traduire

zondag 22 maart 2015

Een verrassingswandeling

Ik was het beu om langs dezelfde weg bergop te gaan en besloot-nu het toch droog gebleven was de laatste dagen- om langs het meer te wandelen met onze twee hartedieven.
En als ik dan toch naar het meer ging, en eens ik er was, besloot ik om verder door te wandelen via de terreinen die Thierry , de vader van Fabien ( "Fabjièng" uitgesproken) de geitenboer, bewerkt .
Het meer mondt uit in een kabbelend beekje van de Lupte en vergezelt me kilometers ver.
Op sommige plaatsen is de berm langs de beek sempig nat, her en der ontspringen er immers bronnen of zijn er zijtakken van de Lupte die langs de hellende velden naar beneden lopen.

Het is onwaarschijnlijk hoe vlug een landschap verandert. En hoe een dichtbegroeid bos er totaal anders uitziet eens het wandelpad er doorheen weer proper uitgedund is.

Het was met groeiende vreugde in mijn hart dat ik verder doorwandelde om te ontdekken dat deze wandeling toch bijzonder prettig uitkwam, daar waar ik aan de tocht begon zonder al te veel enthousiasme.

 

Spotje was door het dolle heen en sprong af en toe in de beek met het koude luid kabbelende water, dabte erin met zijn pootjes, sprong weer langs de oever op het droge om een weinig verder terug in de beek te wippen, hij was weer jeugdig en dartelend gezond.
Cartouche was in geen meters te bekennen, veel te blij dat hij op zijn eentje ook die kant van de vallei mocht verkennen. Wie weet kwam hij een mooie frisse teef tegen, wie weet...

Ik hou van die dichte bomenrijen en de zon die er doorheen schijnt. Waarschijnlijk dat dat beeld zo op mijn netvlies gebrand is, dat ik even gek ben van de schilderijen van David Hockney. Kan die man schilderen. Niet te doen, en met zo'n gemak ! Ik heb een video -documentaire van zijn schilderen gekocht toen ik een aantal jaren geleden met mijn zus Anne en mijn nichtje Ella naar Aken ben gereisd om er zijn tentoonstelling te gaan beijken. Machtig indrukwekkend;

Afbeeldingsresultaat voor david Hockney 

En maandag was weer zo'n mooie dag. Jan had de ganse morgen de pruimelaars gesnoeid en ik vond dat het welletjes geweest was . Ik wou hem 's middags mijn nieuwe ontdekking laten zien , hem tonen hoe die eigenaar van dat bos, daar wat verder weg ,een waar gangpad had gemaakt langs de beek.
'Dat is al lang zo', zei Jan.
Die ondanks het feit dat hij dus weeral zoveel meer weet dan ik , toch zijn laarzen aantrok en de pruimenbomen en hun te lange takken liet staan voor wat ze waard waren, om me te volgen.

Ja het was mooi, hij gaf het toe . We puften van de warmte, waren blij dat we onze zonnenbril op onze neus hadden, en besloten om het pad te verlaten en door het dunner geworden bos omhoog te klimmen.
We hoorden een tractor en dachten dat we boven op het plateau waren terechtgekomen, waar Philippe Compan heer en meester is.
Maar het was een wildvreemde man die zijn groententuin aan het klaarmaken was met een frees. Een reuzachtig grote hond kwam ons tegemoet en Spot beet nijdig van zich af. De vrouw van de man kwam ook gedag zeggen...het was de factrice ! Oeps , dan waren we verder dan we dachten.
Of ze soms Colette kenden, die moest hier toch ook wonen ?.
Neen, Colette kenden ze niet.
Ai, dan waren we misschien nog verder dan we dachten.

We liepen de weg omhoog en kwamen een ander huis tegen en een dame die ons toeriep " Geneviève!!!quel plaisir de te voir ici!"
Ik ben hier bijna gekend als slecht geld !
Het was Colette.
Amai, dacht ik, de buren kennen elkaar niet goed in deze landweg...
"Mais rentrez, je vais vous montrer la maison de ma fille et la grange que nous sommes en train d'aménager...;"
Niks te tegenstribbelen, we zouden en moesten het -heel mooie trouwens- huis zien en iets drinken.

Onze honden kregen liters water en we praatten wat bij, over de wandelclub 'Trotte Cailloux' en Catherine en Alain, en Rita en André en Pierre en Lucie en Michèle die in Marokko was en en Geneviève en Fernand die op reis zijn, kortom we waren "bij".
We namen afscheid en Colette fluisterde in mijn oor " C'est Claude" ...pff niet te verwonderen dat de buren haar niet kenden !.

We verlieten het stukje paradijs , Jan deed zijn broeksriem uit en ik maakte er een leiband van voor Spotje, aangezien we langs een weg terug naar huis moesten. Daar waren we niet op voorzien.

Drie uur later waren we thuis.

Hoe leuk was dat weer geweest ?!
                                                         Afbeeldingsresultaat voor david Hockney