ik herinner me dat ik hem kocht van een Nederlandse collega bij ING, Onno Tettelaer. Echt waar, die heette zo. En zijn vrouw heette Alfonsine. Heel jonge ,sympathieke mensen ,met een heel oude naam. We gingen hem ophalen net over de grens, aan zee, in een kei-gezellig huisje. ik had er onmiddellijk kunnen blijven wonen. Het was een groot nestje en we konden nog kiezen. De kinderen hadden de hondjes allemaal een naam gegeven. Ik herinner me nog "Pomponnetje" . Hoe kom je erop hé? Omdat het zo'n dikkerdje was.

En Spotje, nou omdat hij zoveel vlekjes had. Veel spotjes, zei de kleinste! 

Spotje was een Nederlander en door bij ons te komen wonen werd hij Belg. En toen we drie jaar later naar Frankrijk verhuisden werd hij Fransman.
Straf hé. Drie nationaliteiten.

Hij paste zich onmiddellijk aan aan zijn nieuwe omgeving.

45 Hectares landbouwgrond en meer, pruimelaars, vijgenbomen en heel veel wild .

En Falco, de -voor hem dan- vreselijk hond van de overbuurvrouw Jeanette, die hem bijna eens verorberd had waardoor hij een week in z'n nest moest blijven liggen, genaaid van achter naar voor, non mais !

Een paar maanden na de verhuis kwam er groot geweld in ons huis, cartouche, de Epagneul Breton. Maar zijn beste vriend, behalve als er iets heel lekkers te verdelen viel, dan gromden ze naar elkaar dat het niet schoon was.

Spotje, die blafte en tekeer ging als we aanstalten maakten om te gaan wandelen, die altijd HEEL VEEL HONGER had en alles verorberde, behalve deze week.

Spotje mijn held, die me een doodgebeten slang als cadeau offreerde toen ik door sciatique geveld op de zetel lag en niet naar buiten kon.

Maar Spot ook die de laatste maanden 's morgens  niet meer mee de berg op wou, die potdoof geworden was en helemaal niet graag alleen gelaten werd.

Die steevast naar buiten wou als onze avondfilm begon , waar we ons dood aan ergerden trouwens !

Maar Spotje die voor altijd in ons hart is .

Als je geen huisdier hebt weet je niet wat zo'n aanwezigheid betekent.
En zelfs dan, zei Vera, als je nog nooit afscheid moeten nemen hebt van een huisdier weet je ook niet wat dat verlies betekent.
Ik wens het niemand toe, maar het is des levens , gémissons, gémissons,gémissons, mais espérons .
Dag Spotje, dag Poddie, dag Poddiewot, dag Spottiewoddie....

Werelddierendag ? Bedankt !

Cartouche's ontbijt: druiven!

In feite nog maar pas bekomen van ons hoornaarsnest beloofden we een super maaltijd aan Gilbert, hij had het wel verdiend en hij zou ons komen vertellen over al zijn avonturen in Madagaskar, "photos à l'appui" .

Ik bakte champignons, aardappeltjes in ganzenvet, een eitje met foie gras stond klaar...

En eens de mis en place voltooid was begon ik aan de vrij indrukwekkende vaat.

Eerst zou ik de afval van de groenten naar de compostbak brengen.

De zon stond al laag en belemmerde mijn zicht en het was dus in feite op automatische piloot dat ik naar de groenbak liep.

En bovendien was ik  diep in gedachten verzonken.

Vrij automatisch liep ik naar het einde van de tuin toen er iets zwart rond mijn voet gleed....
Een couleuvre ofte een veldslang...

Alle haren op mijn armen gingen rechtstaan.
Ik had mijn kom met groentenafval bijna in de lucht gegooid van het verschieten, maar in feite begon ik te lachen omdat ik dacht dat de slang al even hard verschoten was als ik....

Alletwee "AAAAAAAARRRRRRRRRGGGGGHHHHH" en dan vlug doorlopen of in het geval van de slang "doorglijden"...

Ik herinnerde me dat ik helemaal in het begin toen we hier kwamen wonen een hele lange couleuvre aan onze achterdeur zag kronkelen en ik bijna flauwviel van angst.
Jan heeft ze toen met zijn dikke handschoenen die aan de haard liggen,  vastgenomen en verder weggezet.

Hij was mijn held, mijn alles.....

En ook dat ik hem zei " ik denk dat ik hier niet blijf wonen Jan"...
Nu kunnen we erom lachen maar toen was het me feitelijk menens!

En zie 11 jaar nadien verschiet ik natuurlijk nog van een slang, maar val ik niet flauw, zelfs niet als ze mijn voet aanraken-per ongeluk!

Ik rende naar boven om het aan Jan te vertellen, en we herinnerden ons de eerste slang ten huize cigalou.

Gilbert kwam eten en liet ons alle foto's zien .

Veel variaties hagedissen, kameleons ,slangen, maar geen "wilde dieren", geen leeuwen, tijger of andere gevaarlijke roofdieren.

Ja zijn foto's waren mooi, maar zoveel slangen zouden voor mij al een volledige afknapper zijn: mij zien ze daar niet. Ondanks mijn wat overwonnen vrees voor de reptielen.

De volgende dag wou ik langs het meer de ochtendwandeling maken met de honden , in plaats van de berg op te gaan. Nu is het immers nog droog, veel te droog feitelijk. Het brandgevaar is alom tegenwoordig. Dagelijks horen we op de radio plaatsen dicht bij ons waar de brandweer moest uitrukken. Het is genoeg dat er een stukje glas in het veld ligt en dat de zon erop schijnt om alles in de fik te zetten.Ik mag er niet aan denken dat Jeanette een lucifer in de gracht zou gooien om alles "proper " te maken. Maar ik bedoel dat je het meer niet rond kunt als het geregend heeft, want dan heb je na 10 minuten aarden blokken aan je voeten in plaats van schoenen.

De honden renden naar het meer , ik kon ze amper volgen.
En ze liepen recht het water in. Dat was vreemd. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat Cartouche zich in iets rolde.
Dat is slecht nieuws, dat betekent een dood beest, zeker weten. En dat wil ook zeggen dat ik hem moet wegtrekken van het kadaver en hem zo vlug mogelijk naar huis moet krijgen om hem onmiddellijk grondig -met veel shampoo- te wassen.

Maar wat ik toen zag tartte elke verbeelding...

de vis

Een enorme vis !

En stinken, ik werd er bijna misselijk van.

Maar hoe komt zo'n grote vis nu op het droge? Hoe kan zoiets ? 

Een visser - je mag hier niet vissen, maar hey, wie trekt zich daar iets van aan op het Franse platteland, hé ?

Of uit het water gehaald door een everzwijn? Zou dat kunnen ?

Genoeg nagedacht, nu Cartouche en Spot wegtrekken en naar huis !

Jan vragen zeker de achterdeur niet te openen, want stel je voor dat de honden zich in de zetels gaan nestelen .Ik mocht er niet aan denken.

Tot twee maal toe heb ik Cartouche moeten wassen.
Een ganse dag achtervolgde  die rotte visgeur me. Ik betrapte mezelf erop dat ik constant aan mijn T-shirt rook,   mijn handen naar mijn neus bracht, het bleef maar stinken.

Man, man,man.

Allez dat hadden we ook weeral gehad.

Toen ik 's avonds wat langer dan Jan naar TV zat te kijken hoorde ik iets vallen in de keuken.

Ik sloop naar de keuken en hoorde getrippel in de hot of achter de hot. 

Ik zet de hot aan.
En je kan het geloven of niet, een loir, een zevenslaper, een relmuis, noem het diertje zoals je wil, maar daar zat het, binnen in mijn huis, tegen de zoldering en de muur met zijn grote ronde ogen naar mij aan het kijken, en het rende weg naar de schouwopening.

Ik kon het niet geloven.

De slang, de vis en nu de loir ! Mô vent toch !

Waaraan heb ik dat nu weer verdiend.
Soit, de volgende dag grepen we in, het valletje werd weer boven gehaald en Jan dacht dat druiven misschien wel een goede lokaas zouden kunnen vormen.

Ik zette het valletje op het horizontale deel van de hot.

De volgende avond had ik al prijs : KLAK !

Relmuis gevangen, en onmiddellijk probeert het een uitweg te zoeken, begint het hysterisch te kangen aan het ijzeren raster .

Je hebt de indruk als je ze bezig ziet dat ze er binnen een paar minuten zo door kunnen.
NIet dus!

Ik liep naar boven, "Jan we hebben ze" en Jan de held kwam naar beneden, in zijn pyjama om het beestje- een mooi beestje trouwens, het gelijkt een beetje op  een eekhoorntje , buiten te zetten dus. Morgen zien we wel weer.

Je kan dat buiten niet loslaten, het zou vlugger terug op dezelfde plek zitten als dat jij de tijd zou hebben om weer naar binnen te gaan...

 

gevangen LOIR

Weg met dat beest. Het maakt zo'n kabaal, dat wil je niet meemaken! Als ik beneden aan mijn bureau zit en er zit zo'n loir op zolder, dan hoor ik dat tot beneden "rellen". Van links naar rechts, net of het aan het "jeu de boule" spelen is. Van alles rolt er dan door de zolderruimte. 

Maar het ziet er inderdaad schattig uit ,zoals mijn zus en mijn nichtje zeggen.

De dag daarop kwam Colin langs, de brave hond van de Engelse buren. Die vindt niets leukers dan dagelijks zijn gevoeg te doen op ons gazon.
Elke dag.
Maar Cartouche doet naar het schijnt vaak hetzelfde bij hem. 

Oog om oog, tand om tand.

Colin

Het is dus vandaag wereld dierendag.
Maar ik heb deze week meer dan genoeg dieren gezien, ik kan ze niet meer zien, ik heb er geen zin meer in, ik heb het gehad, ik pas, ze mogen ze hebben, op een ander !

Ik denk dat ik er wat overspannen door geraakt ben.

Aziatische hoornaars

de lindeboom

Sinds een paar weken zijn we geplaagd, neen geterroriseerd is een beter woord , door Aziatische hoornaars.
Ferme beestjes, zo'n 3,5 cm lang, wesp-achtig maar dan groter en dikker. En vooral : ze steken veel harder . Als je weet dat een muggenbeet bij mij al onwaarschijnlijke bobbels veroorzaakt, dan mag ik er niet aan denken wat 1 onnozele beet van zo'n supergroot insect zou kunnen  teweeg brengen op mijn teer velletje.

Ik merkte ze op toen we op een avond onder de auvent zaten en ik -druk in de weer zijnd- eten van- en naar de keuken bracht. De buitenlichten staan dan aan opdat ik me niet zou verongelukken over bloempotten, padden die de talud opgesprongen zijn vanuit het meer ( en dat is toch gauw 100 meter ) ,keitjes van allerlei grootte....en dus zag ik die vreselijke diertjes rond de buitenlampen fladderen.
 's Avonds dus, tegen middernacht aan ( nog een verschil met wespen die 's nachts nu niet bepaald alive and kicking zijn).

De volgende dag zei ik tegen Jan " ik denk dat we een nest frelons hebben!" en hij was daar niet mee gediend. Verre van. " Altijd iets !" ,antwoordde hij.


Thibault, de kleinzoon van Jeanette die  nu   tuinier op zelfstandige basis geworden is, werd erbij geroepen.
Hij vond het nest, verstopt in een uitgeholde tak van onze kolossale lindeboom pal voor ons huis.

Als jullie me 2 spuitbussen bezorgen waarvan de draagwijdte tot 6 meter reikt, dan zal ik die klus voor jullie klaren.

En dus , de dag dat de stop van de Destop bus losgeschroefd bleek en uitgelopen was in mijn koffer, die dag had ik ook 2 ferme spuitbussen meegebracht, speciaal voor frelons, 20 % meer inhoud ter promotie. Dat hadden we nodig, zeker weten.

 

Maar toen het eenmaal zover was kwam Thibault niet opdagen.

We stuurden hem berichtjes en hij kwam al eens kijken.
En toen besliste hij dat hij het toch niet zou doen....;

Daar stonden we dan met onze spuitbussen en met het hoornaarsnest.

Maar ik heb een vriend en die zijn vriend die is viller van bomen en die wil het misschien wel doen!

Hij zou het hem vragen.

Jan en ik bekeken elkaar , zuchtten eens en tja, wat kan je anders dan hopen op hulp.

En die hulp kwam uit onverwachte hoek.
Want wie is terug in het land? Helemaal uit Madagaskar ?

Tarataratara.....Gilbert ! 

lemuur

En onmiddellijk waren we opnieuw in actie.

I like to move it move it ....is hier werkelijk zo toepasselijk.

Heel onverwacht parkeerde hij op de oprit. Zijn eigenste zelf. 

Onverwacht, een pas afgeschoten haas in zijn handen " on va le nettoyer d'abord Jan!" , nog voor hij ons goed en wel goeiedag gezegd had na toch 9 maanden afwezigheid.

Hij had vanille mee, kruidnagels, rum en een tasje met een lemuur op, die dus, van de film Madagascar !

We spraken over de hoornaars.

Mais aucun soucis, je vais vous l'enlever ! A 4 heures demain matin! 

Om 4 uur, amai.
Dan slapen ze en kan ik ze in één beweging doodspuiten, zei hij

Ik sliep slecht die nacht.
Om 3 uur werd ik wakker en kon ik de slaap niet meer vatten. 

Om 4 uur ben ik opgestaan. Ik bleef maar doem scenario's voor mijn ogen zien van hoornaars die op Gilbert zouden afstormen, hij volledig over-stoken door de frelons, 

Ik ben er ook bang voor ,zei Jan, voor hetzelfde geld staat hij hier in zijn pyjama om de klus te klaren!

Ik zette koffie en wachtte.
Rond 5.20 u hoor ik een auto de oprit oprijden en daar staat Gilbert, in een soort oranje overal, een hoed op zijn hoofd, handschoenen aan...hij rijdt de pickup tot aan de boom maar hij staat te laag in de laadbak om het nest te kunnen verdelgen.

Hij klopt op de ruit : heb je een ladder ?

Dus moet ik toch Jan wakker maken, want de ladder staat beneden in het kot.

Godvermiljaardenei !

Ladder gehaald, we horen spuiten, we horen kloppen, hardnekkig kloppen. Ik kreeg bijna een beroerte, omdat ik dacht dat Gilbert aangevallen werd door de frelons...maar dan hoorden we niets meer, een auto die wegreed ...

Na een tijdje werd het licht.

Gilbert kwam terug. Ditmaal volledig uitgedost als jager, want het is zaterdag en dus : jacht !

Het nest was enorm, ik heb het uit de boom geklopt.
Dat was dus dat gestamp dat we hoorden.

De verzekeraar in mij is nooit ver weg als het ongevallen betreft !

Volgende week zullen we er een betonnetje ingieten hé Jan en dan knip ik de boom ook bij.

Gilbert is terug. De hoornaars zijn weg.
Maandag vieren we het met lekker eten.

Surtout le fromage, c'est le fromage qui m'a  manqué et ta bonne cuisine Geneviève !

Zou je dan niet smelten voor zo'n vriend 

Dode beesten geur en andere viezigheden

reuze hibiscus

Vooraleer naar de vergadering te rijden deed ik nog wat boodschappen.
De supermarkten zijn toch gauw een dertigtal kilometer verwijderd van ons dorp en als ik dan naar Cahors moet -of wil, al naargelang, dan profiteer ik ervan om grotere inkopen te doen dan wat ik dagdagelijks bij de winkeliers uit het dorp haal.
We hebben wel een casino-Spar in het dorp, maar dat kan qua prijzen nogal tegenvallen....en zeker in de zomermaanden, dan verhoogt de eigenaar de tarieven, dat is hier welbekend.
Feitelijk vind ik dat erg. Uiteraard voor mezelf, niemand wordt graag bij de neus genomen, maar ik denk dan vooral aan de oude mensjes of jonge mensen zonder auto. Wat kunnen die anders dan naar de plaatselijke Casino gaan om grotere inkopen te doen? Toch?

Bref. Ik deed wat ik moest doen. Ik stopte de melkproducten in de vriestas en bedekte die met twee koelelementen, het was nog heel warm voor de tijd van het jaar.

Rond 19 uur bereikte ik ons verenigingsgebouw , parkeerde mijn blinkende auto- ik was ook naar de carwash geweest- en stapte parmantig binnen.

Ik vertrok rond 00.30 u en van zodra ik in de wagen stapte rook ik een verschrikkelijke geur. Erg, erg, erg.
Precies of er was een beest tot ontbinding gekomen in de wagen.
Ik opende de achterste ramen, probeerde eens met en zonder airco, geen avance, stinken deed het en bleef het.

Wat zou dat toch kunnen zijn? Zou het water van de carwash zijn dat misschien in een niet goed gesloten deur zou binnen gespoten zijn? Brak water? Dat kan hé? Hoe ga ik dat bewijzen ? Ik kreeg geen bonnetje voor mijn jeton ....kan je daar hoegenaamd iemand voor aansprakelijk stellen behalve jezelf?

En zo dramde ik maar door en door tot ik thuis gekomen was.

Thuis, op de oprit , zocht ik mijn zaklamp, want we hebben een nest Aziatische hoornaars (waarover later meer) in de lindeboom zitten zodat we de buitenlampen niet kunnen aansteken. Daar komen ze namelijk met tientallen op af en ik heb nu geen zin om rond één uur 's nachts gestoken te worden door zo'n verschrikkelijk agressief insect.
Zaklamp aan, koffer open....
Een verschrikkelijke walm van vergaan beest kwam me tegemoet.
En toen zag ik het.
Toen.

                                                   

Naast de boodschappentassen "lag" de fles Destop plat neer....de stop zat er niet goed op, en dus is het stinkende goedje uitgelopen in de koffer, op de zwarte vilten beschermhoezen...

Ik nam de boodschappen uit de koffer, liep ermee naar de achterdeur, een pad zat op mij te wachten om mee binnen te wippen , na veel "nondedekkes!" schopte ik die buiten, nam twee grote emmers buiten, vulde ze binnen met water , liep ermee naar de auto, trok de vilten bekleding uit de koffer en kletste de emmers tegen de zwarte hoezen.
Dat was het voor vannacht, dacht ik bij mezelf....

de volgende dag 

Terug binnen, handen drie keer gewassen, boodschappen opgeborgen, hond gestreeld, en dan "hop" naar bed.

Het was 1.30 u ondertussen.
Jan sliep , Spotje ook.

Zucht.

Toen dacht ik aan die keer dat ik- jaren geleden- teruggekomen was van een reis naar Spanje en na twee dagen terug zou vertrekken naar New York.
Tijdens die twee dagen "thuis zijn" had ik ook boodschappen gedaan en bij mijn thuiskomst uit New York ging ik onmiddellijk mijn twee honden ophalen, ergens in de kempen.
De stank in mijn auto was verschrikkelijk. Ik wist niet meer waar ik het had.
Bij een benzinestation stopte ik en bekeek de koffer.
Een mozzarella....ontploft.

Die moet uit mijn boodschappentas gevallen zijn en in de koffer blijven liggen zijn, dit alles in de maand augustus, de warmte...
Ik liep het station binnen en vroeg aan de dame achter de toog of ze een deodorant had om in de wagen te spuiten of te hangen, genre "groene spar", want dat er een mozzarella in mijn kofferbak ontploft was.
De mevrouw begon zo onbedaarlijk te lachen: Madame, nu heb ik in mijn leven al veel gehoord, maar een kaas die ontploft is in een auto, dat is de eerste keer....

Best mogelijk, maar wat doe je eraan?
Ze verkocht me dus zo'n groen sparretje.
De stank was zo doordringend, dat ik in mijn kolere de plastiek hoes van het sparretje trok, het aan mijn achteruitkijkspiegel hing en verder reed.
Een tiental kilometer verder dacht ik dat ik zou sterven van ademnood.
Dat ding pakte zo op mijn adem dat ik zowaar met mijn hoofd uit mijn raam naar de hondenoppas gereden ben...

Meer Gene toch, je mag dat hoesje van dat sparretje maar een klein beetje openen !.

Wist ik veel!

Ik wist ook niet meer wat nu het ergste was, de stank van de ontplofte mozzarella of van dat sparretje.
Maar nu weten jullie het ook : de stop controleren van Destop ( what's in a name?) en het plastiek hoesje van een sparren auto-deodorant slechts lichtjes naar beneden trekken ....

Verstrooidheid

Jeanette, de overbuur 

Zondag had ik afgesproken met drie vriendinnen om naar Toulouse te gaan. We zouden om 8 uur elkaar opwachten aan de "payage" Cahors Sud.
Voor mij is dat wel een omweg in aantal kilometers, want waar ik woon ben ik zo'n 30 km dichter bij Toulouse. In tijd echter scheelt het niets.
Zo gaat dat hier, je drukt je niet uit in "afstand" ,maar in "tijd" .
- Is het ver rijden?
- Zo'n 70 km.
- En hoelang ben je onderweg?
- Wel, je mag toch gauw 1.15u tellen

Het kan serieus tegenvallen.
Van hier naar Sarlat , 105 km, 1.45 u rijden.
Allemaal kronkelende weggetjes.
En sinds 1 juli mag je  geen 90 per uur meer rijden, maar 80.
De Fransen zijn woest, begrijpen het niet, duiken te laat op bij vergaderingen " avec la limitation de vitesse !!!" En dan beginnen ze met hun ogen te rollen, dat het niet schoon is om aan te zien.
Ze kunnen er geen enkel begrip voor opbrengen.

Maar goed, ik wijk weeral af, mijn handelsmerk.

Klokslag 8 uur sta ik daar.
Rond 8.10u stopt er een Renault Clio - de wagen waarmee mijn vriendin rijdt- achter de mijne. Ik stap uit, doe de koffer van die wagen open om al gauw de drie boekentassen uit te pakken, als ik me realiseer dat dit onmogelijk de wagen kan zijn die ik verwacht...er staan namelijk koekentrommels, drank en boterhammen in de koffer, geen boekentassen...

Ik hoor een ijselijke kreet uit de wagen komen en ik begin "excusez-moi, madame, monsieur, c'est une erreur, je me suis trompée....je...je.....ja wat stamel je dan in zo'n situatie?

De dame op de passagierszetel houdt beide handen voor haar mond, compleet bevrozen van schrik en de chauffeur springt prompt uit zijn auto...

Ik verontschuldig me duidend keer, wat kon ik anders ?

- Ja ik verwacht mijn vriendinnen en wou reeds hun tassen overhevelen naar mijn wagen zodat mijn vriendin   haar auto aan de overkant kan zetten zodat we straks niet meer moeten omrijden en ze rijdt met dezelfde auto als de uwe, sorry mijnheer, echt waar...

Hij kan er toch om lachen, al een chance !

Ik zou het ook niet graag meemaken, zo vroeg 's morgens, precies een carjacking...

Rond 8.20u stopt de verwachte wagen. Ik stap uit en de man van de eerste auto die ook nog op zijn vrienden stond te wachten, stapt uit, doet zijn koffer open en lacht " je mag de boekentassen bij mij zetten hoor mevrouw!"


Enfin.

De volgende dag gaan Jan en ik naar de Spar, de supermarkt in het dorp.
We komen er niet zo vaak, maar soms kan je niet anders Naar Cahors rijden om een fles melk is overdreven, toch ?.

Eerst gaan we echter de vuilzakken in de daartoe bestemde containers gooien.

Als je buiten de dorpskern woont wordt afval niet afgehaald. Dan moet je afval zelf in gesloten  zakken naar de containers brengen.
Iedereen doet dat. We vinden dat normaal.

Zo gezegd zo gedaan.

En daarna  rijden we verder naar de Spar.
Terwijl ik in het lang en het breed sta uit te wijden tegen Jan wat er allemaal de dag tevoren gebeurd is in Toulouse, open ik de koffer, haar er de groene lege containerbak uit voor papierafval , sluit de koffer en stap parmantig met de containerbak aan mijn arm naar de ingang van de Spar....terwijl Jan me met steeds groter wordende ogen nakijkt....

- Waar ga je naartoe met die bak?, vraagt hij.

Ik kijk naar de bak, naar de auto, naar Jan, naar de Spar ...........

Hoer verstrooid kan je zijn feitelijk???

nieuw soort handtas ?