Koning Spot van Oranje Nassau

Ja, het is zover, Spot Rex, hij is waarachtig ingehuldigd als Koning, onze Spot.



Je zou het hem niet aangeven hé, maar ons lievelingsdiertje heeft maar liefst drie paspoorten ; als daar zijn, een Nederlands pasport, alwaar Zijne Hoogheid geboren is acht jaar geleden ; een Belgisch, waar hij geadopteerd werd even lang geleden en een Frans waar hij naartoe verhuisd is om te rentenieren zo'n 6 jaar geleden.

Jullie geloven het niet ?
Bewijzen dan maar :



Wie doet het hem na?

En dus keken we samen naar de inhuldiging van Koning Willem Alexander.
Spotje viel in slaap en na een uurtje hield ik het ook voor bekeken.
Fascinerend vind ik echter wel de aloude tradities en gebruiken, zoals de 'herauten' die het volk laten weten dat ze een Koning hebben, de scepter, de bijbel ( in de 21e eeuw in Europa !), de Grondwet, de eed, de troonrede , het ganse protocol en Prinses Amalia die nu op de eerste stoel zit...tjonge tjonge.
En al die juwelen ! 50 Karaat in de halsketting, een kroon met honderden diamanten...waar wij zeker gans ons leven van zouden kunnen leven.
Maar het heeft iets een Koning en een Koningin, vind ik.
Al was het maar als archetypisch beeld van de oervader en de oermoeder.

En ik benijd mijn Nederlandse vrienden én Koning Spot ,want Mathilde en Philippe, ik weet het niet hoor !

Hoe oud je bent weet je soms zelf niet meer....

Jan begrijpt het niet, zegt hij.
Hoe is dat mogelijk, denkt hij.
Hij bekijkt mij met een vraagtekenblik waaruit ik opmaak dat dit waarachtig het begin van Alzheimer is, en hem duidelijk ongerust maakt.
Want ik betrap er mezelf op dat ik op de vraag "Hoe oud ben jij?" soms heel vlug "58" antwoord om dat even later te beseffen dat dat niet het geval is namelijk...
Want dat ik 57 ben.
Maar dat ik soms ook "56" antwoord om dan even snel te beginnen rekenen, ( je bent van 56 en we zijn in 13, dus is dat 57 en geen 56) en me te realiseren dat ook die uitspraak niet klopt.
Zou dat alleen met mij gebeuren?
Zou het kunnen dat je op een gegeven moment echt niet meer stilstaat bij een jaartje meer of minder, daar waar het zo belangrijk is als je 15 bent dat je morgen eindelijk 16 zal zijn?

Ik herinner me dat ik als pas afgestudeerde begon te werken bij Royale Belge op de dienst Zware Schade en Beroepsaansprakelijkheid.
We moesten reserves maken om het schadebedrag zo zorgvuldig mogelijk te benaderen.
En op een dag ging ik een voorstel doen aan mijn "onderdiensthoofd", Juffrouw Guillaumie ( "comme Guillaume mais avec ie à la fin....dingen die je niet en nooit vergeet, maar je leeftijd dus soms wel...) .
Zodoende.
" De medische fout bestond erin dat de dame in kwestie geen kinderen meer zou kunnen hebben", "maar ja", voegde ik er snel aan toe, " zo erg is dat nu ook weer niet, want tenslotte is ze al 32!"
Mijn chef bekeek me met wijdopengesperde ogen, gevolgd door een bulderlach. Zij was toen 56, ik 23...En ik vond 32 gewoon oud.
Toen dus.

Zo ontmoette ik verleden week op een congres in Marmande een jonge dame die met mij aan tafel zat en zoals een bomma gewoon lief wil zijn met een jong mens vroeg ik haar heel lief " et toi Cathy, quel âge as-tu ?"
"49", antwoordde ze en ik was als van de hand Gods geslagen, want ik dacht heus dat ze amper 28 was...
Wat is er toch aan de hand met mij en leeftijden?

Over hoe vlug je vergeten bent....

Jaren geleden was ik heel actief in Denemarken.
Om de twee maanden ging ik erheen gedurende een jaar of zeven en samen met drie andere Belgen trachtten we daar een persoonlijk project uit de grond te stampen.
Dat is ons gelukt, maar met bloed,zweet en tranen.
Toen het eenmaal zover was dat de groep zelfstandig kon werken werd er een feest gegeven met vele genodigden.
Mijn cadeau voor de groep was een handgeweven tapijt dat ik besteld had bij een vriendin kunstenares die dat al eens gedaan had.
Zo'n cadeau kan je moeilijk 'klein' noemen, het is eerder een 'groot' cadeau, maar bon, het was mijn passie en in die tijd had ik meer geld.
Het kon er met andere woorden vanaf.
Deze week kreeg ik een mailtje van de vriendin die de tapijt gemaakt had.
Ze was gecontacteerd door nieuwe, jonge leden van de oude Deense groep. Of ze iets kon vertellen over het tapijt?
Ze stuurde me die mail omdat ze al deels geantwoord had en dat ze schreef : het oorspronkelijke idee kwam van Geneviève Meunier.

Al de anderen die er nog steeds heengaan en degenen die nog steeds deel uitmaken van de groep ,herinnerden zich niks meer van de tapijt.
De kunstenares enkel dat het idee van mij kwam.
Dat het een "opdracht" was geweest.

Dus antwoordde ik : " dat ze het tapijt eens omdraaien en in de voering kijken , daar zullen ze zien staan "gift from Geneviève Meunier "

Ik kreeg geen antwoord.

En ik was er droef om.
Een mens is zo vlug vergeten hé.

50 tinten groen

Dagelijks wandel ik langs dezelfde heuvelkam omhoog naar het plateau. Ik denk dat het zo'n 150 meter stijgt en je moet goed getraind zijn wil je dat in één keer doen. De meesten die me soms vergezellen hijgen en puffen al na de eerste kleine bocht.
Meestal rokers, uiteraard, maar toch, je moet het gewoon zijn.
Maar nu ik dat sinds zo'n vijftal maanden elke ochtend rond een uur of acht alleen doe, wil ik en zal ik en kan ik ondertussen die heuvel op in één trek.
Vroeger vergezelde Jan me ,of liever, ik vergezelde hem.
En als ik weer mijn ferme stappen zette vroeg hij me of ik soms ergens moest zijn? Of dat ik een "nosiepeerd" ( ik denk "paard van de Natie", zoals daar is de Katoennatie) ben?
Want hij kan het niet in één keer.
Mijn zus ook niet en Aude de eerste keer na lange tijd ook niet.
Neen, neen, je moet ervoor oefenen.
Jan gaat al een tijdje niet meer mee, want de held van de vallei heeft altijd wel iets anders en beters te doen.
In de winter dus hout binnenhalen, in de lente is dat het gras tussen de pruimelaars afrijden.
Hij is er al drie dagen aan bezig en hij zit nog niet aan de helft.
Dus die heeft wel iets beters te doen.

Maar ik, ik kan erop in één keer nu.
Spotje en Cartouche doen ondertussen drie, vier keer de inspanning en verdwijnen dan in het ondertussen heel hoog opgeschoten koren. Spot zie je dan helemaal niet meer, Cartouche wipt af en toe omhoog om te zien waar hij zich juist bevindt.En dat is zo schattig, maar bijna niet te vast te leggen met een GSM...

Gisteren werden we op onze wandeling gestoord door een auto met aan boord " un vieux papy et une vieille mamy" ( iedereen boven de 70 noemt men "un vieux papy ou une vieille mamy") . Ik vroeg me af wat die hier kwamen doen om acht uur 's ochtends?
Toen ik wat later terugkeerde naar huis, zag ik hun auto langs de kant staan en ze waren beiden heel geconcentreerd naar iets aan het zoeken langs de berm.
Naar wilde asperges.
Ook "rampouchou" genaamd in het dialect of "respouchou" in de streek van Albi ,wist Geneviève me te vertellen.


Je ziet er ook redelijk wat op de markt, kosten 1 EURO per busseltje.
Het heeft een heel bittere smaak en het wordt in vinaigrette opgediend of warm met een gepocheerd eitje.
Geneviève zegt dat je het eerst enkele seconden moet onderdompelen in kokend water, blancheren dus , om het in "komen eten termen" te zeggen. Om de bitterheid eruit te halen.
Als je ze integendeel té lang kookt, dan zijn ze pas heel bitter.

Dat doet me glimlachen omdat ik deze week een grote kookstommiteit heb begaan.
Op de markt van Caussade had ik verse kervel gevonden. Ik ben gek op kervelsoep, dus kocht ik er een gans pak.
En zie, ik keek in "Ons Kookboek' van de Boerinnenbond( oude versie , want er is hier geen Standaard boekhandel waar ik de allernieuwste opgekuiste versie kan kopen).
" Alle groenten aanstoven gedurende een twintigtal minuten".
Wat ik dan ook deed.
Na twintig minuten lees ik verder " Soep mixen en de fijngesneden kervel bijvoegen en nog enkele minuten laten koken"....
Je had mijn gezicht moeten zien!
Tja, mijn kervel zat bij" alle groenten"...
Bitter ? Amai nog nie, zo bitter.
Trachten op te lossen met wat room, maar al met al geen echte aanrader.

Toen ik dus deze morgen op wandeling was vroeg ik me af of ik ook van die wilde asperges zou vinden , maar dat was zo moeilijk ! Al die tinten groen, dat is niet te doen.
En die stengeltjes zijn zo fijn dat je ze nauwelijks kan onderscheiden van gras of onkruid.
Er zijn hier ook gewoon groene bloemen. Heel mooi, al weet ik niet wat het precies is.

Op elke wandeling beleef ik wel iets nieuws.
En tijdens elke wandeling "je refais le monde" .
Een aanrader.

Quincaillerie Capmarty-Seguela in La Française

Lap, het is zover, het moest er ooit eens van komen: Jan had de klink van onze slaapkamerdeur in zijn handen toen hij, gekleed in pyjama en al, naar binnen wou.
Spot was al binnen, Cartouche en ik wilden naar binnen en Jan ook, natuurlijk....
Gevloek, ge"vermiljaar", niks meer aan te doen, kapot.
Maar dat was niet alles, de deur die Cartouche anders met één enkele druk van zijn poot kon openen in het verleden, bleek nu plots, ineens, in één keer, niet meer te openen...langs geen kanten.
Godvermiljaar van hier en vandaar hebben daar niets aan kunnen veranderen.
Hamer, beitel ( neen niet symbolisch, maar operatief) ,koevoet tenslotte kwamen eraan te pas.
En dan was ze open.
Klink eruit gehaald en tja, nadenken hoe we een eeuwenoud slot met porceleinen klinken konden vervangen.
Geen nood, Geneviève, onze hulp raadde ons de hardware store in La Française aan. Zo'n 16 km van hier. Daar hebben ze alles , zei ze.
En inderdaad, daar aangekomen kwamen we in het Nirwana van oud materiaal terecht, maar ook van de allernieuwste snufjes voor in de keuken.
Een dame die even oud moet geweest zijn als ik, bekeek het oude slot, nam ons mee naar éen of ander rayon , toonde ons soortgelijk slot en klinken, zei ons wat we allemaal nodig hadden om het weer klinkklaar te maken.
Vijzen, pinnetjes, enzovoort enzovoort, ze had alles in huis.
Er was een klein vitrinetje aan de toog waarin uurwerken hingen , onder andere een uurwerk aan een ketting, een zakhorloge in feite. Dat was een droom van Jan. Hij vindt dat handiger dan een polshorloge dat hij gestaag verliest tussen de pruimenbomen. Allez vooruit, we nemen ze mee.
Een rubber ringetje voor het stopsel van een klein melkflesje dat ik ooit van Zwany kreeg : ze had het in stock.( Wees gerust Zwaan, ik heb er 5 gekocht, je kan er dus gerust ééntje van hebben hoor).
Fantastisch toch ?
Ons uitstapje was een schot in de roos.
Koffietje op een terrasje, want wij waren blij.
Ondertussen is het nieuwe slot geplaatst, en Jan kan weer vredig de slaapkamer in. Cartouche niet meer, de deur gaat nu echt heel goed toe.
Hij vindt de nieuwe aanschaf maar niks.
Maar ja, dat vinden we niet zo erg.
Quincaillerie Capmarty Seguela, www.quincaillerie-capmarty.com, Place de la République,82130 La Française, 05 63 65 82 83; Gelijk wat reclame maken voor deze mensen.
Ze zijn 's zondags ook open.
Die verdienen het hoor !

Na het snoeien...de opkuis.

Het snoeiwerk is achter de rug.
Maar daarmee is het werk niet gedaan.
Aan de voet van elke boom ( volgens mij dus 300, volgens Jan 298 of minder) lgt er een hoop dik hout, dat gezaagd moet worden om te dienen voor de open haard en een hoop sprokkelhout dat naar beneden, tot aan het meer gebracht wordt om opgestookt te worden.


Ondertussen is het gras zodanig beginnen groeien, " effet jungle" noemt Paul-Frédérique Cassez dat, omdat de vochtigheid gecombineerd met plotse grote hitte voor een oerwoudeffect zorgt.
Hij heeft gelijk die Cassez, zoals steeds eigenlijk.

Jan doet dat werk volledig alleen, zonder hulp.
En ik bewonder er hem voor, want het is geen sinecure.
Driehonderd keer bukken, laden, afladen, en opstoken, zagen en stapelen...verschrikkelijk zwaar werk.



Ook het stoken is niet te onderschatten.Vuur maken is niet zo eenvoudig. Jeanette, ja die kan alles in brand steken.
Maar Jan, dat is wat anders.
En toch is hij erin geslaagd, de held van deze vallei.



Zijn rieten terrasje is ook af. De planten zijn geplant, de zaden gezaaid.

De tulpen , wilde hyacinten ,rozen, staan allemaal gereed.

De blauwe regen is in bloei.

De irissen groeien.

Het is lente, hip hip hoera!
Zie je de kikker Hely?
Die is speciaal voor jou!

Lou Bourdié, het restaurant van Monique Valette

We eten graag, dat is vrij duidelijk als je onze Body Mass Index bekijkt .
We koken graag, want van het één komt het ander.
We gaan graag uit eten ook, bij vrienden , voor de gezelligheid, om eens niets te moeten doen, om eens ergens anders te zijn, om eens "weg" te zijn , kortom we gaan ook graag op restaurant.
Veel restaurants zijn er zo niet in deze streek.
Je vindt wel overal gewone restaurantjes waar de dagschotel geserveerd wordt , "menu ouvrier" genoemd.
Omdat de werklieden hier geen maaltijdcheques krijgen maar met hun baas op restaurant gaan eten, van 12 tot 14 uur.
Zo'n menu ouvrier is vrij copieus. Voorgerecht, hoofdschotel, nagerecht of kaas, pichet wijn van een kwart liter, water en koffie na.
Meestal voor een zacht prijsje tussen de 13 en de 15 Euro.( Euri zeggen de Nederlanders)

In ons dorp heb je de "Bardouquet", al beschreven met Aurélia als blikvangster en als rots in de branding die zelfs de meest frigide klant doet smelten door haar Spaanse charme.
En er is ook "le café du Centre".
Beiden zijn omzeggens elkaar waard.
Je kan er dus eten , maar om nu te zeggen dat dat werkelijk "goed" is, dat is weer iets anders.
Er wordt gewoonweg niet met "liefde" gekookt en "liefde" is de allerbelangrijkste troef in de keuken...

Je hebt "La Grange "in Vazérac, maar daar is de bediening dan weer niet zo hartelijk.
Je hebt ook "La table du Cardinal" in Montpezat du Quercy , vanwaar de echtgenoot van de koningin van denemarken afkomstig is.Dat is iets moderner en verfijnder.Tja. Dat is zo.

Maar dan heb je "Lou Bourdié", van Monique Valette.
Sinds drie generaties wordt dit typisch Frans restaurant gerund door vrouwen.




We vieren er onze verjaardagen bijvoorbeeld waarbij je dan zo'n stomme grote hoed met kaarsen op je kop gezet krijgt en Monique en Julie zingen dan bij het dessert uit volle borst " Joyeux anniversaire, nos voeux les plus sincères..." en gans het restaurant zingt mee.
Jan is er gek op welteverstaan ! ( grapje !!!)




Als we iets te vieren hebben denken we aan Lou Bourdié.
Maar ook als we helemaal niets te vieren hebben en zin hebben het er eens goed van te nemen.

Beroemde chefs komen er bij haar op bezoek en ze heeft een "toque" in de Guide Millaut.

De beroemste is Jamie Oliver en als je op zijn site gaat kijken , zie je hoe hij pompoentaart en pastisgebak klaarmaakt in haar keuken.



En zie, deze week stond Monique weer in de krant. Eén of andere bekende Franse chef kwam bij haar op bezoek.


Jaja, de moeite als jullie in de streek zijn. En dat alles voor het bedrag van 18 Euro ( Euri dus voor mijn vrienden).
En weet je wat ?
Ik mag "Monique" zeggen en zij zegt "Geneviève" sinds kort en niet meer "Madame Meunier".
On se fait la bise et à la prochaine !
Zalig toch, eten bij Monique Valette in Bach?

Maandag,marktdag !

Op maandag gaan we graag naar de markt in Caussade.
Caussade ligt in een ander departement, in de Tarn et Garonne. In feite is Castelnau-Montratier het allerlaatste dorp van de Lot, vandaar.
Caussade is niet toeristisch.
De markt is heel typisch en volks.

Tijdens de wintermaanden is er "foire au gras", dat zijn de ganzen die tentoongesteld worden, met of zonder lever.
Er zijn altijd levende kippen, konijnen, parelhoenen enz


Mensen kiezen hun kip en nemen ze dan gewoon aan de poot mee, hop de koffer in.



De markt is opgesteld rond de kerk, en die kerk ligt op een hoogte, zodat je in feite zoals een meander het stadje inloopt.
Het is een grote markt.
Er zijn veel groentenkramen, kaaskramen, slagers ( ja ook van paardenvlees), gebraden kippen met frieten die in plastic bakjes worden verkocht, maar ook geconfijte eendenbillen en in eendenvet gebakken aardappeltjes met heel veel look.
Veel fruit ook, vers en geconfijt, kaki's, kiwi's, gariguette aardbeien, de beste van de wereld zeggen ze.
Kruiden, specerijen,olijven, noten.
Honing.
Paddenstoelen allerhande.
Look, jonge verse look, wilde asperges.
Veel groene en witte asperges.

Plantgroenten: tomaten coeur de boeuf, en vele andere soorten en varïeteiten.
Courgettes, aubergines,erwten, princessebonen,paprika's, pepers.
Aardappelen.
Zaden ook.



En dan zijn er kledij (gaande van moderne naar ongelofelijk lelijke en ouderwetse), alles om te koken, schoenen,hoeden ook.
Juwelen,prutsen, tafellakens.

Kortom, een reuzachtig grote markt.

En daar gaan we dan naartoe.
En we drinken er ook altijd koffie op dezelfde plek.

En dan kijken we naar de mensen die voorbijkomen.
En we blijven verwonderd en geraken maar niet uitgekeken op deze heel bijzondere streek.

"pageviews"

Soms ben ik benieuwd hoeveel mensen mijn blog lezen.
Ik kan dat bekijken, want er zijn immers statistieken.
En ben ik goed met statistieken?
Dat kan je niet geloven !
Ik baalde van allerhande statistieken op mijn werk.
Van té hoge reserves, té lage reserves ( voor de actuarissen), té veel schadegevallen, té weinig schadegevallen ( voor de directeurs), té veel personeel ( voor de CEO), té weinig personeel ( voor mij en mijn collega's)...statistieken worden altijd geïnterpreteerd naargelang het doel waarvoor ze moeten dienen.
Dat is wat ik eruit onthouden heb.
Goed, terug naar de blogstatistieken.
Je kan namelijk zien welk publiek je blog leest en dat is nu net waarover ik het wil hebben. Want zie wat ik lees :

Item Pageviews
België
34
Rusland
27
Frankrijk
15
Verenigde Staten
7
Duitsland
5
Nieuw-Zeeland
2
Maleisië
1
Nederland
1
Kazakstan
1

Belgïe, Nederland,Frankrijk,Duitsland,Schotland en Nieuw-Zeeland : no problem, ik kan me een beetje voorstellen wie dat zijn.

Maar mensenlief Verenigde Staten,Maleisië en Rusland, Oekraïene, Kazakstan ....hola ! wie zijn dat ? En zo dikwijls?????

Zou het te veel gevraagd zijn daarvoor uit te komen ? Ken ik jullie ?
Kennen jullie mij van ergens ?
Of zijn het dezelfde Belgen, Nederlanders en Fransen die plots op reis zijn in Rusland?

Dat zou ik nu echt eens graag weten zie !

Toch raar allemaal hoor.

We slaan de lente gewoon over

Het is warm.
Eindelijk, inderdaad.
Bij de bakker, de beenhouwer, de Spar, de krantenwinkel, de kapper, de Gam Vert, de Carrefour, de U-winkel, de Leclerc,iedereen heeft het voortdurend over het weer.
Jan is helemaal in z'n nopjes. Hij heeft rieten gevlochten matten besteld in de Gam Vert om zijn bloementuin meer aanzien te geven en dus is hij drukdoende in de weer om alles "af" te krijgen.
Groot verschil tussen Fransen en "andere volkeren" : de Fransen hebben dezelfde intenties als de allochtonen ( want dat zijn wij hier) maar niet dezelfde doorgevoerde geachtengang: het geraakt ooit wel eens af.
Bij de anderen "moet" het af.
Bij deze dus, zal het zeker nog dit weekend afgeraken.
Ik ben er redelijk gerust in.
Paul Frédérique Cassez, U inmiddels al welbekend om zijn bloemrijke weerpraatjes, heeft het over "un effet de jungle", door de combinatie luchtvochtigheid en warmte. Het gras zou 10 centimeter groeien op één dag.
Vanaf volgende week wordt het immers 30 graden.
Voor mij is dat al te veel.
Nooit content dus, maar toch wel een beetje. Want met de wind en de kou heb ik het eventjes gehad.
Zon betekent immers eensklaps een volledige ommekeer van ons winters dagelijks ritme : ik moet niet meer instaan voor de haard en de kachel.


Als je jarenlang mazoutketels gewoon geweest bent weet je niet waarover ik het heb.
Uiteraard.


Je bestelt het hout bij een boer die in de winter en in het voorjaar hout kapt .
Je vergelijkt de prijzen. Die verschillen al naargelang ze het hout zagen op 2 meter of 1 meter. Of ze het tot voor je deur brengen, of ze het mee stapelen of niet.
Ze bellen je om te zeggen dat ze die morgen gaan leveren.
Ze komen eraan en je helpt onmiddellijk mee ( men leze Jan helpt mee want sinds ik verleden jaar drie hernia's heb opgelopen door te goed mijn best te hebben willen doen met de pruimen is ook die besogne voor mij verleden tijd), een uurtje nadien heb je de portie hout voor de volgende winter.
Bâche erover en klaar is kees.

Dat hout moet volledig droog zijn, maar ook weer niet uitegdroogd.
Té nat betekent een ganse winter miserie om het vuur aangewakkerd te houden.
Te droog betekent dat het erdoor vliegt en je eens zoveel nodig hebt.
De twee meters worden wekelijks gezaagd tot 1 meter.
Naar boven gebracht met de tractor, gestapeld op verschillende plekjes rond het huis, zodat je er vlug bijkan indien het weer te slecht is.
Met de kruiwagen tot aan de achterdeur gebracht.
Naar binnen gesleurd in een plastieken kruiwagenachtige kar tot aan de haard en de kachel en ook daar weer opgestapeld.

" Gebruik vanaf nu ook het pruimenhout hé, daar heb ik veel van en het andere kunnen we zo wat sparen", zegt Jan de houtman.

Dat doe ik dan.
Tot hij soms ook voor verwarring zorgt als hij me zegt " Zeg, je hebt weer ( let op het woord "weer" ) al dat pruimenhout gebruikt in plaats van de dikkere eik..."

Dat gebeurt als hij geen dun hout meer gereed liggen heeft en hij in feite boos is op zichtzelf.
Maar ja, als je maar aangewezen bent op jezelf en je partner moet je soms kiezen tegen wie je tekeer gaat...
En dan moet je dat vuur brandend houden.
Eraan denken als je langer dan een uur weggaat.
Het is een ganse bezigheid .
Maar zie, het einde van die activiteit is in zicht.
Op slag wordt het huis "open gezet".
De achterdeur staat altijd open.
Zonnenslingers ervoor ( hoe noem je zoiets?) gekregen van Hong en Sonja van de Akotee en bidden dat er geen slang naar binnenkomt of dat Spotje tenminste in de buurt is om die te "vermoorden".
Dan leven we weer buiten en blijft het huis eens zo proper.
Dan hoor je muziek langs alle kanten , tractors in de velden, hondengeblaf voor onaangekondigde gasten, dan komt er bezoek en drinken we een glas op de zomer !
Oh de zomer, ik verlang er zo hard naar !!!!!

Jubileumjaar : 40 jaar Koninklijk Lyceum Aalst

Zaterdag 30 maart was het dan zover: we zouden samenkomen in de Bourse van Amsterdam met onze oud-klasgenoten en ik voelde me opgelaten en blij, ontroerd en verward, afwezig en geconcentreerd , me herinnerend en mijmerend over 'the old days' en als zodanig stond ik zoals een onnozel kieken te wachten op Thessa die me die zaterdagmiddag zou komen oppikken ( van een kieken gesproken)...
Kwart voor vier , zei ze, tijd zat.
Om halfvier stond ik al voor het raam, terwijl Stienus en Gust, Bram en Teun zich aan het klaarmaken waren om naar een huwelijksreceptie te gaan. Ik hoorde niet eens waar ze het over hadden, zo gefocused was ik op de straat, waar Thessa alle minuten zou kunnen verschijnen.
Niet dus.
Charlotte, Stienus 'nicht is drie maal met haar auto gepasseerd, ik bleef er maar staan.
Buiten wachten dan maar, want nu zal ze echt wel elke minuut gaan komen. In de vrieskou. Want koud dat het was, daar heb ik geen woorden voor.
Om 16.20 u was ze er...Pff, volledig verkleumd hijs ik me in haar wagen.
"We gaan eerst nog eens naar Berchem, want Nathan vindt het verschrikkelijk dat hij je in die 18 jaar die hij ondertussen geworden is, nooit meer gezien heeft..."
We bellen aan, een mooie,grote kerel is waarempel blij een oude doos zoals ik te zien, omhelst me en zegt: "Moeten we meer doen hoor Gene"
We vertrekken.
"Langs waar rijd je naar Aalst?",vraag ik aan Thessa.
"Via Zele, Dendermonde..."
Ik zwijg, bijt een stuk van mijn tong, om niet zoals van oudsher kritiek te hebben op haar beslissing. Het is tenslotte haar weg, denk ik bij mezelf, haar weg die ze reeds honderden keren genomen heeft.
Ik kan me niet meer herinneren langs waar ik reed om naar Aalst te gaan, toen ik nog in Boechout woonde. Ik kan het me zelfs nu, met de beste wil van de wereld niet herinneren.En ik vraag me af hoe dat toch komt?



We rijden naar de Keizerlijke plaats, die nu Keizersplein heet.



Ik check in in het Royal Astrid hotel en rijd verder met Thessa naar de Graanmarkt, waar haar mama woont.
Mevrouw Goossens ziet er echt goed uit, ondanks haar hoge leeftijd en het verlies van haar man, een maand geleden.
We drinken koffie, bekijken Aude's trouwfoto's, we spreken Aalsters en ondanks het feit dat ik altijd mijn Aalsters dialect ben blijven gebruiken, valt het me toch op dat het anders is als we allemaal Aalsters spreken....

Het is tijd, we nemen afscheid.
Als ik zie hoe innig Thessa en haar mama afscheid nemen, voel ik jaloezie diep in mijn hart. Hoe fijn zou het zijn moest mijn mama er nog zijn...

Arm in arm lopen we naar de Bourse van Amsterdam.
Zoals vroeger.
Net als vroeger.



Micky is er al, Christineke ook. Dan een dame die ik van geen haar of pluim herken....
en zo gaat dat maar door.
Van sommige oudleerlingen herken ik onmiddellijk de stem, zelfs na 40 jaar ...

Marijke komt nog altijd gewiekst en ad rem uit de hoek.

Mich is er ook en heeft nog altijd haar klein stemmetje.
De ene is verdikt ( inderdaad ondergetekende), anderen zijn heel mager. Maar allemaal zijn we ouder.
Er is ook één man, Paul. Hij zal blijven tot de finish, en ons tracteren op de Grote Markt voor een laatste borrel.
Uit schaamte, zegt hij, omdat hij de beloofde chocolade eieren niet bij heeft...hij werkt bij Callebout ...

De avond vordert, ik babbel honderduit, vooral met Ina die naast mij is komen zitten en die er maar niet van over kan dat we elkaar zolang uit het oog verloren zijn.

Alleen Vera ontbreekt , anders was de Grieks-Latijnse compleet geweest na 40 jaar:

Wat me vooral opvalt is dat je elkaar na zoveel jaar nog echt goed kent. Dat er in sé niet veel veranderd is aan de jonge mensen die we waren in 1973.
Fysiek zien we er anders uit, maar ons temperament is hetzelfde gebleven.
Bizar is ook, dat de opmerkingen, de sneren, de pikuren, de steken onder water , allemaal heel goed aanvaard worden, niemand is boos en iedereen lacht zich te pletter met deze of gene opmerking.
Net of de tijd is blijven stilstaan.
En ik bedenk dat omstandigheden maken dat je lichtgeraakt "wordt", niet dat je zo geboren bent.

Iedereen is uiteglaten blij als de avond erop zit. Het had nog langer mogen duren en vooral, we moeten zolang niet meer wachten, dat is duidelijk.

Samen met Paul ga ik te voet naar de Keizerlijke plaats waar zijn auto staat en mijn hotelletje is. " Ik denk dat ik ook ga stoppen met werken", zegt hij. "Als ik al je verhalen hoor..."

De volgende ochtend neem ik een uitegbreid paasontbijt en wandel ik door Aalst. Bij De Ridder koop ik twee bakjes vlaaien en een paashaas in sandwichdeeg met een gekookt eitje in zijn buik geduwd voor Gustje.
Ik loop door de Zoutstraat, de Grote Markt, de Molenstraat.
Ik zie het huis van mijn overgrootouders, nu een kledingzaak. Met nog steeds dezelfde ramen met ingelegd gekleurd glas.
Het kapelletje van de Werf waar ik gedoopt ben.
Ik vertrek met de trein tegen het middaguur.



Op de trein check ik mijn blackberry : we krijgen bedankingen toegestuurd en Rita schrijft een waarheid als een koe :
" In het begin van de avond kwamen er (in mijn ogen) al wat ouder wordende dames binnen, tegen dat de avond vorderde zag ik alweer de jonge meisjes van weleer."

Alhoewel ?????

Terug van weggeweest ....

Een weekje België, met een aaneenschakeling van festiviteiten, bezoekjes, etentjes, een voordracht, een jubileum,een tentoonstelling, shopping, een ex-collega, een goede vriendin,familie, schoonfamilie, schoonfamilie van Aude , Stienus, Aude en last but not least : GUST !



Gust groeit als een kool. Goedgezind ventje, die blij is met een lepel en dan duchtig met die lepel in zijn handjes zwaait, een majorette is er niets bij !
Zoveel hij weende toen hij een kleine baby was, zoveel lacht hij nu bij het minste.
Heel kittelachtig maar zelfs zonder kriebels lacht hij zijn tandeloos mondje bloot.
Zelfs toen hij de laatste dag dat ik er was vrij ziek was met 40,5 °C koorts kon hij toch nog flauw naar me glimlachen.
En ik blij dat ik voor hem kon zorgen , dat ik me nuttig kon maken in het vaderland.



Aude herhaalt maar steeds dat ze smoorverliefd is op haar Gustje, maar ook Stienus is vertederd als hij de kleine man ziet lachen.
Grootvader Kris komt soms gewoon 's morgens even binnen voor zijn werkdag begint, omdat "het zijn dag goed maakt".

Aude was uiteraard blij me te zien, we hebben ervan genoten.
Gepraat, TV gekeken , samen gegeten, gekookt, met Gust gespeeld, op visite geweest.
Het kon niet op.

Pasen was weer top bij de moemoe, met Wouter Keersmaekers aan het fornuis.



De dag erna brunch bij Kris en Ingrid met de ganse Peeters familie.
's Avonds de Meunier zussen met cava om moe maar voldaan in ons bed te kruipen, weer een kilo zwaarder, want de calorieën mag je niet tellen.

Maar nu ben ik terug en het is goed om weer thuis te zijn, ondanks de mooie glimlach van Gust en zijn mama.