Reinhard Mey - Als de dag van toen..

Ik was op zoek naar een plaatje van Hildegarde Knef met het oog op een mooie dag ergens in oktober.
Jan en ik haalden herinneringen op uit onze jeugd.
Op kot luisterden we naar Vragen staat vrij met Lutgarde Siemons en daarna naar Irene Houben.
Man, wat een zalig programma was dat. Wat een stem, wat een zwoele klanken kwamen er uit onze transistors gevlogen.
En alles wat ze draaide, werkelijk alles beviel ons.
Net of ze kende onze smaak, of ze wist wat we juist op dat eigenste moment wilden horen.
Wat was ik fan!
En hoevelen onder ons waren er fan !!!
We deden op een uur tijd de reis rond de wereld , gekluisterd aan dat stomme radiootje.

Hildegarde Knef met Tapätenwechseln, Bram vermeulen, Nana Mouskouri, Jacques Brel, Melina Mercouri met Agapimou of Je te dirais les mots, Frieda Boccara en il y aura 100.000 violons, maar ook Nena en 100.000 Luftballons...
En terwijl ik op zoek was naar dat Duitse liedje viel ik op "Als de dag van toen" maar gezongen door de originele auteur Rainard Mey en de tranen stroomden over mijn wangen.

Wat een herinneringen !
En zovelen die er niet meer zijn om die herinneringen met ons te delen!
Spijtig, zo spijtig.

dienst wederom dienst

Het is ver gekomen met onze integratie.
Deze week is een landbouwer-buur de tractor van Jan komen lenen.
Jawel.
Jan's tractor.
Zijn trots, zijn pracht en praal, zijn strijdros waarop hij zo fier als een pauw door hoog en laag tuft in onze vallei.
De tractor glimt en glanst.
Hij wordt met liefde verzorgd.
Hij wordt dan ook zeker niet uitgeleend...aan om het even wie.
Want Philippe Compan is een gevestigde boer, vroeger garagist, dus hij weet alles van automekaniek en sinds een aantal jaren ook van tractoren.
Maar zie, zijn tractors zijn te breed om tussen de maïs te rijden en vandaar zijn vraag aan Jan.
"Naturellement Philippe!".
Dat is eens iets anders als "Neen!".
En dus kwam Philippe de tractor halen met één van zijn werklieden.

Toen ik 's morgens naar het dorp reed was het een vreemd gezicht van een andere man dan Jan op een andere plaats dan onze vertrouwde vallei te zien rondrijden tussen de hoge maïs.
Ik vond dat tractortje plots zo klein!

En de volgende dag kwamen ze hem terugbrengen, Philippe en de werkman: " Il veut acheter votre tracteur!" lachte Philippe ons toe.
"25.000 EURO" ,zei Jan .
"Que ça ? Non merci!" antwoordde de werkman.

Ze hadden de tractor gewassen en hij blonk in de volle zon.
Jan was tevreden.
En tegelijk blij dat hij eens iets nuttigs had kunnen terugdoen voor de vriend landbouwer-buur.

Zo gaat dat hier. Je wordt geholpen en je helpt .
Gratis.
Vanzelfsprekend.

"Of ze een aperootje bleven consumeren?"
"D'accord"

Want dat hoort er ook bij.

Philippe vroeg of we wat courgettes wilden?
"Een paar" zei Jan.

Resultaat : twee kisten.
En ik die dacht dat al mijn conserven gemaakt waren. Mijn reservekot staat ondertussen vol.
Ik kan tegen een paar maanden koude oorlog.

Voor die mannen zit het werk erop. Het mijne kan weer beginnen !