Gust wil met de fiets gaan rijden maar Maurice ziet dat niet zo zitten. Mamie zal dan maar met de buggy achter Gustje aanhollen.
We vertrekken langs de dreef en ik dacht dat we langs de molen zouden gaan, maar Gust sloeg rechtsaf en ik volgde dan maar. We zagen schapen en een geitje en Maurice liet het zich allemaal welgevallen.
Op het einde van het paadje was ik ervan overtuigd dat we linksaf zouden gaan, richting de Boshoek, maar Gust sloeg rechtsaf en zei : " mamie, we gaan langs het kerkhof, dat is daar zooooooo mooi, echt waar hé!"
Het kerkhof.
Echt?
Mooi?
Enfin, waarom niet tenslotte.
Ik dacht aan mijn overleden man die op dat kerkhof lag uitgestrooid, aan die ene verschrikkelijke dag waarop we met zijn allen afscheid van hem namen, terwijl ik de buggy met veel moeite over een in aanmaak zijnde kiezelweg voortduwde.
"Gustje, morgen doen we het anders hoor! Zo lastig met die buggy!"
"Jaja, mamie" riep Gust ietwat verveeld, maar hij gaf niet af en fietste flink verder.
In feite kwamen we aan de achterkant van het kerkhof uit. Gust gooide zijn fiets langs de kant en hees zich op op de half afgebroken kerkhofmuur.
"Kijk eens mamie hoe mooi!"
Ik kon er niet van over.
"We kunnen wel op het kerkhof wandelen of fietsen hé Gust, je moet dan niet over het muurtje kijken, je kan er op"
"Echt mamie? Dat zou ik wel willen"
"Goed, fiets dan nog een eindje rechtdoor en als je aan het kruispunt komt wacht je op ons"
We zijn terug op de Hovesesteenweg en wat verder zie ik op mijn rechterkant de ingang van het kerkhof.
"Hier is het Gust"
Gust rijdt het kerkhof binnen.
Ik volg met Maurice.
Hij stopt na een tijdje en wijst naar een immens kruisbeeld met Jezus en vraagt me wat dat betekent.
"Dat is Jezus"
"Wie is Jezus?"
" Jezus is de zoon van God die gestorven is om ons te verlossen van de zonden" ...
Echt waar, zo heb ik dat gezegd. Hoe je gebrainwashed wordt door de cathechismuslessen....
Ik begin te lachen en verklaar me nader in kindertaal.
Dat er mensen zijn die geloven in een God en dat in de katholieke godsdienst Jezus de zoon van God is.
Maar dat er andere godsdiensten zijn. Waar Jezus dan weer niet de zoon van God is maar een profeet.
Moeilijk.
Heel moeilijk om uit te leggen.
"Hebben wij een godsdienst mamie?"
"Neen Gustje, wij hebben geen godsdienst meer" , beter kon ik het niet zeggen denk ik.
Hij rijdt langs de graven, komt de ene rij in en de andere weer uit.
"Maar mamie dat is hier toch echt mooi hé, écht !"
Een gevoel van ongelofelijke tederheid overvalt me, hoe een kind van 5 schoonheid ervaart. Hoe het zich bewust is van de stilte, de rechtlijnigheid van de graven...
"Gustje, weet je in feite wel waar we zijn? Weet je wat dat is een kerkhof?"
"Ja mamie, hier liggen allemaal mensen die gestorven zijn, die liggen in de grond , in een graf en daar hebben ze een steen opgelegd en de namen van die mensen staan daar op"
"Waarom vind je dat mooi Gust?"
" Ja al die glanzende stenen, en die namen en die bloemen ....ja, dat is mooi"
Ik vertel hem over zijn opa die hier op de strooiweide is uitgestrooid en die geen graf heeft....
"En de grote vava ligt hier ook", zegt hij. Dat is de grootvader van Stienus, en die heette ook "Gust".
 |
| + Gust Keersmaekers |
We rijden terug naar huis.
De volgende dag doet Aude een toertje met Gust op de fiets, hij wil zijn mama het kerkhof tonen.
Ik let ondertussen op Maurice.
Ze stuurt me een whatsapp met een foto en zegt " kan je dat geloven?"
Want wat blijkt?
Dat naast het graf van Gust Keersmaekers het graf ligt van de familie Vercruyce....op dezelfde (uizonderlijke) manier geschreven als Aude's vader....
 |
| +Keersmaekers+ Vercruyce |
Hoe straf is dat?
Ik vertel het verhaal aan de moemoe , weduwe van Gust Keersmaekers, de dag nadien en daar zaten we dan, de twee weduwen , beiden met tranen in de ogen naar Gustje te kijken...
" Moemoe je moet ook eens gaan kijken, het is zo mooi...." wist Gustje ons nog mee te geven.
Hoe schoonheid troost kan zijn.
