Een Deense serie over een vrouwelijke Eerste Minister die van alles meemaakt, vol intriges, spindoctors ,valserikken,valstrikken, liefde, echtscheidingen, wat macht met zich meebrengt en vooral als de vrouw de macht heeft en de man zich eerst vol overgave op het huishouden gooit, maar na een paar jaar niet meer kan aanzien dat zijn vrouw bekaf 's avonds thuiskomt en enkel eten op tafel verwacht, goede resultaten van de kinderen op school, was en strijk op zijn plaats, enfin, ik denk niet dat ik er een tekening moet bij maken.
Maar op Nederland 3 bekijken we sinds een week of drie de derde reeks en Brigitte Nyborn begint een nieuwe partij.
Het belooft weer heel sterk te worden.
Maar waar ik nu niet goed van was , en waar ik mezelf ben tegen gekomen, was met Torben.
Torben is het hoofd "nieuws" op de Deense Nationale Omroep.
Hij heeft een nieuwe baas. Een ventje van een jaar of 30 , ziet er goed uit. Afgeborsteld. Nooit in de media gewerkt. Maar is dat nodig nietwaar?
Op een bepaald ogenblik moet Torben op kantoor komen van zijn baas. Die heeft een nieuw "strak" bureau, helemaal in het klinisch wit, met een paar opvallende ongemakkelijke zetels waarvan Torben er ééntje mag uitzoeken om een kruisverhoor te doorstaan.
Zijn baas maakt hem duidelijk dat er "vernieuwing" noodzakelijk is. Een frisse blik op het nieuws, geen zwaarmoedige items, maar onderwerpen waar mensen blij van worden.
Afgezien van het feit dat er enkel verschrikkelijk nieuws wordt gebracht op TV ,van de meest ellendige situaties her en der, het ene al wreder dan het ander, staat Torben daar met open mond naar te kijken. Ondertussen zwiebelt zijn stoel van links naar rechts.
"Zit je gemakkelijk?" vraagt de baas hem.
"Deze stoelen zijn speciaal gemaakt om je kritisch te laten blijven, zodat je niet in slaap valt", zegt de baas grimmig.
"Jaja" , zegt Torben, maar je ziet gewoon hoe moeilijk en ongemakkelijk hij zit en hoe hij in feite volledig onderuit gehaald wordt door de jonge dertiger die -vermits hij de baas is- heel goed weet waar hij mee bezig is.
De nieuwe insteek van de baas loopt faliekant af.
Torben moet weer op appel komen en de baas vraagt hem aan de medewerkers te zeggen dat het Torben's idee geweest was.
Dat hoort zo, dat heet "loyauteit".
Ik ging er volledig in op.
Ik begon te zweten en te beven tegelijk en het voelde aan of het met mij gebeurde.
Ja, "een déjà vu" .
Benieuwd hoe Torben 's toekomst er gaat uitzien binnenkort.
Een mens kan toch nogal afzien op zijn werk hé?
