"Dat ze eenzaam was",zei ze.
"Maar toch goed kon alleen zijn".
Inderdaad, het ene is het andere niet.
Mijn grootmoeder zei vaak " Geneke, er is een groot verschil tussen op iemand wachten of op niemand wachten".
En vanmorgen bedacht ik dat er nog zoiets bestond als 'wachten op iemand die niet komt', maar dat is weeral een ander verhaal.
Zolang je de eenzaamheid na een overlijden ( of wie weet na een scheiding)niet kent, weet je niet wat ik bedoel waarschijnlijk.
Het is het soort eenzaamheid die je echt verweesd achterlaat en waar je doorheen moet om jezelf te dwingen weer contact te maken met je nieuwe zelf,met anderen rond jou en met anderen verder weg.
Mensen kennen je 'samen met', maar niet 'alleen' en dat is wennen, zowel voor de anderen als voor jou.
Misschien vinden ze jou alleen helemaal niet zo leuk. Of misschien vonden ze jullie samen zo leuk. En soms vindt mevrouw het niet zo leuk meer dat je nu alleen komt omdat meneer je zo leuk gezelschap vindt en ze dat plots, na al die jaren een bedreiging vindt. Ja ,dat gebeurt ook.
Het is als een spiegel die op de grond valt.je houdt een versplinterde reflectie over. Hoe je kijkt en hoe het licht valt, bepaalt wat er op ligt. Maar je kunt het volledige beeld nooit meer getrouw weergeven ( Doris Lessing, 'Time bites').
Kortom, je bekijkt de wereld plots anders en de wereld kijkt anders naar jou.
En dat zijn nieuwe situaties waar je niet omheen kan maar waar je door moet.
Alleen op reis, alleen op restaurant, alleen opstaan, alleen gaan slapen en niet één keer maar altijd...
Maar je moet het verdriet echt voelen,anders blijft het terugkomen. En tegelijkertijd mag je jezelf er niet in verliezen, anders wordt je gek.
Ach,het komt heus wel goed met haar.
Straks, als de zon weer schijnt.
