Ik geef toe dat ik één van die mensen ben.
Ik ben getrouwd op een vrijdag, de dertiende.
Vrijdag, 13 juli 1979 .
Dat is ondertussen 36 jaar geleden.
Was dat een geluksgetal?
Heel dikwijls- in feite meestal- denk ik van wel.
Mijn vader had de beste dag voor het huwelijk in de sterren onderzocht en kwam uit op 13 juli 1979.
-Ja maar , dat is op een vrijdag papa !
-Ja maar dat is de enige dag rond die periode die deugt. Je moet niet trouwen hé Gene, maar als je het doet, doe het dan op die dag.
Wat doe je dan?
Ik heb zussen die dan onmiddellijk reageren in de zin van:
- Ik trouw lekker op zaterdag de 14e, zeg, wat denkt hij wel!
Ik heb zussen die op slag in augustus zouden trouwen.
Ik ben degene die dus op vrijdag de dertiende getrouwd is.
En dat ging goed, zo goed in die zin dat ik me zelfs nooit afvroeg of het goed ging.
We hadden een mooie liefelijke dochter, een prachtig huis in een leuk dorp, een fijne job .
En dan kwam er een einde aan dat alles toen ik 40 was.
Toen ging ik alleen met Aude verder.
Maar zelfs dan, had ik meestal het gevoel dat vrijdag de dertiende een voltreffer was.
Ik betrap er me op dat ik op zo'n speciale trekkingsdag van de lotto zeker het lottoformuliertje zal binnenbrengen bij de verschrikkelijk onhebbelijke krantenmadame van Castelnau.
Niet dat ik al iets gewonnen heb op zo'n geluksdag, neen dat niet, maar 't gedacht doet veel , enfin , dat zei mijn grootmoeder toch.
De 13e november 2015 viel ook op een vrijdag.
De dag begon in dichte mist, zoals het trouwens reeds de ganse week het geval was .
Zo'n dichte mist, dat we zelfs de GPS moesten aanzetten om naar vriendinnen te rijden die ons hadden uitgenodigd om een lekkere maaltijd te delen en die slechts op een paar kilometer bij ons vandaan wonen.
Zo'n mist.
Ooit kwam ik terug van Brussel, 's nachts, in zo'n vette mist dat ik met mijn hoofd uit mijn zijruit de A12 ben afgesukkeld. Zie je het vòòr je ?
Rond een uur of vijf kwam mijn hartsvriendin Elyane aangereden vanuit Sarlat, ze had er meer dan 2 uur over gedaan en dan spreek ik over zo'n 110 km.
We rekenen hier niet in kilometers maar in tijd, je kan je zo hard vergissen !
We hadden zo'n leuke babbelavond, haalden herinneringen op uit de oude doos, Jan werd er horendol van , van ons gelach, ons gedeeld afgrijzen, ons niet-aflatend geheugen , de twinkeling in onze ogen als we over die of die anekdotes oprakelden...
Ik had stoofvlees met frietjes en zelfgemaakte mayonaise gemaakt en Elyane had foie gras meegebracht, de avond was vlugger voorbij dan we hadden kunnen vermoeden.
En we zeiden elkaar met spijt welterusten, we moesten immers de volgende ochtend om 6 uur uit bed om tijdig in Toulouse te zijn op ons congres.
Toen we wakker werden stond Jan voor het TV scherm...
- weer een aanslag in Parijs, meer dan 32 doden...vele gewonden, op verschillende plaatsen, rue Charonne, daar waar we meestal een hotelletje nemen, waar "chez Paul" gevestigd is, onze stam-brasserie, waar de meeste vergaderlokalen van onze vereniging zich bevinden.
Sprakeloos keken we naar de beelden.
Opnieuw, niet nog eens, Parijs, waar gaat dat eindigen.
- Zie maar dat je voorzichtig bent, zegt Jan, zou je wel vertrekken, Toulouse is een grote stad ?.
Maar als de angst ons te pakken krijgt hebben "ze" gewonnen , dachten zowel Elyane als ikzelf.
Neen, we zijn "majeures et vaccinées " , ons krijgen ze niet klein, zeiden we dapper.
Maar gans de weg naar Toulouse waren we nogal stilletjes, de twee vriendinnen uit het noorden.
We moeten waakzaam blijven, overal schuilt het gevaar dat onze democratische waarden met de grond worden gelijkgemaakt.
Waar gaat dat naar toe ?
Waar gaat dat eindigen?
Hoe lossen we dat op?
Bestaat er een oplossing?
