We maken deel uit van een 'hameau'.

We maken deel uit van een 'petit hameau', we vormen een klein gehucht met drie andere buren. Maar meestal merk je daar niets van, want het overgrote deel van het jaar wonen we hier helemaal alleen. Het is dan ook een raar gevoel als de vallei 'compleet'is. Als je door de heel steile kronkelende bochtjes naar beneden komt gereden dan beland je eerst bij de Franse buurman. Patrick. Avec sa compagne, son fils et leur chien. Ze wonen het grootste deel van het jaar in Parijs. En daar zijn we blij om! Vòòr Patrick hier zo'n drie jaar geleden regelmatig op valantie kwam was het huis bewoond door diens zoon en zijn vriendin die samen een zoontje hebben. Ze waren amper 20 of 22 jaar oud, kwamen amper hun huis uit, we hadden nauwelijks contact, maar er was contact. Ze hadden een fantastisch lieve hond, Titi. Een épargneul breton. Die was meer bij ons dan bij hen. Zoveel meer bij ons dat je zou gedacht hebben dat het onze hond was.Het sneeuwde en Titi had zich ingegraven in ons gazon, in plaats van in zijn hok bij Adams ( neen dit is geen tikfout, het is wel Adams met een 's' ,Patricks'zoon dus). Jan maakte voor hem een soort beschermd hok onder de auvent en hij bleef bij ons. Op een dag werden we uitgenodigd door Adams, diens vrouw en haar ouders en Titi ging mee, om na afloop van het etentje met ons gewoon terug mee naar huis te komen.... De volgende dag is Adams hem komen halen . Hij heeft hem aan een ketting van een meter of twee vastgelegd en we hoorden de hond huilen tot bij ons. Dat was één van de uitzonderlijke momenten waarop ik gedacht heb om naar Belgïe terug te keren. Honden liggen hier nog vaak aan de ketting, zeker bij de landbouwers. Op een dag, Adams had zich ook een 'Rottweilerke' gekocht, vertrok het jonge paar op reis, zonder ons iets te zeggen en de twee honden waren gewoon vastgebonden aan een ketting...na twee dagen heeft Jan hem opgebeld om te vragen hoelang hij nog dacht weg te blijven? We komen vandaag naar huis, zei Adams'vrouw. De volgende dag ging Jan aankloppen bij de buren. Céline opende de deur, haar 'mec' (sic) voelde zich onwel. Was het misschien in verband met de honden? Oh neen, zei Jan , het was om jullie uit te nodigen om te komen eten, maar nu Adams zich niet goed voelt, is het nutteloos. Ze hebben nooit meer met ons gesproken. En toen zijn vader dus nadien hier op vakantie kwam, met Pasen en in de grote vakantie, heeft die ook nooit met ons een woord gewisseld. De verhalen van die bijzondere familie zijn hier legio in de vallei.Het is een beetje zoals 'Flodder', maar dan in het zuidwesten in plaats van in het noorden! Zo had Adams een cannabisplantage opgezet in een bijgebouwtje, én in de tuin van de Engelse buur...werd onderhanden genomen door Portugese dealers en verwittigde de politie van het voorval. Die kwamen kijken en...vonden zijn plantage. Adams weg. Céline weg. Huis leeg. En dus alleen Patrick, op vakantie af en toe. De volgende buur is een Engelsman. Adam ( ditmaal correct geschreven). Adam is getrouwd met Carina en ze hebben 5 kinderen,waaronder een tweeling. Henry, de oudste is 9jaar,Maria 7,Giovanna 4 en de tweeling Quinten en Anna 2. Vijf dus. Carina is hier gisteren aangekomen met vriendinnen om te fietsen (we zien echter geen fietsen) en om de Tour de France te bekijken die op zo'n kilometer van onze hameau passeert op 20 juli. Zonder kinderen, weliswaar. Carina komt nooit met de kinderen. Carina komt niet graag naar het zomerhuis met zwembad. Adam komt wel met de kinderen en met zijn moeder, Pauline. Deze zomer zullen ze hier zes weken vertoeven, zonder Carina dus. Heel bizar. Adam is heel vriendelijk, de kinderen zijn even hautain als hun moeder en van hen horen we enkel gekir uit het zwembad overdag. Nooit het geluid van hun stem als we bij hen op bezoek komen. En Adam trekt goed zijn plan met die bende, wat toch heel bewonderenswaardig is. Hij komt bij ons op bezoek als hij eens een weekendje alleen naar hier komt, of anderes vullen wij de kruiwagen met onze potten en pannen en gaan we het eten bij hem opeten. Ook leuk en bijzonder hé? Onze bovenbuur is ook een Engelsman. Paul, getrouwd met Lynn. Hij is een socioloog, net met pensioen, dik tegen zijn zin. Zij werkt nog. Paul is sinds een week hier met een vriend, Ben. Hij blijft tot in september zegt hij, om het huis wat op te frissen . Het is de bedoeling om hier binnen een jaar of zo definitief te komen wonen. Ik heb er mijn twijfels over. Het zijn heel leuke mensen, maar ze spreken geen woord ( behalve 'oui' en 'non') Frans en dat is toch een vreselijk handicap. Dus komt hij voor een hik en een kik naar beneden om raad te vragen. Heel leuke mensen, helemaal niet de doorsnee Engelsman die je hier meestal tegenkomt. We vieren nieuwjaar samen. Bij ons, ik kook en zij brengen Stilton kaas en Port mee. Heel memorabele nieuwjaren hebben we al samen meegemaakt. Het is handig ook, gewoon met de zaklamp naar boven, te voet. Nogal steil, maar bon, je moet er iets voor over hebben. Dus de vallei is volledig bewoond dezer dagen. Het is echt vreemd . Plots is er meer geluid. Je hoort al eens een auto aanzetten of toekomen. Een kind dat huilt, een hond die niet van jou is die blaft...En dan bedenk ik dat ik net zo graag alleen ben in 'mijn' vallei. Zonder buren, hoe vriendelijk ze ook zijn. Maar ja, we maken nu eenmaal deel uit van een 'petit hameau', niets aan te doen.