De jongens stonden aan de achterdeur en bleven op de buitenmat zitten, als om me aan te sporen hetzelfde te doen of ten minste hun wollen dekens uit te spreiden zodat zij er in elk geval zouden kunnen van genieten. Van de zon dan.
Want geloof het of niet, tegen de middag steeg de temperatuur in die zuiderse zon tot 34 graden.
En gij nu !
Ze waren er niet meer uit te krijgen, uit diezelfde zon. Niets kon hen deren.
Eindelijk rust, ook voor mij, want dan moet ik tenminste niet om het kwartier rechtstaan om ze binnen en/of buiten te laten. Ik ben hun personal butler, dat denken ze toch en soms laat ik ze ook echt in die waan.
Ik zette de computer aan , zocht de facebook pagina en las een bericht van Hilde Sabbe : "zeg dat het niet waar is !" en daaronder reacties van "vreselijk! ,"erg!", "geen woorden voor"....
Ik zocht verder en viel op vreemde berichten zoals "Je suis Charlie!" .
Wat is er toch gebeurd?
En dan zag ik het.
Even stond ik gewoon sprakeloos.
Net zoals op 9/11. Toen stond ik ook aan de grond genageld.
Ik weet nog exact waar ik stond, wat ik zag, wat ik voelde en wat ik deed.
Ik was ziek,thuis en stond recht in de TV kamer , ik keek naar de CNN beelden en zag dat vliegtuig recht in de Twin Towers vliegen.
Even dacht ik dat het een verschrikkelijk ongeluk betrof.
Ik belde naar mijn werk en had Pascale aan de telefoon. Vredelijk zo'n ongeluk Pascale, zei ik, tot er plots, terwijl ik stond te kijken , een tweede vliegtuig in die torens vloog en ik simultaan begreep dat het een aanslag was, geen ongeluk.
En ik weet nog dat ik mijn hand naar mijn mond bracht , volledig in ongeloof gedompeld.
Vreselijke beelden.
Op zoek naar wat er nu precies gebeurd was, begon het te dagen.
De redactie van Charlie hebdo, twee politieagenten en een onderhoudsman waren gewoon gefusilleerd, afgemaakt, Allahachkbar !
In naam van Allah.
Frankrijk is in het hart geraakt inderdaad. Want ze zijn er zo fier op, op hun "laïcité", hun tolerantie op gebied van godsdienst en vrije meningsuiting.
Zoals President Hollande terecht zei : La France est touchée dans son coeur, c'est une déclaration de guerre à la civilisation, car c'est elle qu'on a voulu toucher, notre "civilisation".
Ik vond dat hij goed gesproken heeft.
Er kwam een algemene stroom van verontwaardiging op gang, ik kreeg SMS-jes van "wat doen we?" , mails met de vraag "komt er een betoging?", "waar?", "welk uur?"...
Ik vraag me af hoe we best kunnen reageren ?. We hebben geen oplossing voor de infiltratie van fanatiekelingen binnen in onze systemen, onze gemeenschap, ons land, ons dorp.
Hoe reageren zonder afgeschilderd te worden als racist of aanhanger van het Front National?
Hoe het kaf van het koren scheiden en niet amalgaam denken: natuurlijk zijn niet alle moslims fanatici, de meeste niet zelfs.
Wat is er toch verkeerd gegaan, wat hebben we toch over het hoofd gezien, waarom keert ons solidariteitsgevoel zich tegen ons?
Ik weet het niet, echt niet.
Maar vandaag zou ik niet graag Moslim zijn , zeker weten.
Eén ding weet ik wel : we moeten persé blijven lachen.
Altijd.
Overal !
