Een korte week in Belgenland zit er weer op en dat betekent ontdekken hoe de kleinkinderen groeien, veranderen, maar vooral hoe ze "denken".
En ik betrap er me op dat hoe groter Gustje wordt, hoe liever ik het heb.
Neen, ik ben zo geen babyliefhebbertje.
"Goelie-goelie, dada, dada mama, dada papa, aaaa-daaaaaaaaaaaaaa!", hoe onnozel sta je te doen als je voor zo'n weliswaar bloedmooi mensje staat?
En dan mag ik nog niet klagen, want Mauriceke is een doodbraaf kind.
Op woensdag ging ik de oudste kleinzoon afhalen op school. Hij had een mooie ingekleurde elandenkop bij . Helemaal binnen de lijntjes, straf.
We zouden de trein nemen naar de stad. De stad is voor de Antwerpenaren Antwerpen. Er is geen andere stad.
Dus, dat deden we.
Ik kocht twee ticketjes. En daar gingen we. Gustje stopte geen seconde met praten. Hij had op alles en nog wat commentaar. Zou hij dan toch op mij gelijken?
De treinconducteur kwam het kaartje knippen.
Waarom twee tickets mevrouw?, vroeg hij.
We zijn toch met twee....,aarzelde ik.
Tot 12 jaar reizen kinderen die begeleid zijn gratis, knipoogde hij.
Het kaartje terugbetalen zat er niet in, spijtig genoeg.
We stappen uit in Antwerpen Centraal en dat is inderdaad een indrukwekkend station.
Gust had meer oog voor de militairen die er nog steeds patrouilleren.
Eerst zouden we onze bioscooptickets gaan kopen .
Ik liet hem nog eens alle filmen zien die gedraaid werden die dag , opdat ik zeker zou zijn van de juiste keuze.
Vaiana.....dat zou het worden, de allerlaatste Disney film.
Ik zag dat wel zitten.
Een vrouwelijke heldin die het kwaad trotseert en zo haar volk redt van de hongersnood.
We staan aan de kassa en voor ons staat een Joods gezin. Het jongetje van een jaar of 10 heeft een uniform aan. Hij kijkt naar Gust en gaat naar hem toe, legt beide armen rond zijn nek en geeft hem een dikke zoen.
Gust staat er sprakeloos naar te kijken.
Ik lach, de andere mama ook.
Ze vertrekken en de jongen komt nog een keer terug en legt weer zijn armen rond Gust.
Liefde op het eerste zicht, zeg ik.
Soms kan je van niets gelukkig worden dacht ik.
We hebben de tickets en gaan iets eten.
Een happy meal met cola.
Niet aan mama verklappen hé mamie! , waaruit ik afleid dat ik juist een immense opvoedkundige fout gemaakt heb.
Cola mag niet blijkt, maar goed, het is ons geheimpje. Later op de avond zou hij het geheim onmiddellijk verklappen aan zijn vader ...om teleurgesteld in zichzelf dat hij het geheim niet had kunnen verzwijgen, met zijn kop tegen me aan te leunen....
Daarna gaan we naar de film.
Ik koop nog een karton popcorn en daar zitten we, midden tussen rijen joelende kinderen.
En dan wordt het stil. De ganse film lang.
Als het te eng wordt kruipt Gustje dicht tegen me aan.
En als de film gedaan is staart hij nog een tijdlang naar het immense doek.
Het was mooi.
Maar zo luid, niet te geloven. Mijn oren -en die van Gust-deden pijn achteraf.
Terug met de trein naar huis.
En van de trein in mijn Hertz huurauto om Maurice af te halen.
Mamie, je op-reisauto is wel klein hé.
Mijn op-reisauto Gust?
We ja, in jouw land heb je toch een andere auto. Dan is dit toch jouw op-reisauto?
Ja daar kon ik niets tegen in brengen.
Eenmaal thuis begon Gust te tekenen.
De tekening heeft een gans verhaal.
Mijn oom Louis de psychiater zou er zeker veel kunnen uithalen.
Mamie, dit is "uw land".
Je ziet ons huis, met steentjes voor het huis. Jan, zonder haar en ikzelf, met véél haar.
Een grote en een kleine hond.
Gras voor het huis.
De pruimenbomen.
Ik vond het gebladerte van zijn bomen nogal magertjes en tekende hem een grote boom met veel groen ( links op de foto) : Mijn bomen moeten nog groeien mamie !
Da's waar Gust, da's waar.
's Avonds voor het slapen gaan mag hij nog even naar TV kijken.
Twee rupsen kruipen naar elkaar toe en de zon verschijnt aan de hemel.
Kijk, de maan mamie.
Neen Gust, dat is de zon.
Neen mamie , dat is de maan.
Neen Gust, dat is de zon. De zon ziet geel, de maan wit.
Neen mamie het is echt de maan.
Neen Gust, het is de zon....
Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder die op een andere kerst meer dan 20 jaar geleden met een nichtje van mij, Anneke in de zetel zat in Boechout, bij mij thuis.
Aude had voor kerst een schaap gekregen waar ze haar pyjama kon insteken.
Anneke zei "vache".
En mijn moeder zei stilletjes : mouton !
Anneke zei "vache"
En mama herhaalde zacht : mouton !
Maar Gust geeft niet af:
Maar mamie, je bedoelt het niet zo, het is echt de maan, ik heb gelijk !
Gust vindt niets ergers dan iemand te kwetsen. Ik hou van zijn taalgebruik, "je bedoelt het niet zo"....
Ik sleur er de tablet bij, zoek de maan en toon hem dat ze wit ziet.
De zon geel.
De aarde- voor zolang dat nog gaat duren- blauw.
Hij kijkt sip.
Mamie heeft gelijk hé Gust?
Ja-aa ! zegt hij verontwaardigd.
Zeg het nu nog eens Gust : mamie heeft gelijk !
En warempel , hij geeft toe.
Een heerlijke dag, echt, echt heerlijk.
