Maandag , een uur of drie.
Ik zit aan de computer een onnozel spelletje te doen en ben volledig zen.
Niets verwachtend , op niets hopend, behalve de rust die ons hier te beurt valt.
Ik hoor buiten een dreun.
Ik schiet naar de voordeur, open ze en kijk om de hoek ...twee dakwerkers die een stelling aan het lossen zijn.
Zou dat echt waar zijn ?, dacht ik .
Ja hoor , ze zijn er.
Ze zijn begonnen.
En toch heeft mijn hart nog een paar keer stil gestaan die dag.
Meestal is Jan degene die zich druk maakt als er iets niet verloopt zoals gehoopt.
En het is buitengewoon zeldzaam dat het omgekeerde gebeurt.
Maar als het gebeurt...
Dan word ik weer een ijskoude verzekeringsjuriste, wit rond de neus en ik boor iemand gelijk de grond in.
Maar ik geef toe, dan moet het hoog zitten.
Zoals Madame Thiran zei, bij wie ik op kot zat (een doodbrave vrouw bovendien) : Je veux bien être poire aussi longtemps que moi je veux être poire! Non mais !
De dakwerker kwam binnen en zei dat hij de isolatie zoals ze op het bestek stond , niet kon plaatsen, dat dat onmogelijk was....
Het was of de vloer onder mijn voeten wegzakte.
En dat zegt U nu, na zes maanden...een bestek is een bestek hé meneer .
En Jan probeerde deze keer de gemoederen te temperen: Ja maar meneer gaat kijken wat er dan wel mogelijk is en hoeveel de meerkost is.
Het probleem is dat de firma overgenomen is door de medewerkers van de dakwerker met wie we de werken waren overeengekomen.
Al met al is het zelfs een verbetering en is er maar een verschil van 600 EURO.
Allez , dat valt dan nog mee.
En dus zijn de werken begonnen.
Mogen wordt de kraan gezet en dat zal ook nog een fijn klusje zijn, vrees ik....
Momenteel niemand welkom bij ons, want je kan er gewoon niet geraken...
Onze auto's staan bij de buren.
