En ja hoor...Gustje de brandweerman !

En ja hoor, toen we de volgende morgen- ik met een klein hartje, want stel dat die man zijn roes van de vorige avond aan het uitslapen was dan zou ik voor eeuwig en altijd de mamie zijn die nooit haar woord houdt ( kinderen houden net als volwassenen soms van sterke woorden zoals 'nooit' 'altijd' 'weer' ...in de context van 'je doet nooit wat ik vraag', 'je bent altijd iets kwijt' ,'je bent weer te laat' ...) - bij de brandweerkazerne aankwamen, waar Gustje de vorige avond met mij door de vuile ramen wezen kijken was of die grote Tuut-a's in de garage stonden te slapen ,stonden de poorten wagenwijd open.
Oef, dat was al een meevaller.
En wat bleek?
Het was Gustje die plots angstig uit de hoek kwam.
Hij durfde de poort niet in.
Net of hij realiseerde zich dat dit nu echt was, the real stuff, gene zwans, een echte grote Tuut-a.

Geen paardenmolen zoals de week ervoor.
Want ook op de paardenmolen opteert hij steevast voor de brandweerauto.

Neen, het was zoals in cars, zag ik hem denken.
Echt.
Maar ik nam hem op mijn arm en stelde hem gerust, tenminste dat was mijn bedoeling.
En het lukte.
Ik zette hem stilletjes neer op de trap van de wagen en hij bleef er rustig op staan.

En de mamie was blij.
En het kind ook.

En nu is hij terug naar huis.

En als ik hem de volgende keer zie is hij niet meer alleen, dan heeft hij er een broertje of een zusje bij.
En dan zal niets nog hetzelfde zijn, noch voor hem, noch voor mij.
Maar ik fluisterde in zijn oor dat hij toch voor eeuwig en altijd de liefste is voor mij, want hij is de eerste. En als zijn broertje of zusje er aan komt, dan zal ik hem bijhouden en naar school brengen in september en dan zal ik hem verwennen, beloofd is beloofd en als de mamie iets beloofd, dan gebeurt dat ook.
En het jongetje knikte. Want dat was waar, hij zat immers echt op de brandweerwagen.

Daag Gustje, Daag Aude en Stienus.