De zondvloed

70 liter op 48 uur. Dat is het schabouwlijke resultaat van de hoeveelheid regen die hier gisteren en vannacht gevallen is .
Het is vreselijk.
Je denkt elke dag dat er nu toch wel een eind zal komen aan die vreselijke weersgesteldheid, niets is echter minder waar.
Het giet, waait, stormt, er is hagel....JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA , er is ook hagel .

Dat was vrijdag bij Nel; op haar prachtige terras ' with a view'.

Maar gisteren tartte het elke verbeelding.
Het water gutst naar beneden vanaf het hoger gelegen plateau.

De Franse bovenbuurman die meestal in Parijs vertoeft weet het maar beter niet.

En de Engelse nevenbuurman die werken aan het uitvoeren is met een (jawel, zo zijn Engelsen nu eenmaal , die vertrouwen alleen hun eigen volk (eerst?)en die zijn hier enkel wegens het goede weer, maar what's in a name dezerdagen????)Engelse aannemer of wat hadden jullie anders gedacht , die zullen we ook maar geen fotootje opsturen van de vooruitgang van de werkzaamheden....

Onze ochtendwandeling was dus niet bepaald een voltreffer.

Jan was al vroeg in de weer met het vrijmaken van de kantgrachtjes, die om de paar minuten waren dichtgeslibd met bladeren en keitjes.


De vallei is groener dan ooit, de landbouwers zijn "exaspérés" , ten einde raad, want ze kunnen niet op hun veld en ze moeten ook herplanten.

Jan ook, zijn "stinkertjes" zijn zelfs niet omhoog geschoten. Hij zal nieuwe zaaien.
De weg naar ons toe ziet er verloddert uit ,het was zo erg dat er zich greppeltjes gevormd hebben in het beton.

Paul Frédérique Cassez verwacht nog des "pilou,pilou", des petites pluies ici et là. Oh wat kunnen ze het toch mooi uitdrukken hier in het zuiden...
Enkel een reuzachtige regenworm voelde zich worm-lekker reus-achtig!( je kan moeilijk van een regenworm verwachten dat hij zich kiplekker voelt, vandaar) .

Audedag

Hoe kan ik dit ooit goedmaken?
Want het onherroepelijke is gebeurd , na 29 jaar.

Vanmorgen , rond 9.20u krijg ik een oproep op mijn GSM van Aude.
"Hallo,mama?"
"Ja Aude"
"Alles OK met jou?"
"Jaaaa!? Is er iets Aude?"
"Neen, niets speciaals"
Waarom belt ze dan met de GSM vanop haar werk, denk ik?

...

"Wel, omdat het mijn verjaardag is en jij altijd de eerste bent die belt..."

Moet ik een tekening maken hoe ik eruit zag op dat ogenblik?
Moet ik een beschrijving maken van de rode gloed die zich van mij meester maakte?
Moet ik zeggen hoe de grond onder mijn voeten wegzakte en ik helemaal uit het lood geslagen was?

"Proficiat, kind" (zoals mijn papa placht te zeggen en wat ik altijd zo diep intens warm gevonden heb).

Dus, van harte sorry Aude, mijn kind.


Misschien had ik moeten antwoorden " wanneer vieren we dat alweer, je verjaardag? Vandaag of morgen als je je vrije dag hebt?"

Neen, ik was er oprecht mee bezig geweest met de verjaardag.
Het cadeau was opgestuurd en zaterdag toegekomen. Vandaar dat het precies al voorbij was , de zo belangrijke dag. We hadden gebeld , ze was er zo blij mee met het geschenk.
Vandaar dat ik dacht dat...
Maar dat had ik niet mogen denken.

Sorry Aude, mijn kind.
Ik hoop dat mijn blik op deze foto naar jou toe toont hoe fier en blij je me maakt, elke dag van het jaar, niet alleen vandaag !

La fête des mères

In België is die dag al voorbij, hier is het morgen pas moederdag.
Aude belt me dan de dag ervoor en vraagt " vieren wij ( zij en ik is "wij") moederdag in mei of op 15 augustus? "
Jan antwoordt in onze plaats " in augustus, Mariadag, allez in Lier toch".
Maar ja, wij zijn niet van Lier en ik weet niet meer zo goed hoe het nou zat.
Mijn mémé heette Maria , dus was het een dubbele feestdag de 15e augustus.
Mijn mama is dan weer gestorven op een 15 augustus , nu 17 jaar geleden en dan is het plots helemaal geen dag meer om te vieren de 15e augustus.
"Mei dan maar?" , zucht ik.
Jan knikt, hij zal morgen zeker een bloemetje meebrengen van de markt.
Een week of twee geleden had ik hem verteld dat het moederdag was, in België alleszins. Hij naar de markt op zondag. Komt terug en zegt "Goed geprobeerd hoor ! Het is pas op 26 mei moederdag!".
Raar dat het niet op dezelfde dag is, vind ik.
En kijk nu is Aude zelf moeder.
Nu wordt ook zij gevierd die dag.
Met Stienus die zich afvraagt of ze het het liefste in mei of in augustus zou vieren, want in Boechout is het uiteraard in augustus....
Dus het verhaal herhaalt zicht.
Ik herinner me nog zo goed dat ze als klein meisje in bad zat en ik op de rand van het bad naar haar aan het kijken, toen ze zei " Ooit ben ik jouw mama geweest hé mama?".
Zo raar !
En sommige vriendinnen hoorden net hetzelfde van hun kind.
Zouden we dan toch terugkomen?
Zou dat echt kunnen ?

'Kom terug'
Als ik die woorden eens zo zacht
kon zeggen dat niemand ze kon horen
dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht...
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar
terug
zou denken op
een ochtend
"ja"
(Toon Telegen)

zakouskis en andere misverstanden...

Nu wou ik eens intelligent uitpakken bij mijn Franse vriendinnen en dus schreef ik dat Josy wel zou zorgen voor de zakouski's.
Ik schreef verkeerdelijk " les akouskis".
Niet gauw daarna kreeg ik als antwoord : " c'est quoi tes akouskis?"
Ik vond dat overdreven. Oké ik had het verkeerd geschreven, maar met een beetje goede wil zou je toch wel verstaan zeker waarover ik het had. Want als je " les akouskis" uitspreekt, dan is er geen enkel verschil met " les zakouskis". Dus, geen flauwe kul, een beetje mededogen voor een Vlaming in Frankrijk die heel hard haar best doet om alles te begrijpen, zelfs met de zwaar Occitaanse tongval hier in de midi.

Dus antwoordde ik " Bon ben d'accord, des zakouskis !"

Antwoord : " Je ne sais toujours pas ce que c'est"

Eenmaal de groep samengekomen was spreekt men me weer aan over de zakouskis.
Wat dat dan wel was?
Wel, een amuse -gueule, een aperitiefhapje, une petite bouchée d'apéro etc etc....
Nooit van gehoord.
Ik dacht dat het bij die ene persoon zou blijven kwa onkunde in de kook-terminologie.

Dus, aan de banketmeester gevraagd of zij wist wat zakouskis waren, in de overtuiging dat ze het zeker wist.

"Aucune idée!"

Dus,eenmaal thuisgekomen ging ik op zoek op het internet en zond ik verschillende mails met afbeeldingen van zakouskis.
Zoals bij de Chinees , weet je wel?




Ganse plateau's heb ik hen opgestuurd !


Tot vervelens toe heb ik hen beelden opgestuurd van wat ik in 's hemelsnaam bedoelde. En dat mijn Waalse vriendin ook over "zakouskis" spreekt, neen dat dat niets te maken heeft met het feit dat ik een Vlaamse ben....

Dat ik het ook in de Larousse gevonden heb en dat het woord wel degelijk in de Franse taal mag en kan gebruikt worden :"mets variés qui précèdent le repas Russe..."
Non ,mais !
Tot ik op Wikipedia keek en hetvolgende vond :

Zakouski - Wikipédia
fr.wikipedia.org/wiki/Zakouski‎

En Belgique, le mot "zakouski" est également utilisé pour désigner une petite saucisse entourée de pâte feuilletée ainsi que les petits fours et mise en bouche ...

Ah bon !

Enkel in België.
Zo zie je maar hoe snel een banaal feit een heuse taalrel wordt.

Maar mijn Franse vriendinnen waren vol bewondering dat een Vlaamse hen een woord uit de Larousse leren begrijpen en gebruiken had.

"Bon", ze ik, "finalement, qui va s'occuper des amuses-gueule?" ( want Fransen zijn krakken in het ontwijken van het "echte" werk , door er urenlang over te praten en dan heel moe te zijn alleen van er over gesproken te hebben....)

"Des zakouskis, tu veux dire ?!", riepen ze in koor.
Vanaf nu, ook verkrijgbaar in Cahors .

Als je dan plots niets meer ziet...

Gisteren hielp ik een jonge vriendin in Cahors. Ze ziet niets uit één oog van bij haar geboorte. Maar nu heeft ze herpes aan het andere,gezonde oog.
Ze ziet niets meer en is in absolute vertwijfeling of ze zal genezen.
Wanhopig is ze, zij die anders zo sterk is. Plots is ze een bijzonder klein en kwetsbaar vogeltje die bij het minste vriendelijke woord begint te wenen en die zoute tranen irriteren dan weer haar zwaar ontstoken oog.
Ze kan niets lezen.
Wij kunnen ons dat niet goed voorstellen, "niets lezen".
We denken dan aan een boek.
Maar dat is té eenvoudig.
Als we haar bellen om te vragen hoe het met haar gaat en ze niet tijdig de GSM kan opnemen, kan ze je niet terugbellen want ze ziet niet wie haar gebeld heeft. Ze kan het nummer op haar GSM niet aflezen van het scherm.
Onnodig haar te mailen om "efkes" te vragen of het beter met haar gaat. Ze kan haar mails niet lezen.
We gaan samen naar de oogarts. Ze zit voor zich uit te staren in de wachtzaal, terwijl ik een tijdschrift lees en de tijd voor mij dubbel zo vlug vooruit gaat dan voor haar.
Ze komt terug van de oogarts, ze heeft weer geweend zie ik.
Maar ze is enigszins opgelucht omdat de arts haar heeft gerustgesteld: ze wordt zeker beter, maar het kan nog een ganse tijd duren.
We gaan samen naar de apotheker.
Of ze morgenvroeg kan terugkomen want hij heeft de antibiotica niet in huis....
Neen, ze kan immers niet autorijden....
Andere apotheker.
Beter, medicijnen meegekregen.
Bij haar thuis vraagt ze me de medicijnen te rangschikken volgens de te nemen dosissen en er in reuzegrote letters 1, 3 of 5 op te schrijven zodat ze weet dat ze ze ééns, driemaal of vijmaal daags moet aanbrengen.
"Het probleem is", zegt ze "dat ik 4 soorten oogdruppels 5 maal daags moet aanbrengen, maar dat ik niet weet welk uur het is, wanneer ik ze heb aangebracht, en wanneer bvb 4 uur verlopen zijn...".
Tja, denk ik dan, tjeetje, wat doe je dan. Een wekker zetten?
Maar ze kan de klok niet lezen.
"Het komt toch wel allemaal goed hé?", jammert ze en ik heb zoveel compassie met haar, dat ik haar alleen even dicht tegen me aan kan drukken en "ja hoor" kan zeggen.

Blind zijn, je hebt geen idee man !

De kip of het ei : van Castellar naar Castelnau

En na Westende bouwden onze ouders een huis met apotheek in Opstal-Buggenhout
en dan, toen ik zo' 17 jaar was verkochten ze Westende en hadden ze een ander project : Spanje, meer bepaald Castellar de la Frontera. Hoe ver dat is in Spanje? Wel je kan bijna niet verder. Net tegen Gibraltar en dat stukje Engeland zagen we vanop het terras.


Het was niet zomaar een huis of een villa, het was een stuk van een heus kasteel .
" un château en Espagne",maar geen fata morgana, neen, een echt.
Met alles erop en eraan: kantelen,een palmboom, een andaloesisch fonteintje in het tuintje, kortom een juweeltje vanbinnen en vanbuiten.


Het was ook de periode die samenviel met het feit dat ik nu echt deel uitmaakte van het gezin. Tijdens de week zat ik op de universiteit en vanaf vrijdagavond ging ik 'naar huis' , zijnde Opstal- Buggenhout. Op zaterdag vertrok ik naar Aalst, mijn groottante Louise helpen in de schoenwinkel in de Molenstraat ,naar mijn grootmoeder en dan terug naar 'huis', zijnde bij mijn vader en moeder, zussen en broer.


En tijdens de vakanties gingen we voor twee/drie maanden naar Spanje dus.
De allereerste keer dat we naar ginds vertrokken- we hadden het nog nooit gezien , maar mijn vader reisde heen en weer om het in orde te maken- werd een memorabele reis. Mijn moeder reed met Bernadette en Pascal in haar Honda Civic en ik met Anne en Dominique in mijn grasgroene VW Kever...tot in Senlis, waar mij autootje het begaf. Gsm's waren er niet. Wat betekende dat mijn moeder doorreed tot in Bordeaux waar we elkaar rendez-vous gegeven hadden en wij drieën met de trein terug naar huis gingen, om er 's anderendaags de Matra Simca Bagheera van onze pa te gebruiken, een heuse sportwagen. Ik was 19 , Anne 16 en ons Mie 13.

We hadden zoveel beziens als we uit de lage sportauto stapten! Dat was echt onverantwoord trouwens. Geen Gsm, geen Gps, een kaart en de wil om er toch zo vlug mogelijk te geraken.
Doodop, in één ruk naar San Sebastian , in de auto overnacht met vreselijke allergie aanvallen van ons Mie die we gevraagd hadden op de grond van de auto te slapen ( vol stof en vuil uiteraard, niet zo'n goed idee) . Maar we hebben het gehaald en het was memorabel. We hebben zoveel gelachen, tijdens de heen maar ook tijdens de terugreis dat we nog altijd bulderen als we de zin ' la llave de la coche' horen : Dominique had de koffer dichtgeklapt, maar de sleutels lagen in dé koffer...moet ik een tekening maken?

Het huis annex toren en tuin met kantelen was net een sprookje. Zicht op een meer, op bergen,op Gibraltar...stereo geïnstalleerd op die toren waar we voorstellingen en shows gaven, witte marmer binnen, koel aan de voeten. Want het was er niet warm, het was er 'heet'.

Oh wat bield ik van die plek! Het is werkelijk op mijn netvlies gebrand.
Juana en Maria die met ons trachten te spreken met handen en voeten en na een tijdje konden we redelijk overweg met het Spaans.

Het Moorse kasteel bevond zich op een topje van een redelijk hoge berg. Er waren geen winkels ( enkel 'el pan') en we moesten wekelijks naàr de markt in Algeciras. Dat was een opoffering in die hitte. Maar ook léuk soms.

Alle inwoners van het dorp waren verhuisd naar de nieuwe stad ' Castellar nuevo' om te kunnen genieten van alle moderne voorzieningen. Enkel Juana ,Maria , Miguel en Françesco en hun oude moeder waren boven gebleven.

En nu woon ik in Castelnau...what's in a name. Het is occitaans voor 'nieuw Castel' net zoals Nuevo Castellar.
De kip of het ei...
Misschien dat het de herinnering aan Castellar is die maakt dat ik hier woon, wié weet...

17 mei en de stoof brandt en 's avonds gaat de haard aan...

Neen, Paul Frédérique Cassez durft niet meer op antenne komen de laatste tijd. " Da weer hé !".
Iedereen heeft het erover. Ik ook dus.
Nog nooit meegemaakt. 4 Graden 's nachts. 16 Graden overdag. Stortbuien, hagel, wind. Pokkeweer, zegt Zwany.
"Quelle misère, ce temps" ,zegt Renée.
"What an owfull weather", zegt Judy.
In alle talen, alle dialecten, alle tongvallen wordt het weer becommentarieerd, verwenst,maar vooral verhoopt , dat het beter worde.
Cassez dacht grappig te zijn deze morgen. Hij stelde dat na dit slechte weer er zeker goed weer zou komen. Lichte beterschap zondag waar we, ongelofelijk maar waar, zeker 20 graden halen.
Neen maar! Als dat geen goed nieuws is.
De plantjes en bloemetjes die we gekocht en geplant hadden hebben we zelfs onder de auvent gezet. Ze begonnen te veel af te zien van té veel regen.
Maar kijk, misschien krijgen we een hele lange zomer. Een " été Indien" zoals Joe Dassin het zo mooi bezingt.

Maar dat is nog niet voor direct. Neen, nu is het afzien en bibberen en verwensen en klagen en zagen dat er geen eind aan komt.
Kloteweer man, zei een andere Nederlander hier in het zuidwesten. Kloteweer, echt !

Westende dus

Mijn broer merkt op dat ik met geen woord rep over onze villa in Westende. Inderdaad, ons eerste huis dat onze ouders bouwden was een witte Franse villa met een torentje in Westende. Schelpenlaan nummer 10. Bestaat waarschijnlijk nog, want het was een mooie villa. Een paar jaren later zijn er ook flink wat verbouwingen geweest en kwam er een eetplaats bij waar eerst de garage stond en kwam er een bijbouw in de vorm van dubbele garage met eveneens een zwart Frans dak. Op die zolder konden we de stereo extra luid zetten.

Muziek was één van onze grote hobbies trouwens. Daar heeft onze pa veel mee te maken. Elke week kocht hij wel een nieuwe plaat. Dat was meestal klassieke muziek, of jazz, maar vooral hits van populaire Franse zangers en zangeressen waar we ( zijn 5 kinderen) fan van waren. En we hadden elk ons idool. Bernadette luisterde graag naar Richard Antony, les surfs ook en Sylvie Vartan ,Anne koos voor Dalida en die kon ze ook geweldig goed imiteren, Dominique was onvoorwaardelijke fan van Claude François. Dat was bijzonder omdat er in die tijd geen video bestond , of althans hadden we geen videorecorder en ik kan jullie verzekeren dat indien het enigszins mogelijk was geweest we het in huis zouden gehad hebben want onze pa was en is nog steeds een freak op gebied van audio visuele media, en dat mijn jongste zus dus maar één keer naar een 'optreden' van Claude François hoefde te kijken en dat ze dat quasi perfect kon nabootsen. Zang, dans en alle bij en neveneffecten. Het was top !
Ik herinner me ook dat papa haar een gestreept smokingpakje gekocht had ,zodat ze een perfecte nabootsing van haar idool was. Ze deed het met verve.

Pascal genoot van Sacha Diste maar ook vàn Santana,mama van Georges Brassens, Mouloudji, Guy Béart.
Kortom, iedereen had wel zijn of haar idool en papa verraste ons op zondagmorgen door vroeg en heel luid bijvoorbeeld de laatste hit van Julien Clerc op te zetten, waardoor ik heel blij de dag beleefde.

Westende was ook papieren bloemen maken als het regende, om onze voorraad op te slaan voor mooie dagen om de mooiste bloemen aan het strand te kunnen verkopen in ruil voor grote schelpen en tourelles. Pascal en Dominique gingen alle kraampjes af en vroegen naar de prijzen, zodat we in de running waren. Onze eigen marketting als het ware.
Westende was ook rolschaatsen en vallen toen ik aan onze pa zijn auto hing en te laat losliet. Een vreselijke ervaring.
Westende was ook minifietsen die niemand had, een model met twee stangen vooraan in plaats van een halfrond stuur. En ja daar ben ik ook serieus mee gevallen. Op de foto staat trouwens Christine Haems....

Met Anne in de winter op het ijskoude strand schelpen rapen. In stormweer op de dijk lopen en de worst van bij de beenhouwer die wegvloog....
Het was het zwembad ' lac aux dames' waar Bernadette niet weg te slagen was of de manège 'les drags' waar ik leerde paardrijden.

Het waren de families Haems en Verbeke waarvan de kinderen onze vrienden waren en waarvan Christine trouwens tot een paar jaar geleden mijn tandarts was .
Ja, Westende, een goede dierbare en neen geen verdrongen herinnering. Ik begrijp heél goed dat dat huis verkocht werd om nog iets mooiers te kopen, een kasteel in Spanje bijvoorbeeld, maar dat is dan weer een gans ànder verhaal.

Shoppen in Bossost !

Vandaag hebben we - 't is te zeggen, Zwany, Nel en ikzelf- een meidenuitstap gedaan naar Bossost in Noord-Spanje.
Neen, Jan en Rick waren niet geïnteresseerd.
Zij verkozen deze morgen in hun respectievelijke tuinen te werken , want het zou mooi weer worden en morgen valt de regen weer met bakken uit de lucht, volgens Paul Frédérique Cassez, de inmiddels wereldberoemd geworden meteoroloog uit het Zuidwesten....
Daarna zouden ze een BBQ-tje houden onder hun tweetjes, rijkelijk overgoten met witte wijn, rosé wijn en rode wijn. Je weet hoe dat gaat, van het ene glas komt het andere en voor ze het weten is het vijf uur 's middags.
Maar dat laten wij- meiden- niet aan ons hart komen, want wij gaan 'gezellig' winkelen in Bossost.
Een ware trip hoor. Croissantjes, warme thermos koffie van Nel, zoute- en muntdrop en vooral een opperbest humeur: we gingen immers op reis naar Spanje, alstublieft.
Bossost ligt zo'n 250 km van ons dorp. We vertrokken om 8.30u en kwamen eraan rond 11 uur.
Zo'n 220 km autostrade en dan kom je langs kleine wegen in een volledig ander landschap terecht.


We waanden ons waarempel in Zwitserland.

Zelfs de chalets waren er niet vreemd aan.
En we riepen "ah, zo mooi" of "Kijk Nel, een camping!", want Nel is dol op camperen .Mij krijg je niet in een tent en neen, in een caravan ook niet, maar bon, Nel wel.



Waarom Bossost?
Omdat je daar goedkoop sigaretten kan kopen en drank.
Het is geen fiscaal paradijs, maar sigaretten en sterke drank zijn nu eenmaal goedkoper in Spanje.
Vandaar.
En neen ik rook niet, maar de twee Nederlandse vriendinnen wel.
En neen, ik drink geen "sterke drank" ( nog een geluk want ik drink wel degelijk alcohol en meer dan genoeg), maar één van de twee dames wel.
Vandaar.

Maar we kochten ook handtassen, schoenen, ceramieken vogeltjes voor onder de auvent, en we verlieten het Spaanse dorp, gepakt en gezakt.



Spanje= tapas.
Dus 's middags deden we een terrasje en namen we het tapasmenu.
Heerlijk, maar te veel en al bij al waren we rond zeven uur 's avonds terug thuis, moe maar voldaan.
Op de terugweg heb ik verschillende keren google moeten raadplegen, want we wilden weten waar de uitdrukking "hij heeft zich Lazarus gedronken" vandaan kwam .Was Lazarus dronken ? Was hij lam? Gaat het wel over dezelfde Lazarus als die die Jezus genezen heeft?
Aquitanië, Occitanië en Océanië liggen die onder of naast elkaar?
Of zijn het niet bestaande gebieden, of juist wel, of toch niet?
Alcohol , sinds wanneer wordt dat gedistilleerd? Vanuit de oudheid, vanaf de middeleeuwen?Vroeger? Later?

Een aanrader Bossost.
Je bent er eens tussenuit.
Je ziet eens iets anders.
Je eet eens iets bijzonders.
En je leert vooral geweldig veel bij!

Het was een echte leuke ,geslaagde meidendag.

Eenzaamheid

"Dat ze eenzaam was",zei ze.
"Maar toch goed kon alleen zijn".
Inderdaad, het ene is het andere niet.
Mijn grootmoeder zei vaak " Geneke, er is een groot verschil tussen op iemand wachten of op niemand wachten".
En vanmorgen bedacht ik dat er nog zoiets bestond als 'wachten op iemand die niet komt', maar dat is weeral een ander verhaal.
Zolang je de eenzaamheid na een overlijden ( of wie weet na een scheiding)niet kent, weet je niet wat ik bedoel waarschijnlijk.
Het is het soort eenzaamheid die je echt verweesd achterlaat en waar je doorheen moet om jezelf te dwingen weer contact te maken met je nieuwe zelf,met anderen rond jou en met anderen verder weg.
Mensen kennen je 'samen met', maar niet 'alleen' en dat is wennen, zowel voor de anderen als voor jou.
Misschien vinden ze jou alleen helemaal niet zo leuk. Of misschien vonden ze jullie samen zo leuk. En soms vindt mevrouw het niet zo leuk meer dat je nu alleen komt omdat meneer je zo leuk gezelschap vindt en ze dat plots, na al die jaren een bedreiging vindt. Ja ,dat gebeurt ook.
Het is als een spiegel die op de grond valt.je houdt een versplinterde reflectie over. Hoe je kijkt en hoe het licht valt, bepaalt wat er op ligt. Maar je kunt het volledige beeld nooit meer getrouw weergeven ( Doris Lessing, 'Time bites').
Kortom, je bekijkt de wereld plots anders en de wereld kijkt anders naar jou.
En dat zijn nieuwe situaties waar je niet omheen kan maar waar je door moet.
Alleen op reis, alleen op restaurant, alleen opstaan, alleen gaan slapen en niet één keer maar altijd...
Maar je moet het verdriet echt voelen,anders blijft het terugkomen. En tegelijkertijd mag je jezelf er niet in verliezen, anders wordt je gek.
Ach,het komt heus wel goed met haar.
Straks, als de zon weer schijnt.

alsof we niets te doen hebben...

De tuinwerkzaamheden zijn nog niet achter de rug...voor Jan tenminste.
Nu de pruimenbomen "onder controle " zijn, de bloemen en struiken geplant, in potten gezet, de geraniums in bakken staan, de rieten matten het borduur mooi hebben afgebakend, is Janneman (of 'Jannepan' zoals Aude zegt) begonnen met de moestuin nieuw leven in te blazen.


Af en toe moet hij zijn werk onderbreken door de regen, want hoe je het draait of keert, ook hier in het zuidwesten is het weer geen meevaller de laatste tijd.
Grijs, wisselvallig, buien, buiten warm en binnen koud, doordat de dikke muren nog niet genoeg warmte hebben opgenomen om ze ook weer af te geven. Dus wordt 's avonds de haard aangestoken en dat helpt.

Jan plant tomaten in verschillende variëteiten : de coeur de boeuf is de absolute favoriet. Gisteren waren we op bezoek bij Franse vrienden in Cahors en één van hen had zo'n reuze tomaat van 1,2 kg gekweekt verleden jaar! Kan je nagaan!
Dan de Roma tomaat, de kerstomaatjes, de witte en de zwarte tomaat, op aanraden van Zwany die vindt dat " dat toch een mooie combinatie geeft in de zomer ".

Courgettes. Daar gooien ze hier mee naar je kop.
De buur-boer van de vallei gaat ook courgettes zetten dat ziet er dan zo uit :


Zie je die plastic rijen? Daar dus !

Meloenen staan hier ook geruime tijd onder plastic . Een raar zicht, maar zo is het nu eenmaal.

Pepers, paprika's, uien, aardappelen, pompoen, aubergines, prei...allemaal in onze groentenhof.

Maar neen, wij hebben wij niet veel te doen hier hoor !
Helemaal niet !

Franse TV programma's

Waarschijnlijk omdat ik er mee opgegroeid ben, maar ik hou nogal van Franse TV programma's.
De Franse "shows" vind ik nog altijd de allermooiste shows die er bestaan, alleen...Jan houdt er niet zo van. Hij houdt gewoonweg niet van shows in het algemeen, dus , no shows...
Gelukkiglijk houden we alletwee van thrillers en goeie Engelse series, dat helpt om de verstandhouding evenwichtig te houden.
En zie, zo'n paar maanden geleden ontdekte ik heel toevallig twee series die ik heel boeiend vind en die zijn weerga niet hebben op onze Vlaamse ( en Nederlandse) zenders.
Het zijn echte aanraders.

De eerste heet "affaires non élucidées".

Onopgeloste zaken dus.
Onwaarschijnlijk hoe boeiend dat programma is opgebouwd.
Er worden beelden getoond van het slachtoffer, de familie wordt ondervraagd, de politie die destijds met het onderzoek gelast was, de onderzoeksrechter, de advokaten, de ex-vriendjes, de vrienden en vriendinnen, de bazen, de collega's van het slachtoffer en aldus begint men stilletjes aan het gevoel te hebben dat we het slachtoffer "kennen" als het ware.
Het is dus geen film, het is ook geen "opsporing verzocht", alhoewel er soms toch nog tips binnenkomen na het programma.
De documentaire wordt gewoon "echt" .

En het tweede is een soortgelijk programma en heet "Faites entrer l'accusé" .


"Description[modifier]

Une des particularités de Faites entrer l'accusé repose sur le ton narratif du présentateur, dans une mise en scène théâtrale. Il est presque toujours filmé de nuit, principalement dans le décor feutré et dépouillé d'un studio au fond d’une cour, tapissé de photos ou d'articles de presse, mais aussi dans des bars, au volant d'une voiture ou sur les quais de Seine. Il décortique les agissements des criminels et le travail des enquêteurs. Son récit est étayé par des archives télévisées, des entretiens avec des journalistes, experts-psychiatres, enquêteurs, magistrats, témoins, parfois même avec les protagonistes des affaires, et appuyé par les interventions du journaliste Dominique Rizet. Ce dernier rapporte, le plus souvent depuis un bar, et en général juché sur un tabouret, des résultats d'expertises réalisées dans le cadre de l'instruction ou le passé du ou des criminels.
L'écriture de chaque émission suit une trame semblable. Le récit s'ouvre sur un crime (le plus souvent un homicide, un enlèvement ou un vol à main armée, mais aussi parfois des atteintes sexuelles ou des trafics). Il se poursuit avec la traque du ou des criminels, puis l'évolution de l'affaire du point de vue des enquêteurs. Il s'arrête à un certain moment pour revenir sur des éléments de personnalité du ou les criminels, et se conclut avec la décision judiciaire finale.
Certains numéros précèdent un débat portant sur le sujet de l'émission du soir, tels que les conséquences du procès d'Outreau, le traitement des criminels fous, ou encore une discussion sur les multirécidivistes sexuels."


Ook hier vertelt de presentatrice het verhaal van een waar gebeurd verhaal en maakt ze het levend door er alle partijen aan te pas te laten komen.

Ze vertelt het op een zodanig spannende manier dat ik soms op het tipje van mijn stoel zit om toch maar niets te missen.
Ik kan precies meedenken met de speurders en stel me vragen die de presentatrice waarempel een paar minuten nadien ook stelt.

Echt, twee aanraders en nogmaals , we kennen dat soort documentaire niet.
Of althans, ik ken dat soort criminele reeksen niet.

Kijken dus, zondagavond , om 22.30u...op Frankrijk 2!

Bouillie Bordelaise

Vandaag las ik in de Standaard :
"Planten maken ons content. De G spot van de Vlaming zou zijn tuin zijn.
Dat u extase zult vinden tussen uw begonia's ,is niet gegarandeerd, maar volgens omgevingspsychologe Agnès Van den Berg is uw tuin wel degelijk goed voor uw gezondheid" Artikel van Nathalie Le Blanc, 4/5/2013.

"Omgevingspsychologe" , tjonge, ik wist zelfs niet dat er zoiets bestond als een psychologe die de invloed van de omgeving op de mens bestudeerde...
Maar goed.
Die tuin dus.

Jan heeft de bomen gesnoeid en nu moet er op elke "wonde" een papje gesmeerd worden van Bouillie Bordelaise. Met andere woorden : kopersulfaat.
Dat heelt de gemaakte wonde en belet dat er ziektes zouden gevormd worden .
Doen dus.
En vermits ik toch graag schilder en verf is dat een uitgelezen jobke voor mij.

Echt leuk.
Elke boom krijgt aldus een zeker David Hockney gehalte.
Ik geniet van elke penseelstrijk en bedenk dat David Hockney belist iets mist door dit niet te doen en ik wel.
Elke varïeteit van pruimelaar is een ander soort boom.
De Président, de Pruneau d'Agen, de Reine Claude. Ze zien er allemaal anders uit. En hoewel we hier nu zes en een half jaar wonen was ik me niet bewust van die verscheidenheid.

17 rijen heb ik al gedaan. Nog een twintigtal te gaan, denk ik . En zo zal ik eindelijk weten hoeveel bomen er zijn.

Als je zo'n werkje opknapt vliegt de tijd voorbij en heb je tegelijkertijd een zee van tijd om over van alles na te denken.
Waarom de bladeren groen zijn bijvoorbeeld.
Om een voorbeeld te geven nietwaar van wat me zoal bezighoudt....

Bouillie Bordelaise, jawel, hét product van elke wijnbouwer en fruitbomenteler ....

Bloemendag, geluksdag

De pruimen-bommgaard is netjes en dus is de tijd aangebroken dat we,naar jaarlijkse gewoonte, plantjes gaan kopen.

Verleden week op de bloemenmarkt in Castelnau city, vandaag in Labastide Marnac.
Naar jaarlijkse gewoonte hebben we ons weeral misreden, gevloekt, de schuld op elkaar geschoven en ten lange leste de postbode doen stoppen om te vragen " où était l'horticulteur?".
" Ah, vous avez raison de le demander au facteur ! C'est la première à votre gauche, dès que vous voyez les serres, vous êtes arrivés".
Een geluk dat er nog facteurs bestaan. Want je zou er niet van moeten verschieten dat dat in de nabije toekomst eveneens wordt afgeschaft en dat we elk een vakje moeten 'huren' in een sorteercentrum en zelf onze post gaan halen.
Neen daar valt niet mee te lachen nee, ooit zal dat zo zijn, geloof me.
Maar nu hebben we nog dat geluk.
En vertrouwen we op de postbode die met zijn gele camionette alle landwegen afzoeft!

We kochten eenjarigen.
Zes jaar geleden had men mij niet moeten vragen wat dat waren, eenjarigen, nu weet ik dat.
Of doorlevende planten of " vivaces" . Ook nooit geweten wat dat betekende, nu wel dus.

En ja hoor, na een paar uur zwoegen mag het resultaat er best zijn.
Ik ken er niets van, maar ik heb een perfecte Franse tuinman ....Jan.
Wat die allemaal kan, daar sta je van te kijken !


Maar elke dag leer ik bij en ik ben bijzonder goed in het commanderen van waar die planten moeten staan, in welke bak, welke kleuren bij elkaar horen etc etc...


En al doet Jan het werk, ik ben ook gelukkig, want het betekent dat we klaar zijn voor de zomer. "Het seizoen" zoals Rita dat noemt!


Alleen nog wachten op de zon zie, want die laat dit jaar wel heel lang op zich wachten.

perpetuum mobile, de Engelse bovenbuurman !

Anderhalve week geleden schreef de bovenbuurman mij vanuit Wales :

Hi Geneviève

Look out for your food; safeguard your sausages; lock up your pies; hide your bread! Colin and I are booked onto the 6.50 pm Shuttle next Thursday. See you by the weekend. I shall have the opportunity to call in at a supermarket on the way down.

Love and very best wishes


Bon, vroeger zouden we erom gelachen hebben, nu zagen we zo'n beetje groen .
Maar bon. Jan ging het water en de electriciteit aanzetten, de koelkast dichttrekken, de brievenbus nog eens leegmaken en we verwachtten hem. Niet met plezier, maar bon.
We verwachtten hem voor het weekend, meestal komt hij aan op zondag en net als we dan willen avondeten, rond een uur of zeven , staat hij daar gezwind en heel blij om ons gedag te komen zeggen: " I've arrived!"
Ik verschoot me dan ook een ongeluk toen er vrijdagavond op de achterdeur werd geklopt.
" Hello, I've arrived" was er, volledig doorweekt van de helse regen, modderbottines, Colin zijn hond doornat ...Mijn net gepoetste huis was verleden tijd. En de ergernis begon stante pede.
Mijn rust was verleden tijd.
Mijn stille vallei was verleden tijd, want hij was er.

'Of hij om een gunst mocht vragen?"
"En dat is ?", vraagt Jan.
"Wel, ik heb sinds kort een ipad en een abonnement op de Times. Maar ik heb geen internet. Dus, de vraag is of ik die dagelijks bij jullie mag komen lezen?"

Zien jullie onze gezichten zo'n beetje ?
"Dagelijks ?", bonkte het door mijn hoofd...

Jan bleef er heel cool onder. Neen dat zou niet gaan, want we hebben nu een code die we niet wensen te delen.
Indien hij WIfi laat installeren via Orange- wat hij trouwens verleden jaar reeds had moeten of kunnen doen, of zelfs vanuit Engeland had kunnen regelen, want er zijn Engelse lijnen- dan zou hij ook gratis kunnen bellen naar Engeland etc etc.
Soit.
Hij bleef, dronk een paar glazen en vertrok. Niet heel blij, maar bon.

Ik zit er zo mee, dat ik er mij echt ongemakkelijk bij voel. Zowel met het gevoel dat ik het niet aankan indien hij dagelijks zou langskomen als met het gevoel van hem de deur te wijzen. En ik kom er maar niet uit, ondanks alle gegronde argumenten van mijn vrienden dichtbij en verweg en van Jan.

Vandaag is Jan ( ja, op de dag van de arbeid) het laatste stuk gras aan het kortwieken tussen de pruimenbomen.
"Knock, knock, who's there?", ik schrok me een aap.
Ook omdat ik het echt niet meer gewoon ben te pas en ten onpas volk aan de deur te krijgen.

"Of ik ook een brief gehad had van de Watermaatschappij in verband met de sceptische tank?"
Neen.
"Wat hij moest doen?"
Tja, naar de vergadering gaan op 16 mei in het dorp.
"Useless " ,zegt hij" "I won't understand a word".
Denken dat er wel andere Engelsen zullen zijn met hetzelfde probleem, eens bij de andere buurman langsgaan om te vragen of hij misschien ook zo'n brief heeft gehad, eens naar het gemeentehuis gaan voor inlichtingen, dat komt allemaal niet bij hem op.
En natuurlijk kan ik naar de vergadering gaan, maar dan herbegint het cirkus weer, is het hek weer van de dam en beginnen we dezelfde sukkelgang als verleden jaar....

Goede tips zijn welkom, wondermiddelen nog meer.

Jakkes hé, de buurman !