Dag op dag, 12 jaar geleden verlieten Jan en ik ons land en verkasten we naar het zuiden.
Ook ons leven veranderde gevoelig, al zag alles er voor ons rooskleurig uit en voor dat andere jonge koppel een tijd niet. Gelukkig is ook voor hen het tij ondertussen gekeerd en zijn ze er met moed en doorzettingsvermogen goed bovenop geraakt.
12 jaar geleden, dag op dag, reden we richting Toulouse , naar een nieuwe horizon, een andere cultuur, een vreemde taal, naar een oud stenen huis zonder centrale verwarming maar met een "cantou" en een "système Berman", met een minuscule keuken met blauw en witte tegeltjes die een ex-collega voor mij had uitgekozen maar die we zelf nog niet gezien hadden, honderden meters verwijderd van een dorpskern, en zonder meubels- want die zouden pas de volgende dag geleverd worden .
Het was en is nog steeds een avontuur.
Het is anders.
Maar daarom niet minder aangenaam.
12 jaar geleden regende het pijpenstelen.
Het was ook bijzonder koud.
Zeker in een tot dan toe onverwarmd oud huis.
De kachel werd mee verhuisd , dus moesten we even afzien.
Vandaag was het 17 graden in de schaduw en 28 graden in de zon aan de zuidkant van het huis.
Het is nu 18 uur en in de zon is het nog steeds 17 graden.
Jan heeft gesnoeid deze namiddag en dat maakt hem bijzonder gelukkig.
Ik poetste het huis en dat maakt me nu niet bepaald gelukkig, maar ik ben wel blij dat ik dat nog kan.
Ik heb een lekkere hutsepot gekookt en tevoren hebben we geklonken op Valentijn en het feit dat we ook, dag op dag vandaag 21 jaar samen zijn.
Ook dat heet gelukkig zijn.
Een tweede kans .
Grijp ze.
Bedenk dat je jouw kans niet mag laten voorbij gaan.
